พี่ครับ อย่าทำผม

จากการเสียชีวิตของประธานบริษัทขนส่งชื่อดังและภรรยาเมื่อคืนก่อน ทำให้ตอนนี้วงการธุรกิจมีความเคลื่อนไหวกันอย่างไม่หยุดนิ่ง

กราฟหุ้นของบริษัทขนส่งชื่อดังตกดิ่งลงทันที และคาดว่าอีกไม่นานคงถูกเทคโอเวอร์เพราะไม่มีใครมาสืบทอดธุรกิจต่อได้ เพราะลูกชายของประธานบริษัทเพิ่งมีอายุสิบแปดปี เหล่าคณะกรรมการผู้บริหารยังไม่ไว้วางใจ

ทั้งนี้คงต้องติดตามความเคลื่อนไหวอย่างใกล้ชิด

บริษัทขนส่งแห่งนี้ เป็นบริษัทเดียวที่ผูกขาดประเทศของเราและประเทศเพื่อนบ้าน เกรงว่า..เราจะแย่กันทั้งหมด

ติ๊ด!

"พ่อ...แม่ครับ..." เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอยหลังจากฟังข่าวภายในประเทศที่มีการออกอากาศกันทุกช่องทาง... ข่าวการเสียชีวิตของเจ้าของบริษัทขนส่งเจ้าใหญ่ของประเทศและภรรยาของเขา

"ฮึก....พ่อครับ..แม่ครับ......" คีย์กำหมัดแน่น ทำได้แต่ร้องไห้อยู่แบบนั้น ไม่โกรธแค้นใคร ไม่ต้องไปล้างแค้นใคร พ่อและแม่ของเขาไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ แต่เป็นการตั้งใจฆ่าตัวตาย เพื่อเอาเงินค่าประกันมารักษาบริษัทและทรัพย์สินของพวกเขาไว้

โดยเลือกที่จะทิ้งลูกชายไว้ข้างหลัง...

"คุณหนูคะ อีกไม่นานก็จะถึงบ้านแล้วนะคะ" คีย์เช็ดน้ำตาที่ไหลตามแนวแก้มแล้วพยักหน้า ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยมาที่ประเทศไทยเลย ชีวิตของคีย์ถูกกำหนดมาแล้วว่าต้องเป็นผู้บริหารคนต่อไปของบริษัท

เพื่อตอบแทนคุณพ่อคุณแม่และทำให้คุณพ่อคุณแม่มีความสุข คนตัวเล็กจึงก้มหน้าก้มตาเรียนหนังสืออย่างหนักมากกว่าคนอื่นหลายเท่า ทำให้ไม่มีเวลาพอจะมาเที่ยวเล่นต่างประเทศ แม้จะเป็นประเทศที่พ่อแม่เกิดและอยู่ก็ตาม

รถหรูจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่โตสีขาว แต่กลับเงียบสงบ คีย์เปิดสมุดเล่มหนึ่งที่ผุ กร่อน และขาดลุ่ยออกมา หยิบรูปภาพใบหนึ่งขึ้นมาแล้วเทียบกับบ้านหลังที่อยู่ตรงหน้า รูปภาพในมือคือรูปของพ่อและแม่ที่ถ่ายโชว์บ้านราคาหลายล้านที่ซื้อได้โดยน้ำพักน้ำแรงของตน....ถึงตอนนี้จะดูเก่าลงมาเล็กน้อย แต่ไม่ผิดแน่นี่คือบ้านของพ่อและแม่ที่ถูกเขียนลงบันทึกส่วนตัว..

"ที่นี่คือบ้านที่พ่อกับแม่อยู่ใช่ไหมครับป้า" สาวใหญ่ที่คอยรับใช้คุณหญิงของเธอมาตลอดส่ายหน้าไปมา ร่างกายอวบอ้วนหากแต่หย่อนคล้อยตามกาลเวลาสั่นเทาเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง เธอค่อยๆ ชี้ไปยังสุดบันทึกของคุณนายเล่มนั้น

"บ้านหลังนี้คือบ้านหลังแรก...คุณท่านทั้งสองอยู่บ้านอีกหลังค่ะคุณหนู"

"งั้นบ้านหลังนี้คือบ้านที่มีพี่ชายคนนั้นอยู่ใช่ไหมครับ?" หญิงชราพยักหน้า น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มทันที

"ฮึก...คุณหนูใหญ่น่ะ ท่านป่วยหนัก..คุณหนูอย่าได้เข้าไปหาคุณหนูใหญ่เลยนะคะ.." คีย์เช็ดน้ำตาให้กับคุณป้าที่เลี้ยงดูตัวเองมาตั้งแต่เด็ก แล้วยกยิ้มจางๆ หนังสือเล่มหนาถูกเปิดขึ้นมาอีกหน้าและถูกอ่านอีกครั้ง....

