Ep.3

เรื่อง พ่ายรักตำรวจร้ายEp.3

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา ความรุนแรง คำหยาบคาย ท่านใดไม่ชอบผ่านได้เลยนะคะ

ทุกตัวละครและเหตุการณ์เป็นเพียงการแต่งขึ้นมาเท่านั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง

Talk : ดอกเหมย

เราทานข้าวกลางวันอิ่มแล้ว ก็พากันนั่งดูหนังกับณิชารอข้าวย่อย เราไม่ค่อยจับโทรศัพท์เพราะสองคนนั้นเค้าเปิดตัวกันลงโซเชี่ยวแล้ว เราเลยบล็อกทุกทางแต่ก็ยังไม่อยากจับโทรศัพท์อยู่ดีแค่เข้าไปลบรูปเรายังไม่อยากทำเลย เราไม่อยากเห็น

“”ก๊อก ก๊อก ก๊อก””

ณิชา : เดี๋ยวไปเปิดประตูแปปนึงมึงดูไปก่อน

เราพยักหน้าเป็นคำตอบให้ณิชา ไม่นานนักมันก็เดินกลับมาพร้อมพี่ต้ากับเพื่อนเค้าคนเดิมแต่ใส่ชุดตำรวจมา ซื้อของกินกันมาเต็มไปหมดเลย

ณิชา : ถ้าขนาดนี้แล้วก็ยกมาทั้งห้างเถอะพี่ต้า เห็นหนูกินเยอะขนาดนั้นเลยหรือไง

พี่ต้า : กินไปเถอะซื้อมาเผื่อไว้อยู่กันตั้ง 2 คน เป็นไงมั่งเหมยดีขึ้นยัง

เรา : เอาทางไหนก่อนดีคะ จิตใจ หรือ ร่างกาย

พี่ต้า : เอาแค่ร่างกายก่อนแล้วกัน ถ้ารู้อาการทางจืตใจอีกพี่กลัวทนไม่ได้แล้วฆ่าคนไปเป็นอาหารรามสูรอีก

เรา : ดีขึ้นแล้วค่ะมีตึงๆแผล ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีอะไรก็กลับบ้านได้แล้ว อย่าเอาคนแบบนั้นไปให้รามสูรเสือผู้น่ารักกินเลยค่ะ เสียชาติเสือป่าวๆ

พี่ต้า :ความคิดดี5555 แล้วไอ้ผู้กองมึงจะถือไว้อีกนานไหมล่ะ

ผู้กอง : เอ้ากูลืม อันนี้นมกับขนมละกะพวกยาบำรุงครับ หายไวๆนะ

เรา : ขอบคุณค่ะผู้กอง

ผู้กอง :เรียกผมภาคินก็พอแล้วไอ้ต้ามันบ้าให้มันเรียกแบบนั้นไปคนเดียวพอ

เรา : ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

พี่ต้าอยู่คุยเล่นกับเรากับณิชาเกือบ 10 นาที แล้วขอตัวกลับไปทำงานก่อน

ณิชา : เหมยกูข้ามไปส่งพัสดุให้ป้าแปปนึงใกล้ข้างล่างมีขนส่งอยู่ ไปด้วยกันไหมเดี๋ยวกูเข็นเอง อยู่แต่ในห้องเผื่อจะเบื่อ

เรา : กูขี้เกียจอะ มึงไปเหอะหนังกำลังสนุกเลย อีกอย่างมึงกะไปแค่แปปเดียวเอง ถ้ามีอะไรเดี๋ยวโทรหา แต่มึงช่วยหยิบขนมเค้กนั่นที่ผู้กองซื้อมาให้หน่อยได้ไหมอยากกิน

ณิชามันยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ ดูหนังมันต้องมีของกินมันถึงจะฟิน จากนั้นมันก็เดินออกไปแล้วเราก็ดูหนังต่อเกือบ 5 นาที มีคนเปิดประตูเข้ามา

