บทที่ 2 ไร้เดียงสา

"นอนด้วยนะ~" เมื่อเรียวเงียบไปพักใหญ่ เด็กน้อยจึงออดอ้อนอีกครั้ง พวงแก้มป่องสีแดงระเรื่อคลอเคลียบ่าแกร่งเปลือยเปล่าไม่ห่าง ทว่าครั้งนี้เรียวกลับไม่ยอมตามใจเธอเหมือนที่ผ่านมา

"ไม่ได้ครับ ถ้านายรู้ผมตายแน่" ไม่ใช่แค่เขาที่จะโดนเล่นงาน แต่ลูกน้องทุกคนที่เห็นฮันนี่ลงมาหาเขาแต่ไม่ยอมห้ามปรามก็จะโดนหางเลขไปด้วย เด็กน้อยติดเขาเกินไป ความไร้เดียงสาของเธอกำลังนำพาความเดือดร้อนมาให้เขา

"ห้ามทำแบบนี้อีกนะครับ คุณหนูไม่ควรเดินลงมาจากชั้นสองคนเดียว เพราะมันอันตราย" หากเธอเกิดพลัดตกจากบันไดแล้วได้รับบาดเจ็บสาหัส คนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างคาลอสและเกวลินคงหัวใจสลาย เขาเองก็คงโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ที่ทำหน้าที่พี่เลี้ยงได้ไม่ดีพอ

"เรียวไปนอนกับหนูมั้ย~" เมื่อเรียวยืนกรานว่าจะไม่ยอมให้เธอนอนกลับเขา เด็กน้อยจึงเป็นฝ่ายชวนเขาไปนอนกับเธอบนชั้นสอง เพราะว่าเธอนอนคนเดียวมาหลายเดือนแล้ว

"ไม่ครับ" เรียวปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมกับอุ้มฮันนี่ขึ้นแนบอก เพื่อจะพาเธอไปส่งที่ห้องนอน

"ไม่ปาย~ อยากนอนกับเรียว" เพียงแค่ชายหนุ่มตั้งท่าจะก้าวขา เสียงใสๆของเด็กน้อยก็รั้งเขาไว้เสียก่อน ท่อนแขนเรียวเล็กอีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้กอดรัดตุ๊กตาหมีตัวน้อย ตวัดพาดบนบ่าแกร่ง

"นอนกับผมไม่ได้ครับ นายต้องเล่นงานผมกับลูกน้องคนอื่นๆแน่ถ้ารู้ว่าคุณหนูแอบลงมานอนกับผม" เด็กน้อยเอียงคอไปมาพลางกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเรียวต้องปฏิเสธเธอซ้ำๆ

"ยักหนูมั้ย ถ้ายักหนูนอนกับหนูนะ~" ให้ตายเถอะ! ทำไมเด็กคนนี้ดื้อรั้นนักนะ เรียวพ่นลมหายใจออกมาหนักๆอย่างคิดไม่ตก หากเขายอมให้ฮันนี่นอนกับเขาที่บ้านพัก พรุ่งนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้หายใจอยู่บนโลกใบนี้

"ยักมั้ย" เด็กน้อยค่อยๆใช้ริมฝีปากสัมผัสกลีบปากหนาเบาๆ ขณะที่เรียวกำลังใช้ความคิด ทำให้เขาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

"อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ ผมไม่ชอบ" เรียวตัดสินใจถอยหลังเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ให้กับความเจ้าเล่ห์ของเด็กคนนี้

"ทำไมแตะปากม่ายได้~" เด็กน้อยถามด้วยความใคร่รู้

"เพราะคุณหนูยังเด็กไงครับ การแตะปากกับใครสักคน นั่นหมายความว่าคนๆนั้นจะต้องสำคัญกับเราจริงๆ ถ้าไม่ใช่นายกับนายหญิง ห้ามทำแบบนี้กับใครอีกนะครับ แม้กระทั่งกับผม" ฮันนี่ยิ้มแป้นจนตาหยี เมื่อได้ฟังคำตอบจากปากเรียว

