มิลินจะมีแฟน

มิลินนั่งเตะขาไปมาอย่างกับเด็กน้อยวัยเจ็ดขวบอยู่บนเบาะข้างคนขับรถอย่างอารมณ์ดี โรมันหันมองก็เจอรอยยิ้มเธอส่งกลับมา

"ยิ้มหน้าบานเชียว มีความสุขอะไรนักหนา" โรมันถามคนที่นั่งยิ้มไม่หยุด

"ก็วันนี้มิลินเปิดเทอมวันแรกนี่คะก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา" คนในตอนนี้ผิดกับคนที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ในห้องเมื่อหลายนาทีก่อนอย่างผิดตา

"เรียนมหาลัยไม่สนุกหรอกนะจะบอกให้" คนเคยมีประสบการณ์เอ่ยออกมาโรมันเรียนจบในเวลาอันรวดเร็วเพราะเขาอยากจะช่วยมอร์แกนทำงาน

"อาโรมอย่าพูดให้มิลินกลัวสิคะ" คนตัวเล็กหยุดเตะขาก่อนจะหุบยิ้มทันที

"ถ้าจะเรียนให้สนุกก็ย่อมได้แหละนะ" เมื่อรู้ว่ามิลินเป็นคนขี้กลัวและเชื่อคนง่ายเขาก็รับกลับคำทันที

"แต่มิลินกลัวไม่มีเพื่อนมากกว่า"

"ไม่เห็นต้องเครียดเลยไม่มีก็ช่างมัน"

"ไม่ได้สิคะมิลินไม่อยากแก่ตายแบบไร้เพื่อนเหมือนอาโรมนะคะ" คนตัวเล็กเอ่ยจี้ปมของอีกคนจนโรมันถึงกับหน้าชา สมัยเรียนเขามัวแต่ตั้งใจเรียนเลยไม่สนใจเรื่องเพื่อนเลยสักนิดแต่ตอนนี้เขาเองก็มีเพื่อนสนิทนะไม่ใช่ไม่มีเลยเสียหน่อย

"แต่อาโรมไม่เหงาหรอกค่ะเพราะมีมิลินไงคะ" หันไปยิ้มหวานให้เขาเพื่อเป็นกำลังใจให้เขา

"แค่มีมิลินอาก็ปวดหัวจะแย่แล้ว" บ่นออกมาเบาๆ แต่อีกคนได้ยินชัดเจนถึงเบ้ปากใส่เขาไปหนึ่งที

"ถ้ามีเพื่อนแล้วมิลินจะมีแฟน"

"ว่าไงนะ?!" คนที่ขับรถอยู่ถึงกับตกใจรีบถามให้แน่ใจอีกครั้งกลัวฟังผิด

"มิลินบอกว่าถ้ามีเพื่อนแล้วต่อไปก็จะหาแฟนค่ะ"

"หึ! เด็กน้อยคิดจะมีแฟนน่ะถามพ่อหรือยัง" โรมันเอ่ยอย่างมั่นใจว่ายังไงมอร์แกนก็ไม่มีทางยอมให้ลูกสาวคนสวยมีแฟนแน่นอน

"พ่อก็ไม่ได้ห้ามนะคะ"

"จริงดิ!?" โรมันตกใจเข้าไปอีกคนอย่างมอร์แกนคนหวงลูกยิ่งกว่าอะไรเนี่ยนะจะไม่ห้าม

"ค่ะ พ่อบอกว่ามีลินโตแล้วแต่ถ้าจะมีแฟนต้องผ่านด่านพ่อก่อน" เมื่อได้ฟังที่เธอพูดจบก็ทำให้โรมันโล่งใจทันที ด่านของมอร์แกนไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ๆ

"แต่ถ้ามิลินท้องก่อนพ่อคงห้ามไม่ได้สินะคะ"

"เฮ้ย! มิลินพูดอะไร!?" โรมันถึงกับเลี้ยวรถเข้าข้างทางทันที

"ก็เป็นแฟนกันก็ต้องมี...เรื่องอย่างว่าไม่ใช่เหรอคะ" คนตัวเล็กพูดเองอายเองแต่เธอได้ฟังจากคนอื่นๆ มาบ้างว่ามีแฟนแล้วก็ต้องมีเรื่องอย่างว่าด้วยถึงจะสมบูรณ์แบบ

"เฮ้อ! มิลิน"

"คะ?" รีบขานรับทันที

"มีแฟนน่ะมีได้แต่เรื่องพรรค์นั้นมันก็ต้องรอให้ทั้งสองฝ่ายพร้อมด้วย" โรมันถึงกับต้องอธิบายให้เธอเข้าใจใหม่อีกครั้งไม่รู้ว่าใครไปสอนเธอแบบนั้นยิ่งเชื่อคนง่ายอีกด้วย

