พิศวาสหวามข้ามกาลเวลา

เจ้าของร่างสมบูรณ์แบบในชุดหนังสีดำ ลืมตาขึ้นมาในความมืดแล้วดีดตัวขึ้นนั่งตัวตรง แล้วกวาดมองไปรอบๆห้อง

‘นี่มันไม่ใช่ห้อง แต่เป็นถ้ำ!’

“ตื่นแล้วเหรอสหายรัก คงหิวแล้วล่ะสิ”

“เธเลส นี่ฝีมือนายอีกแล้วเหรอที่พรากฉันมาจากความตาย ครั้งก่อนฉันยังไม่ให้อภัยนายเลยนะ ครั้งนี้ฉันคงได้แช่งนายแน่”

“เชิญแช่งฉันได้ตามสบายเลยเพื่อน”

“ทำไมไม่ให้ฉันสลายวิญญาณไปพร้อมกับเชอร์ลีนฮะ”

“ถ้าวิญญาณของนายสลายไป แล้วคิดเหรอ ว่าสิ่งที่นายอธิษฐานจะสมหวัง นายเชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิดใหม่จริงๆน่ะเหรอ”

“ฉันเชื่อ”

“ฉันก็เชื่อ แต่ไม่เชื่อว่าหมาป่าที่มีเลือดของแวมไพร์ครึ่งหนึ่งอย่างเราจะกลับไปเกิดเป็นคนอีกได้ ทำบาปมาตั้งเยอะ ยังจะหวังอีกเรอะ”

“ฉันเชื่อในแรงรักและแรงอธิษฐาน”

“ดูอย่างฉันสิ ฉันเคยคิดว่าเครซี่จะเป็นนีลนิลกลับชาติมาเกิด แต่ก็ไม่ใช่ เธอแค่หน้าเหมือน แต่อย่างอื่นไม่ใช่ ฉันรู้สึกได้ และเธอก็เพิ่งจากฉันไป ก่อนหน้าที่คนรักของนายจะจากไปแค่สามวัน”

“อ้อ นายก็เลยไม่อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยว ก็เลยพาฉันมาไว้ที่นี่สินะ”

“ถูก ถ้านายจากไปอีกคน เอ๊ย... อีกตนฉันคงเหงาอยู่ใต้เงามืดของรัตติกาลเพียงลำพัง”

“แต่ฉันอยากกลับไปเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่อยากเป็นครึ่งผีครึ่งคนครึ่งสัตว์อยู่แบบนี้เว้ย”

“นายก็สามารถกลับไปเป็นคนธรรมดาได้นี่ แค่หยุดดื่มเลือดสักเก้าปี นายก็จะกลายเป็นคนธรรมดาแล้ว”

“นั่นมันสายพันธุ์บริสุทธิ์เท่านั้นที่จะทำได้ แต่ฉันในตอนนี้กลายเป็นแวมไพร์เลือดผสมไปแล้ว จะกลับไปเป็นมนุษย์อีกได้ยังไง”

“เออ จริงด้วยสิ ฉันลืมไป ฉันขอโทษจริงๆนะซีเลย์ ฉันลืมคิดข้อนี้ไปเลยว่ะ”

“ฉันเกลียดความขี้ลืมของนายจริงๆ แล้วทีนี้ฉันจะเจอเชอร์ลีนได้ยังไง ต้องรออยู่ใต้ปีกความมืดอีกกี่ปีถึงได้เจอเธอ”

เธเลสทำท่าคิดแล้วก็หันมาบอกเพื่อนรัก

“แหวนวงนั้นไง ตอนที่ฉันไปเจอนายตอนพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้น ฉันเห็นแหวนวงนั้นหายเข้าไปในประตูมิติแห่งเวลา ฉันคิดว่าแหวนวงนั้นคงจะตามจิตวิญญาณของเจ้าของไป นายก็แค่รอคอยอยู่ในโลกใบนี้ รอคนรักของนายกลับมาเกิดใหม่ หากผู้หญิงคนไหนสวมแหวนวงนั้นที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วถอดไม่ออก แสดงว่าเธอคือคู่ชีวิตของนายที่กลับชาติมาเกิด”

