บทที่ 2 เสิ่นลู่ซือคนใหม่ 1/2

บทที่ 2

เสิ่นลู่ซือคนใหม่

สองเดือนที่น้ำอิงเข้ามาอยู่ในร่างของเสิ่นลู่ซือ นางได้พยายามปรับตัวให้เข้ากับผู้คนของที่นี่ ส่วนนิสัยที่เอาแต่ใจ และชอบดุด่าบ่าวไพร่ได้หายไป เสิ่นลู่ซือคนใหม่กลายเป็นสตรีที่มีจิตใจโอบอ้อมอารต่อคนรอบข้าง บ่าวไพร่ในจวนตระกูลเสิ่นต่างพากันรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ กับท่าทางที่เปลี่ยนแปลงไปนี้ของนาง

บรรยากาศในระหว่างมื้ออาหารเช้าของจวนตระกูลเสิ่นเป็นไปอย่างสงบเงียบ

‘เสิ่นฮุ่ยหมิ่น’ ราชครูขององค์รัชทายาทลอบสังเกตพฤติกรรมของบุตรสาว เขาได้รับรายงานมาจากพ่อบ้านถึงการเปลี่ยนไปในทางที่ดีของบุตรสาว ทุกอย่างล้วนสร้างด้วยความประหลาดใจให้กับทุกคนในจวน ใบหน้าชราฉายชัดถึงความกังวล เขาเกรงว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จะนำมาสู่เรื่องราวที่ชวนปวดหัวมากกว่าที่ผ่านมาเสียอีก

“ท่านพ่อมองลูกมีสิ่งใดหรือเจ้าคะ” เสิ่นลู่ซือเอ่ยถามผู้เป็นบิดา

“พักนี้นิสัยของเจ้าเปลี่ยนแปลงไปราวกับคนละคน ไม่ใช่ว่าเจ้ามีสิ่งใดปกปิดซ่อนเร้นไว้ใช่หรือไม่”

“ท่านพ่อเข้าใจไม่ผิดหรอกเจ้าค่ะ”  มือเล็กวางตะเกียบลงด้านข้าง  “ก่อนหน้านี้ลูกฝันเห็นท่านแม่เจ้าค่ะ ในฝันนั้นท่านแม่กำลังร่ำไห้อย่างปวดใจเพราะลูก ลูกช่างทำตัวไม่เหมาะสมกับคุณหนูแห่งจวนราชครู ลูกรู้สึกเสียใจยิ่งนักที่ทำตัวเหลวไหลอย่างที่ผ่านมา ตอนนี้ลูกคิดได้แล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ”

เสิ่นลู่ซือบีบน้ำตาให้เอ่อคลอที่หน่วยตาของนาง สีหน้าที่เศร้าหมองแสดงความรู้สึกผิดออกมาอย่างเปี่ยมล้น ทำให้เสิ่นฮุ่ยหมิ่นผู้รักบุตรสาวเหนือสิ่งอื่นใดถึงกับหลุดอาการ

“เจ้าฝันเห็นมารดาหรือ”  แววตาคมของท่านราชครูสั่นไหวอย่างรุนแรง

หลังจากที่ภรรยาผู้รักยิ่งได้ตายจากไปเมื่อหลายปีก่อน เขาก็ได้แต่เฝ้าคิดถึงวันเวลาที่มีความสุขร่วมกันกับนาง ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้มอบความรักทั้งหมดให้กับบุตรสาว โดยไม่คิดที่จะตบแต่งภรรยาใหม่ และเพราะเช่นนี้เองบุตรสาวของเขาจึงได้มีนิสัยเอาแต่ใจตนเองนัก ทั้งใจร้อนอารมณ์ร้าย วู่วาม จนบ่าวไพร่และคนรอบข้างต่างพากันเอือมระอา

“เจ้าค่ะท่านพ่อ ลูกรู้สึกผิดและคิดได้แล้วว่าลูกทำตัวไม่เหมาะสม ต่อไปนี้ลูกจะไม่ประพฤติตัวเช่นนั้นอีกแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าคิดได้เช่นนั้นก็ดี องค์รัชทายาททรงมีคู่หมั้นที่เหมาะสมแล้ว ถึงเจ้ากับพระองค์จะสนิทสนมกันมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่พระองค์ก็มีนางในดวงใจแล้ว เจ้าอย่าได้เอาตัวเข้าไปแทรกกลางเลย และสถานที่อย่างวังหลวงไม่เหมาะกับเจ้าหรอกนะซือเอ๋อร์”

เสิ่นฮุ่ยหมิ่นทอดสายตามองบุตรสาวด้วยความเอ็นดู เขาดีใจที่นางคิดได้เสียที ผู้เป็นบิดาเช่นเขาจะหวังสิ่งใดอีก นอกจากขอให้บุตรสาวมีชีวิตไร้ทุกข์ไร้โศก

“ข้าจะฟังคำท่านพ่อเจ้าค่ะ แต่ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะขอร้องท่านพ่อเจ้าค่ะ”

