Ep.3

“เอ่อ... ฉันขอตัวก่อนนะคะ ฉันรีบ”

เจ้าของร่างสูงในชุดดำ ยังคงทำหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วมองตามหลังร่างเล็กไปจนลับตา ‘เธอช่างมีใบหน้าเหมือนกับใครคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จัก’

หากกิรณาจะหันมองกลับมา ก็คงจะเห็นว่าหนุ่มใหญ่แปลกหน้าท่าทางลึกลับคนนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

มีนมีนาก้มมองแหวนเพชรในมือตนเองด้วยรอยยิ้มกว้าง มันคือของขวัญที่บิดามอบให้เธอเนื่องในวันเกิด ท่านบอกว่ามันคือแหวนโบราณที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ แม้มันจะวงเล็กไปหน่อย แต่มันก็สวยงามเลอค่าในสายตาของสาวน้อย เพราะเธอไม่ชอบสวมแหวนเพชรเม็ดโตๆอยู่แล้ว แหวนเล็กๆแบบนี้แหละเหมาะกับเธอที่สุด

“แม่คะ ปีนี้มีนอายุยี่สิบเต็ม มีนขออนุญาตไปร่วมงานเลี้ยงที่วิลล่า แบล็ควูร์ฟ นะคะ”

“แม่ไม่อยากหนูให้ไปเลยลูก แม่ว่าปีนี้มันแปลกๆนะ เพราะเห็นคนของคฤหาสน์ออกมาประกาศว่า ผู้ที่มีสิทธิ์เข้าไปร่วมงานเลี้ยงคือผู้ที่สวมแหวนเพชรอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายเท่านั้น และต้องเป็นคนที่เจ้าหมาตัวโตสีเทาน่ากลัวนั่นอนุญาตให้เข้างานด้วย แม่กลัวหมานั่น”

“แม่กลัว แม่ก็ไม่ต้องไปสิคะ ให้พ่อไปเป็นเพื่อนมีนก็ได้ มีนอยากเจอลูกชายของเจ้าของวิลล่าหลังนั้น มีคนเล่ารือกันว่า ลูกชายของเขาหล่อมากกกกกก...” สาวน้อยลากเสียงยาว นัยน์ตาเคลิ้มฝัน

“ที่นั่นเขาจัดงานเลี้ยงมาตั้งหลายครั้ง แม่ก็เคยไป ก็ไม่เคยเห็นลูกชายของคุณแม็คไคล์จะโผล่มาให้เห็นหน้าสักที”

“มีนว่าปีนี้ลูกชายของเขาต้องมาแน่ค่ะ เพราะมีนได้ข่าวจากคนรับใช้ทางโน้นบอกว่า หากลูกชายของเขาชอบแหวนเพชรของสาวสวยคนไหนเป็นพิเศษ เขาก็จะขอเจ้าของแหวนวงนั้นเต้นรำด้วยค่ะ แม่ว่าเขาจะชอบแหวนวงนี้ไหมคะ” มีนมีนายกมือบางข้างที่สวมแหวนให้มารดาดู ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าเมื่อรู้ว่าลูกสาวคนเล็กกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ช่างตรงข้ามกับแก้วกัลยาผู้เป็นพี่สาว ที่ไม่เคยคิดถึงชายใด จนนางกลัวว่าแก้วกัลยาอาจไม่ชอบผู้ชาย

“ถ้าอย่างนั้นลูกก็ชวนพี่แก้วไปด้วยกันสิ”

“โหย รายนั้นเหรอคะจะยอมไป พี่แก้วน่ะ สนใจงานเลี้ยงเสียที่ไหน วันๆเอาแต่เย็บปักถักร้อย ไม่เคยที่จะออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหน” เธอเคยชวนพี่สาวคนนี้ไปงานเลี้ยงต่างๆหลายครั้งเมื่อยังวัยรุ่น แต่แก้วกัลยาก็ปฏิเสธเสียทุกครั้ง เพราะเธอไม่ชอบงานเลี้ยงสังสรรค์นั่นเอง

“งั้นก็ไปชวนลำดวนไปด้วยก็ดีนะ” ลำดวนคือพี่เลี้ยงสาวโสดที่มีนมีนาสนิทด้วยมากที่สุด

