บทที่ 1 เด็กเจ้าเล่ห์

"มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวกูดูแลฮันนี่เอง" เรียวก้มศีรษะทำความเคารพผู้เป็นนายทั้งสอง พยายามไม่มองหน้าเด็กน้อย เพราะกลัวว่าเธอจะงอแงอยากไปทำงานกับเขาเหมือนเมื่อสักครู่

"เรียวปายหนาย~" ทว่าเสียงใสๆของฮันนี่ ก็ทำให้ขาทั้งสองข้างที่กำลังก้าวเดินเป็นอันหยุดชะงัก เรียวค่อยๆหมุนตัวกลับมาส่งยิ้มให้เด็กน้อย ที่กำลังมองเขาตาแป๋ว

"ไปทำงานครับ" ปากน้อยๆเบะคว่ำลง เมื่อได้ฟังคำตอบจากปากเรียว เด็กน้อยพยายามดีดดิ้นเพื่อให้ผู้เป็นพ่อปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่คาลอสกลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพราะกลัวว่าลูกสาวสุดที่รักจะดิ้นจนพลัดตก

"หอมแจ้มก่อน~" เรียวลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อคาลอสส่งสายตาดุดันมาให้ ก็แน่ล่ะ เขาหวงลูกสาวราวกับจงอางหวงไข่

"เรียวอย่าทิ้งหนู~ ไม่ให้ปายนะ" เมื่อเรียวไม่ยอมเดินมาหอมแก้มตามคำสั่ง เด็กน้อยจึงค่อยๆปลดปล่อยสายธารน้ำตาให้รินไหลอาบสองแก้ม นั่นสร้างความตกใจและประหลาดใจให้คาลอสในเวลาเดียวกัน ลูกสาวเขาติดพี่เลี้ยงขนาดนี้เชียวหรือ

"อุ้มหนูไปด้วยนะ~ หนูจาไม่ดื้อ" ฮันนี่พยายามออดอ้อน เธออยากอยู่กับเรียวตลอดเวลา เพราะเขาคือคนที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก เธอรักและผูกพันกับเขา หวงเขามากๆด้วย

"ฮึก! หอมแจ้มก็ได้~ หอมแจ้มหนูก่อน~" เรียวถอนหายใจเบาๆ ตัดสินใจเดินเข้ามาหอมแก้มป่องฟอดใหญ่ ทั้งที่เด็กน้อยยังอยู่ในอ้อมกอดของคาลอส แต่เหมือนว่าฮันนี่จะเจ้าเล่ห์กว่าที่คิด ทันทีที่ริมฝีปากหนาสัมผัสพวงแก้ม ท่อนแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างก็ตวัดกอดรัดลำคอหนา

"แดะดี้ปล่อยหนู~" คาลอสที่ยังนิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้ายอมปล่อยลูกสาวให้เป็นอิสระ นั่นทำให้เรียวต้องอุ้มฮันนี่อย่างเลี่ยงไม่ได้

"อะ..ไอ้เรียว เมื่อกี้มึงหอมแก้มลูกกู?" เรียวส่งยิ้มแห้งๆให้เจ้านาย เพราะรู้ดีว่าหากเขาไม่ยอมทำตามคำสั่งของฮันนี่ เธอคงตะเบ็งเสียงร้องไห้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขาไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ นอกจากทำตามใจเธอ

"ขอโทษครับ" ชายหนุ่นก้มศีรษะให้เจ้านาย เป็นการขอโทษขอโพย ทว่าคาลอสกล้บจ้องมองเขาเขม็ง ราวกับคาดโทษทางสายตา

"เรียวหอมแจ้มหนูทุกวันเลย~ หนูชอบค่ะ" เด็กน้อยเอี้ยวหน้ากลับมาส่งยิ้มหวานให้คนเป็นพ่อ ต่างจากเรียวที่กำลังไว้อาลัยให้ตัวเอง

"หนูยังเด็กอยู่นะคนเก่ง ยังอ้อนพี่เรียวได้ แต่ถ้าหนูโตกว่านี้หนูทำไม่ได้แล้วนะคะ พี่เรียวเองก็ต้องมีครอบครัว ตอนนี้อาจจะไม่มี แต่ถ้าวันข้างหน้าพี่เรียวมีคนรัก คนเก่งจะอ้อนพี่เรียวแบบนี้ไม่ได้แล้วนะคะ" เกวลินอบรมสั่งสอนลูกสาว เพราะไม่อยากให้เธอทำร้ายเรียวทางอ้อม แต่ถ้อยคำของเธอ ทำให้หยาดน้ำตาของฮันนี่ค่อยๆรินไหล

"เรียวยักหนูมั้ย~" เด็กน้อยหันหน้ากลับมาถามเรียวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอไม่อยากให้เรียวรักใครมากกว่าเธอ ฮันนี่คิดในใจว่าเธอต้องดื่มนมเยอะๆ จะได้โตไวๆ เรียวจะได้ไม่ต้องรักคนอื่น

"รักครับ" ไม่ว่าเธอจะถามสักกี่ครั้ง เขาก็จะตอบแบบเดิมซ้ำๆว่ารัก เพราะความรักของเขาคือความรักที่ลูกน้องคนหนึ่งมีให้ต่อเจ้านาย ความผูกพันระหว่างฮันนี่กับเขาคือพี่น้อง ไม่ใช่คนรัก

