บทที่ 1 ตอนที่ 4

"เลว...หน้าตัวเมีย ทำคนไม่มีทางสู้ ปล่อยฉันนะ!" มันได้ผล...ร่างใหญ่เบื้องบนหยุดชะงักซบใบหน้านิ่งงันอยู่บนอกอวบเปล่าเปลือยของหล่อนที่กำลังกระเพื่อมสั่นตามแรงลมหายใจของความหวาดกลัว

"หึ หึ หึ...ก็ได้ เพราะถูกล่ามอยู่สินะถึงได้พูดว่าหน้าตัวเมีย ไม่มีทางสู้..." เขาผละใบหน้าขึ้นมามองหล่อน เจ้าสาวแสนสวยที่บัดนี้น้ำตานองหน้า แต่ด้วยการเมคอัพและฝีมือของช่างระดับแนวหน้าของประเทศจึงทำให้เครื่องหน้าของหล่อนยังคงผ่องอำไพไม่ได้เลอะ เปรอะ...อย่างที่ควรจะเป็น

รัตติกาลเป็นคนสวย...กิริยาขัดขืนดิ้นรน ปฏิเสธอย่างไม่มีจริตนั้นกลับเชื้อเชิญความต้องการให้สิงสู่ตัวเขามากขึ้น สงกรานต์...นึกครึ้มใจอยากเล่นสนุกกับหล่อนนอกเหนือไปกว่าสิ่งที่ควรจะทำ

เขาลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ ไปหยิบกุญแจบนหัวเตียงมาไขโซ่ที่ล่ามมือและเท้าเอาไว้ทีละข้าง หญิงสาวมองอย่างใจจดใจจ่อ...และเมื่อเป็นอิสระหล่อนก็ไม่รีรอที่จะเอาตัวรอด

พรึ่บ!! ร่างเล็กพลิกตัวลงจากเตียงนอน ดึงชุดเจ้าสาวขึ้นปิดหน้าอกไว้อย่างเดิมในขณะที่วิ่งไปตรงประตู ความมืดสลัวทำให้หล่อนมองทุกอย่างไม่ชัดเจนนัก แต่ก็ไม่สนใจอะไรไปมากกว่าการหาทางออกไปจากที่นี่

"ว้าย!!!" แต่พอมือแตะประตู...ร่างของหล่อนก็ถูกรวบยกขึ้นเหนือพื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาเสียก่อน

"ไม่ง่ายแบบนั้นหรอกทูนหัว...ถ้าจะตามหาเจ้าบ่าวของคุณละก็ไม่ต้องไปที่ไหนหรอก เดี๋ยวผมจะให้คุณพบเขา แล้วคุณจะได้รู้ว่า...การเต็มใจให้ผมสอนวิธีเป็นเมียที่ดีมันคือสิ่งที่คุณควรยอมรับ..."

ขายหนุ่มรั้งแผ่นหลังเล็กแคบแนบกับแผงอกตัวเองในขณะที่มือหนึ่งรั้งสะเอวคอดกิ่วของหล่อนยึดเอาไว้ และอีกมือก็จับล็อคคอใช้นิ้วเสยจับปลายคางบังคับให้หันเข้าหาใบหน้าของเขา

"อื้อ!!" รัตติกาลออกแรงขืนหลบหลีกเมื่อความอุ่นซ่านจากเรียวลิ้นลาดปาดเลียไปตามโครงหน้าของหล่อนอย่างเชื่องช้า แล้วก็หยุด...เขาพาหล่อนเดินไปยืนตรงผ้าม่านดำมืดตรงกำแพงด้านหนึ่ง ราวกับน้ำหนักของหล่อนไม่ได้ส่งผลอะไรต่อกำลังวังชาแห่งบุรุษเพศเลยแม้แต่น้อย

พรึ่บ!!! ครืด! ผ้าม่านดำถูกเปิดออกกลายเป็นกระจกทึบที่สามารถมองเห็นอีกฝั่งซึ่งมีแสงสว่างส่องจ้าเข้ามาจนหล่อนต้องหลับตาเพราะความไม่เคยชิน ก่อนจะถูกเขาลากให้เข้าไปประชิดมากขึ้น...