"ที่บริษัทเติบโตได้มากขนาดนี้เพราะผู้ชายคนหนึ่ง แม่และพ่อขอโทษที่ไม่เคยบอกและโกหกลูกมาตลอด...คีย์ ลูกไม่ใช่ลูกชายคนเดียวของเรา แต่ลูกมีพี่ชายหนึ่งคน เขาชื่อว่า คิน คินเป็นเด็กฉลาดมาก แต่นิสัยก้าวร้าวและหัวรุนแรง ชอบขังตัวเองในห้องไม่ยอมพบเจอคนอื่น

คินมีอาการป่วยหนักและทำร้ายทุกคนไม่เว้นพ่อและแม่ แม่กลัวว่าถ้าลูกรู้เรื่องพี่ชายของลูก ลูกจะยอมรับไม่ได้ จึงปิดเรื่องนี้ไว้นานกว่าสิบแปดปี....ในวันที่พ่อกับแม่ตัดสินใจดับชีวิตลง แม่ขอให้คินทำตามกฎหมายบริษัทจะเป็นของลูก ลูกนำเงินค่าประกันของพ่อและแม่มาฟื้นฟูบริษัทเราให้ดีขึ้น ไม่ถูกฟ้องล้มละลาย และกลับไปหาคิน พี่ชายของลูก เพื่อดูแลเขาและรักษาอาการของคินให้หาย แม่รู้ว่าลูกต้องเหนื่อยมากแน่ๆ และรู้ว่าลูกจะต้องทำตามที่พ่อและแม่ขอ แม่ขอโทษนะลูกรักที่ทำให้ลูกต้องลำบาก...แม่รักคีย์และคินมากนะลูก..."

หน้าสุดท้ายของสมุดเล่มนี้เขียนไว้สิ้นสุดเพียงเท่านี้ คีย์ที่อ่านมันจบแล้วก็ยิ้มออกมา

"ผมตัดสินใจแล้วว่าจะกลับมาดูแลบริษัทและรักษาอาการป่วยของพี่ชายผม ต่อให้เขาจะป่วยหนักแค่ไหน ต่อให้ไม่มีทางรักษาได้ ผมก็จะอยู่ดูแลเขาครับป้า" หญิงสูงวัยได้แต่มองแผ่นหลังเล็กนั่นที่เดินเข้าไปในบ้านอย่างเสียใจ เธอรู้ดีว่ากระดาษแผ่นนั้นไม่ใช่สิ่งสุดท้ายที่นายหญิงของเธอทิ้งเอาไว้ แต่ยังมีข้อความจากนายหญิงอีกหนึ่งแผ่นที่ทิ้งให้คุณหนูเล็กของเธอ....แต่เธอไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน...

เท้าเล็กเหยียบย่ำลงที่พื้นบ้าน มองสาวรับใช้ที่ออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"เอ่อ..."

"ทุกคนไม่ต้องเกร็งก็ได้ครับ ผมสบายๆ เงยหน้าขึ้นเถอะ" สาวใช้ทุกคนส่ายหน้าไปมา และยังก้มหน้าต่อจนคีย์ทำตัวไม่ถูก

"ห้องนอนของผมอยู่ที่ไหนหรอครับ"

"ที่นี่ไม่มีห้องนอนอื่น...นอกจากห้องนอนของคุณหนูใหญ่หรอกค่ะ"

"ห้ะ?"

