ตอนที่ 4 รับผิดชอบ

ธีรวัฒน์กดสมาร์ตโฟนหาคนรักด้วยอารมณ์เดือดดาล ตะกอนในจิตใจถูกกวนจนขุ่นมัว เมื่อนึกถึงความอวดดีของผู้หญิงที่ถูกตนพร่าผลาญพรหมจรรย์ ตอนแรกคิดว่าเรื่องจะจบลงง่ายๆ เงินของเขาซื้อได้ทุกอย่าง แต่กล้าปฏิเสธ แล้วจะคอยดูวันที่ซมซานกลับมาคุกเข่าอ้อนวอนแบมือขอเงินจากเขาอีกครั้ง ถึงวันนั้นเมื่อไหร่สิ่งที่หยิบยื่นให้คงมีแค่ความเกลียดชังเท่านั้น

“ลูกพีช คุณอยู่ไหน?”

“ลูกพีชอยู่บ้านค่ะวิน มีอะไรหรือเปล่าคะ” พิชญดาถามกลับหลังได้ยินเสียงห้วนของชายคนรัก

“เดี๋ยวผมไปหา” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามนั้น แต่กดปุ่มวางสายก่อนจะขับรถไปยังจุดหมายปลายทางดังกล่าว ลูกพีชเท่านั้นคือผู้หญิงที่ตนตั้งใจจะแต่งงานด้วย

ปัง! แรงกระแทกปิดประตูรถยนต์คันหรูทำเอาหญิงสาวซึ่งยืนรออยู่บริเวณทางเข้าหน้าบ้านสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“วิน...เป็นอะไร ใครทำให้อารมณ์เสียมาคะ?”

“ไว้ผมจะเล่าให้ฟัง” ใบหน้าหล่อเหลายังคงบึ้งตึง

“เข้าบ้านก่อนค่ะ เดี๋ยวลูกพีชเอาน้ำมาให้ จะได้ใจเย็นๆ” พิชญดาตรงเข้ามากระชับท่อนแขนกำยำให้ตรงเข้าไปภายในบริเวณห้องโถงกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบน้ำด้วยตัวเอง ทั้งๆ ที่ปกติแทบจะไม่เคยทำนอกจากเรียกสาวใช้ในบ้านเท่านั้น

“ดื่มน้ำก่อน แล้วเล่าให้ลูกพีชฟังว่าเกิดอะไรขึ้น” มือเล็กส่งแก้วน้ำไปให้ พร้อมกับทรุดกายลงนั่งข้างๆ คนรักอย่างแนบชิด

“พี่วีวี่บังคับให้ผมแต่งงาน”

“ก็ดีสิคะวิน ลูกพีชพร้อมจะแต่งงานกับวินอยู่แล้ว” เจ้าหล่อนกล่าวเสียงยินดี อยากแต่งงานกับเขาใจแทบขาด

“ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคุณผมคงไม่ได้มานั่งกลุ้มแบบนี้หรอก” ธีรวัฒน์บอกเสียงเครียด

“นี่วินหมายความว่า...” คนฟังตาโต แทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ

“ผมถูกบังคับให้แต่งงานกับลูกสาวของลูกน้องตัวเอง ฮึ! น่าสมเพชไหมล่ะ” คำตอบนั่นราวกับต้องการเย้ยหยันตนเองอยู่ในที

“ลูกพีชไม่ยอมนะคะ” เธอมาก่อนและไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายยอมให้นางเอกเหมือนนางร้ายในละคร

“ผมก็ไม่ได้อยากแต่ง แต่ยังไงพี่วีวี่คงไปพูดกับพ่อ ซึ่งผมยังไม่รู้ว่าจะปฏิเสธได้หรือเปล่า” ผู้ให้กำเนิดคือบุคคลที่เขาเกรงใจมากที่สุด

“วินทำแบบนี้กับลูกพีชได้ยังไง ลูกพีชจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ในเมื่อใครๆ ก็รู้ว่าเราสองคนคบกัน วินจะไปยุ่งกับนังผู้หญิงคนนั้นทำไม” พิชญดาต่อว่าด้วยอารมณ์โกรธกรุ่น คนอย่างเธอไม่มีวันยอมเสียคนรักให้ผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น

“ผมไม่ได้ตั้งใจลูกพีช ก็แค่เล่นๆ ตามประสาผู้ชาย” ผู้ชายเห็นแก่ตัวอธิบายแฟนสาวอย่างไม่สะทกสะท้านในการกระทำของตน แค่นี้ก็เครียดมากพอ ยังมาเจอเธอทำตัวงี่เง่าใส่อีก

“วินพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว”

ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด ในระหว่างนั้นสมาร์ตโฟนของธีรวัฒน์ก็ดังขึ้น เบอร์ที่แสดงบนหน้าจอทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเครียดเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว “ครับพ่อ”

“อยู่ไหนไอ้วิน กลับบ้านมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้” ประกาศิตที่ดังผ่านเข้ามาตามสายทำเอาธีรวัฒน์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ผมมาบ้านลูกพีชครับ แล้วผมจะรีบกลับ”

