บทที่4

“รอก่อนเดี๋ยวจะไปส่ง!” ทว่าคำตอบที่ได้กลับมานั้นกลับทำเอาหญิงสาวตกใจไปไม่น้อย และแม้จะอยากปฏิเสธิเธอก็ไม่กล้าจำต้องยอมทิ้งตัวลงตามเดิมเพื่อนั่งรอจนเขาทานข้าวจนหมดก่อนจะเดินตามหลังเขาออกมาหน้าบ้านพร้อมกับนมอ่อนที่อาสาเดินออกมาส่งคุณหนูของนาง

“ขับรถดีๆ นะคะคุณแมท คุณอิงเองก็ตั้งใจสอบนะคะ”

“ค่ะนม ถ้าอย่างนั้นอิงไปเรียนก่อนนะคะ แล้วตอนเย็นจะซื้อกล้วยฉาบหน้ามหาลัยมาฝากนมค่ะ” นมอ่อนยิ้มรับก่อนจะจ้องมองทั้งสองคนที่เดินหายเข้าไปในรถ ไม่นานรถคันหรูก็ค่อยๆ ทะยานออกไปไกลลับสายตาพร้อมๆ กับรอยยิ้มของหญิงชราที่เริ่มจะมองเห็นบางสิ่ง…

บางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในเร็วๆ วันนี้

ภายในรถที่เต็มไปด้วยความอึดอัดทำให้อุรัสยารู้สึกอยากขอร้องให้คนที่กำลังขับรถด้วยความเร็วสูงจอดส่งเธอที่ท่ารถที่ไหนสักแห่งให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่ถึงบอกเขาคงไม่ยอมทำตามคำขอกันง่ายๆ เมื่อคิดเช่นนั้นสิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้ก็คือยอมนั่งนิ่งๆ ต่อไปและภาวนาให้รถคันนี้ถึงที่หมายของมันโดยเร็วที่สุดเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องทนรู้สึกอึดอัดอีกต่อไป

“อาทิตย์หน้าก็เรียนจบแล้วใช่ไหม” คนที่เงียบไปนานเอ่ยถามขึ้นทั้งๆ ที่ใบหน้ายังคงจดจ่อไปยังถนนอันยาวไกล เขาถามพร้อมกันหันมาสบตากันชั่วครู่ก่อนจะหันกลับไปสนใจท้องถนนเบื้องหน้าตามเดิมอีกครั้ง

“ค่ะ ตอนนี้เหลือสอบแค่อีกสองตัวอิงก็เรียนจบแล้วค่ะ” ความจริงที่ได้รู้สร้างความพอใจแก่อีกคนเป็นอย่างมาก

“ดี! จะได้ไปเริ่มงาน เตรียมตัวให้พร้อมด้วยก็แล้วกัน ฉันไม่ชอบคนไม่มีความพยายาม” อุรัสยาได้แต่พยักหน้ารับกลับไปอย่างไม่คิดที่จะเอ่ยถามหรือขัดอะไรออกมาก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่ความเงียบงันไปพร้อมๆ กันอีกครั้งจนกระทั่งรถคันหรูของแมทธิวค่อยๆ เลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งแต่ยังไม่ทันจะได้ขับไปจอดที่หน้าคณะที่เขาเพิ่งจะรู้มาจากแม่นมว่าเธอเรียนบริหารเสียงอีกคนที่นั่งมาด้วยกันกลับดังขึ้นเข้าซะก่อน

“คุณแมทจอดส่งอิงตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

“ทำไม! หรือเธอกลัวใครจะเห็น!!” เสียงเข้มถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ไม่ชอบใจเอาเสียเลยกับท่าทีลนลานของเธอที่ยิ่งดูก็ยิ่งมีพิรุธแปลกๆ นั่นยิ่งทำให้เขาอยากจะเข้าไปส่งเธอให้ถึงที่หมายเสียให้ได้

“เปล่าค่ะ อิงแค่ไม่อยากรบกวนคุณแมท อีกอย่างตอนนี้มันก็สายมากแล้ว คุณแมทส่งอิงแค่ตรงนี้ก็พอค่ะ” อุรัสยาพยายามให้เหตุผล แม้ว่าความจริงแล้วที่เธอไม่อยากให้เขาไปส่งถึงหน้าคณะก็เพราะกลัวที่จะต้องตามตอบคำถามของเพื่อนๆ ที่คงต้องพากันซักไซ้กันไม่รู้จบอีกแน่ๆ หากเห็นว่าเธอนั่งรถคันหรูมามหาลัยแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากให้เขาเข้าไปส่ง

“ถ้าไม่กลัวว่าใครจะเห็นก็เงียบๆ ไป ฉันจะไปส่งที่หน้าคณะ!” สุดท้ายแล้วคนเจ้าอารมณ์ก็ไม่ยอมทำตามกันแต่โดยดี เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรงก่อนจะพุ่งทะยานออกไปเบื้องหน้าตามป้ายของคณะอย่างรวดเร็วโดยมีอุรัสยานั่งหน้ามุ้ยอย่างเงียบเชียบไปตลอดทาง

“ขอบคุณนะคะคุณแมทที่มาส่งอิง” จนเมื่อถึงจุดหมายอุรัสยาก็รีบลาอีกคนพร้อมพาตัวเองออกมาจากรถอย่างรวดเร็วเพราะกลัวใครจะเห็น แต่ดูเหมือนความต้องการของเธอจะไร้ผลเมื่อทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ โชค เพื่อนชายที่เรียนคณะเดียวกันก็ตรงดิ่งเข้ามาหากันทันทีพร้อมกับสายตาที่จดจ้องไปยังรถข้างกายของเธอไม่วางตาด้วยความสงสัย

“ใครมาส่งเหรออิง รถหรูเชียว…” เสียงเข้มเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่เขาคิดไม่ซื่อด้วยอย่างใคร้รู้ ยิ่งได้ลองมองเข้าไปภายในรถแล้วพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจ้องมองมาที่เขาและอุรัสยาอยู่เช่นกันก็ยิ่งอยากจะรู้ให้จงได้ว่าหญิงสาวที่ตนเองแอบรักมาถึงสี่ปีเต็มๆ นั้นมากับใครกัน

“เดี๋ยวเราค่อยเล่าได้ไหมโชค รีบเข้าคณะกันเถอะสายแล้ว” อุรัสยาที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดขึ้นก่อนจะตั้งท่าเดินนำเพื่อนสนิทเข้าคณะไป แต่เพียงแค่ออกตัวเดินไปไม่กี่ก้าวเท่านั้นเสียงเข้มของคนที่อดใจไม่ไหวจนต้องพาตัวเองพรวดพราดลงจากรถก็ดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งสองเข้าซะก่อน

“เย็นนี้เลิกเรียนแล้วรออยู่ที่นี่! ฉันจะมารับกลับบ้าน!!” แมทธิวเอ่ยบอกเสียงแข็งก่อนจะปรายตามองไอ้หน้าหล่อที่ยืนข้างๆ อุรัสยาอย่างเอาเรื่อง ที่แท้ก็กลัวแฟนจะเห็นนี่เองถึงได้ทำท่าไม่อยากให้เขามาส่งเมื่อรู้เช่นนั้นก็ยิ่งอยากจะแกล้งเข้าไปอีก แต่อีกใจกลับรู้สึกหงุดหงิดชอบกลยามเห็นหญิงสาวอยู่กับชายอื่นทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องของเขาเลย

“เอ่อ อิงกลับเองก็ได้ค่ะคุณแมท”