พิษรักซาตาน

ครอบครัวที่เคยอบอุ่นบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความขมขื่น หลังชายสูงวัยได้รู้ความจริงจากปากบุตรสาวคนโต แม้จะอยากให้ทุกอย่างเป็นกลายเป็นเพียงฝัน ทว่าสุดท้ายโลกแห่งความจริงก็ตามมาตอกย้ำเรื่องราวอันน่าผิดหวังดังกล่าว

“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ แกท้องกับไอ้สารเลวคนไหน ฮะ!” ประกิตเสียงกร้าว บุตรที่รักดั่งแก้วตาดวงใจนำพาความผิดหวังมามอบให้ ด้วยการกล้าทำเรื่องงามหน้าอุ้มท้องไม่มีพ่อให้คนซุบซิบนินทา

“แนน...แนนขอโทษค่ะพ่อ” ภัทรสรก้มหน้างุด รู้ดีว่าเป็นต้นเหตุทำผู้ให้กำเนิดเสียใจ หากจะให้เปิดปากบอกชื่อเจ้าของเลือดเนื้อเชื้อไขที่กำลังก่อเกิด ท่านคงผิดหวังในตัวเธอมากกว่าเดิม

“แกพูดได้แค่คำว่าขอโทษ ที่ฉันถามว่ามันเป็นใครทำไมไม่พูด!” ชายสูงวัยจ้องวงหน้าสวยด้วยอารมณ์โมโหระคนผิดหวัง

“แนนบอกไม่ได้จริง ๆ ค่ะพ่อ”

“ทำไม? มันวิเศษวิโสมาจากไหน แกถึงบอกไม่ได้” ประกิตเพิ่มความไม่พอใจอีกทบทวี เมื่อบุตรสาวยังกล้ากางปีกปกป้องผู้ชายที่ทำลายอนาคตตนเอง

“เขาไม่ได้วิเศษหรอกค่ะพ่อ” ภัทรสรส่ายหน้าปฏิเสธ ขืนบอกความจริงไปท่านอาจจะคาดไม่ถึงและไม่กล้าทำอะไรผู้ชายคนนั้น

"ถ้าพูดไม่ได้ ต่อไปไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ! " สิ้นเสียงชายสูงวัยก็ปรี่เข้าไปหาเจ้าของเรือนร่างบอบบางตรงหน้า เตรียมยกฝ่ามือหมายจะฟาดลงไปบนใบหน้าของบุตรสาว โชคดีที่มีอีกบุคคลมาขวางเอาไว้เสียก่อน

"อย่าทำพี่แนนนะพ่อ" ศิวะ กิตติวรกุลหรือนพ บุตรชายคนเล็กของครอบครัวส่งเสียงห้ามบิดา แค่นี้พี่สาวของตนก็บอบช้ำทางจิตใจมากพอแล้ว

"ไม่ต้องมาห้ามไอ้นพ พี่สาวแกมันทำงามหน้า บังอาจท้องไม่มีพ่อมาประจานทั้งตัวเองและฉัน หรือแกอยากโดนอีกคน" ผู้ให้กำเนิดต่อว่าบุตรชายเสียงดัง ทั้งโกรธทั้งเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นชนิดไม่ทันตั้งตัว

"พี่แนนไม่ได้ทำอะไรผิด ผมรู้" ศิวะเถียงเพราะไม่อยากให้บิดากลายเป็นคนไร้เหตุผล อย่างน้อยน่าจะให้เวลากันบ้าง

"ถ้าพี่สาวแกไม่ผิด แล้วทำไมมันไม่พูดออกมาว่าผัวมันเป็นใคร" ประกิตเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

"ผมรู้ว่าตอนนี้พ่อกำลังโกรธ แต่ผมก็จะไม่ยอมให้พ่อทำอะไรพี่แนนเด็ดขาด"

“งั้นรีบพาพี่สาวสุดที่รักของแกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ไป๊! " ชายสูงวัยตวาดเสียงดังลั่น กายสั่นเทิ้มเพราะโทสะอารมณ์ ความรู้สึกในตอนนี้คือยังไม่ใจเย็นพอที่จะยอมรับเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นได้

"พี่แนนขึ้นห้องก่อน เดี๋ยวนพพาไปเอง" ศิวะประคองร่างของผู้เป็นพี่สาวที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดขึ้นไปยังห้องนอนส่วนตัวที่อยู่บริเวณชั้นบน

หลังจากเข้ามาภายในห้อง ร่างบอบบางได้แต่นั่งนิ่ง ดวงตากลมทอดมองออกไปทางนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย มือหนาเกาะมือกุมพี่สาวไว้เพื่อให้กำลังใจ ตนเองก็เพิ่งรู้พร้อมๆ กับผู้ให้กำเนิดว่าพี่สาวกำลังจะเป็นแม่คน ความจริงศิวะไม่อยากคาดคั้นให้กลายเป็นแผลใจใจ แต่เพราะเป็นห่วงจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

"พี่แนนครับ บอกนพได้ไหมว่าใครเป็นพ่อของลูกพี่แนน?"

"พี่บอกไม่ได้จริงๆ พี่ขอโทษ นพออกไปเถอะนะ พี่อยากอยู่คนเดียว” ภัทรสรปฏิเสธที่จะพูดความจริงกับน้องชาย เธอต้องการเวลาทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงลำพัง และตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับใคร

"ครับ พี่แนนอย่าคิดมากนะ พ่อคงตกใจ เดี๋ยวพ่อก็หายโกรธ" ชายหนุ่มพยายามปลอบให้พี่สาวรู้สึกสบายใจขึ้น

"จ้ะ ขอบใจนะนพที่เข้าใจพี่" รอยยิ้มเซียวๆ ถูกส่งไปยังเบื้องหน้า ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะตนเอง แต่ถ้าตัดสินใจบอกความจริงกับบิดา ท่านคงจะทำใจไม่ได้ เจ้าตัวคิดด้วยความกลัดกลุ้มและซบหน้าลงกับหมอนปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาเป็นเพื่อนอย่างเดียวดายกับปัญหาที่แก้ไม่ตกนี้