บทที่2.

ปานไพลินดีใจและตื่นเต้นมากเมื่อมีแขกมาพักที่รีสอร์ตเพิ่มอีกหนึ่งคนหลังจากที่แขกสองคนซึ่งเป็นสามีภรรยาและคู่รักอีกคู่หนึ่งเพิ่งจะเช็กเอาท์ออกไป หล่อนยืนรอต้อนรับแขกพิเศษผู้ที่ลุงศักดิ์บอกว่าเป็นเพื่อนของแกที่หน้าประตูทางเข้าเคาน์เตอร์ของรีสอร์ตด้วยความตื่นเต้นดีใจและเมื่อเห็นรถหรูแล่นเข้ามาจอดหล่อนก็เดินออกไปด้านหน้าเพื่อเตรียมตัวต้อนรับแขกผู้มาพักทันที

ร่างสูงใหญ่ที่ก้าวลงมาจากรถทำให้หัวใจของปานไพลินเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้และเมื่อเห็นหน้าของเขา ใจสาวก็เต้นกระหน่ำมากขึ้นไปอีก เขาคือคนที่เคยมาขอซื้อรีสอร์ตของหล่อน เช่นเดียวกับเสี่ยป้อม เจ้าหนี้ของลุงศักดิ์ที่เทียวมาถามมาตื้อขอซื้อรีสอร์ตของหล่อนตลอด ทั้งที่ก็บอกชัดเจนว่าไม่ขาย และไอ้เสี่ยป้อมยังทำท่าน่าเกลียดใส่หล่อนอีกด้วย

ใบหน้านวลที่ยิ้มกว้างเมื่อครู่ไร้รอยยิ้มไปทันทีแต่หญิงสาวก็พยายามทำใจให้สงบ มองสบตาคมสีอำพันนั้นอย่างไม่หวั่นเกรง และเตรียมจะไล่เขากลับหากว่าเขาพูดเรื่องขอซื้อที่นี่อีก และหล่อนคิดว่าเขาคงไม่ใช่แขกของลุงศักดิ์แน่ๆ ปานไพลินชะเง้อมองไปที่ทางเข้าเผื่อว่าจะมีรถอีกคันแล่นเข้ามาแต่ก็ไม่มี หญิงสาวยกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมีสีฟ้าสดใสของตน แล้วทำท่าจะเดินกลับเข้าไปเมื่อเห็นว่าแขกของลุงศักดิ์ยังไม่มา

“รีสอร์ตนี้ไม่ต้อนรับแขกที่จะมาพักหรือไงครับ..” เสียงนุ่มทุ้มของดอมดังขึ้น หล่อนจึงหันกลับมามองเขาด้วยแววตาเฉยเมย

“รับค่ะ แต่ไม่ต้อนรับคุณและคิดว่าคุณคงไม่มาพักรีสอร์ตโกโรโกโสใกล้จะเจ๊งอย่าง รีสอร์ตปานไพลิน หรอก และถ้าจะมาพูดเรื่องซื้อขายก็เชิญกลับออกไปได้เลยนะคะ คุณ ดอม.. เดชเดโช โมซาลาส”

หญิงสาวเชิดหน้าตอบเขาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง ดอมยกยิ้มน้อยๆ แล้วเดินมาใกล้ จนหล่อนต้องเป็นฝ่ายถอยไปสองสามก้าว มองเขาอย่างขุ่นเคืองใจ...

“นี่คุณ.. ฉันบอกว่าไม่ต้อนรับคุณไง”

“แม้ผมจะเป็นแขกคนสำคัญของลุงคุณหรือ” ปานไพลินอ้าปากค้างมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา พลางสอดส่ายสายตาหาผู้เป็นลุงแต่ไม่เห็นแม้เงา หญิงสาวคิดขุ่นเคืองเจ้าตัวต้นเรื่องเสียนัก

เมื่อวานก็คุยกันแล้วอย่างดิบดี ทำไมวันนี้เป็นแบบนี้เนี่ย.. ปานไพลินนึกต่อว่าผู้เป็นลุงในใจ

“ว่าไงล่ะ จะให้ผมพักห้องไหน”

“คุณไปพักที่อื่นเถอะ ห้องเต็มแล้ว” หญิงสาวโกหกออกไปคำโต แล้วก็หน้าแดงเมื่อเห็นแววตายิ้มๆ ของเขาเหมือนจะขบขันหรือสมเพชหล่อนก็ไม่รู้ ปานไพลินหน้าตึงสะบัดหน้าหนีเขาอย่างไม่อยากจะคุยด้วย