“แล้วฉันจะต้องรอเชอร์ลีนอีกกี่ปี ร้อยปี สองร้อยปีหรือยาวนานชั่วนิรันดร์”

ร้อยปีผันผ่านประตูนรกก็เปิดออกอีกครั้ง

ร่างบางผงะถอยหลังจนล้ม เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าในตอนสาย ตั้งแต่เกิดมาเธอเพิ่งเคยเห็นปรากฏการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก ‘สุริยคราส!’ บรรยากาศรอบตัวดูน่าสะพรึงกลัวมาก เมื่อนกกาบินกลับรัง มีฝูงค้างคาวบินว่อนออกมาเป็นลำเป็นร้อยเป็นพันตัว กระทั่งสุริยคราสเต็มดวง ความมืดก็สยายปีกปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ

กิรณานั่งนิ่งอยู่กับที่ ใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น เมื่อความมืดมาเยือน เป็นเวลาหลายอึดใจทีเดียวกว่าความสว่างจะค่อยๆสลายปีกความมืดให้หมดไป สาวน้อยนั่งหอบหายใจมองซ้ายมองขวาพบว่าเธอนั่งอยูบนพื้นหญ้าเพียงลำพังคนเดียว

‘ทำไมต้องเกิดสุริยคราสในวันคล้ายวันเกิดของเธอด้วย น่ากลัวจัง’ รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย

วันนี้นอกจากจะเป็นวันคล้ายวันเกิดครบรอบยี่สิบเอ็ดปีของเธอแล้ว ยังเป็นวันคล้ายวันเกิดของคุณหนูมีนมีนาอีกด้วย คุณหนูผู้สูงส่งที่เป็นถึงลูกสาวของท่านนายพลอำนาจ โชควัฒนาพิพัฒน์กุล ผู้มีอิทธิพลในกองทัพไทย คุณหนูเพียบพร้อมไปด้วยทรัพย์สมบัติและคุณสมบัติที่ผู้หญิงวัยเดียวกันยังต้องอิจฉา

เธอเองก็แอบอิจฉาคุณหนูมีนมีนาอยู่เล็กๆ แต่ไม่ได้คิดริษยาแต่อย่างใด ร่างเล็กถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นปัดเศษใบไม้ใบหญ้าออกจากกระโปรงตัวเก่า

เช้านี้เธอตั้งใจจะไปทำบุญกวาดน้ำให้กับเจ้ากรรมนายเวรที่มาคอยหลอกหลอนเธอในยามหลับสองสามคืนที่ผ่าน เธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นผีแน่ๆ ผีเจ้ากรรมนายเวรแต่ชาติปางก่อน ในคืนแรกที่เขามาหา เธอก็รู้สึกเฉยๆ แต่พอฝันถึงเขาสองสามคืนติดกันก็ชักหวาดกลัวผู้ชายในฝันขึ้นมา เพราะคงไม่มีใครฝันเป็นเรื่องเป็นราวแบบเธอ แถมเขายังบอกอีกว่า คืนนี้เขาจะมาหาเธออีก จะมาพาเธอไปอยู่กับเขาชั่วกาลนิรันดร์

‘ใครอยากจะไปอยู่กับผีกันล่ะ ต่อให้ผีตนนั้นหล่อที่สุดในสามโลก เธอก็คงไม่หลงใหลได้ปลื้มแน่’

กิรณาเดินหาซื้อของที่จะนำไปถวายสังฆทาน เพื่อนำไปทำบุญในวันครบรอบยี่สิบปีเอ็ดปีของตนเอง เธอคงทำได้แค่นี้ เพราะไม่มีเงินมากมายที่จะนำไปเป็นค่าใช้จ่ายในการจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่ฟุ่มเฟือยให้ตนเองได้ เนื่องจากเสียดายเงินเดือนที่หามาได้ด้วยความยากลำบาก

เธออยากเก็บเงินสักก้อน นำไปเป็นทุนค้าขาย เพื่อที่แม่ของเธอจะได้สบาย จะได้ไม่เป็นคนรับใช้เขาอยู่แบบนี้ แต่ตอนนี้ยังขาดเงินทุนอีกมาก ยังต้องทำงานต่ออีกเป็นปี กว่าจะได้ตามที่มุ่งหวัง