ตอนที่ ๓ โกหกเพื่อความสบายใจ 2

“คำว่าเป็นผู้ใหญ่ที่ดีของอาแวนมันต้องทำยังไงคะ พีชยินดีทำทุกอย่าง ขอเพียงแค่อาแวนเลิกหลบหน้าพีช เลิกมาขลุกอยู่แต่ที่นี่ พีชจะทำตามความต้องการของอาแวนทันทีเลย พีชแค่อยากให้เราเป็นเหมือนเดิม เหมือนตอนก่อนที่พีชจะบอกว่าพีชรู้สึกยังไงกับอาแวน...มันเป็นไปไม่ได้เลยเหรอคะ”

“อาอยากเห็นพีชเริ่มต้นชีวิตอย่างสวยงาม ได้ช่วยพ่อแม่ดูแลเรื่องบริษัทตามที่พวกท่านหวังไว้ พอถึงเวลาก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดีและรักพีชมากเหมือนอย่างที่...พ่อแม่ของพีชรักพีช” เขาเว้นวรรคไปเล็กน้อย “ส่วนเรื่องที่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม มันขึ้นอยู่กับว่าตอนนี้พีชเลิกรู้สึกแบบนั้นไปกับอาแล้วหรือยัง”

“อาแวนอยากได้ความจริงหรือจะให้พีชโกหกล่ะคะ” น้ำเสียงของเรเน่สั่นเครือด้วยความผิดหวัง ไม่ว่าอย่างไรแวนก็ยังคงเอาแต่ผลักไสเธอให้ออกห่าง อยากให้เธอแต่งงานมีครอบครัว อยากให้เธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับชีวิตเขาอย่างนั้นสินะ ในเมื่อเขาอยากให้เลิกรู้สึกรักบ้าบอพวกนั้น เธอก็จะจัดให้อย่างสาแก่ใจเลย

“อา...”

“พีชขอเลือกพูดความจริงนะคะ” หญิงสาวสวนแทรกขึ้นก่อน “พีชไม่ได้รักอาแวนมากไปกว่าในฐานะอาเลยค่ะ อันที่จริงตอนนั้นพีชยังเด็กมากเลยพูดอะไรไปโดยไม่คิด แต่ตอนนี้พีชรู้แล้วว่าความรักคืออะไร แล้วคนที่พีชรักก็มีแค่เพียงพี่เชนท์เท่านั้น ถ้าเขาเอ่ยปากขอแต่งงานเมื่อไร พีชจะรีบตกลงทันทีเลย”

“พีชพูดจริงเหรอ?” แวนถามหาความมั่นใจ

“จริงที่สุดจากใจเลยค่ะ” หญิงสาวฝืนยิ้มแทบตาย หลังจากพ่นคำโกหกออกมาชุดใหญ่ “ได้ยินแบบนี้แล้วหวังว่าอาแวนคงจะเลิกคิดมากเสียที ต่อไปไม่มีความจำเป็นต้องหลบหน้ากันอีกแล้วนะคะ จำไว้นะคะว่าอาแวนจะเป็นแค่อาของพีชเสมอ ถ้าคิดเกินเลยมากไปกว่านี้คงตลกแย่”

“อาได้ยินแบบนี้ก็สบายใจ เอาเป็นว่าต่อไปเราสองคนจะกลับมาเหมือนเดิมนะ ตัวแสบของอา” แล้วแวนก็รั้งร่างบางเข้าไปกอด เรเน่ซบหน้าลงบนอกเขา บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าห้ามร้องไห้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแวนอาจจะจับได้ว่าเธอแค่เล่นละครสร้างเรื่องให้เขาวางใจ แล้วยอมกลับไปอยู่เคียงข้างเธอเหมือนที่ผ่านมา

เวลาทั้งเจ็ดปีที่พยายามหลบหลีกไม่ติดต่อมาหาเขา มันช่างเปล่าประโยชน์ หัวใจที่สร้างกำแพงขึ้นต่อต้านมันพังทลายลงตั้งแต่วันแรกที่ได้มองสบกับดวงตาสีฟ้างดงาม แล้วแบบนี้คนอื่นยังจะคิดว่ามันเป็นความรักแบบเด็กที่หวั่นไหวได้อีกหรือ แต่ช่างมันเถอะ ต่อไปนี้เธอจะยอมแลกทุกอย่างเพื่อกระชับความสัมพันธ์กับเชนท์ เธอจะแต่งงานมีครอบครัวไปอย่างที่แวนต้องการ ต่อให้หัวใจเธอจะยังเป็นของเขาอยู่ก็ตาม

“เดี๋ยวอาไปส่งที่บ้านนะ”