"ดูสิ...ว่าที่ผัวของคุณกำลังสนุกสุดเหวี่ยงเลยเชียว เขากำลังให้ผมฝึกคุณให้เป็นแบบนั้น" ชายหนุ่มกล่าว รัติตกาลค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพราะสะกิดใจในวาจาที่เขาได้เอื้อนเอ่ย หล่อนยังคงหายใจหอบหนัก หัวใจเต้นแรง...

"พี่...เต้..." แล้วสิ่งที่น่าเสียใจกว่าการถูกพาตัวมาอยู่กับชายแปลกหน้าในคืนแต่งงานโดยไร้เงาของเจ้าบ่าว ก็คือการได้เห็นว่าคนรักของเธอซึ่งเพิ่งผ่านพิธีแต่งงานมาหมาดๆ กำลังนัวเนียเปลือยร่างอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนนับสิบ!!

ทุกคนเปลือยหมด...ทั้งหญิงและชาย บ้างก็กอดจูบกันอย่างดูดดื่มบ้างก็กำลังเสพรักกันอย่างถึงพริกถึงขิงโดยไม่ได้ใส่ใจว่ามันเป็นเรื่องวิปริตผิดศีลธรรม

"อะไรกัน...มันคือะไร ฮือๆ" หล่อนปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น ร่างกายอ่อนล้าสิ้นแรงเจ็บชาไปหมด

หล่อนเห็น...ปีย์ชาร์กำลังกระแทกกระทั้นตัวเองเข้าหาผู้หญิงคนหนึ่งจากทางด้านหลัง ในขณะที่มีผู้ชายอีกคนนอนรองรับร่างผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้านล่างในลักษณะของการเสพสมแบบสองรุมหนึ่ง!และคนอื่นๆ ที่กำลังทำกิจกรรมอันน่าขยะแขยงนั้นอยู่เต็มเตียง

ชวนให้รู้สึกราวกับโลกทั้งใบกำลังล่มสลาย...

"ออกมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ได้แล้วคุณหนู...นี่แหละคือโลกแห่งความจริงในชีวิตของคุณ"

"ไม่จริง..." ดวงตากลมโตถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีเบิกโพลงด้วยความไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นและกำลังรับรู้ ร่างเล็กร้าวรานไปหมดทั้งสรรพางค์ใจ

"มันคือเรื่องจริงที่รัก...ว่าที่ผัวของเธอเขามีรสนิยมแบบนี้และเบื่อพวกผู้หญิงไม่เป็นงาน ผมก็เลยอาสาสอนงานให้คุณยังไงล่ะ" เสียงทุ้มพร่ากระซิบอยู่ข้างกกหู แต่เหมือนโสตประสาทของรัตติกาลจะดับดิ้นไปแล้ว หล่อนนิ่งชะงักงัน ช็อกในสิ่งที่เกิดขึ้น

ภาพการเสพสมเยี่ยงสัตว์ไร้สามัญสำนึกพร่ามัว หล่อนอ่อนแรงจนสงกรานต์ไม่ต้องใช้แรงกดเอาไว้อย่างในตอนแรกแล้ว ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น

"คุณ...ตกใจมากเลยสินะ..." ใบหน้าคมเข้มตะแคงมอง

"..." หล่อนไม่ตอบแต่พิงร่างใช้แผงอกของเขาเป็นที่พำนักอย่างสิ้นหวัง

"ทีนี้ก็รูแล้วใช่ไหมว่ามันจะต้องเป็นยังไง....หืม หึ หึ" เรียวลิ้นอุ่นปาดเลียไปตามเนื้อแก้มผ่องอีกครั้งหล่อนเบี่ยงหนีด้วยความรู้สึกขยะแขยงเต็มที แต่เพราะเรี่ยวแรงถูกบั่นทอนเพราะหัวใจมันแตกสิ้นสลายหล่อนจึงขัดขืนเขาไม่ได้แม้แต่น้อย

"ฆ่าฉันซะ...อย่าให้ฉันต้องมีชีวิตอดสูแบบนั้นเลย" น้ำเสียงนั้นไม่มีวี่แววความขุ่นโกรธอย่างก่อนหน้า กลับกลายเป็นเสียงแว่วจากความเจ็บปวดชอกช้ำเต็มประดา หล่อนพร้อมที่จะให้เขาปลิดลมหายใจเสียดีกว่า...

