บทที่ 1 เทพผลัก 2/2

“เจ้าจะได้ไปเกิดใหม่ในร่างของคุณหนูตระกูลดีผู้หนึ่ง ชีวิตของนางน่าสงสารนัก เพราะหลงเชื่อคำพูดผู้อื่นจึงทำให้มีจุดจบที่ไม่ดี ขอเพียงเจ้าสามารถช่วยเปลี่ยนชะตาชีวิตของนางให้ดีขึ้นก็พอ ส่วนโลกที่เจ้าจะไปอยู่คือโลกคู่ขนานที่มีอารยธรรมเหมือนกับซีรีส์จีนที่เจ้าเคยดูนั่นแหละ”

“ฮะ!! นั่นมันยุคที่ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกเลยนี่คะ แล้วฉันที่มาจากศตวรรษที่ 21 จะใช้ชีวิตในยุคนั้นได้ยังไงล่ะคะ”

น้ำอิงโอดครวญเสียงสั่น ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ นี่มันเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก

“เช่นนั้นเจ้าอยากได้สิ่งใดเพื่อเป็นการชดเชยจากข้าเล่า ข้าให้เจ้าได้สามข้อ”

หญิงสาวนิ่งคิดไปครู่ หัวสมองของเธอกำลังคิดประมวลผลได้ผลเสีย และสิ่งที่ควรจะขอออกไป

หากว่าเป็นยุคที่เหมือนกับซีรีส์จีนที่เธอเคยดู ชีวิตของเธอก็คงจะไม่ง่ายดายนัก แต่อย่างน้อยเธอก็เกิดใหม่เป็นคุณหนูตระกูลผู้ดี ไม่ใช่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ถึงจะได้รับข้อมูลมาน้อยนิด แต่ก็ยังพอคาดเดาความเป็นไปได้บ้าง

ในตอนนั้นเธอก็นึกถึงนิยายที่เธอชอบอ่าน เรื่องราวความรักของคู่พระนางที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคกว่าจะสมหวัง รวมถึงตัวละครตัวโปรดที่คอยเป็นมือเท้าให้กับพระเอกของเรื่อง

น้ำอิงจึงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบว่าถ้าเธอเกิดในนิยายเรื่องนั้น เธอจะรอดพ้นจากการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นได้ยังไง

“ข้อแรกฉันขอให้มีความทรงจำของชาติที่แล้วค่ะ ตัวตนของน้ำอิงจะยังคงอยู่กับฉัน ข้อสองฉันสามารถได้กลิ่นของยาพิษได้ ไม่ว่าจะเป็นพิษที่ไร้กลิ่นไร้สี ฉันก็ยังสามารถรับรู้ได้ ส่วนข้อสุดท้ายฉันขอรู้ความนึกคิดของคนที่ฉัน...”

“ไม่ได้! ข้อสุดท้ายเป็นการฝืนชะตาชีวิตมากเกินไป ข้าไม่สามารถมอบให้กับเจ้าได้”

น้ำอิงเริ่มคิดหนัก หากนางไม่สามารถล่วงรู้ความคิดของคนอื่นได้ แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นมิตรเป็นศัตรูที่แท้จริง เธอกำลังคิดจะเปลี่ยนคำขอ แต่ท่านเทพกลับเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“ข้อสุดท้ายข้าจะให้อายุขัยของเจ้ายืนนานแล้วกันเพื่อชดเชยอายุขัยในชาตินี้ของเจ้า”

“ที่ว่านานคือได้กี่ปีเหรอคะ”

“จนกว่าเจ้าอยากจะตายก็แล้วกัน ตกลงไหม”

"โอเคค่ะ ถ้าฉันอยากอยู่นานสักร้อยปีก็ได้ใช่ไหมคะ" น้ำอิงถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ อย่างนี้เธอก็กลายเป็นอมตะสินะ

"ข้าไม่คิดว่าเจ้าอยากจะมีอายุยืนนานมากขนาดนั้นหรอกนะ การที่ต้องทนเห็นคนรักตายจากไปทีละคน มันไม่ใช่เรื่องที่น่าพิสมัยเลย"

"นั่นสิคะ งั้นข้าขอเปลี่ยนคำขอใหม่ได้ไหมคะ"

"คงไม่ได้หรอก หึ ๆ ว่าแต่เจ้าไม่ขอมิติวิเศษที่สามารถหยิบของในชาตินี้ของเจ้าได้เหรอ"

“จริงด้วย!! ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ”

น้ำอิงใบหน้าถอดสี เธออยากจะดึงทึ้งศีรษะของตัวเองจริง ๆ มัวแต่ไปคิดเรื่องจะเปลี่ยนชะตาชีวิตของร่างที่เธอจะเข้าไปสิง จนคิดถึงหนังสือนิยายเรื่องโปรดที่เธอเพิ่งอ่านจบไปรอบที่สาม เลยลืมนึกถึงความเป็นอยู่และการเอาตัวรอดไปเสียได้

“เอ่อ...ฉันขอเปลี่ยนคำขอได้ไหมคะ”

น้ำอิงมองมาทางท่านเทพด้วยสายตาเว้าวอน

ท่านเทพส่ายหัวให้กับวิญญาณสาว “คำขอที่เจ้าขอไปนั้น ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เอาล่ะ ได้เวลาของเจ้าแล้ว”

เอ่ยจบ ท่านเทพก็ใช้พลังผลักวิญญาณของน้ำอิงให้หมุนวนเข้าไปในอากาศ

“กรี๊ดดดดดด!!”

