บทนำ

ท่ารถแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย

หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งเพรียวลมเฝ้าชะเง้อคอมองหา ‘ใคร’ บางคนที่แจ้งเอาไว้ว่าจะเดินทางมารับเธอด้วยตัวเองนานร่วมสองชั่วโมงเต็ม แต่การรอคอยดูเหมือนจะยิ่งห่างออกไปเมื่อเวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ก็ยังไม่มีวี่แววจะมีใครมารับกันสักที

พิมพ์พิมล ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเองเพื่อขับไล่เอาความร้อนจากอากาศยามบ่ายออกไปจากใบหน้าอ่อนหวาน เธอคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่นะที่ยอมตกปากรับปากคำขอร้อง ‘คุณหญิงอุสา’ ผู้ซึ่งเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่จำความได้ฐานะเด็กในอุปถัมภ์ของท่านกับสามี

ท่านไม่ได้ให้เพียงที่พักแสนหรูหราจนมันผลักดินเด็กที่ถูกทอดทิ้งไว้ที่หน้าบ้านของตัวเองมีชีวิตที่ดีพร้อมแต่กลับยังมอบความรักความเอาใจใส่ให้กันไม่ต่างอะไรจากแม่แท้ๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เธอเติบโตมาในบ้าน ‘สิรังกาญ’ อย่างมีความสุข ทุกๆ คนดีกับเธอมากยกเว้นเสียก็แต่บางคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องที่มันทำให้เธอจากบ้านมาไกลถึงที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ใครบางคนที่ทิ้งชีวิตสุขสบายแล้วหอบผ้าหอบผ่อนหนีมาเป็นเจ้าของไร่ส้มที่เขาได้รับเป็นมรดกจากผู้เป็นพ่อของตัวเอง และหลังจากนั้น เขาก็ไม่เคยกลับไปดูดำดูดีให้ผู้เป็นแม่ของตัวเองอีกเลย ผ่านมาเกือบสิบปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน รักแรกในวัยเด็กของเธอ

ผู้ชายร้ายกาจที่มีนิสัยแย่ที่สุด…

คนที่เธอเฝ้าคิดถึงมาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมาคนที่ไม่รู้เลยว่าป่านนี้แล้วเขาจะยังจำกันได้อยู่รึเปล่า..