"...." คาลอสเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า ไม่อยากระเบิดอารมณ์เดือดดาลต่อหน้าลูกสาว

"พี่เรียวพาฮันนี่ไปนอนเถอะค่ะ" เป็นเกวลินที่เอ่ยแทรกขึ้น กลัวว่าคาลอสจะฆ่าลูกน้องคนสนิทของตนเองต่อหน้าลูกสาวสุดที่รัก

"ครับ" เรียวก้มศีรษะให้ผู้เป็นนายทั้งสองอีกครั้ง ก่อนจะเดินเลี่ยงขึ้นมาบนชั้นสอง โดยมีเด็กน้อยขี้อ้อนอยู่ในอ้อมกอด

"เรียวนอนกับหนูนะ~" ฮันนี่รีบออดอ้อน ทันทีที่เรียวค่อยๆวางเธอลงบนเตียง เรียวเพียงแค่พยักหน้าตอบรับ ก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียง เด็กน้อยไม่รอช้าที่จะปีนขึ้นมานอนบนอก

"ยักเรียว~" เรียวอมยิ้มเล็กน้อย เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กสินะ น่ารักและไร้เดียงสา วันใดที่เธอเติบใหญ่ พี่เลี้ยงอย่างเขาคงไม่มีความหมาย

"นอนเถอะครับ" ฝ่ามือหนาตบตูดมนเบาๆ เขาต้องกล่อมฮันนี่ให้นอนหลับก่อน เพราะเธอคงไม่ยอมให้เขาไปไหน หากยังตาแป๋วอยู่อย่างนี้

เด็กน้อยปิดเปลือกตาลงช้าๆ ฝ่ามือน้อยยังคงกำเสื้อเชิ้ตของเรียวไว้แน่น เพราะกลัวว่าเรียวจะหายไปหากเธอนอนหลับแล้ว แต่ไออุ่นจากแผงอกแกร่งก็ทำให้เธอค่อยๆจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา

"คุณหนูครับ คุณหนู" นานพอสมควรว่าที่ฮันนี่จะผล็อยหลับ เรียวค่อยๆอุ้มเด็กน้อยลงจากหน้าตัก วางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเดินออกไปก็ไม่ลืมห่มผ้าให้เด็กขี้อ้อน

@22.23 น.

"เหนื่อยฉิบ" เรียวบ่นอุบกับตัวเอง หลังจากที่แยกย้ายกับลูกน้องคนอื่นๆไปห้องพักของใครของมัน ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนบนเตียงขนาดห้าฟุตที่คุ้นเคย ปิดเปลือกตาลงช้าๆ

ความเงียบทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย การได้อยู่กับตัวเองสามารถไล่ความเมื่อยล้าออกไปจากจิตใจได้ เรียวนอนอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ เพื่อให้ร่างกายที่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวันได้พักผ่อน ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำในเวลาต่อมา

ก๊อก~ ก๊อก~

เพียงแค่เดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากชำระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสองครั้งติดต่อกันพอดิบพอดี เรียวขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัย แต่ก็ยอมเดินมาเปิดประตู เพราะคิดว่าคงเป็นลูกน้อง

แอดดดดด~

"เรียวปายหนายมา~" โอ้พระเจ้า! เด็กน้อยที่ยืนกอดตุ๊กตาหมีอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่คุณหนูของเขาใช่ไหม? พับผ่าเถอะ! เธอมาได้ยังไงเนี่ย

"คุณหนูมาได้ยังไงครับ มันดึกมากแล้วนะ ทำไมยังไม่นอนครับ" เด็กน้อยแหงนคอขึ้นสบตา เพราะเรียวไม่ยอมย่อตัวนั่งลงคุยกับเธอ

"หนูตื่นมาไม่เจอเรียว~ เมื่อกี้หนูได้ยินเสียงรถ หนูจำได้ว่ารถของเรียว~ หนูเลยลงมาหา" เขาควรปลาบปลื้มหรือเปล่า? เรียวย่อตัวนั่งลง เด็กน้อยไม่รอช้าที่จะพาตัวเองเข้ามายืนกลางหว่างขาแกร่ง

"ถ้านายรู้ผมจะโดนทำโทษนะครับ แล้วคุณหนูก็จะโดนดุด้วย"

"นอนด้วยนะ~" ราวกับว่าถ้อยคำของเรียวไม่มีความหมายใดๆสำหรับเธอ เด็กน้อยค่อยๆปีนขึ้นมานั่งบนหน้าขาแกร่งข้างซ้ายที่ตั้งชัน

"ลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าบ้านให้คุณหนูเดินออกมาได้ยังไงครับ" บ้านพักของเขาอยู่ข้างหลังคฤหาสน์ หากฮันนี่จะเดินมาหาเขา ก็ต้องเจอกับลูกน้องหลายสิบคนที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าบ้าน และบริเวณโดยรอบ

"พวกเขามาส่งหนู~ แต่กลับไปแล้ว" ให้ตายเถอะ! เด็กเจ้าเล่ห์หรือผู้ใหญ่ซื่อบื้อกันแน่นะ จึงทำเรื่องเสี่ยงตายแบบนี้