วิญญาณสาวหมุนวนเข้าไปในช่องว่างของมิติ ก่อนจะเลือนหายไปราวกับที่แห่งนี้ไม่เคยมีวิญญาณตนนี้มาก่อน

ท่านเทพแห่งโชคชะตาผุดยิ้มออกมาอย่างยินดี ในที่สุดเขาก็สามารถทำให้วิญญาณของน้ำอิงกลับไปยังที่ที่ควรอยู่ได้เสียที หลังจากที่ต้องตามหาดวงวิญญาณของเธอมานานแสนนาน

ส่วนคำขอของน้ำอิงนั้นเป็นเขาที่เข้าไปปรับเปลี่ยนความคิดของน้ำอิงทำให้เธอคิดถึงนิยายที่เคยอ่าน ส่วนหนึ่งที่เขาทำไปก็เพราะมันจะมีประโยชน์กับน้ำอิงมากที่สุด

“ข้าขออวยพรให้เจ้ามีชะตาชีวิตที่เปลี่ยนไป...เสิ่นลู่ซือ”

เฮือก!!

หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่ลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ สายตาคู่หวานกวาดตามองสถานที่แปลกใหม่ ก่อนจะระลึกได้ถึงเรื่องราวที่ไม่คาดฝันเมื่อครั้งที่นางเป็นวิญญาณ และได้พบเจอกับท่านเทพชะตา

ดวงตาคู่หวานกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อเรียกสติที่ยังคงสับสนมึนงงให้กลับมา เวลานี้นางหาใช่น้ำอิงแม่ค้าสาวขายโจ๊กหมู แต่คือเสิ่นลู่ซือ คุณหนูแห่งจวนราชครู ผู้เป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นหวง

ความทรงจำมากมายของเจ้าของร่างนี้ ไหลเข้าสู่สมองของเธอราวกับน้ำหลาก ทั้งความสุขและความเศร้าที่เจ้าของร่างพบเจอ ล้วนประดังประเดเข้ามาในสมองของน้ำอิงราวกับสายน้ำที่รุนแรง

อึก!

น้ำอิงกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวด ความทรงจำมากมายที่ไหลเข้ามานั้น ทำให้จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลลงมาอาบสองแก้มใส ความเศร้าเสียใจที่น้ำอิงรู้สึกได้มันช่างบีบรัดหัวใจให้รู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

“ฮือ ๆ ทำไมชีวิตของเธอถึงได้น่าสงสารอย่างนี้นะเสิ่นลู่ซือ ไม่เป็นไรนะ คนเราล้วนทำผิดพลาดกันได้ ในเมื่อเขาไม่รักก็อย่าได้ดันทุรังอีกต่อไปเลย นับแต่นี้ต่อไปฉันจะใช้ร่างของเธออย่างคุ้มค่าที่สุด และเปลี่ยนชะตาชีวิตที่น่าเศร้าของเธอให้ดีขึ้นเอง ฉันสัญญา”

น้ำอิงให้คำมั่นสัญญากับเจ้าของร่าง ต่อแต่นี้ไปชีวิตของเสิ่นลู่ซือจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!!

แต่เอ๊ะ! ทำไมชื่อของเสิ่นลู่ซือ ชื่อแคว้น ชื่อองค์รัชทายาทมันถึงคุ้นหูจังเลยนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

น้ำอิงในร่างของเสิ่นลู่ซือขมวดคิ้วมุ่น ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกโพลงด้วยความตกใจ

แคว้นหวงคือชื่อแคว้นในนิยายเรื่องศึกรักชิงบัลลังก์เลือดนี่น่า ส่วนองค์รัชทายาทก็คือพระเอกของเรื่องนี้ และเสิ่นลู่ซือคือนางร้ายที่ตอนจบจะต้องตายด้วยน้ำมือขององค์รัชทายาทผู้คลั่งรักนางเอก

ไม่ได้การแล้ว เธอจะไม่ยอมตายเพราะความรักหน้ามืดตามัวอีกต่อไป!

พระเอกผู้รักเดียวใจเดียว โหดกับคนทั้งโลกแต่ใจดีกับนางเอกแค่คนเดียว เธอจะไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวโดยเด็ดขาด

ชาตินี้น้ำอิงผู้นี้จะคว้าองครักษ์หนุ่มรูปหล่อหุ่นล่ำ ผู้เป็นมือขวาขององค์รัชทายาทมาเป็นสามีเอง!!