พ่ายรักตำรวจร้าย

เรื่อง พ่ายรักตำรวจร้าย Ep.1

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา ความรุนแรง คำหยาบคาย ท่านใดไม่ชอบผ่านได้เลยนะคะ

ทุกตัวละครและเหตุการณ์เป็นเพียงการแต่งขึ้นมาเท่านั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง

แนะนำตัวละคร

พระเอก : ภาคิน วรลภย์ โรจนภูรินทร์ อายุ 27 ปี

นางเอก : ดอกเหมย สิรินธิบดิ์ชญา มิลินนรากุล อายุ 23 ปี

ตัวละครหลัก

ณิชา = เพื่อนนางเอก

เพื่อนพระเอก : ต้า

อเดล = น้องพระเอก

คุณหญิงภัสสร = แม่นางเอก

อัครวุฒิ = พ่อนางเอก

ขจรศักดิ์ = พ่อพระเอก

นีรนาถ = แม่เลี้ยงพระเอก

ป้ามาลัย =แม่นมพระเอก

ดาว = เพื่อนนางเอก

Talk : ดอกเหมย

สวัสดีค่ะ ชื่อ ดอกเหมย เพื่อนเรียกว่า ดอก ซะส่วนใหญ่ เพราะเราชอบทำตัวแรงๆใส่พวกมัน เรามีเพื่อนสนิท 2 คนคือ ดาว กับ ณิชา ดาวเราคบกันมาตั้งแต่มัธยม บ้านดาวเป็นนักธุรกิจ ส่วนณิชาเรากับมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกันโตมาด้วยกัน บ้านณิชา เป็นมาเฟียแล้วก็มีธุรกิจมากมายเลย ส่วนเราบ้านเป็นเจ้าของอสังหาในหลายประเทศ ที่คบกันแค่นี้ไม่ใช่อะไรนะไม่ค่อยมีคนอยากคบกับพวกเราพวกเค้าบอกว่าคนรวยแบบพวกเราก็ต้องอยู่กับคนรวยด้วยกันเราไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวเลยเราไม่ได้คบใครเพราะเงินนี่ เราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน เคยถามแม่ว่าทำไมแม่มีแค่เราท่านบอกว่าอยากเอาเวลาทำงานตอนท่านมีเราท่านไม่รู้ตัว ตอนแรกว่าจะยังตั้งใจไม่มีแต่เราดันมาซะก่อนเราต้องดีใจใช่ไหมเนี่ย เวลาของท่านทุกนาทีมันสำคัญจนเราแทบไม่เคยได้มันมา ไม่ว่าจะวันสำคัญอะไรมากสุดแค่โทรคุยกันไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ ที่คุยส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องเงินที่ท่านส่งมาให้เรา เรามีเงินทองมากมาย แต่เราไม่เคยได้เวลาจากพ่อกับแม่ท่านมักพูดเสมอว่าท่านยังมีแรงท่านอยากทำทุกอย่างไว้ให้เรา เราจะได้ไม่ลำบากแต่ที่มีอยู่ตอนนี้เราใช้ทั้งชาติยังไม่หมดเลย เราไม่รู้ต้องใช้เงินมากมายขนาดไหนที่จะซื้อเวลาท่านให้มาอยู่กับเราบ้าง

เรามีแฟนแล้วชื่อราเชน คบกันมา 2 ปีกว่าๆ เค้าไปๆมาๆคอนโดเราไม่ได้มาอยู่เลย เรากับเค้ายังไม่เคยได้เสียกันนะ เราบอกเค้าว่าเราขอเวลาเค้าก็บอกว่าเค้าจะรอ เราเรียนจบแล้วจบมาก็ทำงานเป็นเลขาบริษัทบ้านณิชา ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปทำงานบริษัทบ้านตัวเองก็ไม่มีอะไรหรอกเราชอบใช้ชีวิตของเราแบบนี้มากกว่าชินแล้วกับการอยู่นอกสายตาพ่อแม่

