บทที่ 1 ตอนที่ 5

"ไม่ต้องกลัวหรอกแม่นกน้อย...ตอนนี้ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรคุณแล้ว แค่อยากให้คุณผ่อนคลาย เพื่อที่จะได้ค่อยๆ เปิดใจรับทุกอย่างได้ง่ายขึ้น”

"..." รัตติกาลรู้สึกราวกับตัวเองเป็นแค่หุ่น หล่อนไม่มีสิทธิ์แม้จะกระดิกตัวหากเขาไม่ต้องการ ความรู้สึกอบอุ่นค่อยๆ แผ่ซ่านเข้ามาจากทางด้านหลังโอบล้อมหล่อนเอาไว้ทาบกับมือเล็กของหล่อน

"อย่ากลัวผมรัตติกาล...ผมคือคนที่คุณพึ่งพาได้ที่สุดในตอนนี้ อย่าคิดหนี...เพราะถ้าคุณห่างจากผมแม้แต่ก้าวเดียวคุณจะถูกลากให้ลงนรกขุมที่ลึกที่สุด" ชายหนุ่มร่างใหญ่กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มเนิบ หัวใจของรัตติกาลเต้นไม่เป็นจังหวะ

สัมผัสใกล้ชิดครั้งแล้วครั้งเล่ากับเขาไม่ใช่เรื่องปกติเพราะต่างก็ไม่เคยเป็นแม้แต่คนรู้จักกัน

เขาเป็นคนแปลกหน้า...ที่เพิ่งจะพบเจอกันเพียงไม่ถึงชั่วโมง

แต่กลับรู้สึกอุ่นซ่านอย่างประหลาด หรือหล่อนกำลังคล้อยตามคำพูดของเขาที่ว่า หล่อนไม่อาจไว้ใจใครในอาณาเขตแห่งนี้ได้มากเท่าเขาอีกแล้วจริงๆ

เพราะแม้แต่คนรัก...ที่ดูใจกันมาจนตัดสินใจแต่งงานอยู่กินมอบชีวิตให้ ก็ยังหักหลังหล่อนอย่างน่าเจ็บปวดที่สุด

"แบบนั้นแหละ...ไว้ใจผมนะเพิร์ล" สงกรานต์กระซบบอกริมกกหูของหล่อน กลิ่นไอความสาวและน้ำหอมราคาแพงที่ยังติดกายหล่อนอยู่ฟุ้งเข้าจมูกท่ามกลางสายน้ำไหล เขาแทบสะกดใจให้เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็งไม่ไหวอีกต่อไป แต่ก็ไม่อาจข่มเหงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังเคว้งคว้างดุจนกน้อยที่ถูกพายุซัดกระหน่ำจนตกลงพื้นบาดเจ็บสาหัส

จิตใจอันบอบบางกำลังช้ำชอกโหยหาความปลอดภัย รัตติกาลไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่แวดล้อมอยู่รอบๆ ตัวเขา หล่อนยังไร้ซึ่งสันดานดิบโดยเนื้อแท้ของมนุษย์เพศ

"สบายขึ้นไหม...อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวค่อยไปนอนพัก"

"คุณคิดว่าฉันจะนอนหลับลงเหรอ..." อย่าว่าแต่นอนหลับเลย ความทุกข์ ความเสียใจยามนี้มันทำให้หล่อนแทบไม่อยากหายใจอยู่บนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ

"ถ้างั้นผมจะทำให้คุณสบายตัวขึ้น" เขากล่าวพร้อมกับปล่อยมืออกจากหล่อนแล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองโยนทิ้ง รัตติกาลหันกลับไปมองเพราะรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าเมื่อเขาไม่ได้กอดอยู่แล้ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มถอดเสื้อเสร็จและเขาก็จับหล่อนให้กลับไปอยู่ในท่าเดิมอีกครั้ง

"ไหนคุณบอกจะไม่ทำอะไรไงล่ะ...อย่าทำฉันเลยนะ ฉันกลัวจริงๆ"

"ไม่...ผมไม่ผิดสัญญา แค่อยากให้คุณคลายความเครียดและรู้สึกสบายขึ้น" เขาตอบกลับ แล้วเริ่มขยับมือนวดไปตามท่อนแขนเล็ก ดึงหล่อนที่ยืนเกร็งตัวแข็งทื่อให้พิงกับแผงอกล่ำสัน สายน้ำอุ่นไหลพร่ารดรินลงมาเบาๆ แต่หล่อนกลับรู้สึกกระหายจนต้องกลืนน้ำลายลงคอเฮือก

"ไว้ใจผมนะเพิร์ล..." น้ำเสียงนั้นพร่าอยู่ตรงซอกคอขาว พร้อมๆ กับก้มลงเม้มดูดเบาๆ ที่ตรงนั้นแล้วจูบซับ รัตติกาลรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดอยู่ หล่อนวาบหวิวจนหายใจเร็วขึ้นโดยอัตโนมัติและไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าแสดงออกถึงการคล้อยตามอย่างว่าง่าย

"อื้อ!!" แต่สติก็ถูกดึงกลับมาอีกครั้งเมื่ออกอวบหยุ่นถูกกำกอบผ่านมือหล่อน...

"ชู่..." เขาหยุด...แต่ยังจับมือเล็กของหล่อนเอาไว้ เมื่อหญิงสาวผ่อนคลายความเครียดลงชายหนุ่มก็เริ่มลงแรงบงการให้หล่อนบีบเคล้นของหล่อนเองช้าๆ แผ่วเบา...และอ่อนโยน

นิ้วมือสอดประสานกันจากหลังมือของหล่อน...ก้านนิ้วของเขาได้สัมผัสกับผิวเนื้อหยุ่นในขณะที่อุ้งมือเล็กกำลังครอบครองเต้าอวบของตัวเองแล้วฟ่อนเฟ้นเป็นจังหวะไม่เร่งร้อน