"เรียวสำคัญ หนูยักเรียว"

"เฮ้อ~" เรียวถอนหายใจพรืดใหญ่ให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อย ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม

"ความรักมันมีหลายรูปแบบนะครับ รักแบบเพื่อน รักแบบพี่ชาย รักแบบพ่อแม่ หรือรักแบบแฟน ความรักที่คุณหนูมีให้ผมคือความรักแบบพี่ชาย ตอนนี้คุณหนูยังเด็ก คงไม่เข้าใจว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง เมื่อไหร่ที่คุณหนูเติบใหญ่ จะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรหรือไม่ควร และการที่คุณหนูทำแบบนี้กับผม คือสิ่งที่ไม่ควร" ฮันนี่ได้แต่กะพริบตาปริบๆ เพราะไม่เข้าใจว่าที่เรียวกล่าวมาทั้งหมดนั้นหมายความว่าอย่างไร เธอยังเด็กเกินกว่าที่จะคิดวิเคราะห์ให้แตกฉาน แต่ก็ใช่ว่าจะซื่อบื้อจนไม่รู้อะไรเลย

"หนูยักเรียว หนูหวงเรียวมากๆด้วย เรียวห้ามยักใครนะ หนูจะกินเยอะๆ จะได้โตไวๆ เรียวรอหนูนะ" ใครเอาความคิดประหลาดแบบนี้มาใส่สมองของเด็กคนนี้เนี่ย? เรียวเลือกที่จะวางฮันนี่ลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดนอนมาสวมใส่ อันที่จริงเขาไม่ชอบสวมใส่อะไรนอนเลยแม้แต่บอกเซอร์ แต่วันนี้มีความจำเป็นต้องใส่ เพราะมีเด็กน้อยมานอนด้วย

"...." ฮันนี่มองการกระทำของเรียวอย่างสนอกสนใจ วางตุ๊กตาหมีตัวน้อยไว้บนเตียง ก่อนจะค่อยๆปีนลงมาจากเตียง เพื่อเดินมาหาเรียว

"เรียวจานอนกับหนูมั้ย~" เด็กน้อยแหงนคอขึ้นสบตา ฝ่ามือน้อยกำกางเกงผ้าร่มของเรียวแน่น

"คุณหนูนอนบนเตียงเถอะครับ เดี๋ยวผมนอนบนพื้นเอง" เรียวค่อยๆดันตัวฮันนี่ออกห่าง ทว่าเธอกลับพยายามแทรกตัวเข้ามาตรงกลางหว่างขา จนเขาหมดความอดทน จำต้องอุ้มเธอขึ้นแนบอก

"นอนบนนี้~" เด็กน้อยทาบฝ่ามือบนแผงอกแกร่ง เป็นการบอกว่าเธอจะนอนบนแผงอกของเขา

เรียวไม่ได้ตอบอะไร แต่เดินกลับมาที่เตียงนอนอีกครั้ง ทิ้งตัวนั่งลงตรงขอบเตียง โดยมีฮันนี่นั่งคร่อมอยู่บนหน้าตัก

"อนุญาตให้นอนด้วยแค่วันนี้วันเดียวนะครับ ถ้ายังดื้ออีก ผมจะไม่รักแล้วนะ" เด็กน้อยหนักหน้าหงึกๆ เธอไม่รู้หรอกว่าเรียวพูดอะไร เพราะเธอแค่พยักหน้าตอบรับเท่านั้น ไม่คิดจะทำตามคำสั่งของเขา

"หนูง่วงนอนแล้วค่ะ"

"เฮ้อ~ ดื้อเหมือนพ่อไม่มีผิด" เรียวบ่นอุบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียง เอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง

"ฝันดีครับ"

"ยักเรียว~" เรียวอมยิ้มเล็กน้อย ให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของคุณหนูตัวน้อย พร้อมทั้งตบตูดมนเบาๆเป็นการกล่อม

หวังว่าวันพรุ่งนี้จะไม่ใช่วันสุดท้ายที่เขามีโอกาสได้หายใจอยู่บนโลกใบนี้นะ