Talk : ภาคิน

สวัสดีครับ ผม ร.ต.อ วรลภย์ โรจนภูรินทร์ ชื่อเล่น ภาคิน ปีนี้อายุ 28 ครับ ผมรับราชการตำรวจอยู่ในกรุงเทพบ้านผมเป็นคนกรุงเทพตั้งแต่เกิดครับ ผมออกมาอยู่บ้านพักเพราะขี้กียจขับรถไปกลับบ้านครับ เบื้องหน้าผมเป็นตำรวจ แต่เบื้องหลังของบ้านผมเป็นมาเฟียครับ ยกเว้นผม ผมยอมยกทุกอย่างให้น้องชายต่างมารดาอย่าง อเดล ที่อายุไล่กับผม 3 ปีแต่มีความคิดโตเป็นผู้นำ ผมแลกทุกอย่างกับการที่ผมจะได้มาเป็นตำรวจอยู่ข้างประชาชน โดยพ่อมีข้อแม้ว่าผมต้องห้ามยุ่งกับธุรกิจครอบครัว สิ่งที่ผมทำอยู่ก็ผิดกฎแล้วผมเลยเลือกที่จะรับข้อแม้ของท่าน การเป็นมาเฟียของบ้านผมมีเพียงธุรกิจส่งอาวุธข้ามประเทศ ที่สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกรรมให้บ้านผมมานาน มีบ่อนคาสิโน อีกหลายที่ที่ถูกเปิดมาอย่างถูกกฎหมายเพื่อใช้ในการฟอกเงิน มีบริษัทรับนำเข้ายารักษาโรค เครื่องมือการแพทย์ที่ต้องจำหน่ายให้กับโรงพยาบาลของคุณแม่ที่ทิ้งไว้ให้ก่อนเสียพ่อผมเป็นคนดูแล แต่เรื่อง ยานรก ค้าประเวณี หรืออะไรต่างๆบ้านผมไม่เคยทำ ธุรกิจแค่นี้ก็ทำบ้านผมไม่เป็นหนี้ไปทั้งชาติแล้วครับ การใช้ชีวิตของผมก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไปผมจะไม่ค่อยสุงสิงเรื่องผู้หญิงตั้งแต่ถอนหมั้นกับใบเตยอดีตคู่หมั้นหรือแฟนคนแรกของผมที่จับได้ว่าเค้าไปซุกคนอื่นโดยใช้เงินของผมมานานเกือบ 2 ปี จากนั้นผมก็ทุ่มตัวให้งานอย่างเต็มที่ไม่มีเวลาที่จะสนใจใครเลยด้วยซ้ำ ผมมีเพื่อนที่สนิทเลย 1 คนครับ คือไอ้ต้า ผมกับมันนี่เรียกได้ว่าตายแทนกันได้ต่างคนต่างเสี่ยงชีวิตด้วยกันมานับครั้งไม่ถ้วนมันจกคอยชวนผมออกเที่ยวที่ผับมันบ่อยๆมันบอกกลัวผมเหงาวันไหนผมว่างผมก็ไปเพราะอยู่คนเดียวก็เหงาจริงๆ ชีวิตผมวนเวียนอยู่กับประชาชนจนเป็นเรื่องสำคัญของชีวิตไปแล้ว ผมรักในการที่เห็นรอบยิ้มของคนจนหลายคนที่ผมคอยช่วยเหลือในกรณีที่พวกเค้าไม่ผิด แต่ละวันก็จะมีพวกเค้านี่แหละครับที่แวะเอาโน่นนี่มาให้ทาน ชีวิตผมคงต้องอยู่กับอาชีพนี้ไปตลอด ถ้าไม่มีอะไรมาทำให้ผมต้องไปจากอาชีพนี้….

