ทำร้าย ครั้งที่ 4

ช่องทางรักที่ไม่เคยถูกใครกระทำ...

กลับต้องรับภาระทั้งแท่งซิลิโคนเย็นและลำแท่งอุ่นของพี่ชาย คีย์หอบหายใจอย่างคนใกล้จะตาย ร่างกายบวมช้ำจากการถูกขบกัด และบางส่วนก็ห้อเลือดแดงช้ำน่ากลัวไปหมด

ถึงจะมองไม่เห็นร่างกายของตัวเองแต่ความเจ็บปวดลึกไปถึงกระดูกทำให้คีย์รู้ว่าร่างกายตัวเองสะบักสะบอมแค่ไหน แม้ขาจะถูกล่ามด้วยโซ่ติดกับเตียงไม่ให้ขยับแต่คนตัวเล็กก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้ ทุกครั้งที่สติมันขาดหายเหมือนตัวเองจะเป็นลมกลับถูกพี่ชายที่ยังไม่เคยเห็นหน้าฟาดหลังมือและหน้ามือใส่ตามร่างกายให้กลับมามีสติอีกครั้ง

ปากบางแห้งเหือดเหมือนคนขาดน้ำมาหลายวัน น้ำที่คีย์ได้กลืนเข้าไปคงมีแค่น้ำกามของพี่ชายที่ปลดปล่อยออกมาใส่เข้าไม่หยุดหย่อนจนคีย์อาเจียนออกมาเป็นน้ำกรดไม่เหลือแม้แต่เศษอาหารที่ทานลงไป.....

"ทำหน้าแบบนั้น...ไม่ชอบหรอครับ?" คีย์สะดุ้งตัวสั่นระริกเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถาม คนตัวเล็กเงียบนิ่ง หลังจากได้อยู่กับคินมานานคีย์เริ่มรู้ว่าอะไรที่ควรทำหรือไม่ควรทำ

สิ่งที่คีย์ควรทำคือทำตามความต้องการของคิน ให้คินพึงพอใจที่สุด!

ลิ้นเล็กเลียไปที่นิ้วเท้าของอีกฝ่ายตามคำสั่ง มันรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่ถ้าไม่ทำมีหวังเป็นเขาเองที่จะถูกตีอีก เสียงฮึมฮัมในลำคออย่างชอบใจดังออกมาเบาๆ คินค่อยๆ จับใบหน้าคีย์ให้เงยขึ้นแล้วกดจูบบดลิ้นลงไป คนตัวเล็กสั่นกลัวไปหมด อีกฝ่ายเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายคีย์ไม่เข้าใจเลย

"คุณเป็นเด็กดี...ไม่ร้องไห้หนวกหู" คินพูดเบาๆ อย่างชอบใจ

"....."

"ผมจะให้คุณพักสักสามสิบนาที ถ้าคุณใช้หน้าอกของคุณทำให้ผมปลดปล่อยได้" คีย์ชะงัก...เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่มีหน้าอกจะทำแบบนั้นนะ แค่คีย์นิ่งคิดยังไม่ยอมทำตามคำสั่งก็ทำให้คินโมโห ร่างสูงใช้เท้าถีบกลางหน้าอกของคนตัวเล็กอย่างไม่ชอบใจ

"ก็แค่ทำ มันจะยากอะไรนักหนา!" คีย์สะดุ้งรีบคลานไปหาคินทันทีเพราะกลัวจะถูกทำร้ายมากกว่านี้

"ทำ...ทำ...." สิ้นคำนั้น คนตัวเล็กก็ขยับร่างกายให้ยอดอกเล็กถูเสียดสีกับปลายหัวมนของกลางกายพี่ชาย

คินชะงักกึกแล้วค่อยๆ เผยยิ้มออกมา

ร่างสูงลูบศีรษะคนตัวเล็ก เอ่ยชมเป็นการใหญ่แต่คีย์กลับไม่ยินดีเลย เขาได้แต่ภาวนาให้คินสำเร็จความใคร่ได้โดยเร็ว..

"หัวนมคุณแข็งดีจัง"

"อึก.." คนตัวเล็กสะอึกเล็กน้อย

"ถ้าทำดีผมจะให้พักสักสี่สิบนาทีเลย"

"......"

"คุณนี่เงียบนิ่งดีจัง ผมชอบนะ"

"....."

