บทที่ 3 เสี่ยง

"อื้อ~" เรียวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด ที่ท้องฟ้ายังถูกปกคลุมด้วยความมืดมัว ชายหนุ่มค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น ใช้ท่อนแขนข้างหนึ่งประคองเด็กน้อยบนหน้าอกไว้มั่นเพื่อไม่ให้เธอพลัดตก อีกข้างหนึ่งค้ำยันกับเตียง เพื่อช่วยพยุงร่างกายที่อ่อนเพลียให้ลุกขึ้น

เรียวป้องปากหาวหวอดๆ ก้มมองเด็กน้อยในอ้อมกอดที่กำลังนอนหลับปุ๋ย ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร พวงแก้มป่องข้างขวาแนบชิดมัดกล้ามเนื้อตรงแผงอกแกร่ง จนริมฝีปากบางยู่ออกเล็กน้อย เรียวหลุดยิ้มให้กับความน่ารักของฮันนี่ จุมพิตกลางศีรษะทุยเล็กเบาๆด้วยความเอ็นดู

"อื้อ~" เพียงแค่เรียวขยับตัว เด็กน้อยก็ขยับตัวตามพร้อมทั้งส่งเสียงในลำคอ ก่อนที่จะแน่นิ่งไปในเวลาต่อมา เรียวพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ค่อยๆตวัดขาเรียวยาวก้าวลงจากเตียง กอดกระชับเด็กน้อยในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

จากตอนแรกที่คิดว่าอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด ตอนนี้เขากลับรักตัวกลัวตาย ไม่กล้าเสี่ยงกับความหวงลูกสาวของคาลอส ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นมือขวาคนสนิท ก็ใช่ว่าคาลอสจะไม่กล้าปลิดชีวิต

"เอ่อ คุณเรียวจะพาคุณหนูไปไหนครับ" เสียงของลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าบ้านใหญ่ ปลุกเรียวให้ตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่

"ห้ามบอกนายเด็ดขาดว่าคุณหนูแอบลงมาหากูตอนดึก" เรียวไม่ได้ตอบคำถาม แต่ออกคำสั่ง เขาไม่อยากให้ลูกน้องทุกคนโดนหางเลขไปด้วย

"ครับ" ลูกน้องคนดังกล่าวรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ พวกเขาคงไม่ปากสว่างไปบอกเจ้านายหรอกว่าคุณหนูแอบลงมาหาเรียวตอนดึกดื่น เพราะนั่นหมายความว่าพวกเขาทุกคนก็จะโดนลงโทษเหมือนกัน

เรียวรีบเดินขึ้นมาบนชั้นสอง เพราะกลัวว่าคาลอสจะตื่นก่อน แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีซ่อนอยู่ เพราะฮันนี่ไม่ได้นอนกับคาลอส

"ตื่นมาอย่างอแงล่ะ" เรียวค่อยๆวางเด็กน้อยลงบนเตียงนอนขนาดห้าฟุตที่ไม่ค่อยสูงจากพื้นเท่าไรนัก เพราะเป็นเตียงนอนพิเศษที่คาลอสสั่งทำให้ลูกสาวสุดที่รัก เพื่อให้เธอปีนขึ้นลงคนเดียวได้อย่างสะดวก

เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงรีบเดินออกมาเปิดประตู หวังจะออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด ทว่าในจังหวะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู บานประตูกลับถูกผลักเข้ามาเสียก่อน

"..!!!" เรียวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ร่างกายแข็งทื่ออัตโนมัติ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคาลอส ที่กำลังหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด

"อะ..อรุณสวัสดิ์ครับนาย วันนี้นายตื่นเช้ามากเลยนะครับ" เรียวทักทายเจ้านายด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าภายในใจจะเต็มไปด้วยน้ำตาก็ตาม ตอนนี้สมองมันกำลังจินตนาการว่าเขาจะตายอย่างไร

"มึงเข้ามาในห้องของฮันนี่ทำไม"

"เอ่อ..." เรียวอ้ำอึ้งที่จะตอบคำถาม นั่นยิ่งสร้างความสงสัยให้คาลอส จริงอยู่ว่าเรียวเป็นพี่เลี้ยงของฮันนี่ แต่ในเวลาตีห้ามันจะมาหาลูกเขาทำไม

"ผมแค่มาดูครับ ว่าคุณหนูตื่นหรือยัง"

"ตอนตีห้า? มึงคิดว่าฮันนี่ตื่นนอนตอนตีห้าว่างั้น?" เรียวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ขณะที่คาลอสเบนสายตาไปหาลูกสาวสุดที่รัก ที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ก่อนจะตวัดสายตากลับมามองเรียวอีกครั้ง

"มึงเข้ามาทำอะไรในห้องลูกสาวกู" คาลอสกดเสี่ยงต่ำ เค้นเอาคำตอบจากปากลูกน้องคนสนิท

"ผมแค่เข้ามาดูว่าคุณหนูตื่นหรือยังครับ" เรียวยืนยันคำตอบเดิมอย่างหนักแน่น สบตากับคาลอสเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ ทั้งที่ความจริงแล้วเขาขึ้นมาส่งเด็กดื้อต่างหาก

"กูยังไว้ใจมึงได้ใช่ไหม"

"...." คำถามของคาลอส ส่งผลให้เรียวชะงักไปชั่วขณะ เขายังเป็นลูกน้องที่จงรักภักดีกับเจ้านายเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้จำต้องโกหก เพราะไม่อยากให้ทุกอย่างเลวร้ายไปมากกว่านี้

"ครับ ผมยังเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์กับนายเสมอ เมื่อก่อนเป็นยังไง วันนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้นครับ"

"เมื่อไหร่ที่ความไว้ใจมันกลับมาทำร้ายกู รู้ใช่ไหมว่าคนที่หักหลังกู มันจะเป็นยังไง"

"ครับ" คาลอสนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะเดินเลี่ยงไปหาลูกสาว เรียวลอบถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็รอดตายไปได้อีกหนึ่งวัน

"ฟู่ววววว~ เกือบตายแล้วไหมล่ะไอ้เรียว" เรียวบ่นอุบกับตัวเองเบาๆ เมื่อพาตัวเองออกมาจากห้องนอนของฮันนี่ได้แล้ว ไม่รู้ว่าเด็กแสบจะนำพาความเดือนร้อนมาให้เขาอีกหรือเปล่า

"นายยังไม่ตื่นใช่ไหมครับ" ทันทีที่เรียวเดินมาถึงหน้าบ้าน ลูกน้องหลายสิบคนก็ปรี่เข้ามาหาเขา ประหนึ่งว่าเขาคือความหวังเดียวของพวกมันก็ไม่ปาน

"อยากรู้ก็ลองขึ้นไปดูเองสิวะ" เรียวตอบคำถามเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินออกมาทันทีทันใด

เมื่อไหร่เด็กน้อยจะโตสักทีนะ เขาจะได้หลุดพ้นจากการเป็นพี่เลี้ยงของเธอสักที