“พีชยังไม่อยากกลับค่ะ พีชอยากอยู่กับอาแวนก่อน” เธอยิ้มหวานออดอ้อน

“ทำไมล่ะ อยู่มาทั้งวันแล้วนี่” แวนยิ้มอ่อนโยนขณะลูบไล้เรือนผมยาวสลวยเบาๆ

“ทั้งวันมันยังไม่พอสำหรับเวลาเจ็ดปีที่เราจากกันหรอกค่ะ พีชขอโทษนะคะที่ไม่ยอมติดต่อมาหาอาแวนเลย ความจริงพีชก็คิดถึงใจแทบขาด แต่ช่วงนั้นพีชห่วงเที่ยวห่วงเพื่อนมากกว่า ขืนคุยกับอาแวนคงโดนดุยาวเลย นี่อย่าคิดนะคะว่าพีชไม่คุยด้วยเพราะเรื่องในคืนที่อาแวนบอกว่ารำคาญพีช เรื่องนั้นพีชเลิกใส่ใจไปนานมากแล้วค่ะ” เป็นอีกครั้งที่เธอโกหก

“ถ้ารู้แบบนั้นอาคงบินไปเยี่ยมถึงที่แล้ว ไม่ปล่อยให้เสียเวลามาตั้งเจ็ดปีหรอก” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “อยากอยู่ก็อยู่เถอะ เดี๋ยวดึกๆ ค่อยกลับไปบ้านโน้นกัน อาอยู่ที่นี่คนเดียวเหงาจะแย่ ต่อไปอาจะพักที่คอนโดฯ เฉพาะเวลามีงานต้องทำดึกก็พอ อ้อ...แล้วก็เวลาพีชดื้อด้วย อาไม่บ่นไม่ว่าเพราะพีชโตแล้ว แต่อาจะหนีหน้าแทน”

“พีชจะไม่ดื้อแล้วค่ะ สัญญาเลย” แล้วแม่หลานสาวตัวแสบก็หอมแก้มเขาเสียฟอดใหญ่ แวนชะงักไปเล็กน้อยกับการกระทำนั้น แต่พอคิดทบทวนดูก็พบว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เรเน่มักทำเป็นประจำอยู่แล้ว เมื่อตอนยังเด็กเธอก็หอมแก้มโนอาห์กับอุษา แล้วยังเผื่อแผ่มาถึงเขาด้วยเสมอ

“ค่ำๆ ออกไปทานอาหารฝรั่งเศสกันนะ อาคิดว่าอาดีขึ้นมากแล้ว”

“ดีค่ะ อาแวนไปไหนพีชก็ไปด้วยทั้งนั้น แต่จะไม่ติดหนึบเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวานหยดย้อยอีกครั้ง มันทำให้หัวใจคนมองกระตุกวาบอย่างแปลกๆ เพราะดวงตาสีเทาหม่นของเธอมันเศร้าเกินกว่าจะเชื่อได้ว่ารอยยิ้มพวกนั้นไม่มีอะไรแอบแฝง แต่เขาก็พยายามที่จะเชื่อแบบนั้น

“อืม ไหนเล่าเรื่องตอนอยู่ฝรั่งเศสให้อาฟังหน่อยสิ” เมื่อต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบ แวนจึงเปิดฉากขึ้นก่อน

“เดี๋ยวค่อยเล่าค่ะ เรื่องของพีชไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก มีแต่เมา เที่ยว แล้วก็เรียน” คำพูดพวกนี้ทำให้ถูกคุณอาดีดหน้าผากเบาๆ แต่เธอก็ยังหัวเราะอารมณ์ดี “คุยกันเรื่องอาแวนดีกว่าค่ะ เวลาที่ผ่านมาเจ็ดปีนี่อาแวนมีแฟนมากี่คนแล้วคะ เดาว่าไม่น่าจะต่ำกว่าสิบ”

“เยอะไป น่าจะราวๆ สี่คนเท่านั้นแหละ คนที่คบนานที่สุดแล้วก็คบเป็นคนสุดท้ายก็ผู้หญิงที่ไปไนต์คลับกับอาเมื่อคืนนี้นั่นไง เธอชื่อรินรตา เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสงบสุขมากที่สุด นอกนั้นก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการหึงหวงและเรียกร้องเวลาจากอาไม่จบสิ้น”

“น่าเสียดายนะคะที่พีชไม่ทันได้เห็นเธอ” โกหกคำโตอีกครั้ง เมื่อคืนเธอเห็นหน้าแม่คนนั้นชัดเจนเชียวล่ะ

“เดี๋ยวคงได้พบกันอีกอยู่แล้ว” แวนยิ้มและยังคงเพลิดเพลินกับการใช้นิ้วม้วนผมหลานสาวเล่น

“ทำไมคะ? อาแวนยังคบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่อีกเหรอ”

