บทที่ 4 ความรักคืออะไร

"อื้อ~" เด็กสาวขยับพลิกตัวไปมาบนแผงอกแกร่งแสนอบอุ่น เพื่อขับไล่ความเมื่อยล้าที่เกาะกินตามร่างกาย เปลือกตาบางปรือขึ้นทีละข้าง เพื่อปรับโฟกัสม่านตาในเช้าวันใหม่ ก่อนจะค่อยๆผงกศีรษะขึ้นเมื่อสายตามองเห็นทุกอย่างรอบข้างได้อย่างชัดเจน สิ่งแรกที่เห็นคือห้องนอนที่คุ้นเคย เพราะที่นี่คือห้องนอนของเธอ

"แดะดี้~" ริมฝีปากน้อยๆเบะคว่ำลง เมื่อคนที่เธอเห็นเป็นแดดดี้ของเธอ ไม่ใช่เรียว เด็กน้อยพยายามมองหาคนที่นอนกอดเธอทั้งคืน แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า

"เห็นหน้าแดดดี้แล้วเบะปากทำไมครับ หิวนมหรือเปล่า หืม?" คาลอสกระเซ้าเย้าแหย่ลูกสาวสุดที่รัก เขาคิดว่าฮันนี่กำลังงอแง เพราะตื่นมาไม่เจอเกวลิน ปกติแล้วเกวลินจะเป็นคนมาปลุกเด็กน้อย แต่วันนี้เขาตื่นเร็วกว่าปกติจึงมาปลุกแทน

"เรียวปายหนาย~ แดะดี้เห็นเรียวของหนูมั้ย~" ฮันนี่ขยับตัวลุกขึ้น หยาดน้ำสีใสเอ่อคลอเบ้าตา เตรียมปลดปล่อยออกมาได้ทุกเมื่อ หากได้รับคำตอบที่กระทบกระเทือนจิตใจ

"เรียว? ทำไมถามหาเรียวครับ" คาลอสขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัย เขาไม่รู้ว่าฮันนี่ถามหาเรียวแบบนี้ทุกเช้าหรือเปล่า เพราะเขาไม่ได้มาปลุกเธอด้วยตัวเองทุกเช้า แต่คิดว่าฮันนี่กำลังติดเรียว

"เรียวปายหนายคะ" เด็กน้อยถามย้ำคำถามเดิม เธอแค่สงสัยว่าทำไมเรียวไม่อยู่กับเธอก่อน ทำไมต้องอุ้มเธอมาส่งที่ห้องนอน แล้วหายไป

"ถามหาเรียวแต่เช้า แดดดี้น้อยใจนะ" คาลอสแสร้งตีหน้าเศร้า ยกฝ่ามือขึ้นมาปิดหน้าพลางส่งเสียงสะอื้นไห้ เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ รีบจับมือหนาออก ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนแผงอกอีกครั้ง

"แดะดี้ขาอย่าร้อง~" เจ้าพ่อมาเฟียลอบอมยิ้มให้กับความน่ารักของลูกสาว แกล้งดันตัวเธอขึ้นพร้อมกับตีสีหน้าดุดัน

"รักเรียวมากกว่าแดดดี้ แดดดี้น้อยใจรู้ไหม"

"หนูยักเรียว~ แต่ก็ยักแดดดี้ด้วย" เด็กน้อยยิ้มแป้นให้กับคำตอบของตัวเอง เธอไม่รู้หรอกว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร เพราะเธอยังเด็กเกินกว่าที่จะทำความรู้จักกับมัน แต่การที่เธอหวงเรียว ไม่อยากให้เรียวรักเด็กคนอื่นมากกว่า เรียกหาเขาตลอดเวลา เธอคิดว่าความรู้สึกนั้นคือความรัก แม้ว่าจะไม่สามารถแยกแยะได้ ว่าเป็นความรักในรูปแบบใดก็ตาม

"แดะดี้ขา~"

"ครับ?"

"ความยักคืออะไรคะ" คาลอสอมยิ้ม เมื่อได้ฟังคำถามของลูกสาวตัวน้อย

"รอให้หนูโตกว่านี้หน่อย หนูก็จะรู้จักมันเองครับ"

"หนูคิดว่าหนูกำลังมีความยักค่ะ" คนเป็นพ่อหลุดหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของลูกสาว พร้อมกันนั้นก็จับตัวฮันนี่ให้นั่งบนหน้าท้องแกร่ง

"แก่แดดนะเรา รู้ความหมายของคำว่ารักแล้วหรือครับ หืม?"

"...." เด็กน้อยส่ายหน้าไปมา

"ตอนนี้หนูยังเด็ก แยกแยะไม่ได้ว่าอะไรคือความรักหรือความหวง ถ้าแดดดี้เดาไม่ผิด หนูรักเรียวใช่ไหมครับ"

"...." ฮันนี่พยักหน้ารับ

"ตอนนี้หนูรักเรียว เพราะเรียวคือคนที่เลี้ยงหนูมาและตามใจหนูที่สุด แต่พอหนูโตขึ้น หนูต้องเจอกับผู้คนมากมาย ถึงเวลานั้นหนูจะรู้เองว่าหนูแค่หวงเรียว ไม่ได้รักอย่างที่หนูเข้าใจ" คาลอสพยายามอธิบาย เพราะเขาคิดว่าฮันนี่คงหวงเรียวเหมือนเด็กหวงของเล่น เมื่อใดที่เธอเติบใหญ่ เธอจะเข้าใจความรู้สึกเหล่านั้น

"ไม่โตได้ไหมคะ~ หนูอยากยักเรียวแบบนี้ตลอดไปเลย หนูไม่โตแล้วได้มั้ย"

"ไม่มีใครเป็นเด็กได้ตลอดหรอกครับ แดดดี้ก็เคยตัวเท่าหนูมาก่อน แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นเด็กแล้ว ทุกคนต้องเติบใหญ่ เพื่อเรียนรู้การใช้ชีวิต"

"หนูไม่เข้าใจค่ะ~" เธอรู้เพียงแค่ว่าเธออยากเป็นเด็กน้อยของเรียวคนเดียว แค่นั้นก็พอแล้ว

"เอาไว้แดดดี้จะอธิบายในหนูฟังบ่อยๆนะครับ แต่ตอนนี้ต้องไปอาบน้ำแล้วนะ" คาลอสดีดตัวลุกขึ้น อุ้มลูกสาวขึ้นแนบอก ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ อันที่จริงฮันนี่อาบน้ำเองเป็นแล้ว แต่เขาอยากใช้เวลาอยู่กับลูกบ้าง เพื่อชดเชยเวลาที่เขาต้องไปทำงานและไม่ได้อยู่กับเธอ

@07.32 น.

"เรียว~" เรียวที่นั่งทานข้าวอยู่หลังบ้านใหญ่กับลูกน้องอีกห้าคนถอนหายใจพรืดใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยจอมป่วนดังมาแต่ไกล

"คุณหนูมาได้ยังไงครับ" เด็กน้อยรีบเดินเตาะแตะมาหาเรียว ในมือถือขวดนมขนาดเล็กไว้มั่น ลูกน้องทั้งห้าคนรีบลุกขึ้น ก้มศีรษะทำความเคารพคุณหนู

"อุ้ม~" ฮันนี่เดินมาหยุดยืนข้างต้นขา แหงนคอขึ้นสบตา อ้าแขนทั้งสองข้างออกกว้าง

"ทำไมเดินมาเองครับ นายกับนายหญิงไปไหน" เรียวอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าตัก

"แดะดี้กับมัมบอกให้หนูเดินมาเอง~ จะได้เดินเก่งๆ" เด็กน้อยตอบคำถามด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา ยื่นขวดนมมาจ่อตรงริมฝีปากหนา

"ดูดมั้ย~ หนูแบ่งให้"

"ไม่ครับ ผมโตแล้ว"

"โตแล้วไม่ดูดนมเหรอ~" ฮันนี่เอียงคอถามพลางกะพริบตาปริบๆ เธอสงสัยว่าทำไมเด็กต้องดื่มนม แล้วทำไมแดดดี้กับมัมของเธอไม่ดื่ม

"โตแล้วดูดนมจากเต้าครับ ไม่ดูดนมจากขวด" เป็นลูกน้องอีกคนหนึ่งที่ตอบคำถามของเด็กน้อย เรียวรีบตวัดสายตาห้ามปรามลูกน้อง ไม่อยากพูดคำหยาบต่อหน้าฮันนี่

"เรียวดูดนมของมัมมั้ย~ เดี๋ยวหนูขอแดะดี้ให้" เรียวแทบสำลักน้ำลายตัวเอง เช่นเดียวกันกับลูกน้องทั้งห้าคนที่นิ่งอึ้งไปกับความใสซื่อของฮันนี่

"ห้ามพูดแบบนี้อีกนะครับ เข้าใจไหม"

"ทำไม~"

"เพราะถ้าพูดอีกผมจะไม่รักแล้วนะ"

"ตอนนี้เรียวยักหนูมั้ย" เด็กน้อยซบหน้าผากลงตรงแผงอกแกร่ง ฝ่ามือข้างหน้ากำเสื้อเชิ้ตสีดำของเรียวแน่น อีกข้างหนึ่งกำจุกขวดนม

"รักครับ แต่ถ้าทำตัวไม่น่ารัก ผมไม่รักนะ"

"ต้องยักหนูมากๆนะ" เรียวอมยิ้มเล็กน้อย ลูบหัวทุยเล็กเบาๆด้วยความเอ็นดู

"ผมขอทานข้าวก่อนได้ไหมครับ" เด็กน้อยพยักหน้า พร้อมทั้งค่อยๆขยับตัวนั่งหันหน้าเข้าโต๊ะหินอ่อน ยกขวดนมขึ้นมาดูด ระหว่างที่รอให้เรียวทานข้าวเสร็จ เธอไม่ได้ก่อกวน แต่นั่งมองการกระทำของเรียวและลูกน้องอย่างให้ความสนอกสนใจ