บทที่1. จบตอน

“ใครอยากจะให้ง้อกัน เชอะ เห็นลุงเป็นเด็กๆ หรือไง”

“ไม่เด็กหรอก แต่เห็นเป็นตาแก่ขี้ดื้อ” ปานไพลินว่ายิ้มๆ ลุงศักดิ์ทำท่าจะหัวเราะแต่ก็กลั้นไว้จนแก้มตุ่ย สุดท้ายก็อดไม่ไหวหัวเราะออกมาในที่สุด

“ไอ้เด็กคนนี้นี่ มันน่านัก” ลุงศักดิ์ว่า ปานไพลินจึงเดินกลับมาแล้วโอบกอดผู้เป็นลุงไว้อย่างแสนรัก ในชีวิตนี้หล่อนมีแค่ลุงคนเดียวที่รักและหวังดีกับหล่อนมาเสมอ แม้แกจะผิดพลาดไปบ้างหล่อนก็พร้อมจะให้อภัยและรักแกเหมือนเดิม..

“ลุงขอโทษนะ สำหรับทุกสิ่ง”

“ป่านก็ขอโทษลุงเหมือนกันที่เอาแต่ดุลุง”

“ก็ลุงมันน่าดุน่าด่านี่นา ทำให้ป่านลำบากตลอดหลายปีมานี้ ลุงมันไม่เอาไหน”

“ช่างมันเถอะค่ะ มันผ่านไปแล้ว เราก็ค่อยๆ คิดกันนะคะว่าจะทำไงต่อ” ปานไพลินบอกแล้วผละออกห่างเล็กน้อย

“ดูอารมณ์ดีจัง ไปไหนมาแล้วมากับใครรถหรูเชียว” ปานไพลินถามในที่สุด

“เพื่อนน่ะ..”

“เพื่อน.. จริงอะ” ลุงศักดิ์พยักหน้ายิ้มๆ

“เอาล่ะๆ ดึกแล้วไปนอนเถอะไป..”

“โอเคๆ ฝันดีนะคะ แล้วลุงจะกินข้าวไหม เดี๋ยวป่านไปเวฟให้”

“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวลุงทำเอง เราน่ะไปนอนเถอะไป”

“ค่า ไปแล้วนะ” ปานไพลินโบกมือให้แล้วเดินกลับห้องของตน ลุงศักดิ์ยิ้มกว้างมองตามหลังหลานสาวที่รักดังดวงใจ ก่อนรอยยิ้มก่อนหน้าจะค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้าของเขา

“ลุงขอโทษนะป่าน.. หากไม่ทำแบบนี้ ป่านเองนั่นล่ะจะตกอยู่ในอันตราย..”

เขาจะต้องเลือกทางใดทางหนึ่งเพื่อรักษาชีวิตของตนกับปานไพลินและที่ผืนนี้ไว้จากคนใจชั่วอย่างไอ้เสี่ยป้อม แม้ว่ามันจะทำให้เขาถูกตราหน้าว่าสารเลวก็ตาม...

“พี่โย.. มานานแล้วหรือคะ..” ปานไพลินทักทายคนรักอย่างสดใส โยธิน ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่หล่อนคบหาเขาฉันคนรักมาเกือบสองปีแล้ว เธอกับโยธินเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในมหาวิทยาลัยเดียวกันนั่นเอง และการคบหาของหล่อนกับเขาก็อยู่ในสายตาของลุงศักดิ์ตลอด แต่ลุงศักดิ์นั้นไม่ชอบชายหนุ่มคนนี้สักเท่าไหร่ และเมื่อพบหน้ากันก็มักจะมีปะทะคารมกันอยู่เสมอ และเป็นหล่อนที่คอยมาห้ามทัพ

“มาสักพักแล้วล่ะ.. กะจะมาฝากท้องที่นี่สักมื้อ” โยธินพูดยิ้มๆ

“ที่บ้านไม่มีข้าวกินหรือไง ถึงได้เที่ยวมาขอข้าวบ้านคนอื่นกินตลอดเลย” เสียงลุงศักดิ์แว่วมาทันที ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนที่ยืนถือแก้วกาแฟอยู่บนระเบียงบ้านแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย

“อย่าถือสาลุงศักดิ์เลยค่ะ”