“เปล่าๆ ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น เธอกำลังจะแต่งงานแล้วด้วย”

“เสียดายไหมละคะที่ปล่อยให้เธอหลุดมือไป”

“อาชอบนิสัยของเธอมากนะ แต่อาไม่เคยคิดเรื่องแต่งงาน แบบว่ามันไม่อยู่ในหัวสมองเลย อาไม่อยากถ่วงชีวิตใครเอาไว้กับอา อาเลยต้องปล่อยให้เธอไปเจอกับคนที่คู่ควร คนอย่างอาสุดท้ายน่าจะเป็นโสดไปจนแก่ตาย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไม่จริงหรอกค่ะ อาแวนของพีชหล่อจะตาย ถ้าคิดจะลงเอยกับใครสักคน อาแวนทำได้สบายมากอยู่แล้ว” ที่พูดออกมานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นล้วนๆ ถ้าแวนคิดจะแต่งงานกับใครจริง เธอคงแทบเป็นบ้าตายกันพอดี “แต่ไม่มีแฟนก็ดีแล้วค่ะ อาแวนจะได้มีเวลามาใส่ใจหลานสาวมากขึ้น หรือว่าจะรำคาญพีชก็ไม่รู้”

“อาไม่เคยรำคาญพีชเลยนะ ไอ้ที่พูดไปก็เพราะอยากให้พีชตัดใจไปเรียนต่อ ไม่ว่ายังไงอาก็รักพีชมากที่สุดในชีวิตเสมอ” เขายืนยันแล้วก้มลงจุมพิตบนหน้าผากเนียนเรียบ “วันที่เราบังเอิญพบกันตอนพีชกลับมาเมืองไทย รู้ไหมว่าอาดีใจแค่ไหนที่เห็นว่าพีชยังสวมสร้อยที่อาซื้อให้เอาไว้อยู่ สร้อยเส้นนี้อาเก็บเงินซื้ออยู่นานเลย ตอนแรกว่าจะซื้อกำไล แต่พีชคลอดก่อนกำหนดอาเลยซื้อไม่ทัน ตอนหลังเลยเปลี่ยนใจเก็บเงินให้นานขึ้น แล้วเลือกซื้อสร้อยเส้นนี้มาแทน”

“พีชไม่เคยถอดเลยค่ะ พีชคิดอยู่เสมอว่าสร้อยเส้นนี้คือตัวแทนของอาแวน” เรเน่ยกมือขึ้นลูบไล้สร้อยทองคำขาวที่แวนใช้ความพยายามอย่างมากในอดีต สำหรับการซื้อมันมาเป็นของขวัญให้หลานสาวเพียงคนเดียว “พีชจะดูแลรักษามันให้ดีที่สุด แต่ถ้ามันหายไปล่ะคะ”

“เราสองคนคงเศร้าพอกัน แต่มันก็แค่ของนอกกายนะ ถึงมันจะหายไป แต่ความทรงจำที่เรามีต่อสร้อยเส้นนี้ รวมทั้งความรักที่อามีให้พีชมันไม่มีทางหายไปไหนหรอก มันจะยังอยู่เสมอ”

“อาแวนพูดจริงเหรอ”

“จริงสิ”

“อาแวนของพีชน่ารักที่สุดเลย พีชรักอาแวนมากนะคะ” ดวงตาของเธอดูเจ็บปวดเมื่อเอ่ยออกมา แต่เขาไม่ได้สังเกตเห็น ไม่ได้คิดคลางแคลงใจในการกระทำของเธอเลยด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะเขาแค่ต้องการความสบายใจ เพียงแค่เธอยืนยันในแบบที่อยากฟัง เขาก็ไม่มีเหตุผลต้องสนใจอีกว่ามันจริงเท็จหรือไม่

“อาก็รักพีช แล้วก็จะอยู่เคียงข้างพีชเท่าที่พีชต้องการเลย”

“แล้วถ้าพีชต้องการอาแวนตลอดไปเลยล่ะ”

“อาก็จะอยู่กับพีชตลอดไปเลยน่ะสิ”

“ขอบคุณมากนะคะ” เรเน่ยิ้มอย่างจริงใจเป็นครั้งแรก

“ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว” อาหนุ่มกอดกระชับร่างบางแนบแน่นขึ้น รู้สึกโล่งอกเมื่อมีเธออยู่ในอ้อมกอดอย่างที่โหยหามาตลอดหลายปี แต่ถึงอย่างไรก็ต้องยอมรับเลยว่ามันออกจะเก้กังอยู่สักหน่อย อาจเป็นเพราะเขาเป็นคุณอาที่ยังหนุ่ม ส่วนเธอก็เป็นหลานสาวที่สวยเสียจนไม่น่าให้อภัยเสียด้วย