"งั้นเหรอคะแล้วเมื่อไหร่จะพร้อมล่ะคะ"

"จะไปรู้ได้ไงเล่า" โรมันรีบตอบทันควัน สำหรับเขากับเรื่องพวกนี้น่ะพร้อมตลอดเวลาอยู่แล้วแต่กับเธอเนี่ยสิดูท่าต้องสอนกันอีกยาวขืนไปเจอผู้ชายที่คิดไม่ดีเข้าจะแย่เอา

"ต้องแต่งงานก่อนเหรอคะ"

"ก็คงงั้นมั้ง" ตอบปัดๆ ไปก่อนให้เธอเข้าใจแบบนั้นก็ดี

"แต่ว่าแม่ก็มีมิลินก่อนแต่งงานกับพ่อนะคะ" โรมันถึงกับต้องกุมขมับเขาลืมเรื่องนี้ไปเลย ตอนนั้นมิลินโตพอที่จะเข้าใจอยู่บ้างแล้วเธอรู้แค่ว่าพ่อกับแม่แอบไปแต่งงานกันสองคนโดยไม่บอกใครแต่จริงๆ แล้วทั้งคู่แค่ไปจดทะเบียนสมรสกัน

"เอาเป็นว่าถ้ามิลินมีแฟนจะเข้าใจเองแล้วกัน" โรมันรีบสรุปให้เธอ เขาไม่สามารถบอกอะไรเธอไปมากกว่านี้ได้แล้ว ถ้าพ่อของเธอรู้ว่าลูกสาวคิดแบบนี้ไม่โวยวายบ้านแตกเลยหรือไงนะ

"สงสัยต้องหาแฟนก่อนหาเพื่อนแล้วสิ"

"ตามใจเลยแล้วกัน" เหนื่อยที่จะห้ามหรืออธิบายแล้ว

"อาโรมจีบผู้หญิงยังไงคะ" คนตัวเล็กลองถามจากคนอายุมากเพราะคิดว่ามีประสบการณ์มาเยอะ

"ไม่รู้สิไม่เคยจีบใครก่อน" เขาไม่เคยจีบใครก่อนจริงๆ ช่วงวัยรุ่นก็มีแค่ไปชวนคุยสุดท้ายก็จบบนเตียงปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นอยู่แต่เปลี่ยนไปแค่ว่าเขาไม่ได้เป็นฝ่ายชวนคุยเมื่อแต่ก่อนแต่พวกหล่อนเสนอตัวเข้ามาแทน

"ทำไมอ่อนจังเลยคะ" อีกหนึ่งคำจากเธอที่ทำให้โรมันหน้าชา แค่เขาไม่จีบใครก่อนนี่อ่อนเลยเหรอ

"ถึงแล้วรีบไปเรียนได้แล้วไป" โรมันรีบวนรถจอดที่ตึกเรียนของเธอแล้วไล่เธอให้ลงไปก่อนที่เธอพูดอะไรแทงใจดำเขาอีก

"เย็นนี้มารับมิลินมั้ยคะ"

"ไม่ได้หรอกอาต้องทำงาน"

"เสียดายจังแต่ไม่เป็นไรค่ะ ไว้วันหลังก็ได้" บทจะว่าง่ายก็เข้าใจไปเสียหมดบทจะดื้อก็ปราบไม่อยู่เลยทีเดียว ร่างบางเดินสะพายกระเป๋าเข้าตึกเรียนโดยมีผู้คนหันมาสนใจไม่น้อยมิลินรู้สึกไม่ชอบที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนจึงได้แต่รีบเดินไปที่ห้องของตัวเอง

โรมันนั่งมองอยู่ในรถจนเธอลับสายตาไป หวังว่าวันแรกของการเรียนมหาวิทยาลัยของมิลินจะราบรื่นไปได้ด้วยดี มิลินรีบก้าวฉับๆ มาถึงห้องเรียนของตัวเองที่ระบุไว้ในใบที่เธอได้รับ คนในห้องที่นั่งกันอยู่พอเธอเปิดประตูเข้ามาก็หันขวับมองเธอกันทุกคน เธอจึงทำตัวลีบๆ แล้วค่อยๆ เดินไปหาที่ว่างนั่ง

"สวยจัง คนเอเชียเหรอแกดูสิ"

