Ep.4

กิรณาเดินยิ้มออกมาจากวัดป่าด้วยใบหน้าอิ่มสุข ในมือมีถุงขนมผลไม้และกับข้าวที่ทุกคนที่ไปทำบุญที่วัดแบ่งปันมาให้หลังจากที่พระฉันเพลเสร็จ แม้จะไม่ได้ไปถวายเพล แต่เธอก็ไปถวายสังฆทานช่วงนั้นพอดี ขากลับจึงได้ของกินหลายอย่างติดไม้ติดมือมาด้วย

สาวน้อยเดินกลับบ้านคนเดียวบนทางเปลี่ยวที่สองข้างทางยังเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา ตอนนี้อากาศครึ้มๆเหมือนฝนจะตก สองเท้าเล็กๆจึงรีบก้าวไปข้างอย่างเร่งรีบ

“อุ๊บ!” เธอเดินชนคนจนเกือบเสียหลัก และถูกใครสักคนจับต้นแขนสองข้างของเธอทางด้านหลัง สาวน้อยรู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง ลางสังหรณ์มันบอกว่าต้องเป็นพวกคนร้ายแน่ๆ

“จะรีบไปไหนน้องสาว มาสนุกกันก่อนดีกว่าไหม” ชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ที่ย่างสามขุมเข้ามาหา ถามด้วยน้ำเสียงและแววตาน่ากลัว ดวงตาวาววับของมันกวาดมองไปทั่วตัวของหญิงสาวอย่างจาบจ้วงหื่นกระหาย จนไปสะดุดเข้ากับแสงระยิบระยับจับตาที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอก็เกิดความโลภขึ้นมาทันที

กิรณาขยับตัวหนี แม้รู้ว่าเรี่ยวแรงจะสู้พวกมันสองคนไม่ได้ แต่เธอก็ขอสู้สุดใจขาดดิ้น

“ปล่อยฉันนะ! กะ...อื้อ” ชายวัยกลางคนอีกคนที่จับเธอทางด้านหลัง จับต้นแขนหญิงสาวเอาไว้มั่นด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างก็ยกขึ้นมาปิดปากที่กำลังจะกรีดร้องของเหยื่อสาวฉับไวก่อนที่เสียงแหลมๆจะเล็ดลอดออกมาให้ใครได้ยิน แล้วลากร่างเล็กเข้าไปในดงหญ้ารก

กิรณาดิ้นรนสุดชีวิตแต่ก็ยังสู้แรงชายร่างใหญ่สองคนไม่ไหว จึงตกอยู่ใต้ร่างอันแสนกักขระของชายผิวคล้ำอย่างน่าหวาดกลัว เธอขอกัดลิ้นตายเสียดีกว่าที่จะยอมให้พวกมันลงมือข่มขืมให้เธอตายทั้งเป็น

แคว่ก!!

เสียงผ้าขาดวิ่นไม่เป็นชิ้นดี พร้อมกับรังดุมที่ขาดกระจุยกระจายทำให้สาวน้อยแทบช็อกตาตั้ง ดวงตาสองข้างเบิกโพลงเมื่อเห็นไอ้เดนนรกที่กำลังคร่อมร่างเธออยู่กำลังแกะกระดุมกางเกงแล้วรูดซิบลงมาจนสุด

สิ่งที่น่ากลัวและน่ารังเกียจมากที่สุดดีดผึงออกมา กิรณาถึงกับส่ายหน้ากรีดร้องลั่นในลำคอ ใบหน้าซีดเผือด อกสั่นขวัญแขวนจนแทบสิ้นสติ รู้สึกรังเกียจขยะแขยงมันมากที่สุด

“ไม่!” เสียงที่ดังก้องอยู่ในหัว มาพร้อมกับเสียงขู่กรรโชกของสัตว์ใหญ่ตัวหนึ่งหลังพุ่มไม้

กรร!!

