บทที่5

“ฉันบอกว่าจะมารับก็มารับสิ! เลิกเรียนรออยู่ที่นี่ห้ามไปไหน!” แมทธิวตวาดเข้าอีกรอบก่อนจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปบนรถแล้วบึ่งออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดรอให้อีกคนได้ทันเอ่ยขัดอะไรออกมาอีก จะมีแต่ก็อุรัสยาที่ได้แต่มองตามเขาไป

“ตกลงผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครเหรออิง” จนเมื่อเสียงจากคนข้างกายดังขึ้นถามอีกครั้ง หญิงสาวจึงละสายตาจากรถของแมทธิวกลับมาหาเพื่อนสนิทได้อีกครั้งพร้อมกันตอบกลับคำถามของอีกฝ่ายไปตามจริง

“คุณแมทธิวน่ะ ลูกชายคุณท่านที่เราเคยเล่าให้ฟังไงจำได้ไหม” เมื่อเพื่อนถามเธอจึงไม่มีทางเลือก จำต้องบอกออกไปตามความจริง

“อ้อ เขาคนนั้นนั่นเอง นี่เขายอมกลับมาบ้านแล้วเหรอ ดูเขาเหมือนจะหวงอิงมากเลยดีนะเราว่า” อุรัสยาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากความเงียบให้เพื่อนสนิทกลับไป เพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร แต่ที่แน่ๆ มันคงไม่ใช่อย่างที่เพื่อนของเธอว่ามาอย่างแน่นอน เพราะคนใจร้ายคนนั้นคงไม่มีวันปรายตามามองผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างเธอได้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นไม่ว่าเธอจะพยายามเขย่งขึ้นไปหาเขามากแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องหกล้มเจ็บตัวตามลำพังอยู่ดี!

ตลอดทั้งวันแมทธิวทำงานอย่างไม่ค่อยจะมีสมาธิสักเท่าไหร่นัก เพราะภาพของอุรัสยาที่อยู่กับชายอื่นมันยังคงตามหลอกหลอนเขาอยู่ตลอดจนกระทั่งถึงเวลาที่เฝ้ารอมาตลอดทั้งวันชายหนุ่มก็ไม่รีบที่คว้าเอาเสื้อสูทราคาแพงลิ่วพร้อมด้วยกุญแจรถตรงดิ่งออกมาจากห้องทำงานทันทีราวกับว่าเขารอเวลานี้มาตลอดทั้งวันก็ไม่ผิดเพี้ยน

“คุณแมทธิวคะ…” เสียงเรียกของสายใจ เลขาเก่าของบิดาที่เพิ่งจะยื่นใบลาออกเพราะต้องบินด่วนตามสามีของหล่อนไปทำงานที่ต่างประเทศอีกสามอาทิตย์ต่อจากนี้ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินไปก่อนจะหันกลับไปมองคนเรียกอย่างเสียไม่ได้

“มีอะไรครับคุณฝน” เสียงเข้มถามอย่างรีบเร่งอย่างเห็นได้ชัด

“คือว่าตัวแทนของเค เจ มาขอเข้าพบคุณแมทค่ะ”

“แล้วทำไมเขาถึงได้ไม่นัดล่วงหน้าก่อน! นี่น่ะเหรอบริษัทที่จะมาร่วมหุ้นทำรีสอร์ทกับเรา! แค่มารยาทพื้นฐานง่ายๆ ยังไม่มีแล้วต่อไปจะร่วมงานกันได้ยังไง!!” เสียงเข้มต่อว่าอย่างไม่ไว้หน้าตามนิสัยปากตรงที่คิดอะไรอยู่ก็มักจะพูดมันออกไปโดยไม่ทันได้สังเกตุใครอีกคนที่ยืนอยู่…

“รันต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้นักล่วงหน้าก่อนจะมาที่นี่ พอดีว่าคุณพ่อท่านป่วยน่ะค่ะ ทุกๆ อย่างในบริษัทก็เลยต้องให้รันเป็นคนดูแล รันเองก็ยังมือใหม่มากกับธุรกิจทางด้านนี้ด้วย…ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่ไม่ได้ทำการนัดคุณแมทธิวก่อนล่วงหน้า” ทว่าเสียงหวานใสของใครบางคนที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองต้องรีบหันกลับไปมองก่อนแมทธิวจะพบเข้ากับสาวสวยในชุดเรียบหรูที่กำลังยืนส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้กันอยู่

“นี่คือคุณรันธิดาค่ะคุณแมท ลูกสาวของคุณไพบูลย์ค่ะ” สายใจที่พอจะรู้จักหญิงสาวตรงหน้ามาบ้างรีบเอ่ยแนะนำให้เธอได้รู้จักเจ้านายออกไปทันทีที่มีโอกาส เธอเองก็เพิ่งจะได้เจอแขกคนสำคัญคนนี้เมื่อกี้นี้เอง

“ครับ ผมแมทธิว ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณรันธิดา”

“ยินดีเช่นกันค่ะ ถ้าคุณแมทธิวไม่รังเกียจเรียกรันว่ารันก็พอค่ะ” รันธิดาว่าพร้อมยิ้มหวาน รู้สึกดีกับชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ไม่น้อยเพราะเขาไม่เพียงแค่หล่อเหล่าแต่ทุกๆ การขยับตัวกลับดูดีไร้ที่ติเตียนได้อย่างน่าเหลือเชื่อ มาถึงตอนนี้เธอไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมผู้เป็นพ่อถึงได้คะยั้นคะยอให้เธอมาที่นี่ในวันนี้แทนท่านเหลือเกิน มันคงเป็นเพราะท่านอยากจะให้เธอได้มาทำความรู้สึกกับชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้านี่เอง

“ถ้าอย่างนั้นคุณรันก็เรียกผมว่าแมทก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ” เพราะคนตรงหน้าสวยและถูกใจตนเองอยู่ไม่ใช่น้อย ตามประสาหนุ่มโสดที่ชื่นชอบของคนสวย แมทธิวจึงลืมการไร้มารยาทของเธอไปจนหมดสิ้นก่อนจะผายมือให้หญิงสาวเข้าไปพูดคุยกันต่อในห้องทำงานโดยลืมไปเสียสนิทเลยว่าเขาได้เอ่ยปากสั่งให้ใครอีกคนรออยู่ที่มหาลัย