หลังวางสายจากบิดา คนมีความผิดติดตัวก็หันไปบอกลาคนรักท่ามกลางอาการไม่พอใจลึกๆ ของเธอ กว่าจะอธิบายทุกอย่างให้เข้าใจก็เล่นเอาเหนื่อย ไม่รู้ว่ากลับไปถึงบ้านจะต้องเจอกับอะไรอีก

“พ่อโทรไปตามผมมามีเรื่องอะไรครับ”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามบิดาที่นั่งรออยู่บริเวณโซฟาห้องโถงด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ข้างกายมีพี่สาวของตนนั่งอยู่ด้วย ชายหนุ่มซ่อนความกังวลเอาไว้ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยราวกับคนไม่ทุกข์ร้อนใดๆ

“นั่งลง พ่อมีเรื่องคุยด้วย” ชายสูงวัยสั่งในฐานะประมุขใหญ่ของบ้าน

“ครับพ่อ”

“แกทำลูกสาวประกิตท้องใช่ไหมวิน ตอบพ่อมาตามตรง?” คำถามดังกล่าวทำเอาคนที่เพิ่งหย่อนกายลงนั่งชะงักไปทันที

“ใครฟ้องพ่อครับ ผมยอมรับว่าเคยมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็แค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นผมไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวด้วยอีก แล้วผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องคือลูกของผม เกิดไปท้องกับไอ้กุ๊ยข้างถนนแล้วมายัดเยียดให้ผมรับผิดชอบ มันไม่แฟร์สำหรับผม” เพราะความไม่ต้องการและไม่อยากเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น ด้วยคิดว่าเธอกำลังจะทำลายอนาคต จึงพูดราวกับไม่แยแสใดๆ ทั้งสิ้น

“พ่อไม่เคยสอนให้แกเป็นคนแบบนั้น ทำอะไรไว้แกก็ต้องรับผิดชอบ” ประมุขใหญ่ของบ้านประกาศกร้าว ความเป็นลูกผู้ชายในตัวของบุตรชายมันหายไปไหนหมด

“แต่ผม...รักลูกพีช” ธีรวัฒน์ตอบบิดา เขารู้ว่าตนเองผิดเต็มประตูแต่ยังเลือกที่จะยื้อทุกอย่างเอาไว้

“พ่อรู้ว่าแกไม่ได้รักหนูแนน แต่หนูแนนไม่ได้ทำตัวเหลวไหล จากที่เคยเห็นหนูแนนเป็นคนน่ารักทีเดียว” ชายสูงวัยชื่นชมอีกฝ่ายหลังจากได้พบเจอกับบุตรสาวคนโตของอดีตลูกน้องคนสนิทของตน

“ดูท่าทางพ่อจะชอบเธอมากเลยนะครับ แต่ผมกลับไม่อยากได้มาเชิดหน้าชูตา พ่อจะให้ผมทำใจเอาลูกสาวของลูกน้องตัวเองมาเป็นเมียงั้นหรือครับ” ชายหนุ่มเถียงกลับไป ไม่เคยคบหากัน ไม่รู้จักแม้นิสัยใจคอ แล้วท่านจะให้ใช้ชีวิตร่วมกันได้ยังไง

“วิน” แววตาของเวรุกาเต็มไปด้วยความผิดหวังกับสิ่งที่ออกจากปากน้องชาย ถึงขั้นทำผู้หญิงท้องแล้วคิดจะปฏิเสธเห็นจะไม่ได้ เพราะนั่นเท่ากับเป็นการกระทำที่ไม่ใช่ลูกผู้ชาย

“พี่วีวี่คงเข้าใจความรู้สึกผมนะครับ”

“แต่วินควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง” หญิงสาวพยายามเตือนสติ ไม่อยากให้ใครมาดูถูกและกลายเป็นคนเลวในสายตาของคนอื่น

“ตกลงทุกคนอยากให้ผมแต่งงานกับเธอมากใช่ไหมครับ ตกลงครับ เมื่อไหร่ วันไหน บอกผมมาได้เลย ผมยอมแพ้แล้ว” สิ้นเสียงร่างสูงใหญ่ก็ลุกออกไปวงสนทนาทันที ไม่สนใจบิดาและพี่สาวอีก จนพานโกรธไปถึงต้นเหตุอีกคนที่ไม่รับรู้เรื่องนี้ด้วยสักนิดเดียว

“เราจะเอายังไงต่อคะพ่อ” เวรุกาหันไปขอความเห็นจากผู้ให้กำเนิดเมื่อเห็นอาการดื้อดึงของน้องชาย

“พ่อจะไปพูดกับประกิตเอง วินไม่มีทางขัดพ่อได้อีก” ธีระตอบลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนใจไม่น้อยกับการกระทำของบุตรชาย แต่ขึ้นชื่อว่าลูกผู้ชายทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งนั้น