เรา : ส่งเสร็จแล้วหรอณิ ไวจัง อีดาว พี่เชน มากันทำไมออกไปเดี๋ยวนี้

เรานึกว่าณิชาส่งของเสร็จแล้วก็สงสัยว่าทำไมไวจัง ที่แท้ก็เป็นคนเลว 2 คนนั่น

ดาว : มึงกูขอโทษมึงฟังกูก่อนนะ กูรักพี่เชน รักมานานแล้วด้วย แต่ไม่มีอกาสได้คบกันจนกูกลับมาเจอเค้าตอนที่คบกับมึง

เรา : มึงก็เลยหักหลังกูเพื่อที่จะไปสมสู่กัน โอเค โอเคดาว กูเข้าใจแล้ว มึงกลับไปเหอะ กูจะนอน

เชน : เหมยมีเหตุผลหน่อยสิ ฟังก่อน พี่รักเรา แล้วพี่ก็รักดาวเหมือนกัน ที่ผ่านมาเราก็อยู่กันแบบปกติได้นี่

เรา : ปกติเพราะอีเหมยแมร่งโง่อะดิ โดนคนที่รัก 2 คนสวมเขา คนนึงคือเพื่อนที่คบมาเกือบ 10 ปี คนนึงก็แฟนที่คบมา 2 ปี เกือบ 3 ปี จะให้เอาเหตุผลที่ไหนมามีวะ ในเมื่อมึง 2 คนก็ทำให้เห็นอยู่ว่าพวกมึงแมร่งเหี้ย

เชน : นี่เหมย!! กูมาคุยกับมึงดีๆนะ มึงคิดว่าตัวเองดีมากหรือไง

เรา : ปล่อยนะ แคร่กก แคร่กก ไอ้เลว!!

ดาว : พี่ปล่อยอย่าทำแบบนี้

เราพยายามใช้มือดึงแขนไอ้เชนที่บีบคอเราออกเพราะตอนนี้ไอ้เชนมันบีบคอเราจนเราเริ่มหายใจไม่ได้แล้ว มีเพียงเสียงเบาๆที่เราร้องออกมา โดยที่อีดาวร้องห้ามอีกแรง เจ็บแต่ไม่เท่าที่คน 2 คนนี้มันทำกับเรา ทันทีที่มันปล่อยเราแจกันดอกไม้ข้างเตียงก็โดนเราจับเหวี่ยงใส่มันสองคนทันที นึกว่ากำลังดูหนังอยู่ไอ้เชนมันเอาตัวมาบังแจกันให้ดาว เหอะน่ารักเนาะ จากนั้นทุกอย่างใกล้มือเราก็โดนเราจับขว้างใส่พวกมัน รวมถึงกล่องขนมเค้กที่เรากำลังกินด้วย ตอนนี้เราร้องให้โวยวายเหมือนคนขาดสติ แต่ห้องมันเก็บเสียงไงเลยไม่มีใครได้ยิน เราหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงชี้ไปที่ไอ้เชนที่กำลังเดินเข้ามา

ผู้กอง : ดอกเหมย ดอกเหมย หยุดพอแล้วๆ ใจเย็นๆนะ ตั้งสติ ผมขอมีดหน่อย ปล่อยให้ผมนะ

ผู้กองวิ่งเข้ามากอดเราเพื่อที่จะล็อคไม่ให้เราขยับตัว โดยมีพี่ต้าวิ่งตามเข้ามา เราได้สติเลยคลายมือออกจากมีด

พี่ต้า : พวกมึงกลับไป ก่อนที่พวกมึงจะไม่มีโอกาสได้เดินออกไปดีๆ แล้วอย่ามายุ่งกับน้องกูอีก กูเตือน เพราะถ้ามีครั้งหน้าแม้แต่คำเตือนพวกมึงก็จะไม่ได้ยิน

พวกมันพากันลุกลี้ลุกลนออกไป เชนมันพอรู้เบื้องหลังพี่ต้ามาบ้าง ส่วนดาวนี่รู้ดีเลยล่ะ