“คุณป่านจะให้ผมยกกระเป๋าแขกไปพักที่ห้องไหนครับ” ต่อ พนักงานชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวและทำหน้าที่ทั้งยกกระเป๋าและดูแลสวนวิ่งมาด้วยหน้าตาแสนตื่นเต้นดีใจ หวังจะได้ทิปจากแขกและยังจะได้มีอะไรให้ทำมากกว่ารดน้ำต้นไม้พรวนดิน มีแขกมาพักนั่นหมายความว่านายจ้างจะมีเงินจ่ายเงินเดือนเขา

แม้ว่าจะได้เงินเดือนทุกเดือนจากปานไพลิน แต่ชายหนุ่มก็นึกสงสารเจ้าของรีสอร์ตผู้ใจดีที่ต้องแบกรับภาระต่างๆ เพื่อให้พวกเขากับพนักงานที่เหลืออยู่ได้รับเงินเดือนทุกเดือน

“เอ่อ..” ปานไพลินอึกอัก แล้วโทรศัพท์ของหล่อนก็ดังขึ้นและคนที่โทร.มาก็คือลุงศักดิ์นั่นเอง

“ป่าน.. คุณดอมไปถึงรึยัง ให้เขาพักที่เรือนไพลินนะ ลุงเตรียมของไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว เขาจะอยู่สามวัน ยกกระเป๋าคุณดอมเข้าไปได้เลย”

อะไรกันเนี่ย ลุงศักดิ์ไปเตรียมของให้แขกเข้าพักที่เรือนไพลินตอนไหนกัน อ๋อ.. ตอนที่ลุงศักดิ์ออกไปข้างนอกแล้วรีบกลับมา กุลีกุจอทำอะไรวุ่นวายอยู่นั่นก็เพื่อการนี้นี่เอง...

ปานไพลินถึงบางอ้อ และไม่ทันที่หล่อนจะได้พูดอะไรผู้เป็นลุงก็ชิงวางสายไปเสียก่อน ปานไพลินหลับตาลงแล้วขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันมายิ้มให้ต่อแบบพยายามฝืนให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุดทั้งที่ในใจรุ่มร้อนเร่าๆ

“พาคุณเขาไปที่เรือนไพลินเลยนะคะพี่ต่อ..”

“ได้เลยครับ เชิญครับท่านเขียดผู้มีแกก เอ๊ย แขกผู้เกียรติ อยากได้อะไรเพิ่มเติมก็บอกนายต่อสุดหล่อที่สุดของอาณาจักรนี้ได้เลยนะครับ กระผมยินดีให้บริการคร้าบผม...”

ต่อยิ้มกว้างแล้วรีบไปยกกระเป๋าของลูกค้าวีไอพีอย่างดีใจและยังชี้ชวนแนะนำให้ดูสวน ดูดอกไม้ต้นไม้อย่างเพลิดเพลินไปอีก คงเก็บกดมานานเพราะช่วงนี้นานๆ ทีจะมีแขกเข้ามาพักสักคน ต่อคุยกับต้นไม้จนจะสิงต้นไม้เป็นรุกขเทวดาแล้ว...

ปานไพลินมองตามต่อไปแล้วรีบโทร. ไปต่อว่าผู้เป็นลุงทันที...

โยธินเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์เสียเมื่อคราวนี้เขาขอยืมเงินจากปานไพลินไม่ได้ เขาจะทำอย่างไรดีกันล่ะนี่ ชายหนุ่มเดินไปเดินมาอยู่ในห้องอย่างครุ่นคิด

หรือว่าตอนนี้ปานไพลินไม่มีเงินให้เขาสูบแล้ว เสียเวลาจริงๆ ได้กินก็ไม่ได้กิน แถมเงินก็จะไม่ได้อีก แต่ไม่นานชายหนุ่มก็ยิ้มออกเมื่อเขายังมีที่หมายใหม่อยู่ และคนนี้เขาได้ทั้งเงินและได้อร่อย ดังนั้นชายหนุ่มจึงโทร.หาหญิงสาวที่เขา คบซ้อน มาหลายเดือนแล้วด้วยความหวังอันเรืองรอง และเจ้าหล่อนก็ไม่ใช่คนเดียวที่เค้า คบซ้อน อยู่ โยธินยิ้มหวานและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเอาอกเอาใจเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์จากเขา

“คิดถึงน้ำหวานจังเลยครับ..”

โยธินลูบคางของตนมองเงาในกระจกอย่างภาคภูมิใจในความหล่อเหลาของตัวเอง แน่นอนว่าหญิงสาวทุกคนจะต้องหลงใหลในรูปลักษณ์ของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวหน้าใส สไตล์เกาหลี และลีลารักอันร้อนแรงของเขา โยธินยิ้มแล้วสรรหาคำหวานมาลวงให้สาวน้อยสาวใหญ่หลงใหลในเสน่ห์ของตน และมันก็สำเร็จ...