“คนแก่ก็แบบนี้ล่ะเนอะ” โยธินพูดยิ้มๆ กับหญิงสาวแต่ในใจนั้นขุ่นเคืองลุงศักดิ์เป็นที่สุด ที่เขายอมทนให้ลุงศักดิ์ด่าว่าโขลกโดนสับอยู่ตลอดเพราะเห็นว่า ปานไพลินคือที่หมายของเขา

ดังนั้นเขาจะต้องอดทนและพยายามหลอกล่อให้ปานไพลินหลงเสน่ห์และหลงกลเขาแต่ผ่านไปเกือบสองปี เขาทำได้แค่จับมือและหอมแก้มหล่อนเท่านั้น ปานไพลินหวงตัวและมีลุงที่เหมือนหมาบ้าคอยไล่กัดเขา แต่โยธินก็ไม่ได้สนใจตรงนั้นเพราะเขามั่นใจว่าปานไพลินรักเขามากและเขาจะต้องแสดงความเป็นสุภาพบุรุษให้หล่อนตายใจไปก่อน ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม

สาวงามน่ะเขาไม่เคยขาดอยู่แล้วดังนั้นถึงไม่ได้แตะต้องปานไพลินเขาก็ไม่เดือดร้อนอะไร และผู้หญิงสวยแต่ดูจืดชืดแบบปานไพลินก็ไม่ใช่สเป็กเขาด้วย ไม่สามารถกระตุ้นความต้องการของเขาได้เลยแม้แต่น้อย...

เขายอมรับว่าปานไพลินสวยสดใส ดูสะอาดบริสุทธิ์เหมือนดอกมะลิแรกแย้ม หอมสะอาด มองสบายตา แต่มันดูธรรมดาเกินไปสำหรับเขา...

“เราไปที่รีสอร์ตกันเถอะค่ะ วันนี้มีแขกมาพักสองห้อง”

“จริงเหรอ ดีใจด้วยนะป่าน ในที่สุดก็มีลูกค้ามาพักแล้ว”

“ป่านก็ดีใจค่ะ” แล้วสองหนุ่มสาวก็เดินคุยกันไปที่รีสอร์ตโดยมีวิวเดินตามหลังไป

“หึ.. ไอ้กะล่อนนี่ คิดว่าจะตบตากูได้หรือไงวะ ไอ้ไก่อ่อนเอ๊ย อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ ยายป่านก็ไม่รู้ยังไง มองไม่ออกหรือว่าไอ้โยมันกำลังสวมเขาให้อยู่..”

ผู้เป็นลุงได้แต่บ่นตามหลังหลานสาว หลายครั้งที่เขาบอกเป็นนัยๆ เกี่ยวกับโยธิน แต่ปานไพลินก็มักแย้งว่าโยธินไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นเพราะโยธินเป็นคนดี ไม่เคยล่วงเกินอะไรหล่อน และพ่อแม่โยธินก็น่ารักกับหล่อนมาก ทำให้ปานไพลินไม่ค่อยจะเชื่อว่าโยธินเป็นคนไม่ดี หลานสาวของเขานี่ก็ช่างไร้เดียงสามองโลกในแง่ดีเกินไป

ลุงศักดิ์ได้แต่ฮึ่มฮั่มๆ อยู่คนเดียว ก่อนจะต้องหยุดคิดเรื่องหลานสาวกับคนรักมารับโทรศัพท์สายสำคัญ ใบหน้าที่ดูสดใสขึ้นกว่าวันก่อนก็มีอันห่อเหี่ยวลงเมื่อปลายสายคือเจ้าหนี้จอมเขี้ยวที่พยายามจะยึดทุกอย่างไปจากเขา...

“ผมขอเวลาหน่อยนะเสี่ย.. ไม่นานหรอกครับ ผมมีเงินไปใช้หนี้เสี่ยแน่ๆ” ลุงศักดิ์คุยกับปลายสายอย่างเคร่งเครียดก่อนจะวางสายแล้วนั่งลงครุ่นคิด

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน..” ว่าแล้วก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปข้างนอกทันที...

“จะงอนมีไรมั้ย..”

“งั้นป่านไปนอนแล้วนะ รีบเข้านอนล่ะดึกแล้ว” ปานไพลินถอนใจเบาๆ แล้วหมุนตัวจะเดินกลับห้องของตัวเอง

“เดี๋ยว..” หญิงสาวหยุดเดิน ซ่อนยิ้มในหน้าก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉยแล้วหันกลับมา

“มีอะไรอีกล่ะ ป่านไม่ง้อแล้วนะ ง่วงนอน พรุ่งนี้ค่อยง้อละกัน”