Talk : ดอกเหมย

วันนี้เรากลับจากสัมมนางานที่ชลบุรีกับณิชา ที่จริงกำหนดกลับคืออีก 2 วันแต่เกิดเรื่องผิดพลาดนิดหน่อยเราเลยต้องกลับกันมาก่อน เราให้ณิชามาส่งที่คอนโดเพราะรถเราพี่ราเชนยืมไปใช้รถเค้าพัง แต่กลับมาเราเห็นรถจอดอยู่ในที่จอดของเราเค้าคงมานอนนี่มั้ง เราไม่ได้บอกหรอกตั้งใจจะไปแกล้งเค้าเพราะเราไม่ค่อยได้กลับล่วงหน้ามาแบบนี้ เราเดินตรงมาที่คอนโดเราแล้วแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง เวลามีการแตะคีย์การ์ดเสียงจะไม่ได้ดังขนาดนั้นยิ่งถ้าอยู่ในห้องไกลประตูยิ่งไม่ได้ยิน ที่ห้องนั่งเล่นไม่มีพี่เชนน่าจะอยู่ในห้องนอน ประตูห้องนอนเปิดแง้บไว้พอดี

“”เพล้ง!!””

ภาพที่เราเห็นด้วยหน้าคือพี่เชนนอนกอดกับผู้หญิงแต่เราไม่เห็นหน้าผู้หญิง แก้วเก็บความเย็นในมือเราร่วงลงพื้นจนคนห้องดีดตัวออกจากกัน

พี่ราเชน : เหมย!!คือมันไม่ใช่นะฟังพี่อธิบายก่อนคือว่าพี่เมา พี่ได้ตั้งใจ เหมยต้องเชื่อพี่นะ

เรา : ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร พี่หลบไป!!

เราดันพี่เชนหลบออกแล้วตรงมากระชากผ้าห่มออกจากหน้าผู้หญิงที่นอนขดคลุมโปงอยู่

เรา : ดะ…ดาวมึง มึงทำแบบนี้ได้ไง นี่มันอะไรกัน เพื่อนรักกับแฟนที่กูรักสวมเขาให้กูในที่ของกู มีใครบอกอะไรกูได้บ้าง ตั้งแต่เมื่อไหร่มึงพูด!!

เรากระโดดขึ้นคล่อมบีบคอดาวทันที ตอนนี้เรารู้แค่ว่าเราคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว ฟิวเราขาดตั้งแต่เห็นภาพคนที่เรารักและไวใจทั้ง 2 คนนี้

ดาว : แคร่กก แคร่กก มะ…เหมย กู หะหาย…ใจไม่ออก

ราเชน : หยุดนะเหมยบอกให้หยุดไง หยุด!! เพี๊ยะ!!!

พี่เชนลากเราออกมาจากดาวแล้วตบหน้าเราเต็มแรง เรารู้สึกได้ถึงคาวเลือดที่มุมปาก แต่กลับไม่มีความเจ็บเลยแม้แต่นิด เพราะตอนนี้เราชาไปหมดแล้ว

เรา : ปกป้องดาวหรอ รักกันมากใช่ไหม รักกันก็ไปอยู่ด้วยกันเลยไป!!!