"น่ารักเนอะลูกคนรวยแน่ๆ เลย" เสียงผู้คนในห้องเริ่มดังขึ้นเมื่อเห็นมิลินใกล้ๆ พวกผู้หญิงพากันชมไม่หยุดปากส่วนพวกผู้ชายก็นั่งมองไม่วางตา มิลินไม่กล้าเข้าไปทักใครก่อนเพราะทุกคนดูรู้จักกันมาก่อนแล้วมีแค่เธอคนเดียวที่ไม่มีเพื่อน

"สวัสดีเราเจสซี่ เธอล่ะ" หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มที่พูดถึงเธอเดินเข้ามาแนะนำตัวกับเธออย่างเป็นมิตร

"ระ..เราชื่อมิลิน"

"ชื่อน่ารักจัง เป็นคนเอเชียหรือเปล่า" เพราะมิลินได้ผู้เป็นแม่มาเยอะจึงมีใบหน้าและรูปร่างไปทางเอเชีย

"แม่เราเป็นคนไทยน่ะ" ตอบไปด้วยพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน ทุกคนที่เห็นรู้สึกเหมือนมีแสงออร่าออกมาเมื่อเธอยิ้ม พวกผู้ชายพากันกุมหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ มิลินมองแต่ละคนที่มองเธอแปลกๆ ก็ได้แต่สงสัย

"เป็นลูกครึ่งสินะ เธอดูตื่นเต้นนะตกใจอะไรหรือเปล่า" มิลินไม่ได้ตอบแต่มองไปที่ทุกคนที่มองเธอไม่วางตา

"ถ้าเป็นพวกนั้นน่ะไม่ต้องตกใจหรอก ทุกคนแค่ไม่เคยเจอคนน่ารักๆ น่ะยิ่งเป็นสาวเอเชียที่นี่ยิ่งไม่มี"

"เราแปลกประหลาดเหรอ" มิลินถามพร้อมกับทำหน้าเศร้า

"ไม่ใช่ๆ แค่มหาลัยนี้ไม่ค่อยมีคนเอเชียมาเรียนน่ะมันไม่ค่อยจะมีชื่อเสียงเท่าไหร่ พวกคนรวยๆ ก็ไปเรียนในเมืองกันหมด" มิลินเลือกเรียนที่นี่เพราะมันใกล้บ้านและมีคณะที่เธอสนใจด้วยแต่ไม่รู้เลยว่าที่นี่จะไม่ค่อยมีพวกคนรวยมาเรียน ช่วงที่ผ่านมาพ่อของเธอคัดสรรให้เธอเรียนโรงเรียนที่มีแต่คนรวยเธอเลยเจอแต่สังคมของพวกคนมีเงินจึงทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่

"งั้นเหรอ เราก็คิดว่าเรามีอะไรผิดปกติไปซะอีก"

"ไม่ต้องกลัวหรอกพวกเราที่นี่ใจดีกันทุกคน มาสิเดี๋ยวเราจะพาไปรู้จักคนอื่นๆ"

"พวกเธอเป็นเพื่อนกันหมดเลยเหรอ"

"ก็ส่วนมากน่ะพวกเรามาจากโรงเรียนเดียวกัน" เจสซี่เอ่ยออกมาพวกเธอเรียนโรงเรียนธรรมดาแถวนี้พอจบมัธยมก็เลยมาต่อมหาวิทยาลัยนี้กันเป็นส่วนใหญ่

"ดีจังเลยเนอะ" เจสซี่พามิลินไปแนะนำเพื่อนๆ ของตัวเองพร้อมกับกันพวกผู้ชายในห้องที่เข้ามาใกล้เธอด้วย

"เฮ้! นายน่ะทำให้มิลินกลัวนะ" เจสซี่รีบห้ามเพื่อนผู้ชายที่กำลังทำหน้าเหมือนคนสติล่องลอยเมื่อได้เห็นมิลิน

"ขอโทษครับผม" ชายหนุ่มสำนึกผิดรีบขอโทษก่อนจะเดินไปอยู่ด้านหลังเพื่อนคนอื่น มิลินทั้งยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน คนที่เธอคุยด้วยล้วนแต่นิสัยดีถึงเธอจะรู้จักแค่กลุ่มเพื่อนของเจสก็ตามแต่คนอื่นในห้องที่มาจากที่อื่นก็เข้ามาทำความรู้จักเธอกันอย่างเป็นมิตรทุกคน สาขาที่เธอเลือกเรียนมีแค่สี่สิบเจ็ดคนเท่ากับว่าตอนนี้เธอรู้จักเพื่อนครบทุกคนแล้วซึ่งเป็นปาฏิหาริย์กับเธอมาก