ทำร้าย ครั้งที่ 5

"ทำไมมึงต้องเอาเหยื่อของกูไป" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ ร่างสูงถูกจับมัดมือมัดเท้าติดกับเตียงเหมือนอย่างทุกวัน คินเหลือบมองเพื่อนสนิทที่เป็นหมอส่วนตัวแล้วพูดออกมา

"ก็แม่บ้านเขาให้ช่วย"

"นั่นเหยื่อของกู!" หมอหนุ่มกลอกตาไปมาก่อนจะท้าวเอว เหลือบมองร่างกายของเพื่อนรักที่มีแต่รอยกรีด รอยข่วน รอยแผลเต็มไปหมด และมันเกิดจากน้ำมือของตัวมันเองทั้งนั้น

"นั่นน้องชายมึง"

"แม่มีลูกไม่ได้!"

"กูก็ไม่รู้ ไปดูมาแล้วเขาคือน้องชายมึงจริงๆ เขาจะได้รับมรดกต่อจากแม่มึงด้วย แล้วก็ออกข่าวกันให้ว่อน"

คินเงียบนิ่งไป ท่าทางร่างสูงมีความสับสน ก็เพราะแม่เคยบอกว่าหลังจากคลอดเขามาแม่กับพ่อก็ทำหมันทั้งคู่...จะมีลูกอีกคนได้ยังไง

"ยังไงซะมึงก็ทำเรื่องเหี้ยๆ กับน้องชายไปแล้ว"

"กูไม่สน" คินกล่าว

"เออ ไม่สนก็เรื่องของมึงแต่อย่ามาอารมณ์เสียใส่กู มึงก็รู้ว่าถ้ามึงทำกูโมโหคนที่จะเจ็บตัวก็คือมึงเอง" คินชะงัก ร่างสูงหันหน้าหนีเพื่อนสนิทอย่างไม่ชอบใจ

ไม้ยาวที่พันด้วยสำลีชุบแอลกอฮอล์ค่อยๆ บรรจงเช็ดไปรอบๆ แผล หมอหนุ่มกำลังมีสมาธิกับการทำแผลให้เพื่อนสนิท นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ให้ความร่วมมือทั้งยังขยับตัวไปมาแล้ว

แสงไฟที่มีน้อยนิดทำให้การทำงานของเขายากขึ้นไปอีก แต่จะเปิดไฟมากกว่านี้ก็กลัวเพื่อนเขาจะอกแตกตายไปซะก่อน

"ไอ้ปลื้ม"

"เออเรียกทำห่าอะไรกูทำแผลอยู่" หมอปลื้มพูดอย่างหงุดหงิด

"กูอยากอีกแล้ว" มือหนาชะงักกึกทันที เสียงถอนหายใจดังยาวออกมาจากหมอหนุ่ม

"มึงเพิ่งเอาผู้หญิงคนเมื่อกี้เสร็จไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเองไอ้คิน"

"กูอยาก"

"คิน"

"กูอยาก" คินจ้องเพื่อนสนิทตาแข็ง ปลื้มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ

"เมื่อไหร่มึงจะหายวะ กูแม่งไม่รู้จะรักษามึงยังไงแล้วนะ"

"แค่มึงหาคนมาให้กูเอาทุกวันก็พอ"

"คนอย่างมึงคงจะตายเพราะน้ำหมดตัว" หมอปลื้มจนปัญญา เขาพยายามสุดความสามารถแล้ว ทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง โรคขาดเซ็กซ์ไม่ได้ของคินมันไม่หายและไม่มีทีท่าจะลดลงเลย หมอปลื้มเคยใช้ไม้แข็งขนาดที่ขังเพื่อนรักให้ขาดเซ็กซ์แบบหักดิบ

แต่ทำได้แค่สองวัน คินก็ทำร้ายตัวเองจนเกือบตาย เคยจับมัดมือมัดเท้า ไม่ให้มีเซ็กซ์เพื่อแก้ปัญหาแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผล...ปลื้มไม่สามารถทนเห็นเพื่อนรักเป็นบ้าได้

"ถ้าสัญญากับกูว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรงกูจะหาคนมาให้"

"พวกผู้หญิงชอบร้องไห้น่ารำคาญ กูไม่ชอบ"

"สัญญามาก่อน" คินเหลือบตามองเพื่อนสนิท ปลื้มก็จ้องสบตาอย่างไม่ยอมเหมือนกัน ร่างสูงกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือดแล้วหันหน้าหนี

"ขอสองคน กูจะไม่ทำแรง"

"อืม" ใจอ่อนอีกแล้ว...ปลื้มนึกด่าตัวเองในใจ ทั้งที่ตั้งใจเรียนเพื่อให้ได้เป็นจิตแพทย์ ตั้งใจจะมารักษาคินแท้ๆ แต่ความใจอ่อนของปลื้มก็ทำให้เรื่องราวจบลงแบบเดิมๆ

จะมีวันไหนไหมนะที่คินหายจากโรคนี้....จะมีหรือเปล่าคนที่หยุดอาการขาดเซ็กซ์ของไอ้คินได้...

