Ep.2

ความจริงวันนี้เธอต้องทำงานช่วยแม่ในห้องครัวของคฤหาสน์พิพัฒน์กุล แต่แม่ได้ขออนุญาตเจ้านายให้เธอลาหยุดพักผ่อนในวันคล้ายวันเกิดวันนี้หนึ่งวัน สาวน้อยจึงได้มีโอกาสมาเดินซื้อของในตลาดตอนนี้ได้

กิรณายกมือข้างซ้ายขึ้นมาดู แสงวิบวับเป็นประกายเจิดจ้าแยงตาเธอทันที มืออีกข้างยกขึ้นมาลูบของขวัญล้ำค่าชิ้นแรกที่มารดามอบให้แล้วก็ยิ้มออกมา แล้วนึกไปถึงสองชั่วโมงที่ผ่านมา

“กี้ วันนี้ลูกแม่ยี่สิบปีเอ็ดปีเต็มแล้วใช่ไหม”

“ค่ะแม่”

“แม่อยากซื้อของขวัญให้ลูกนะ แต่แม่ไม่มีเงินมากพอ เพราะต้องส่งเงินเดือนที่เหลือ ไปเป็นค่ารักษาตัวน้าไหมของเราหมด กี้ไม่โกรธแม่นะลูก” เพราะฐานะทางบ้านยากจนแก้วตาจึงต้องส่งเงินไปเป็นค่ารักษาตัวของน้องสาวช่วยพ่อกับแม่อีกแรง

“ทำไมกี้ต้องโกรธแม่ด้วยล่ะคะ แม่ทำดีที่สุดแล้ว วันนี้แค่แม่ขออนุญาตคุณหญิงท่านให้กี้ได้หยุดพักงานหนึ่งวัน โดยที่แม่อาจต้องทำงานเหนื่อยกว่าทุกวันเพื่อมาทำในส่วนของกี้ ก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดสำหรับกี้แล้วค่ะ เอาเป็นว่าวันนี้กี้จะทำความสะอาดห้อง จัดดอกไม้ไหว้พระ แล้วก็ไปถวายสังฆทานและหาซื้ออะไรอร่อยๆมาทำให้แม่กินตอนเย็นนะคะ”

วันนี้แม้ว่ามารดาจะต้องทำงานในคฤหาสน์ทั้งวันและอยู่ช่วยงานจนกว่างานจะเลิก แต่เธอก็มีสิทธิ์เอาของอร่อยๆไปส่งให้มารดาได้

“ขอบใจจ้ะลูก แล้วแม่จะหิ้วท้องกลับมากินของอร่อยๆฝีมือลูกที่บ้านนะ”

“ค่ะแม่”

แก้วตามองใบหน้าอ่อนเยาว์ของลูกสาวสุดที่รักอยู่นาน จึงตัดสินใจที่จะมอบบางสิ่งบางอย่างที่เธอเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีมานานมาก มอบให้กับลูกสาวเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด

“กี้ไปก่อนนะแม่”

“เดี๋ยวจ้ะกี้ แม่มีอะไรจะให้ รออยู่ตรงนี้แป๊บนะ”

“ค่ะแม่” กิรณามองตามหลังมารดาไปด้วยรอยยิ้ม แม่มีอะไรจะให้เธอนะ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็เป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดสำหรับเธอเสมอ

สักพักแก้วตาก็เดินกลับมาพร้อมถุงผ้าเล็กๆในมือ

“อะไรคะแม่”

ก่อนจะล้วงเอาสิ่งที่อยู่ภายในออกมาให้ลูกสาว แก้วตาก็มองซ้ายมองขวาแล้วดึงแขนลูกสาวมายังที่ลับตาคน ก่อนจะเปิดหูรูดถุงออก หยิบเอาบางสิ่งที่สะท้องแสงดวงอาทิตย์วิบวับออกมา

“นี่มันแหวนเพชรนี่แม่”

“แม่ก็คิดว่าใช่นะ แต่แม่ไม่รู้ว่ามันเป็นเพชรแท้หรือเปล่า แต่มันสวยมาก สวยจนแม่ต้องเก็บเอาไว้ดูเองและรักเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี เป็นเวลาถึงยี่สิบเอ็ดปีเต็ม แล้วเมื่อคืนแม่ฝันเห็นเจ้าชายด้วย แต่แม่ไม่เห็นหน้าเขานะ เขามาบอกแม่ว่าถึงเวลาต้องมอบแหวนวงนี้ให้กับเจ้าของได้แล้ว หากไม่พบเจ้าของก็มอบให้กับคนที่แม่รักมากที่สุด แม่ตื่นขึ้นมาแม่ก็นึกถึงลูกเลย”

ยังมีความจริงบางอย่างที่แก้วตายังไม่มีเวลามาเล่าความฝันก่อนที่เธอจะท้องกิรณาให้เจ้าตัวฟัง ตั้งใจว่าคืนนี้แหละจะเล่าความฝันครั้งนั้นให้ลูกสาวฟัง

“แม่ฝันแปลกๆนะคะ แต่แหวนวงนี้สวยมากจริงๆค่ะ”

“แม่ให้ลูกเป็นของขวัญวันเกิดแล้วกันนะ”

“จริงเหรอแม่ ขอบคุณมากค่ะแม่”

กิรณายกมือไหว้บุพการี ก่อนจะรับแหวนเพชรงามระยับนั้นมาไว้ในอุ้งมือ

“ลองสวมที่นิ้วนางดูสิ มันพอดีไหม”

สาวน้อยยิ้มเต็มใบหน้า ดวงตาเป็นประกายสดใสด้วยความดีใจที่จะได้สวมแหวนเพชรสวยๆเป็นครั้งแรก

“แม่ มันใส่ที่นิ้วนางได้พอดีเลยค่ะ สวยไหมแม่”

แก้วตามองไปที่แหวนบนมือเรียวบางของลูกสาวแล้วก็ยิ้มกว้าง ดีใจที่ลูกสวมมันได้พอดี และดีใจที่ลูกสาวดูมีความสุขกับสิ่งที่เธอมอบให้

“สวยมากจ้ะ กี้ชอบไหมล่ะ”

“ชอบมากค่ะแม่ ขอบคุณนะคะแม่” สาวน้อยโผเข้าสวมกอดมารดาด้วยความขอบคุณ ไม่ว่าแหวนวงนี้จะเพชรแท้หรือเทียม เธอก็ดีใจทั้งนั้น และจะเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี

“จะไปวัดอยู่ไม่ใช่เหรอ รีบไปเถอะ เดี๋ยวแดดจะร้อนเอานะ”

“งั้นกี้ไปก่อนนะแม่”

กิรณาคิดมาถึงตรงนี้ก็ก้มมองแหวนเพชรอีกครั้ง ก่อนจะเดินตรงไปซื้อเครื่องถวายสังฆทานในร้านสังฆภัณฑ์ข้างหน้า

“อุ๊บ!” สาวน้อยรีบเดินข้ามถนนไปยังร้านค้าแต่ไม่ทันได้มองคนที่เดินมาจากทางขวามือบนทางเท้า จึงชนเข้ากับกำแพงมีชีวิตเข้าให้อย่างจัง โชคยังดีที่เขาจับพยุงตัวเธอเอาไว้ได้ทันอย่างมั่นคง ไม่อย่างนั้นเธอคงหงายหลังเป็นแน่

คนตัวเล็กหลังจากหายตกใจก็รีบขืนตัวออกห่าง แล้วเงยหน้าขึ้นช้อนสายตามองกำแพงมีชีวิตเบื้องหน้า แล้วก็ตาค้างเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาคมดำสนิทของบุรุษตรงหน้า ก่อนจะรีบดึงสติของตนเองกลับคืนมาแล้วรีบกล่าวขอโทษขอโพย

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันเดินไม่ระวัง”

เขาแค่ขยับมุมปากยกยิ้มให้เล็กน้อย ทว่าดวงตาของเขากลับแลดูสงบนิ่ง เยือกเย็นจนแลดูน่ากลัว ไม่น่าไว้ใจ เมื่อสาวน้อยรู้สึกได้ว่าเขาจ้องหน้าเธอแบบไม่กะพริบตาเลยทีเดียว จึงรีบเอ่ยคำขอตัว