เราหันไปคว้ากรอบรูปคู่ข้างเตียงฟาดลงเต็มหัวพี่เชน ตอนนี้กระจกจากกรอบรูปทำให้หัวเค้าโชกไปด้วยเลือด เรากำลังเดินไปคว้าใม่เบสบอลแต่ไม่ทัน ดาวมันลุกมาพาพี่เชนออกไปแล้ว ความรู้สึกเราตอนนี้มันเจ็บ มันชา มันดิ่งไปหมด ถ้าคนที่นอนอยู่ยนนั้นคือผู้หญิงคนอื่นเราจะไม่เจ็บขนาดนี้เลยเราพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ดิ่งเพราะอาการโรคซึมเศร้าในตัวเราพร้อมที่จะคอบงำจิตใจเราตลอดเวลาที่เราอ่อนแอแล้วตอนนี้ก็เช่นกัน เราเอื้อมมือไปหยิบเศษกระจกจากพื้นที่แตกกระจายอยู่ขึ้นมา เรารู้ตัวในทุกอย่างที่เราทำ แต่เราควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนมีบางอย่างกล่อมให้เราลงมือทำร้ายตัวเองในทุกครั้งที่เรารู้สึกดิ่ง หรืออ่อนแอ เศษกระจกกรีดลงที่แขนซ้ำไปซ้ำมาจนเลือดไหลเต็มไปหมด แต่เรากลับไม่รู้สึกเจ็บและยังคงกรีดมันลงไปเรื่อยๆไม่รู้กี่ครั้ง

“”เหมย!!! มึงทำอะไร ปล่อยกูขอเอามาให้กูนะ กูอยู่ตรงนี้ มึงเป็นอะไร””

เรา : ดาว กับ พี่เชน

เราร้องให้ออกมาโดยที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองให้พูดต่อไปได้ มือยังคงคว้ากระจกชิ้นใหม่กรีดลงที่แขนตัวเองอีกข้างโดยที่ณิชาเองไม่มีแรงพอที่จะรั้งเรา

“”ณิชาหลบพี่ คุณตั้งสติ คุณได้ยินผมไหม คุณปล่อยกระจกให้ผมอย่าทำแบบนี้””

หลังจากที่เศษกระจกโดนใครที่ไหนไม่รู้แย่งไป เค้าน่าจะมากับพี่ต้าชายณิชา สติอันน้อยนิดของเราก็ดับวูบลงโดยที่ไม่รับรู้อะไรอีกเลย…..

Talk : ภาคิน

วันนี้ผมมาทางข้าวกลางวันกับไอ้ต้าเพื่อนผม โดยมีณิชาน้องสาวมันมาทานด้วยเห็นว่าเพิ่งกลับจากสัมมนานั่งทานกันอิ่มกำลังจะกลับอยู่ๆน้องสาวมันก็รับสายใครสักคนหน้าตาตื่นแล้วบอกให้ไอ้ต้าพาไปคอนโดใกล้ๆนี่ พอไปถึงเห็นเป็นผู้หญิงคนนึงน่าจะเป็นเพื่อนเธอนั่งร้องให้ใช้ของมีคมกรีดแขนตัวเองเลือดไหลออกมาเยอะมาก ไอ้ต้ากับน้องสาวพากันห้ามแต่ก็เอาไม่อยู่จนไอ้ต้าเหยียบเศษกระจกแผลแหวะไปคนนึงแล้ว ผมจึงวิ่งเข้าไปจับแทนณิชา เธอร้องให้เหมือนคนกำลังจะขาดใจจะหมดสติไปในที่สุด อาการนี้เหมือนคนช็อก แต่ อาการทำร้ายตัวเองขนาดนี้แล้วไม่รู้สึกเจ็บมันคืออะไร

ผม : ไอ้ต้ามึงไหวไหมไปโรงบาลเร็วกูว่าเธอช็อก เดี๋ยวกูอุ้มเธอลงไปเอง ณิชารู้ใช่ไหมว่าบัตรประชนเธออยู่ไหนหยิบแล้วตามพี่มา

ผมอุ้มเธอลงมาที่รถไอ้ต้ามันขอขับเองมันบอกมันไหว ผมนั่งมองดูบาดแผลตามตัวเธอ แผลขนาดนี้เธอยังไม่หยุดเธอไม่มีความรู้สึกเจ็บเลยหรอ ณิชาพยายามห้ามเลือดเธอพร้อมกับจับมือเธอแล้วน้ำตาคลอ