แปะ....

เสียงหยาดฝนกระทบลงที่หน้าต่างเรียกสายตาความสนใจจากสองหนุ่มให้หันไปมอง คินค่อยๆ เผยยิ้มกว้างออกมา ร่างกายเริ่มดีดดิ้นแรงกว่าเดิม

"หน้าฝนแล้วหรอปลื้ม!" เสียงคินถามอย่างดีใจ ปลื้มนิ่งคิดคำนวณเล็กน้อยก่อนจะตอบ

"เออใช่ หน้าฝนแล้ว กลางปีแล้ว"

"กูอยากดูฝน!"

"ขอกูทำแผลให้มึงก่อนได้ไหม" ปลื้มถอนหายใจ

"เหี้ยปลื้ม! กูอยากเห็นสายรุ้ง!"

กึกกัก กึกกัก

เสียงเตียงนอนโยกไปมาเพราะแรงกระแทกจากคินที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง ปลื้มใจอ่อนถอดเชือกที่มัดไว้ทั้งหมด มองเพื่อนรักที่วิ่งไปเกาะหน้าต่างด้วยรอยยิ้ม

"มึง..มันจะมีสายรุ้งไหมวะ"

"กูจะรู้หรอ" ปลื้มขนอุปกรณ์ทำแผลไปนั่งข้างๆ แล้วทำแผลต่อ ทั้งที่ตอนถูกจับมัดแขนขาติดกับเตียงคินไม่ยอมให้ทำแท้ๆ แต่พอได้นั่งดูฝนกลับยอมให้ทำแผลนิ่งๆ เป็นเด็กน้อยไปเลย

"ถ้ามีสายรุ้งมามึงอย่าชี้นะปลื้ม เขาบอกนิ้วจะขาด"

"ใครบอกมึงมา" ปลื้มถาม

"ตอนเด็กๆ กูเคยได้ยิน" ปลื้มหัวเราะออกมา

ตอนเด็กๆ หรอ....ตั้งแต่ปลื้มจำความได้ คินก็ถูกขังในห้องนี้ตั้งแต่เก้าขวบ จะมีใครมาเล่าอะไรให้มันฟังได้เล่า...

"สายรุ้งมีกี่สี" ปลื้มถาม

"เจ็ด"

"สีอะไรบ้าง" คินเงียบไป สองมือยกขึ้นมานับแต่เพราะถูกหมอหนุ่มทำแผลอยู่เลยนับอย่างเก้ๆ กังๆ

"แดง ส้ม เหลือง เขียว น้ำเงิน คราม....อีกสีอะไรนะ..."

"ม่วง"

"เออใช่ ครบแล้วเจ็ดสี" คินยิ้มกว้าง สองมือแตะขอบหน้าต่าง เปิดม่านทึบให้กว้างออกอีกเล็กน้อยแล้วมองไปรอบท้องฟ้าเท่าที่จะทำได้

"มึงก็เปิดม่านกว้างๆ ดิจะได้มองเห็นกว้างขึ้น" คินส่ายหน้า

"แค่นี้...ก็พอแล้ว" ปลื้มมองเพื่อนที่ส่องท้องฟ้าผ่านระยะห่างของผ้าม่านเพียงไม่กี่เซนติเมตร

"กูเปิดหารูปสายรุ้งให้ไหมถ้ามึงชอบ หรือจะให้กูถ่ายไว้ถ้ากูเจอ"

"ไม่เป็นไร กูอยากเห็นกับตาตัวเอง" คินพูดพร้อมรอยยิ้ม หมอปลื้มแปะพลาสเตอร์ยาลงบนแผลครั้งสุดท้าย แล้วมองเพื่อนสนิทด้วยความสงสาร

"ยังอยากได้คนอีกไหม"

"ค่อยเอามา...ตอนฝนหยุดนะ"

บางครั้งปลื้มก็ภาวนาขอให้ฝนตกลงมาทุกๆ วัน ตลอดเวลา....เพราะมีแค่ฝนเท่านั้นที่จะช่วยให้คินเลิกสนใจเซ็กซ์ได้...

