Ep.5

คนที่คิดว่าตัวเองดีกว่า เหนือกว่า สำรวจมองสภาพของสาวใช้คู่อริตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาหยามหยัน พลางเบ้ปากใส่อย่างรังเกียจเดียดฉันท์

“นี่แกแอบไปพลอดรักกับใครมาหรือเปล่าเนี่ย สภาพถึงได้ยับเยินแบบนี้”

“จริงด้วยค่ะคุณหนู ไหนตอบมาซิ ว่าแกไปนอนกับผู้ชายคนไหนมา ฮะ”

พอบ่าวว่าขี้ข้าพลอยทันที กิรณามองสองสาวที่ไม่ชอบขี้หน้าเธอด้วยความรู้สึกกรุ่นโกรธแต่ก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้นอกจากจะตอบไปตามความจริง

“กี้ไม่ได้ไปนอนกับใครมา กี้เพิ่งไปทำบุญมา แล้วก็เจอกับพวกคนร้าย แต่มีเจ้าตัวใหญ่มาช่วยไว้ ก็เลยรอดมาได้”

“ไปทำบุญมา ไหนล่ะบุญ แกนี่ขนาดทำบุญยังไม่ขึ้นเลยนะ กลับได้บาปแทน ว่าไหมลำดวน” มีนมีนายิ้มเยาะ มองสำรวจร่างบางตรงหน้าอย่างสมเพชเวทนา แต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับแหวนเพชรงามระยับบนนิ้วนางข้างซ้ายของกิรณาส่องประกายวิบวับจนแยงตาแล้วให้รู้สึกสงสัย ชักสีหน้าเป็นโจทย์ซักฟอกจำเลยทันที

“นี่แกไปเอาแหวนที่ไหนมาใส่ แกไปขโมยแหวนของฉันมาใส่ใช่ไหมนังกี้ เอาคืนมานะ” ใส่ความพลางกระโจนเข้าแย่งแหวนในมือของกิรณาอย่างหาเรื่อง แล้วดึงเอามาเป็นของตนเองจนได้

“เอาคืนมานะคุณหนู เอาแหวนของกี้คืนมา” ขอพลางปริ่มจะร้องไห้ และเพราะมัวแต่ปกปิดหน้าอกของตนเอง จึงไม่ทันได้ปกป้องของสำคัญนั้น ได้แต่ร้องวิงวอนขอคืน แต่อีกฝ่ายก็ใจร้าย แถมยิ้มเยาะสะใจเมื่อเห็นคู่อริเริ่มจะมีน้ำตาคลอเบ้า

“น้ำหน้าอย่างแกเหรอ จะมีปัญญาซื้อแหวนเพชรสวยๆแบบนี้มาใส่ เอ๊ะหรือว่านี่เป็นแหวนพลอย”

“เอาแหวนของกี้คืนมาค่ะ ได้โปรด” กิรณาพยายามยื้อแย่งด้วยมือข้างเดียว แต่ก็ถูกอีกฝ่ายกลั่นแกล้ง แล้วโยนของรักของหวงของเธอลงไปในบึงบัวที่อยู่ห่างไกลพอสมควร

“คุณหนูมีน!” กิรณาตกใจมาก แหวนวงเล็กๆ โยนลงไปในบึงบัวแบบนั้นแล้วจะหาเจอได้ยังไง

“ถ้าอยากได้คืน แกก็ไปงมเอาเองสิ ฮ่าๆ... กลับเข้าบ้านเถอะลำดวน”

“ค่ะคุณหนู” แล้วทั้งบ่าวทั้งขี้ข้าก็หัวเราะกันคิกคักอย่างชอบอกชอบใจเมื่อหันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของอีกฝ่าย

กิรณาถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น ปล่อยโฮออกมาอยู่ตรงนั้นสองสามวินาที ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในบ้านแล้วรีบเปลี่ยนชุดกลับออกมาที่บึงบัวแห่งนั้น