พี่ต้า : เหมยเป็นไงมั่ง ณิชาไปไหน ทำไมอยู่คนเดียว

เรา : ไม่เป็นไรค่ะ เหมยโอเค ณิลงไปส่งของด้านล่างชวนเหมยแล้วแต่เหมยไม่อยากไป เหมยไม่คืดว่าคนพวกนี้มันจะกล้ามา

ผู้กอง : นี่คือสภาพของคนที่บอกว่าตัวเองโอเค ไอ้ต้าตามหมอเคลียสายน้ำเกลือด้วย

“”แกร่กก!! เหมย เหมย เมื่อกี้กูเดินสวนคนเลว 2 คนนั้นมันมาทำไรมึง พี่ต้า พี่คิน มาได้ไง””

แหกปากมาตั้งแต่ปากประตู้แล้วจ้า เดินยังไม่ทันถึงห้องนอนเลย ยอมใจในความเสียงร้อยหลอด

พี่ต้า : ไอ้ผู้กองมันลืมโทรศัพท์กับกระเป๋าตัง พอเข้ามาก็อย่างที่เห็น พี่ไปตามหมอก่อน

ณิชา : ฮือออ มึงกูขอโทษ กูไม่น่าทิ้งมึงไว้คนเดียวเลย กูดุแลมึงไม่ดีอีกแล้ว

เรา : มึงไม่ผิดสักหน่อย อีกอย่างเอกสารที่ต้องส่งให้ป้าก็สำคัญ มึงชวนกูแล้วด้วยแต่กูดันขี้เกียจ

ถ้ามีใครจะต้องผิด คือสองคนนั้นมากกว่า อย่าร้องสิกูยังไม่ร้องเลยกูไม่ได้เป็นไรสักหน่อย ค่อยร้องตอนกูตาย โอ้ยย!!

ณิชา : มึงพูดไรเนี่ยหยิกแมร่ง ปากไม่ดีนะมึงอะ

เรา : มึงขนมเค้กกูอะ กูจะร้องเพราะขนมเค้กเนี่ย กูกินไปนิดเดียวเองอร่อยด้วย

ณิชา : ใช่เวลาไหมเนี่ย กูยอมมึงเลย 2 คนนั้นทำอะไรมึงหรือป่าว

เรา :ไม่ได้ทำหรอกกูอาระวาดก่อน เพราะดาวมันบอกว่ามันรักไอ้เชนมานานแล้ว แต่เพิ่งมีโอกาสได้กลับมาเจอกันตอนไอ้เชนคบกับกู

ผู้กอง : แล้วรอยแดงนี่ที่คอคุณล่ะ คุณคงไม่ได้บีบคอตัวเองจนแดงช้ำขนาดนี้หรอกนะ

ณิชา : เหมย มึงบอกไม่หมด

เรา : เคๆ บอกก็ได้ ได้ไอ้เชนมันบีบคอกูตอนกูด่ามัน

พี่ต้า : อะไรนะ!! เมื่อกี้เหมยว่าไงนะพี่ได้ยินไม่ชัด

ผู้กอง : ต้ามึงออกมากะกูหน่อย

จากนั้นพี่ต้ากับผู้กองก็เดินออกไปกันที่ห้องนั่งเล่น โดยที่ให้หมอกับพยายาลเช็คร่างกายเราแล้วใส่สายน้ำเกลือ แม่บ้านกับณิชากำลังช่วยกันเก็บของที่กระจายที่พื้นอยู่ รู้สึกผิดแฮะทำให้คนอื่นเค้ามานั่งเก็บ เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้แต่ทุกครั้งที่เราโกรธเราไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลย

เราพยายามระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้อาระวาดตั้งแต่มัน 2 คนเดินเข้ามาแล้ว แต่เราทำได้แค่นั้นจริงๆ สิ่งที่มันสองคนทำในตอนแรกดูเบาไปเลยถ้าเทียบกับการที่ดาวมันมายืนบอกว่ารักมาก่อนเรา จนต้องใช้โอกาสตอนที่เราคบกับไอ้เชนสมสู่กันแล้วสวมเขาเรา นี่หรือป่าวที่เค้าเรียกว่า

“”ฝนตกขี้หมูไหลคนจัญไรมาเจอกัน””