หมอหนุ่มเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋าแล้วนั่งลงบนเตียง รอเวลาให้ยาของเขาออกฤทธิ์จะได้พาเพื่อนมานอนพักผ่อน ตาคมกวาดมองไปรอบๆ พื้นที่ที่ถูกทำความสะอาดอย่างดีหลังจากมีเหยื่อถูกทำร้ายไปหลายคนรวมถึงเด็กที่ชื่อคีย์นั่นด้วย

"คิน เรื่องน้องมึงเอาไง"

"กูไม่มีน้อง"

"เรื่องเด็กที่ชื่อคีย์ มึงจะให้กูทำยังไง กูอ่านสมุดบันทึกในกระเป๋าคีย์แล้ว คุณป้าบอกให้น้องมาดูแลมึงเป็นลายมือคุณป้าจริงๆ"

"ดูแลทำไม กูไม่ได้ป่วย"

"อ้อหรอ" ปลื้มหัวเราะ คนป่วยที่พูดว่าตัวเองไม่ได้ป่วย น่าขำ....

"ให้น้องมานอนบ้านใหญ่ได้ไหม"

"ไม่" คินปฏิเสธทันที

"งั้นตึกเล็กล่ะ"

"......" คินไม่ตอบอะไร ปลื้มเข้าใจว่าคินเฉยๆ จะอยู่ก็อยู่ ไม่อยู่ก็แล้วแต่ ปลื้มยังคงนั่งมองเพื่อนสนิทอยู่อย่างนั้น ต่างคนต่างมองไปข้างหน้าไม่มีเสียงใดๆ ออกมา มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงฝนที่ค่อยๆ แรงขึ้น แรงขึ้นเหมือนกับว่ากำลังจะมีพายุในไม่ช้า...

ไม่นานหลังจากนั้นยาที่คินทานเข้าไปก็เริ่มออกฤทธิ์ คินรู้ตัวว่าตัวเองถูกให้กินยานอนหลับแต่เพราะวันนี้ฝนตก คินไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้เห็นสายรุ้ง ร่างสูงพยายามฝืนตัวเองไม่ให้หลับ ทั้งที่ตาทั้งสองข้างค่อยๆ หุบลงช้าๆ สองมือท้าวใบหน้าเพื่อรั้งตัวเองไว้ แต่สุดท้ายก็ต่อต้านฤทธิ์ยาไม่ไหว ศีรษะคินค่อยๆ เอนตามแรงโน้มถ่วงโลก ร่างใหญ่เกือบตกลงมาจากเก้าอี้ข้างหน้าต่าง โชคดีที่ปลื้มคว้าไว้ทัน

"เห้อ.." ร่างสูงมองเพื่อนสนิทที่หลับไปแล้ว ก่อนจะค่อยๆ พยุงมานอนที่เตียงที่ถูกเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่แถมยังมีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมกรุ่นอีก หมอหนุ่มค่อยๆ จับผ้าห่ม ห่มให้เพื่อนสนิทแล้วยิ้มออกมา

"ถ้าไม่ติดเรื่องโรคขาดเซ็กซ์ไม่ได้ของมึง มึงก็เป็นแค่เด็กดีๆ นี่เองว่ะคิน...เอาเหอะ กูสาบานกับตัวเองไว้แล้วว่าจะดูแลมึงจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะตาย ต่อให้มึงเป็นหนักกว่านี้กูก็จะทน..." หมอหนุ่มเดินไปที่หน้าต่าง มองหยาดฝนมากมายที่ตกกระทบหน้าต่างแล้วเปิดม่านออกกว้างจนแสงจากภายนอกส่องเข้ามาถึงเตียง

ใบหน้าหล่อคมที่ครึ่งหนึ่งเสียโฉมจากการถูกกรีดและถูกน้ำกรดสาดของคิน ทำให้ปลื้มรู้สึกหดหู่ใจ ร่องรอยบาดแผลที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ไม่สามารถรักษาให้หาย เป็นตราบาปในชีวิตคินจนไม่สามารถเจอผู้คนและไม่อยากจะแสดงใบหน้าให้ใครได้เห็น....

เมื่อไหร่คินจะหลุดจากแผลนี้สักทีนะ....

.

.

.

.

"ฝนหรอ..." เสียงหวานพึมพำออกมาก่อนจะเดินมาที่หน้าต่างบานเล็กในห้อง ตากลมโตที่อ่อนล้ากวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสายรุ้งจางๆ ไกลออกไป

"สายรุ้ง...." คีย์พึมพำเบาๆ เขาเห็นแต่ไม่ได้สนใจอะไร คนตัวเล็กกลับมานอนที่เตียงแล้วหลับลงอีกครั้ง...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...