ผม : พี่ถามได้ไหม เธอเป็นอะไร

ณิชา : เหมยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ บอกกับอาการแพนิคเวลาเห็นอะไรก็ตามเธอจะช็อกง่ายมาก แต่อาการซึมเศร้าจนคลั่งทำร้ายตัวเองขนาดนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นถ้าเธอไม่มีอารมณ์ที่ดิ่ง

ต้า : ห้ามเลือดไว้ก่อนนะ จะถึงแล้วแล้วณิชารู้ได้ไงพี่เห็นออกไปรับโทรศัพท์แล้ววิ่งหน้าเสียกลับมา

ณิชา : ดาวเป็นคนโทรบอกว่าเหมยแย่แล้วให้มาดูตอนนั้นหนูไม่ทันถามอะไรเธอก็วางไปก่อน แต่เท่าที่ณิถามเหมย มันบอกว่าดาวกับไอ้เชนเป็นคนทำ ณิพยายามคิดว่า 2คนนั้นทำอะไร จนหันไปหันนี่บนเตียง

ผม : กล่องถุงยาง แล้วเราจะรู้ได้ไงว่ามันคือของใคร

ณิชา : เหมยคบกับเชนมา 2 ปี มันไม่มีเคยยอมมีอะไรกับไอ้เชน เพราะมันอยากมั่นใจว่ามันจะไม่เสียใจถ้าเสียสิ่งนี้ไป ตลอดเวลไอ้เชนมีเรื่องผู้หญิงมาตลอดแต่เหมยเธอไม่ยอเชื่อเพราะไม่เคยเห็นแต่ตา หนูเลยคิดว่าเหมยกลับมาเจอดาวกับราเชน เพราะเหมยกลับจากสัมมาก่อนกำหนดคงไม่แปลกที่ไอ้เชนจะไม่รู้ว่ามันกำลังกลับมา

ผม : แล้วเราจะติดต่อญาติเค้าได้ไหมณิชา

ณิชา : ไม่ได้หรอกค่ะพี่ เหมยมันถูกเลี้ยงปรนเปริด้วยเงินและให้ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง วันเกิดมันมันยังไม่เคยได้จัดกับพ่อแม่เลย เวลาของพวกท่านมีแต่งาน ที่มันเป็นซึมเศร้าส่วนนึงก็มาจากการที่มันเครียดว่าพ่อแม่ไม่รักมัน

ต้า : ผู้ใหญ่เดี๋ยวนี้คิดแค่ว่าเงินคือความสุขของลูก โดยไม่เคยนึกเลยว่าลูกต้องการเวลาจากพ่อแม่มากกว่าเงิน

ผม : แบบนี้ถ้าเธออยู่คนเดียวแล้วคิดสั้นล่ะ

ณิชา : ส่วนมากหนูมาอยู่ด้วยค่ะ มีครั้งนี้แหละที่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้

ผมมองดูณิชาเอามือลูบหัวเพื่อนเธอ ทำไมชีวิตของผู้หญิงคนนึงต้องมาเจอกับโลกที่โหดร้ายกับเธอแบบนี้ ตอนนี้ผมกลับมีความรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาทั้งๆที่ผมเพิ่งจะเจอกับเธอ คงเป็นเพราะเธอน่าสงสารใครเห็นคงต้องห่วง แล้วเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวด้วย ชีวิตของเด็กผู้หญิงที่หน้าตาสะสวย เธอควรมีชีวิตที่สดใสตามวัยของเธอแต่กลับต้องมาเจอทั้งโรคร้าย ทั้งคนที่ใจร้าย ผมอดคิดไม่ได้เลยว่าวันนึงเธอจะทำอะไรมากกว่านี้ ตั้งแต่ผมเป็นตำรวจมามักะเกิดเหตุคนเป็นซึมเศร้าจบชีวิตตัวเองเดือนนึงไม่น้อยเลย ตอนนี้ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมเป็นห่วงเธอมากกว่าคำว่าคนที่เพิ่งเจอกัน…..