ทำไมนะ เพิ่งไปทำบุญมาแท้ๆ แต่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆพร้อมกันถึงสองเรื่อง แต่ถึงยังไงเธอจะต้องงมหาแหวนที่เป็นของขวัญวันเกิดที่แม่มอบให้เธอให้เจอให้จงได้ ต้องหาให้เจอ

พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีหม่น แต่กิรณาก็ไม่คิดย่อท้อ ยังก้มหน้างมหาของขวัญวันเกิดที่แม่ให้ต่อไป จนในที่สุดความมืดสลัวก็เริ่มสยายปีกปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ สาวน้อยจึงได้หยุดค้นหาแหวนเพชรที่จมอยู่ในตมชั่วคราว

ร่างบางเดินขึ้นมานั่งบนขอบบึงอย่างเหนื่อยล้า น้ำตารินไหล ถ้ากลับบ้านไป ถ้าแม่เห็นว่าไม่มีแหวนอยู่บนนิ้วนางของเธอจะอธิบายให้แม่ฟังยังไง แต่ตอนนี้คงต้องรีบไปทำกับข้าวและของอร่อยๆเตรียมไว้ให้แม่ ส่วนเรื่องแหวน พรุ่งนี้เช้าเธอจะตื่นตั้งแต่เช้าตรู่มางมหาใหม่

กิรณาเดินคอตกกลับบ้านด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวโศกเศร้าเสียใจ โกรธมีนมีนาที่กลั่นแกล้งเธอได้ทุกเรื่อง และโกรธครั้งไหนก็ไม่เท่าครั้งนี้ แต่เธอจะทำอะไรพวกเขาได้ หญิงสาวเดินเช็ดน้ำตาป้อยๆไปตามทาง โดยไม่รู้ตัวเลยว่า มีสายตาของใครบางคนมองตามเธอไปจนลับตา ก่อนจะตวัดสายตามองไปยังบึงใหญ่ด้วยแววตานิ่งสงบ แล้วเพ่งไปยังแสงวิบวับที่เปล่งประกายอยู่ใต้ท้องน้ำ

แสงวิบวับที่เปล่งประกายอยู่บนใบบัวในบึงใหญ่ ทำให้ร่างบางเอื้อมไปคว้าจนสุดแขน ปลายนิ้วเรียวเกือบจะแตะถูกแหวนเพชรแสนงามวงนั้นแล้ว แต่เท้าเล็กข้างหนึ่งก็ลื่นไถลเพราะเจ้าตัวมัวแต่มองไปที่แหวนเรืองรองนั่น

“กรี๊ดดด!”

‘ต้องลื่นตกลงไปในน้ำโคลนแน่’ กิรณาคิดอย่างหวาดเสียว แต่กลับรู้สึกเหมือนร่างของตนเองกำลังลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ

‘โชคดีจัง ยังไม่ตกน้ำ’ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู ก็พบว่าเธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง และเธอกับเขากำลังล้มอยู่บนพืนหญ้าเขียวขจีที่อ่อนนุ่ม ว่าแต่ตรงพื้นนี่กับขอบสระบัวมันห่างกันมาก เขาอุ้มเธอมาตรงนี้ตอนไหนกัน งง

แล้วพอหันหน้าขึ้นมาคนที่คร่อมร่างของเธออยู่ กิรณาถึงถึงกับตาโตแทบจะถลนออกจากออกเบ้า

“คุณ! ปล่อยฉันนะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก คนก็อยู่ส่วนคน ผีก็อยู่ส่วนผีสิ เมื่อกลางวันฉันทำบุญกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้คุณแล้ว จงไปสู่ที่ชอบๆเถอะ” หญิงสาวร่ายยาวเหยียดพลางตะเกียกตะกายดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่ง แต่ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาเป็นผีก็แค่ช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นนั่งเท่านั้น แต่พอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบลุกขึ้นทันที กำลังจะวิ่งหนี

“ไม่เอาแหวนคืนแล้วหรือ”