“อ๊าก!” ร่างอันน่ารังเกียจที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มล้มลงไม่เป็นท่าก่อนจะถูกงาบศีรษะดึงลากเข้าไปในป่ารก ส่วนไอ้เดนนรกอีกคนตกตะลึงอยู่กับที่วินาทีหนึ่ง ก่อนจะวิ่งหนีป่าราบแบบไม่คิดชีวิต เมื่อหันไปเห็นใบหน้าของหมาป่าตัวใหญ่ที่กำลังแยกเขี้ยวมองมาด้วยดวงตาอำมหิต

ร่างเล็กรีบลุกขึ้นนั่ง จับสาบเสื้อเข้าหากันมือไม้สั่น แล้วก็ต้องตกใจคำรบสองเมื่อเจ้าสุนัขป่าตัวใหญ่เยื้องย่างเข้ามาหาช้าๆ ร่างเล็กเอามือยันพื้นนิ่งอยู่กับที่เหมือนถูกสาปให้เป็นหุ่น เมื่อสบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทของเจ้าสัตว์หน้าขนที่เพิ่งช่วยชีวิตของเธอเอาไว้ เพราะมันเพิ่งช่วยเธอให้พ้นจากการถูกข่มขืน กิรณาจึงพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆลึกๆ ทำใจดีสู้หมาที่ท่าทางน่ากลัว แต่มันคงไม่ทำอันตรายเธอหรอกนะ

เมื่อเจ้าสัตว์สี่เท้ามายืนอยู่ตรงหน้าในระยะเผาขน มันก็แลบลิ้นออกมาเลียมือเธอเหมือนชอบใจ ก่อนจะเอาจมูกสีเข้มดมไปทั่วตัวเธอคล้ายจะสำรวจบาดแผล แล้วเดินไปคาบถุงของกินที่หล่นกระจัดกระจายมาวางไว้ตรงหน้า กิรณาถึงยิ้มออกมาได้

“ขอบใจนะ เจ้าตัวใหญ่ ขอบใจที่ช่วยฉัน” บอกเสียงหอบๆ พอมันฟังหญิงสาวพูดจบ ‘เจ้าตัวใหญ่’ ก็คืบคลานมาเลียหลังมือของสาวน้อยอย่างให้กำลังใจ มันคงจะปลอบใจเธอ กิรณาค่อยๆยกมือขึ้นไปลูบหัวของมันเบาๆแล้วยิ้มและถามอย่างใจดี โดยลืมไปเลยว่า เสื้อผ้าหน้าผมของตนเองยังไม่ถูกจัดให้เข้าที่

“แกหิวหรือเปล่า ฉันมีของกินเยอะแยะเลย ฉันแบ่งให้นะ” มือเล็กหยิบเอาพวกหมู ปลา ที่เจ้าสุนัขตัวโตพอจะกินได้ยื่นให้มัน เจ้าตัวใหญ่ก็ยื่นปากมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะจ้องมองไปที่ทรวงอกผุดผ่องที่โผล่พ้นออกมาให้เห็นรำไร อย่างกับมองของหวานไปด้วยกลืนกินอาหารไปด้วย จนหญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัว จึงรีบจับขอบเสื้อเข้าหากันแล้วลุกขึ้นยืนปัดเศษไม้ใบหญ้าออกจากกระโปรง แล้วจัดผมเผ้าให้เข้าที่

โชคดีที่มีถุงของกินมากมาย เธอจึงยกถุงขึ้นมาถือแนบทรวงอกปกปิดของหวงจนมิดชิดก่อนจะตั้งท่าเดินกลับ

“ฉันกลับบ้านก่อนนะ ลาก่อน” บอกลาจบก็เดินจากสุนัขผู้มีพระคุณไป ทว่าเจ้าสี่เท้าก็ยังเดินตามเธอไปห่างๆ คล้ายจะอารักขาให้สาวน้อยเดินกลับบ้านอย่างปลอดภัย แต่ทว่าพอเดินใกล้จะถึงบ้าน ก็มีผู้หญิงสองคนมาดักทางเอาไว้เสียก่อน

“นั่งกี้!”

“คุณหนูมีน!”

กิรณาตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก็พบคุณหนูมีนมีนาที่ไม่ชอบหน้าเธอก่อนจะถึงทางเข้าบ้าน