บทที่2

“จะไปไหน!!” เสียงเข้มที่ตวาดถามทำเอาหญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ จนเมื่อตั้งสติได้เธอจึงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากันพร้อมบอก

“อิงกำลังจะไปจากที่นี่ค่ะ…” คนถุกถามตอบกลับไปเบาๆ พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จำควบคุมไม่ให้เสียงสั่น

“คุณอิงจะไปไหนคะ!” นมอ่อนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากครัวพร้อมถาดอาหารที่แมทธิวขอร้องให้นางไปนำมันขึ้นไปให้หญิงสาวที่ไม่ยอมลงมาทานข้าวถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อเดินมาได้ยินคำตอบของหญิงสาวเข้า

“ทำไม! อยู่ที่นี่มันทำให้เธอลำบากใจนักรึไง!!” แมทธิวตวาดถามอีกรอบก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมเดินตรงไปหยุดตรงหน้าแม่คนดื้อดึงที่คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปง่ายๆ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่สร้างความยินดีแก่เขาเท่าไหร่นักในยามนี้ ไม่แม้แน่นิดเดียว!

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณแมท อิงไม่ได้คิดแบบนั้น อิงก็แค่…” อุรัสยาถึงกลับพูดต่อไม่ถูกยามเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับสายตาดุดันเอาเรื่องของอีกคนเข้า จะให้เธอพูดได้อย่างไรว่าเธอไม่กล้าอยู่ต่อเพราะกลัวจะสร้างความรำคาญใจให้แก่เขาและทุกคนภายในบ้าน หากเป็นเช่นนั้นเธอขอเลือกที่จะจากไปเองก่อนที่เขาจะได้ทันเอ่ยปากไล่กันเสียจะยังดีกว่า

เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการมือหนาจึงเอื้อมมากระชากเอากระเป๋าเสื้อผ้าของอุรัสยาไปถือไว้ก่อนจะโยนมันให้สาวใช้อีกคนที่เขาจำได้ดีว่าเป็นคนพูดเรื่องบ้าๆ นั่นจนพาลทำให้อีกคนคิดจะไปจากที่นี่อย่างแรงโดยไม่สนใจว่าฝ่ายนั้นจะเจ็บหรือไม่ สิ่งที่เขาสนใจคือคนตรงหน้าคนนี้คนเดียวเท่านั้น มันน่านัก! คิดเหรอว่าเขาจะปล่อยให้เธอไปจากที่นี่ง่ายๆ

“เอากระเป๋าของคุณอิงขึ้นไปเก็บไว้ที่ห้องนอนของเธอตามเดิม!! ส่วนเธอตามไปพบฉันที่ห้องหนังสือเดี๋ยวนี้อุรัสยา!!” เสียงเข้มที่อัดแน่นไปด้วยอำนาจเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินนำหน้ากันออกไปไกล ทำให้อีกคนได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังเขาท่ามกลางความรู้สึกที่โหมกระหน่ำราวกับพายุร้าย

“รีบไปพบคุณแมทเร็วๆ เข้าสิคะคุณอิง! คุยกันดีๆ เถอะนะคะนมขอร้อง” นมอ่อนว่าพร้อมดันแผ่นหลังของอุรัสยาให้ออกเดินตามร่างสูงของเจ้านายไปอีกคนเพราะไม่อยากให้หญิงสาวต้องไปจากที่นี่ นางรู้ดีว่าอุรัสยาไม่เหลือใครอีกแล้ว เด็กสาวยังเรียนไม่จบและคงไม่มีทางเอาตัวรอดอยู่ตามลำพังในโลกที่เต็มไปด้วยอันตรายรายวันได้อย่างแน่นอน

“ค่ะนม” หญิงสาวรับคำอย่างว่าง่ายพร้อมยอมเดินตามชายหนุ่มออกไปจนกระทั่งถึงห้องหนังสือเ ธอจึงเคาะประตูห้องพร้อมพาตัวเองเดินเข้าไปด้านในที่ตอนนี้มีอีกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้วด้วยท่าทีนอบน้อม

“จะยืนค้ำหัวกันอีกนานไหม! เข้ามาแล้วก็นั่งลงสิ” คนถูกสั่งจำต้องทิ้งตัวลงนั่งอย่างไม่กล้าขัดขืน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่กล้าเงยหน้ามองเขาอยู่ดีเพราะไม่รู้ว่าเขารู้สึกกับเธออย่างไรกันแน่ตอนนี้เวลานี้

“ทำไมจู่ๆ ถึงอยากไปจากที่นี่!” คำถามนั้นส่งผลทำให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันไปนานร่วมนาที ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยตอบกลับไปด้วยท่าทีเจียมเนื้อเจียมตัว

“คือว่าอิง…ไม่อยากรบกวนคุณแมทค่ะ” เท่าที่ผ่านมานั่นมันก็มากพอแล้ว เธอไม่ต้องการอยู่เป็นภาระของเขา หรือของใครทั้งนั้น

“แล้วจะไปอยู่ที่ไหน! นมอ่อนบอกฉันว่านอกจากแม่ของเธอแล้วเธอก็ไม่มีญาติที่ไหนเลยไม่ใช่รึไง” คนว่าว่าพร้อมจ้องมองใบหน้าอ่อนหวานที่เขาเพิ่งสังเกตุเห็นว่าเธอดูสวยและโตขึ้นมากกว่าครั้งสุดท้ายที่พบเจอกันค่อนข้างมากเลยทีเดียวเชียว อุรัสยาในวันนี้เติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่สวย สวยมากทีเดียว สวยจนเขาเกือบๆ จะจำเธอในวันวานไม่ได้

“อิงจะลองไปหาห้องเช่าดูก่อนค่ะ อีกสองเดือนอิงก็จะเรียนจบแล้ว ถึงตอนนั้นคงได้งานทำและสามารถเลี้ยงตัวเองต่อไปได้…” นั่นคือสิ่งที่หญิงสาวคิดเพราะไม่อยากยังไงเสียเธอก็ต้องดูแลตัวเองต่อไปไม่ว่าหนทางข้างหน้ามันจะยากสักแค่ไหนก็ตาม หากจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อเธอเองก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่ต่อในฐานะอะไรในเมื่อเจ้าของบ้านกลับมาแล้ว กลับมาเพื่อทวงคืนทุกๆ สิ่งที่เป็นของเขากลับคืนไป