Ep.2

เรื่อง พ่ายรักตำรวจร้ายEp.2

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา ความรุนแรง คำหยาบคาย ท่านใดไม่ชอบผ่านได้เลยนะคะ

ทุกตัวละครและเหตุการณ์เป็นเพียงการแต่งขึ้นมาเท่านั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง

Talk : ดอกเหมย

เรารู้สึกเจ็บตามเนื้อตัวไปหมดบวกกับกลิ่นยาที่เป็นเอกลักษณ์เลยว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เราค่อยๆลืมตาเพื่อให้ตาได้ปรับรับกับแสงแล้วมองไปรอบๆห้อง เห็นเป็นณิชา พี่ต้า และผู้ชายอีกคนที่เราจำได้ว่าเค้าเขย่าตัวเราแรงมากก่อนเราจะเราหมดสติไป

เรา : ณิชา ขอน้ำหน่อย

ณิชา : ดอกมึงตื่นแล้วมึงเป็นไงมั่งมึงรู้ไหมว่ามึงเป็นรอบนี้หนักกว่าทุกรอบเลยนะ กูเป็นห่วงมึงกูกลัวไม่มีคนอยู่ให้คำปรึกษากู

เรา : โอ้ย ณิชา ผะแผลกู

ณิชา : ฮือออ กูขอโทษ กูดีใจ กูดีใจมากๆ มึงจะกินน้ำใช่ไหมเดี๋ยวกูเทให้

เรา : มึงมาหากูได้ไง มึงไม่ได้บังเอิญใช่ไหม

ณิชาหันมองหน้าพี่ชายมันแวบนึงก่อนจะถือน้ำมาให้เรา

ณิชา : ก็มึงเป็นเพื่อนรักกูนี่กูต้องมีเซ้นส์สิเวลาคนที่กูรักเป็นอะไร

เรา : มึงโกหก กูมองตามึงก็รู้แล้ว มึงบอกกูมาเถอะ

ณิชา : เหมย มึงฟังนะตอนนี้มึงเจ็บอยู่มึงไม่ควรจะมานั่งนึกถึงเรื่องนี้

เรา : บอกกูเถอะ กูฟังได้ นะมึงนะ

ณิชา : ดาวเป็นคนโทรบอกกู กูก็นึกว่ามันอยู่กับมึงพอมาถึงก็ไม่เจอใครเลย เจอแต่มึงทำร้ายตัวเองอยู่

เรา : เหอะ

ณิชา : มึงไหวไหม

หลังจากจบคำถามจากณิชามันเดินเข้ามากอดเรา แค่ถามว่าไหวไหมเราก็ปล่อยโฮออกมาแล้ว ใครมันจะไหวคนที่เรารักทั้ง 2 คน กลับทำร้ายเราทั้งๆที่เราไม่เคยคิดร้ายกับเค้าเลยด้วยซ้ำ

เรา : กูไม่ไหว แล้วกูเลือกอะไรได้วะ ในเมื่อคนที่กูรักทั้ง 2 คนเค้าเขียนบทให้กูไปแล้ว กูไม่รู้กูไปทำอะไรให้ ทำไมถึงทำกับกูแบบนี้ ที่ผ่านมากูไม่เคยระแคะระคายเลย กูไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าดาวมันจะทำแบบนี้ ถ้าคนที่นอนอยู่กับพี่เชนในวันนี้คือคนอื่น กูจะไม่เสียใจขนาดนี้เลยมึง

ณิชา : ไม่เป็นไรนะมึงยังเหลือกู ถือซะว่าเหตุการณ์ที่มึงเจอวันนี้ทำให้มึงได้เห็นท่าแท้ของคนเลว 2 คน ต่อจากนี้ไปขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของมึงแล้วนะ แต่กูจะไม่สนับสนุนให้มึงไปต่อกับผู้ชายคนนี้ ที่ผ่านมากูยอมเชื่อมึงว่ามันจะกลับตัวได้ แต่วันนี้ผู้ชายคนนี้ทำให้ทั้งกูและมึงเห็นแล้วนะว่าความดีของมึงเอาชนะความเลวของพวกมันไม่ได้ สิ่งที่มึงต้องทำคือการเริ่มใหม่ได้แล้ว

เรา : ถ้าที่ผ่านมา กูยอมฟังมึงสักนิด วันนี้กูคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้สินะ กูขอโทษนะที่ไม่เคยเชื่อมึง ถ้าวันนี้มึงไม่มาหากูกูจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้