"อืม อย่างนั้นแหละ....หัวนมคุณแข็งกว่าเดิมอีก คุณก็ชอบแบบนี้ใช่ไหม?" คนตัวเล็กกัดปากตัวเองแน่น หยาดน้ำตาใสค่อยๆ ไหลลงมาตามใบหน้าและผ่านแผลต่างๆ ที่เกิดจากการถูกทำร้าย ความแสบจากแผลและความอับอายที่ต้องมาปรนเปรอผู้ชายแถมยังเป็นพี่ชายตนเองมันไม่ได้ทำให้คีย์เจ็บจนร้องไห้ออกมา

แต่หยาดน้ำตาของคีย์ไหลออกมาจากความเจ็บใจที่ถึงแม้ตัวเองจะถูกทุบตี ถีบ ซ้อม และทำร้ายข่มขืนมากแค่ไหนร่างกายของเขากลับตอบสนองต่อผู้ชายคนนี้ได้ดีจนเขาเกลียดตัวเอง

"อึก...อ๊า..." คินมีร่างกายผิดจากเพื่อนของเขาที่เขาเคยรู้ คีย์เคยได้ยินเพื่อนๆ พูดว่าผู้ชายปลดปล่อยติดต่อกันได้ไม่กี่ครั้งเพราะจะปวดหนึบ เจ็บไปหมดตรงกลางกาย และแต่ละครั้งกว่าจะปลดปล่อยก็ใช้เวลานานหลายนาที

แต่คินไม่ใช่

เขาใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีก็ปลดปล่อย แถมยังไม่มีทีท่าเหนื่อยหรือเจ็บปวดเลย ต่างจากเขาที่ปวดหนึบกลางกายไปหมดเพราะปล่อยไปถึงสามครั้ง

หลังจากคินปลดปล่อยเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ร่างสูงก็จูงโซ่ที่ล่ามคอคีย์ให้มานอนบนเตียง กอดไว้แน่นๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้แล้วลูบศีรษะเบาๆ

"นอนนะครับ ผมจะให้คุณพักแค่สี่สิบนาทีเพราะคุณเป็นเด็กดีมาก" คีย์ไม่ตอบอะไร ทันทีที่หัวถึงหมอนสติก็ดับวูบไป....

.

.

.

.

ความเจ็บปวดของร่างกายค่อยๆ แล่นเข้ามาเรียกให้คนตัวเล็กได้สติ

"เฮือก!" คีย์สะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนจะมองยังข้างกายที่เคยมีพี่ชายนอนกอดเขาไว้ก่อนเขาจะหลับ แต่ตอนนี้ที่ตรงนี้กลับไม่มีใคร ไม่สิ ต้องบอกว่า ห้องนี้..ไม่มีใคร..

"ที่นี่.." เสียงหวานพูดเบาๆ แล้วเหลือบตามองไปทั่วห้อง เตียงขนาด 3.5 ฟุต ปูด้วยผ้าปูที่นอนลายลูกไม้หลากสีสัน ในห้องโล่งว่างไม่มีอะไรวางไว้นอกจากโซฟาและทีวี

"ที่ไหน" คนตัวเล็กพึมพำเบาๆ ถึงจะมองไม่เห็นภาพในคืนนั้น แต่ความทรงจำของคีย์ยังจำเรื่องราวได้ทั้งหมด แม้ไม่เห็นใบหน้าอีกฝ่ายแต่ร่างกายกลับตอบสนองอย่างดี

คีย์ยังจำสัมผัสของคินพี่ชายตัวเองได้ ความทรงจำครั้งสุดท้าย เขาถูกคินทำร้ายอย่างรุนแรง และคินบอกจะให้เขานอนพักทำไมพอลืมตาขึ้นมาถึงมาอยู่ในห้องนอนเล็กๆ แบบนี้?

ตากลมโตกวาดมองรอบตัวของตนเองที่มีผ้าพันแผลผูกเอาไว้เต็มไปหมด สองขาค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง ความเจ็บแสบและชาหนึบจากช่องทางรักทำให้คนตัวเล็กเบ้หน้าลงเล็กน้อย

"ฝืนเดินเดี๋ยวก็ฉีกกันพอดีครับ" คนตัวเล็กสะดุ้งรีบหันไปมองตามทิศทางของเสียง เจ้าของร่างสูงผิวขาวเนียนเดินออกมาจากห้องน้ำเล็กๆ แล้วพิงร่างกับกรอบประตู

"คุณ..."

"ผมเป็นจิตแพทย์....หมอประจำตัวของไอ้คิน"

".........."

"พวกแม่บ้านบอกให้ช่วยพาคุณออกมา แต่กว่าไอ้คินจะยอมปล่อยคุณ ผมก็โดนมันต่อยไปหมัดหนึ่ง" มือหนาชี้ไปที่แก้มซ้ายของตัวเอง ร่างสูงถอนหายใจแล้วมองคีย์เล็กน้อย

"ผมได้ยินมาจากแม่บ้านแล้ว คุณคือน้องชายไอ้คินหรอ" คีย์พยักหน้า

"แต่ที่ผมรู้มา คุณลุงคุณป้ามีลูกไม่ได้นี่.."

"ผมเองก็เพิ่งรู้ว่ามีพี่ชายเมื่อไม่กี่วันก่อน" หมอหนุ่มทำหน้านิ่งคิด แต่สุดท้ายก็ตัดปัญหา มันไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย

"ที่นี่ที่ไหน"

"ห้องพักของผมเอง" คีย์เหลือบมองไปทั่วห้องที่ว่างเปล่า นี่ไม่น่าจะเป็นห้องพักได้

"อย่าทำหน้าแบบนั้น ห้องพักกับห้องนอนมันไม่เหมือนกัน"

"...?"