“จริงด้วยค่ะ งั้นมีนไปชวนลำดวนนะคะ” เธอตั้งใจจะไปบังคับพี่เลี้ยงสาวไปงานเลี้ยงกับเธอให้ได้ต่างหาก

“ลำดวนๆ” เสียงเล็กแหลมเรียกหาพี่เลี้ยงสาวดังโหวกเหวกไปทางห้องครัว ซึ่งสวนทางกับลำดวนที่กำลังยกอาหารว่างมาเสิร์ฟให้พอดี

“มีอะไรเหรอคะคุณหนู”

“คืนพรุ่งนี้ไปงานเลี้ยงที่แบล็ควูร์ฟกับฉันนะ”

“ลำดวนไปได้เหรอคะ ลำดวนไม่มีแหวนเพชรใส่นะ แล้วก็ไม่มีชุดสวยๆใส่ไปด้วยค่ะ”

“ไม่เป็นไร ฉันให้ยืม ทั้งสองอย่างนั่นแหละ”

“จริงเหรอคะ” ลำดวนตาโตด้วยความดีใจ หวังว่างานนี้สาวใช้อย่างเธออาจจะได้เจอเจ้าชายกับเขาบ้าง ปีนี้จะสามสิบเต็มแล้ว เนื้อคู่ของเธอยังไม่มาเกิดกับเขาสักที

“จริงสิ”

“ขอบคุณนะคะคุณหนู”

มีนมีนายิ้มกริ่ม ดีใจที่จะได้ไปงานเลี้ยงในคืนพรุ่งนี้ ดีใจกว่าที่ทุกคนจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดให้เธอคืนนี้เสียด้วยซ้ำ

“สำดวน”

“ขา”

“แล้วนังกี้หายไปไหน ทำไมวันนี้ฉันถึงไม่เห็นแม่นั่นมาทำงานบ้านงานครัว”

“อ๋อ วันนี้แม่ของมันขอลาหยุดให้ลูกสาวหนึ่งวันค่ะ”

“ทำไมต้องลาหยุดวันนี้ด้วย”

“แล้วคุณหนูจะถามหามันทำไมล่ะคะ คุณหนูไม่ชอบหน้ามันไม่ใช่เหรอคะ”

“ก็ไม่ชอบน่ะสิ ฉันเลยอยากใช้มันไปขัดรองเท้าให้ฉันหน่อย เพื่อเตรียมไปงานเลี้ยงพรุ่งนี้”

“แม่มันก็ยังอยู่ ใช้แม่ของมันก็ได้นี่คะ”

มีนมีนาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เธอแค่อยากจะแกล้งกิรณาต่างหาก เพราะแกล้งใครก็ไม่มีความสุขและสะใจได้เท่ากับการกลั่นแกล้งกิรณาให้เจ็บช้ำน้ำใจ

คงเพราะนับวัน ความสวยความน่ารักของกิรณาถูกพวกคนรับใช้พูดให้ได้ยินบ่อยๆจนนึกหมั่นไส้ และแอบอิจฉาริษยาจนพานเกลียดขี้หน้ากิรณาขึ้นมาดื้อๆ

“แล้วใครอนุญาตให้มันลางานวันนี้”

“ก็คุณหญิงแม่ของคุณหนูไงคะที่อนุญาต เพราะเห็นว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแม่นั่น แม่ของมันก็วิงวอนขอจนท่านเห็นใจ นังกี้มันก็เลยลาหยุดได้หนึ่งวันค่ะ”

มีนมีนาชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที ไม่รู้มาก่อนเลยว่ากิรณาจะเกิดวันเดียวกันกับตน แล้วสองเท้าก็ก้าวพรวดๆ ตรงดิ่งไปยังเรือนคนใช้ที่เป็นที่ซุกหัวนอนของสองแม่ลูกนั่นทันที

“คุณหนูคะ จะรีบไปไหน รอลำดวนด้วย”

แต่คุณหนูเลือดร้อนก้าวดุ่มๆไปข้างหน้าโดยไม่รีรออะไรทั้งนั้น วันนี้ถ้าไม่ได้แกล้งกิรณา งานวันเกิดของเธอคืนนี้คงไม่สนุกแน่