"ขออภัยที่ต้องเสียมารยาทนะคะคุณหนู แต่บ้านหลังนี้คุณผู้หญิงและคุณผู้ชายยกให้คุณหนูใหญ่ และคุณหนูใหญ่ไม่อนุญาตให้ใครอยู่ที่นี่ ถึงจะมีห้องว่าง...แต่ท่านไม่อนุญาตค่ะ"

"แต่ผมเป็นน้องชาย"

"แม้แต่คุณผู้หญิงและคุณผู้ชายยังต้องยอมออกจากบ้านนี้และไปสร้างบ้านหลังใหม่ที่อยู่ไม่ไกลกัน พวกเราและคนรับใช้คนอื่นๆ ก็มีบ้านพักรับรองอยู่ข้างๆ...คุณหนูใหญ่ไม่อนุญาตให้ใครเข้าพักแบบไม่มีข้อแม้ค่ะ" คีย์ทำหน้างง

"แต่ผมมาที่นี่เพื่อดูแลพี่คิน"

"คุณหนูกลับไปเถอะนะคะ คุณคิน....ไม่ว่างค่ะ"

"ไม่ว่าง? พี่คินป่วยไม่ใช่หรอครับ หรือมีหมอมา? คำว่าไม่ว่างหมายความว่ายังไงครับ" คำถามของคีย์ทำให้สาวใช้ต่างเลิ่กลั่ก ไม่นานก็มีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวหลายคนร้องออกมาจากบนชั้นสอง คีย์สะดุ้งโหยง ต่างจากสาวใช้ทุกคนที่สงบนิ่ง

"นั่นเสียงใครครับ! ผมได้ยินเสียงผู้หญิงกรี๊ด เหมือนไม่ใช่คนเดียวด้วย!"

"คุณคีย์กลับไปเถอะนะคะ ถือว่าพวกเราขอร้อง หากอยู่ที่นี่ต่อไปล่ะก็..." สาวใช้ยังพูดไม่ทันขาดคำ เสียงตะโกนลั่นของเจ้าของบ้านก็ดังขึ้น

"เอาพวกชั้นต่ำนี่ออกไป!!!!"

"กรี๊ดดดด!" สิ้นเสียงตวาด ก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมาอีกครั้ง ไม่นานหญิงสาวหลากหลายสิบคนก็พากันวิ่งลงมาจากด้านบนทั้งที่ไม่สวมใส่เสื้อผ้า หน้าตาหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทาจนพูดไม่รู้เรื่อง

"นี่มัน.." สาวใช้สิบกว่าคนจัดเตรียมเสื้อผ้ามาห่อหุ้มให้หญิงสาวที่สติกระเจิง พร้อมกับแจกซองสีขาวให้กับทุกคน

"ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร..เข้าใจไหม"

"ขะ..เข้าใจ...เข้าใจแล้ว..ไม่บอก ฮึก ฉันไม่บอกจ้ะ"

"เสร็จงานแล้วรีบแต่งตัวแล้วออกไปซะ"

"จ้ะๆ" หญิงสาวเกือบสิบคนรีบแต่งตัวอย่างรีบร้อน นำซองสีขาวเก็บอย่างดีแล้ววิ่งออกไปจากบ้าน

"พวกนี้คือใครกันครับ!" สาวใช้ทุกคนได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบคำถามของคีย์ คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกไม่พอใจ ความขี้สงสัยและไม่กลัวต่อสิ่งใดของคีย์ทำให้เขาเลือกจะวิ่งขึ้นไปชั้นสองโดยไม่สนใจสาวใช้ที่วิ่งตามมา

เสียงผู้ชายที่ตะโกนออกมานั่นต้องเป็นเสียงพี่ชายของเขาที่ชื่อคินแน่ๆ เพราะไม่น่าจะเป็นคนอื่นไปได้ ฟังจากเสียงตะโกนแล้วเขาคงไม่ใช่คนป่วยเป็นโรคอ่อนแออย่างที่คิด บางทีพี่คินอาจจะหลอกทุกคนว่าป่วยก็ได้...คีย์จะต้องรู้ให้ได้!!

"คุณหนูคะ!! อย่านะคะ! คุณคินยังกินไม่อิ่ม!!"

"ใครจะสนล่ะครับ! ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าพี่คินเป็นอะไรกันแน่!"

ปัง!!

ประตูบานหนาถูกเปิดออก ภาพเบื้องหน้าที่คีย์เห็นทำให้เขาหยุดชะงัก...

"...นี่มัน...อ๊ะ!....อย่า!!"

"ได้กินแล้ว!!"

"ไม่นะคะ!! คุณคิน!!! อย่าทำคุณหนู!! กรี๊ดดดด!"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...