เรียวคิ้วของเสิ่นฮุ่ยหมิ่นกระตุกถี่ยิบ  “เจ้าต้องการสิ่งใด หากไม่เหลือบ่ากว่าแรง พ่อสามารถมอบให้กับเจ้าได้”

“คำขอของลูกอาจจะเป็นสิ่งที่ท่านพ่อรอคอยก็ได้เจ้าค่ะ ปีนี้ลูกอายุสิบแปดหนาวแล้ว สมควรต้องแต่งงานเสียที แต่เพราะลูกคือบุตรสาวคนเดียวของตระกูลเสิ่น อีกทั้งตระกูลเสิ่นของเราก็ไม่มีทายาทชายให้สืบสกุล ลูกจึงคิดที่จะแต่งสามีเข้าจวนของเราเจ้าค่ะ”

“ฮะ!”

เสิ่นฮุ่ยหมิ่นแทบจะพลัดตกจากเก้าอี้ เขามองบุตรสาวราวกับคนแปลกหน้า ไม่คิดว่านางจะมีความคิดความอ่านเช่นนี้ จริงอยู่ที่เขาไม่มีบุตรชายไว้สืบสกุล คราแรกจะรับเด็กชายผู้หนึ่งมาเป็นบุตรบุญธรรม แต่เขาก็หวาดระแวงเกรงว่าจะเป็นการชักนำเอาอสรพิษเข้ามาเสียเอง

“ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกเองก็ไม่อยากจะแต่งงานออกไปอยู่บ้านสามี ที่มีแม่สามีคอยควบคุมหรอกนะเจ้าคะ หากลูกหาบุรุษที่ดีแต่งเข้าจวน และให้บุตรของลูกได้สืบสกุลต่อไปจะไม่เป็นการดีกว่าหรือเจ้าคะ”

เสิ่นลู่ซือลุกออกจากเก้าอี้แล้วนั่งกับพื้นข้างบิดา โดยวางศีรษะของตนเองแนบกับหน้าขาของเสิ่นฮุ่ยหมิ่นอย่างออดอ้อน

“ท่านแม่เองก็เป็นห่วงท่านพ่อด้วย ลูกเลยคิดจะอยู่กับท่านพ่อที่จวนของเราไปนานแสนนาน มีเจ้าก้อนแป้งน้อยสักสองสามคนมาวิ่งเล่นรายล้อมท่านพ่อในยามแก่ชรา ท่านพ่อว่าดีหรือไม่เจ้าคะ”

หมัดฮุกที่เอ่ยนามของท่านแม่ถูกปล่อยออกไปแล้ว และเป็นไปดังคาด ท่าทีของเสิ่นฮุ่ยหมิ่นดูอ่อนลงไปมาก สีหน้าที่ไม่เห็นด้วยก็เริ่มคล้อยตามบุตรสาว

เขาเองก็อายุไม่น้อยแล้ว หากต้องใช้ชีวิตอยู่ในจวนใหญ่ที่แสนเงียบเหงานี้ เขาคงได้เฉาตายเป็นแน่

“แล้วบุรุษที่เจ้าอยากได้มาเป็นสามีคือตระกูลใดหรือ”

“ลูกยังไม่ได้คิดเจ้าค่ะ แต่คงต้องเลือกจากตระกูลที่มีฐานะต่ำกว่าเราสักเล็กน้อย และบ้านของเขาจะต้องไม่คัดค้านเรื่องนี้”

นางไม่อยากจะบอกออกไปหรอกว่าคนที่นางเลือกคือองครักษ์รูปงามขององค์รัชทายาท มิเช่นนั้นท่านพ่อคงได้ค้านหัวชนฝาเป็นแน่ ทางเดียวที่จะทำให้การหาสามีของนางบรรลุผล คืองานเลี้ยงในพระราชวังที่จะมาถึงนี้

“อืม พ่อเองจะช่วย ๆ ดูให้เจ้าอีกแรง”

“ท่านพ่อของลูกดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ”

ใบหน้าหวานแย้มยิ้มอย่างยินดี ในที่สุดนางก็สามารถทลายทิฐิของท่านพ่อลงได้

แผนการต่อไปคือทำตัวมีจุดยืนต่อองค์รัชทายาท และนางเอกของเรื่องว่านางหาได้พิศวาสพระองค์แล้วไม่ เพื่อหลีกเลี่ยงข้อพิพาทที่อาจจะมีขึ้นได้ และเปลี่ยนโชคชะตาที่จะต้องตายเพราะคมดาบขององค์รัชทายาท

เสิ่นลู่ซือกระหยิ่มยิ้มในใจกับแผนการของตน ถึงเวลาแล้วที่เสิ่นลู่ซือคนใหม่จะปฏิวัติตัวเอง ให้ผู้คนในใต้หล้าได้เห็นว่านางได้กลายเป็นคนใหม่แล้ว ไม่ใช่สตรีเอาแต่ใจ และสตรีไร้ยางอายที่วิ่งไล่ตามองค์รัชทายาทราวกับสุนัขติดสัด