"ผมไม่ได้มีหน้าที่ฆ่าใคร"

"ที่คุณทำอยู่นี่ก็กำลังฆ่าฉันทั้งเป็น"

"ด้วยความสุขน่ะเหรอ" ชายหนุ่มยังคงไม่รู้สึกรู้สา

"ความโสโครกวิปลาสต่างหาก...คนปกติที่ไหนเขาเป็นแบบนี้!"

"เอาล่ะ..."

"อื้อ!!" เขาลากหล่อนให้กลับไปยังเตียงนอน หญิงสาวขืนแข็งแต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงเขาได้ ชายหนุ่มปล่อยลงให้ยืนบนพื้นอย่างเต็มตัวแล้วจัดการรูดซิบชุดเจ้าสาวจากทางด้านหลังจนตลอดความยาวในเวลาเพียงเสี้ยววินาที

เมื่อชุดแสนสวยราคาแพงลิบหลุดลงไปกองอยู่กับพื้นหล่อนก็รู้สึกตัวและรีบเอามือปิดสัดส่วนพัลวัน

"อย่าทำฉันเลย...ได้โปรดเถอะ คุณกับฉันไม่เคยมีเรื่องผิดใจกันอย่าทำร้ายกันขนาดนี้เลย" เสียงเบาสั่นพร่าเว้าวอนอีกครั้งในขณะที่ยืนแข็งทื่อยกมือขึ้นกอดตัวเองแน่น ทั้งเนื้อทั้งตัวยามนี้มีเพียงแพนดี้สีหวานลายลูกไม้...แม้แต่บราก็ไม่มีติดกายเนื่องจากชุดที่ใส่ออกแบบมาให้อวดทรวดทรงอยู่แล้ว

และหล่อนเพิ่งสังเกตว่า...เครื่องประดับเพชรทุกชิ้นหายไป

"คุณอยากได้อะไร...เอาไปเลย หรืออยากได้เงินเพิ่มฉันก็จะจ่ายให้สักสิบเท่าก็ยังได้แต่ปล่อยฉันไปเถอะ" หล่อนเริ่มต่อรองเมื่อคิดว่าเงินตราอาจช่วยให้หล่อนรอดพ้นจากเภทภัยในครานี้ได้

แค่ชุด...กับเครื่องเพชรถ้าหากเขาเอาไปขาย อย่างน้อยๆ ก็ต้องได้ราคาหลักสิบล้านขึ้นไปแล้ว...

"ตอนนี้น่ะเหรอ...ผมอยากให้คุณอาบน้ำ"

"ว้าย!" ไม่ทันขาดคำพูดเขาหล่อนก็ถูกร่างใหญ่ยกขึ้นพาดบ่าทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงและนำพาหล่อนไปยังอีกฝั่งของห้อง รัตติกาลห้อยโตงเตงทั้งถีบทั้งเตะและทุบตี

กระนั้นร่างใหญ่ก็ไม่ได้สะทกสะท้าน เมื่อเข้ามาด้านในชายหนุ่มก็จัดการผสมน้ำอุ่นในอ่าง แล้วก็วางหล่อนลงตรงฝักบัวอันใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ห่างกันนัก

ห้องน้ำดูโอ่โถง...แต่ก็ยังรักษาสไตล์การตกแต่งด้วยโทนสีดำเอาไว้ แม้กระทั่งโคมไฟระย้าประดับคริสตัลด้านบนก็เช่นกัน

ซ่า!!! "อื้อ!" สายน้ำไหลซู่ลงมาประพรมทั้งหล่อนและเขาที่ยังมีเสื้อผ้าสวมอยู่ครบชุด

รัตติกาลกอดตัวเองเอาไว้แม้จะไม่สามารถปิดสัดส่วนได้ทั้งร่างกาย แต่หล่อนก็พอได้ใช้มือกอดหน้าอกไม่ให้อวดแก่สายตาของเขาจนเกินไป

สงกรานต์แนบชิดเข้าหาด้านหลังของหล่อนจนหญิงสาวเกร็งตัว...เขาคิดจะทำอะไรกันแน่...