ณิชา : เอาหน่า ต่อไปนี้กูจะไปอยู่กับมึงนะ มึงจะต้องกินยาจริงจังสักที มึงจะต้องไม่ลืมอีก ตอนกูล้มมึงยังพากูลุกได้เลย มึงล้มกูจะทนเห็นได้ไง นอนเถอะนี่ 4 ทุ่มแล้ว

เรา : แล้วพี่ต้ากับเพื่อนเค้าล่ะ

ณิชา : เดี๋ยวคงกลับแล้ว พี่ต้าอีดื้อมันฟื้นละเนี่ย จัดการมันสิ้

พี่ต้า : ไหนดูสิ้ เหมยเอ๋ยยย ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะสิ่งที่เหมยทำเหมยไม่รู้ตัว ถ้าพี่จะต้องจัดการใครพี่ขอไปจัดการไอ้นั่นดีกว่า ส่งแมร่งไปคุยกับรากมะม่วงซะเลย แล้วเป็นไงบ้างอะเรา เจ็บไหม

เรา : ตอนนี้เจ็บไปหมดเลยค่ะ แต่ตอนทำไม่เจ็บเลยสักนิด ขอบคุณนะคะพี่ต้า

พี่ต้า : แค่นี้จิ๊บๆ นิ้วเกือบขาดละ เป็นมาเฟียมาตั้งนานไม่เคยเกือบนิ้วขาดมานิ้วจะขาดตอนช่วยเราเนี่ย

เรา : แฮร่ หนูขอโทษนะคะ ขอบคุณพี่ต้ามากๆนะคะ แล้วก็คุณด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

… : ไม่เป็นไรครับ เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นคุณนอนพักผ่อนเถอะ คุณปลอดภัยก็ดีแล้วเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนพรุ่งนี้ทำงานครับ สู้ๆนะครับ ต้ากลับด้วยกันไหม

พี่ต้า : ได้สิกูได้ทิ้งรถไว้ให้ ณิใช้ เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ มีอะไรเรียกพยาบาลนะ หรือไม่ก็โทรหาพี่

ณิชา : ค่ะ ถึงบ้านแล้วทักมาบอกนะคะ

หลังจากที่พี่ต้ากับเพื่อกลับไปเราก็นั่งคุยกับณิชากันไปเรื่อย ตอนมีเพื่อนก็อยู่ได้หรอก เมื่อไหร่ที่ต้องอยู่คนเดียวนี่แหละแย่แน่ๆ เรายอมรับเลยว่าเราเสียใจในหัวเราตอนนี้มีแต่คำถามมากมายที่อยากจะถาม 2 คนนั้น รักครั้งแรกก็พามาเจอกับความผิดหวังแล้วหรอ แผลตอนนี้มันยังสดมากๆเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะทำใจยอมรับให้ได้ 2 ปีที่ผ่านมา ความทรงจำมันมากมาย กับดาวก็ไม่ได้รู้จักกันแค่ ปี 2 ปี ทุกครั้งที่เราหลับตาภาพทั้ง 2 คนยังวกวนอยู่ในหัวเรา ไม่รู้เราต้องใช้เวลามากเท่าไหร่ถึงจะทำใจได้ แต่เราจะรีบเข้มแข็งแล้วกลับมาเป็นเราคนเดิมให้เร็วที่สุด เราจะจมในระหว่างที่คน 2 คนมีความสุขไม่ได้ เราไม่เกลียด แต่เราไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เราโดนกระทำ

ณิชา : คิดอะไรอยู่ นอนได้แล้ว

เรา : คิดไปเรื่อยแหละมึง เดี๋ยวก็นอนแล้ว ว่าแต่เห็นโทรศัพท์กูปะ

ณิชา : อยู่ในลิ้นชัก เอาไหมเดี๋ยวหยิบให้

เรา : ยังดีกว่ามึงกูเริ่มง่วงแล้ว

ณิชา : เคๆมีอะไรเรียกนะ

เรา : โอเคมึงนอนเถอะ….