"ที่คุณนอนเนี่ยคือห้องพัก ผมเอาไว้พักผ่อนตอนเครียดๆ ส่วนห้องนอนอยู่ข้างบน"

"อ่า.."

"แล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหน ถึงผมไม่รู้เรื่องเส้นสายตระกูลคุณ แต่พวกแม่บ้านเขายืนยันว่าคุณคือคุณหนูเล็กผมก็คงต้องปฏิบัติกับคุณเหมือนเจ้านาย อย่างแรกเลยนะ เจ้านายน้อยจะไปนอนที่ไหน"

คีย์ทำหน้างง

"ห้องที่คุณอยู่เป็นอาคารสามชั้น ชั้นล่างจะเป็นห้องเก็บของ อุปกรณ์ และมีห้องพักของผม ชั้นสองและชั้นสามคือห้องคนงาน แม่บ้าน รวมถึงห้องผมด้วย มันไม่มีห้องว่างให้คุณหรอกนะ" คีย์ทำหน้างง

"นี่คือตึกที่แยกออกมาจากบ้านใหญ่หรอ" คุณหมอพยักหน้าเป็นการยืนยันคำตอบ

"ทำไมถึงนอนในบ้านไม่ได้"

"ไอ้คินเป็นเจ้าของบ้านแล้ว แล้วมันไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนอื่น"

"ห้ะ?" คนตัวเล็กอุทานเบาๆ

"เพราะเหตุผลนี้เลยไล่ทุกคนมาอยู่ตึกนอกหรอ!"

"ใช่ ขนาดผมที่เป็นเพื่อนสนิทมันตั้งแต่เด็กยังต้องอยู่นอกบ้านเลย จะได้เข้าไปเจอมันแค่ตอนกินยาเท่านั้นแหละ"

"กินยา....พี่คินเป็นอะไรหรอ" คำถามจากคีย์ทำให้หมอหนุ่มนิ่งไป

"ผมไม่ได้ไว้ใจคุณขนาดนั้น ถ้าคุณมาเพื่อฆ่ามันผมจะทำยังไงเล่า"

"ผมเป็นน้องของเขานะ"

"ใครจะไปรู้" คีย์ถอนหายใจ

"ผมได้อ่านบันทึกของคุณแม่ หน้าสุดท้ายคุณแม่ได้พูดถึงพี่คิน คุณแม่ต้องการให้ผมกลับมาดูแลพี่คิน" หมอหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย ท่าทีคีย์ไม่ได้เหมือนพวกหลอกลวง แต่หมอก็ไม่อยากจะเชื่อ

.....ก็คุณลุงคุณป้าทิ้งคิน แล้วหายไปตั้งหลายปี

จู่ๆ จะส่งลูกชายคนเล็กที่มาจากไหนไม่รู้มาดูแลเนี่ยหรอ... มันน่าจะต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ

"เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน คุณไปหาที่นอนเถอะ หรือจะนอนห้องนี้ก็ตามสบาย ผมต้องเอายาไปให้ไอ้คินแล้ว" ร่างสูงลุกจากเตียงที่นั่งเมื่อครู่แล้วกำลังจะเดินออกไปแต่ถูกมือเล็กดึงเสื้อเชิ้ตเอาไว้แน่น

"ผมไปด้วย!" ตาคมตวัดมองอย่างไม่ชอบใจทันที

"อยากตายหรอ" คีย์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะเป็นคนคุยง่ายสบายๆ แท้ๆ ทำไมถึงทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นนะ... หมอหนุ่มปัดมือเล็กออกทันที ท่าทีน่ากลัวหายเป็นปลิดทิ้งก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

"โทษที ผมไม่ชอบให้ใครมาจับ"

"....?" คนตัวเล็กได้แต่ทำหน้างงกับท่าทีของอีกฝ่าย

"คุณไปไม่ได้หรอกนะ ปกติไอ้คินมันก็ไม่ชอบให้ใครอยู่ในบ้านเยอะๆ แล้วยิ่งตอนที่มันอารมณ์เสียเพราะผมไปแย่งเหยื่อมันมาแบบนี้ คุณเองนั่นแหละจะถูกกินอีกครั้ง

รอบหน้าถ้าคุณยังกล้าไปเจอมันผมคงช่วยไม่ได้อีกพักผ่อนไปเถอะ"

พูดจบก็เดินออกไป คีย์มองแผ่นหลังกว้างนั่นที่ค่อยๆ หายไปแล้วถอนหายใจ ห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง คนตัวเล็กล้มตัวลงนอนแล้วค่อยๆ หลับตาลง..

พี่คิน

พี่เป็นอะไรกันแน่นะ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป..