บทที่ 5 แตะปากทำสัญญา

"พวกมึงไปทำงานได้แล้ว" เรียวออกคำสั่ง หลังจากที่ทานข้าวเช้ากับลูกน้องทั้งห้าคนเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยมีเด็กน้อยจอมป่วนนั่งดูดนมอยู่บนหน้าตัก และแหงนคอมองเขาเป็นระยะๆ

"ครับ" ลูกน้องทั้งห้าคนก้มศีรษะทำความเคารพเรียวอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปพร้อมกับจานข้าวที่ทานหมดแล้ว เพื่อเอาไปให้แม่บ้านทำความสะอาด ที่นี่มีการแบ่งหน้าที่อย่างชัดเจน ไม่มีการก้าวก่ายหน้าที่ของใคร และไม่มีใครเกี่ยงกันทำหน้าที่ๆตนเองรับผิดชอบ

"เรียว~" เด็กน้อยแหงนคอขึ้นมองเรียวอีกครั้ง

"ว่าไงครับ" ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม พร้อมกันนั้นก็ยกตัวฮันนี่ให้หันกลับมานั่งคร่อมบนหน้าตัก ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นแนบอก แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น

"เมื่อเช้าหนูตื่นมาไม่เจอเรียว~" ฮันนี่เบ้หน้า เตรียมปลดปล่อยน้ำตาแห่งความน้อยอกน้อยใจ แต่ถึงแม้จะน้อยใจ ก็ยังกอดขวดนมแน่น

"ผมมีงานต้องทำครับ เลยไม่ได้ตื่นพร้อมคุณหนู"

"คืนนี้หนูไปนอนกับเรียวนะ~ เดี๋ยวลงไปหา" ฮันนี่ออดอ้อน เธออยากอยู่กับเรียวตลอดเวลา อยากนอนหลับพร้อมกัน และตื่นขึ้นมาเจอหน้าเขาเป็นคนแรก

"ไม่ได้ครับ ถ้าคุณหนูรักผม ทำตามที่ผมขอร้องได้ไหมครับ อย่าลงมาหาผมอีก" วันนี้เขารอดตายอย่างหวุดหวิด แต่หากวันพรุ่งนี้ไม่โชคดีเหมือนวันนี้ล่ะ เขาคงได้ไปทัวร์นรกแบบฟรีๆ

"เรียวยักหนูมั้ย~ ยักหนูตามใจหนูนะ" ให้ตายเถอะ! เรียวเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากใจอ่อนให้กับลูกไม้เดิมๆของเด็กน้อยจอมป่วน

"เอาอย่างนี้ดีไหมครับ ถ้าคุณหนูโตเป็นสาวเมื่อไหร่ ผมจะยอมนอนกับคุณหนู" เรียวหันหน้ากลับมาหลังจากคิดกลอุบายได้ ตอนนี้ฮันนี่ยังเด็ก คงติดเขาเป็นเรื่องธรรมดา แต่เมื่อไหร่ที่เธอโตขึ้น เธอจะติดเพื่อนฝูงมากกว่าเขาแน่นอน

"พูดจริงเหรอ~" เด็กน้อยเอียงคอถามพลางกะพริบตาปริบๆ

"จริงสิครับ แต่มีข้อแม้นะว่าต่อไปนี้คุณหนูห้ามแอบหนีมานอนกับผมเด็ดขาด จนกว่าคุณหนูจะโต"

"แล้วเรียวจะมานอนกับหนูมั้ย~" ฮันนี่ตั้งคำถาม เธอคงรอจนถึงวันนั้นไม่ได้ เพราะเธอคงคิดถึงเรียวมากๆ หรือเธอจะขออนุญาตแดดดี้ ให้เรียวขึ้นมานอนกับเธอที่บ้านใหญ่ดีนะ

"ไม่ครับ จนกว่าคุณหนูจะโต ตกลงไหม" เรียวพยายามโน้มน้าวใจเด็กน้อย เพราะไม่อยากให้เธอติดเขามากเกินไป เมื่อถึงเวลาที่ต้องทำตามสัญญา เขาเชื่อว่าฮันนี่คงไม่ติดเขาแจแบบนี้ เธอคงมองว่าเขาเป็นเพียงลูกน้องคนหนึ่งที่เคยเป็นพี่เลี้ยงของเธอมาก่อน ไม่ได้มีความสำคัญอะไร

"เรียวต้องยักหนูคนเดียวนะ รอหนูด้วย หนูจะรีบโตไวๆ จะได้นอนกอดเรียว~" เรียวอมยิ้มเล็กน้อย เอ็นดูถ้อยคำไร้เดียงสาของคุณหนูจอมป่วน

"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะครับ"

"...." หยาดน้ำตาสีใสเอ่อคลอเบ้าตา เด็กน้อยค่อยๆซบหน้าลงตรงซอกคอหนา สะอื้นไห้เบาๆ

"ฮึก..อยากนอนกับเรียว..ฮืออออ~"

"ไม่งอแงสิครับ เราตกลงกันแล้วนะ"

"นะ..หนูอยากนอนกับเรียว..ฮึก..เดี๋ยวเรียวไม่ยัก..ฮึก..แดะดี้บอกว่าเรียวไม่รักหนู..ฮืออออ"

"รักสิครับ แต่จะรักกว่านี้ถ้าคุณหนูไม่ดื้อ ไม่งอแง" เรียวหยุดฝีเท้า เมื่อเดินมาถึงโรงจอดรถ

"แตะปาก..ฮึก..ทำสัญญาก่อน~" ฮันนี่ผละใบหน้าออกจากซอกคอหนา เธอยอมทำตามทุกอย่างที่เรียวต้องการ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน

"สัญญาแล้วต้องเป็นเด็กดีนะครับ" เด็กน้อยพยักหน้าตอบรับ ค่อยๆแตะริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำลายลงบนริมฝีปากหนาของเรียวเบาๆ ก่อนจะค่อยๆผละออก

"สัญญาแล้วนะ~"

"ครับ" เรียวอมยิ้ม วางเด็กน้อยลงบนกระโปรงรถสปอร์ตสุดหรู เพื่อเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มใสเบาๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ใครบางคนเดินมาจากทางด้านหลังพอดี

"ไอ้เรียว!"

"..!!!" คนโดนเรียกชื่อสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ หัวใจของเขาคงไม่เต้นแรงอย่างนี้ หากว่าเสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังนั้นไม่ใช่เสียงของคาลอส

"คะ..ครับนาย" เรียวอุ้มเด็กน้อยขึ้นแนบอกอีกครั้ง ใช้หลังมือเช็ดน้ำลายใสออกจากริมฝีปากลวกๆ จากนั้นจึงหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้านาย ที่กำลังหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด

"เมื่อกี้มึงทำอะไร"

"ปะ..เปล่าครับ พอดีมีแมลงเข้าตาคุณหนู ผมเลยเอาออกให้ครับ" เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ แต่ก็ไม่ได้ท้วงติงที่เรียวโกหก เพราะกลัวแดดดี้จะทำโทษเรียวของเธอ

"แน่ใจ? กูมองจากทางด้านหลัง เหมือนมึงกำลังจูบกับฮันนี่"

"..!!!" โอ้พระเจ้า! เมื่อเช้ารอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด หวังว่าคงไม่มาตายตอนนี้นะ

"คะ..ใครจะกล้าทำแบบนั้นล่ะครับนาย"

"ก็ดีแล้วที่ไม่ได้ทำแบบนั้น เพราะถ้ากูรู้ว่ามึงคิดอกุศลกับลูกกู มึงคงรู้นะว่าจุดจบของตัวเองจะเป็นยังไง"

"...." เขารู้ดีว่าจุดจบของตัวเองจะเป็นอย่างไร หากคิดอะไรเกินเลยกับเด็กคนนี้ แต่เหตุการณ์แบบนั้นมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด เพราะความรู้สึกที่เขามีให้ฮันนี่ คือความจงรักภักดี ไม่ใช่ความรักในเชิงชู้สาว

"วันนี้มึงไม่ต้องพาฮันนี่ไปเที่ยวแล้ว เดี๋ยวกูพาไปเอง" คาลอสเดินเข้ามาใกล้ หวังจะอุ้มเด็กน้อยออกจากอ้อมกอดของเรียว ทว่าฮันนี่กลับตวัดแขนกอดรัดลำคอหนาของเรียวไว้เสียก่อน

"หนูอยากอยู่กับเรียวค่ะ~"

"แล้วไม่อยากอยู่กับแดดดี้หรือครับ" คาลอสแสร้งตีหน้าเศร้า เพื่อให้ลูกสาวเห็นอกเห็นใจ

"หนูอยากอยู่กับแดะดี้~ แต่อยากอยู่กับเรียวมากกว่า แดะดี้ขาอย่าแย่งเรียวของหนูไปนะ" เจ้าพ่อมาเฟียถอนหายใจพรืดใหญ่ นับวันฮันนี่ยิ่งติดเรียวมากกว่าพ่อแท้ๆอย่างเขา แต่ก็คงโทษใครไม่ได้ เพราะเขาเองก็แทบจะไม่มีเวลาให้เธอเลย

"กำลังน้อยใจแดดดี้หรือเปล่าครับ ประชดแดดดี้ใช่ไหม หืม?" ฮันนี่ส่ายหน้าไปมา เธอไม่รู้ว่าประชดหมายความว่าอย่างไร แต่เธอไม่ได้น้อยใจแดดดี้หรือมัมเลย เพราะเรียวมักจะบอกเธอเสมอว่าแดดดี้กับมัมทำเพื่อเธอ

"จะอยู่กับเรียวใช่ไหมครับ" คาลอสถามย้ำ เมื่อเด็กน้อยยืนยันหนักแน่นด้วยการกระทำ ว่าจะอยู่กับเรียว

"ค่ะ"

"โอเค แล้วแต่หนู ดูแลลูกกูดีๆล่ะ" ประโยคแรกเอ่ยบอกลูกสาว ประโยคหลังเอ่ยบอกลูกน้องคนสนิท

"ครับ" เรียวรับคำ ก่อนที่คาลอสจะเดินเลี่ยงออกไป

"ฟู่ววววว~" ลมหายใจหนักๆถูกพ่นออกมาจากริมฝีปาก เรียวมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นนายไปจนลับตา พร้อมทั้งกล่าวขอโทษในใจ