Talk : ภาคิน

ผมกลับมาถึงแล้วครับแต่นอนไม่ค่อยหลับ ใจผมมันไปจดจ่ออยู่กับใบหน้าคนที่ผมพาไปโรงบาลไม่รู้ทำไม ภาพตอนเธอร้องให้มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอามากๆ ไม่รู้อะไรทำให้ผมเป็นห่วงในการใช้ชีวิตของเธอ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงเลือกทำร้ายเธอทั้งๆที่สิ่งที่เค้ามีอยู่เค้าน่าจะรักษาเอาไว้ แล้วต่อไปชีวิตเธอจะไปทางไหนเธอจะไม่คิดทำอะไรแบบนี้อีกใช่ไหม ผมกลัวว่าวันนึงถ้าเธอคุมตัวเองไม่ได้เธอจะทำแบบนี้อีกแต่ผมกลับลืมคิดไปอย่างนึงว่าผมกับเธอใม่ได้เป็นอะไรกันอย่างน้อยๆเธอก็ยังมีณิชาอยู่ทุกอย่างคงโอเคขึ้น

ผม : ไอ้คินเอ๊ยยย เป็นอะไรเนี่ย

ผมตั้งคำถามกับตัวเองแล้วพยายามข่มตานอนเพราะพรุ่งนี้มีงานกองรออยู่เยอะแยะ

เช้าเวลา 08:30

Talk : ภาคิน

จ่าวิช :วันนี้เป็นอะไรไปครับผู้กองดูเหม่อๆจัง

ผม : ผมนอนน้อยน่ะเลยเพลียๆ เดี๋ยวผมขอกาแฟสักแก้วนะ

จ่าวิช : ได้ครับผู้กอง

หลังจากจ่าวิชออกไปผมก็นั่งอ่านสำนวนคดีคดีนึงที่มันดูแปลกๆไป หลายคดีที่ผมทำมักจะมีคนใหญ่คนโตเข้ามาเอี่ยว ละถ้าผมเดาไม่ผิดนี่ก็คงเป็นอีกคดี หลายครั้งที่ผมต้องงัดกับคนใหญ่ๆจนบางทีก็โดนตามปองร้าย คนพวกนี้มักจะใช้ชีวิตอยู่เหนือทุกอย่าง ใช้อำนาจอุดปากคนที่ด้อยกว่าตัวเอง

จ่าวิช : กาแฟได้แล้วครับผู้กอง นั่นมันสำนวนคดียาเสพติดล่าสุดที่คนร้ายสารภาพทุกอย่างแล้วแต่สารภาพว่าไม่มีใครคอยหนุนหลังหรืออยู่เบื้องหลัง

ผม : จ่าเชื่อคำสารภาพนั่นไหมล่ะ

จ่าวิช : ยาเฉียดล้านเม็ด ทำมาเกือบ 5 ปี โดยที่ไม่เคยโดนกวาดล้าง ใครเชื่อลงก็บ้าแล้วครับนี่มันไม่ใช่แค่ยาร้อย สองร้อยเม็ดในแต่ละล๊อตที่ส่ง

ผม : ผมก็คิดแบบจ่าเรื่องนี้มีคนอยู่เบื้อหลังแน่น่าจะไม่ธรรมดาด้วย เดี๋ยวจ่าช่วยแจ้งพนักงานสอบสวนคดีมาพบผมหน่อยนะ ผมว่าเราคงต้องจี้คนร้ายให้ได้มากกว่านี้

จ่าวิช : ครับผม

หลังจากเรียกพบพนักงานสอบสวนเรียบร้อย ผมก็นั่งทำงานต่อจนลืมมองเวลา ไม่ใช่ไรนะที่งานเสร็จช้าเนี่ย สติผมไปอยุ่กับคนที่โรงบาลหมดแล้ว

สายเรียกเข้าจากต้า

ต้า : ไปแดกข้าวไหมครับผู้กอง เดี๋ยวกูแวะรับ

ผม : เที่ยงแล้วหรอวะกูลืมเลย

ต้า : นี่งานมึงเยอะจนมึงลืมเวลาเลยหรอ จะไปไหมเดี๋ยวกูต้องเอาของไปให้ณิชาที่โรงบาลด้วย

ผม : ไป!! กูหิวมากมึงรีบมาเลย

ต้า : เออเตรียมตัวรอเลย ขอ 5 นาที

ตอนแรกจะไม่ไปครับว่าจะให้จ่าวิชสั่งข้าวแถวนี้ให้เพราะงานยังไม่เสร็จ แต่พอได้ยินว่าโรงบาลปากเจ้ากรรมก็ตอบแบบไม่คิดเลย โรงพัก กับบริษัทไอ้ต้าอยู่ห่างกันไม่ถึง 5 กิโลครับแปปเดียวก็ถึงแล้ว ป่านนี้คนที่โรงบาลจะกินข้าวหรือยังก็ไม่รู้เดี๋ยวหาของกินไปฝากเธอแล้วกัน