พิศวาสหลงรักเด็กแสบ

@ประเทศอิตาลี

หญิงสาวหน้าตาสวยสะพรั่งสมวัยเป็นที่หมายตาของผู้ชายทุกวัยไม่เว้นแม้แต่เด็ก มิลินเรียนช้ากว่าเพื่อนวัยเดียวกันหนึ่งปีเพราะพ่อของเธอให้เธออยู่เรียนภาษาเมื่อตอนหกขวบที่เธอเพิ่งย้ายมาอยู่อิตาลีแต่ตอนนี้มิลินสามารถสื่อสารและพูดคุยได้ทั้งภาษาไทย อิตาลี อังกฤษ

"มิลินพ่อว่าให้อาจารย์มาสอนที่บ้านเราก็ได้นะลูก" คนเป็นพ่อเริ่มออกอาการหวงลูกสาวเกินเหตุ มอร์แกนไม่ชอบเลยที่ลูกสาวโตขึ้นมาสวยและเรียบร้อยแบบนี้ ความแสบซนที่เคยมีก็หายไปหมดจนอดห่วงไม่ได้

"ทำไมล่ะคะพ่อหนูอยากไปเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ" เธอเพิ่งจะขึ้นมหาวิทยาลัยในวัยยี่สิบปีซึ่งมากกว่าเพื่อนวัยเดียวกันจึงอยากไปพบปะกับเพื่อนๆ ไม่ใช่เรียนอยู่ที่บ้าน

"พ่อเป็นห่วงหนูน่ะลูก มิลินยังเด็กพ่อไม่อยากให้มิลินต้องไปเรียนไกลๆ"

"พ่อคะที่เรียนของหนูขับรถแค่ 20 นาทีก็ถึงแล้วค่ะแล้วอีกอย่างหนูไปเรียนเช้าตอนเย็นก็กลับแล้ว"

"นั่นสิครับพ่อพี่มิลินโตแล้วนะครับปล่อยให้มีแฟนได้แล้ว" มิเกลหนุ่มวัยสิบสองที่มีความโตเป็นผู้ใหญ่เพราะถูกคนเป็นพ่อสอนให้คอยดูแลพี่สาวไม่ให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้แต่มิเกลเห็นว่าพี่สาวโตพอที่จะดูแลตัวเองได้และอยากให้พี่มีแฟนเหมือนคนอื่นได้แล้ว

"มิเกลลูกพูดอะไรน่ะ มิลินยังไม่โตเสียหน่อย" มอร์แกนถึงกับกลุ้มใจที่แม้แต่ลูกชายก็ยังเห็นดีเห็นงามด้วย

"พ่อครับพี่มิลิน 20 แล้วนะ เพื่อนวัยเดียวบางคนมีลูกไปแล้วมั้งครับ" มิเกลเอ่ยไปตามที่เห็นเพราะตั้งแต่เด็กเรียนที่เดียวกับมิลินตลอดแต่เพราะตอนนี้มิลินต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยแต่มิเกลยังเรียนไม่จบม.ต้นจึงไปเรียนด้วยกันไม่ได้

"ไม่ได้ๆ จะเอาคนอื่นเป็นแบบอย่างไม่ได้"

"พ่อคะหนูไม่ได้จะมีลูกเสียหน่อยค่ะหนูแค่ไปเรียนนะคะ" มิลินเข้าไปอ้อนกอดแขนผู้เป็นพ่อเอาไว้แน่น มอร์แกนที่แพ้ลูกอ้อนของลูกก็เริ่มใจอ่อน

"แต่มีแฟนได้ใช่มั้ยครับพี่" มิเกลแกล้งเอ่ยแซวอย่างขำๆ เพราะแม้แต่เพื่อนในห้องของตนเองก็ยังชอบมิลินเลยนับประสาอะไรกับผู้ชายในมหาวิทยาลัย

"เกลเงียบเลย" มิลินหันไปดุใส่น้องอย่างไม่จริงจัง เธออุตส่าห์ทำให้พ่อใจอ่อนแล้วแต่มิเกลดันไปจุดชนวนให้พ่ออีกครั้ง

"โอเคๆ เงียบก็ได้" เด็กหนุ่มจอมแสบปิดปากแต่ไม่วายแกล้งทำปากขมุบขมิบ

"คุณมอร์แกนคะ"

"จ๋า" มอร์แกนตอบอย่างเสียงอ่อนยวบเมื่อภรรยาสุดสวยที่นั่งเงียบอยู่นานเรียกตนเอง

"กุลว่าลูกโตแล้วนะคะปล่อยลูกเป็นอิสระบ้างเถอะค่ะ" กุลธิดาคุณแม่ยังสวยไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดของสามีมากนักที่อยากจะเก็บลูกไว้แต่ที่บ้านเธออยากให้มิลินไปเผชิญโลกภายนอก ให้ลูกได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง

"แต่กุลก็รู้นี่ว่าลูกเราไม่ค่อยมีเพื่อน" มิลินได้ยินแบบนั้นจึงหน้าสลดลงเธอไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคนตั้งแต่เรียนมาเพราะเพื่อนผู้หญิงชอบว่าเธอเรียกร้องความสนใจจากพวกผู้ชายถึงจะมีเพื่อนก็มีแค่เพื่อนที่หวังผลประโยชน์จากเธอเท่านั้น

"หนูจะพยายามหาเพื่อนให้ได้ค่ะพ่อ" เธอรู้ว่าพ่อเป็นห่วงเธอเรื่องนี้แต่ยังไงเธอก็ต้องมีเพื่อนให้ได้

"ปีนี้ผมไม่ได้ไปนั่งกินข้าวกลางวันกับพี่อีกแล้วนะ" มิเกลเอ่ยออกมาเพราะทุกกลางวันเขาต้องไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารกับพี่สาวทุกวันเพื่อไม่ให้พี่เหงา

"ไม่เป็นไรพี่โตแล้วถึงไม่มีเพื่อนพี่ก็กินข้าวคนเดียวได้" มิลินทำท่าทีไม่ให้พ่อเป็นห่วงแต่ในใจแอบหวั่นไม่น้อยเธอจะไร้เพื่อนไปตลอดแบบนี้ไม่ได้เธออยากมีเพื่อนสักคน ไว้คอยปรึกษา ไปเที่ยว ทำการบ้านด้วยกันเธอแค่ต้องการเพื่อนสักคนที่จริงใจกับเธอ

"ลูกสาวแม่โตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย" กุลธิดารู้ว่าลูกเองก็หนักใจแต่พยายามเข้มแข็งคนเป็นแม่อย่างเธอจึงทำได้แค่คอยอยู่ด้านหลังคอยผลักดันลูกให้เดินต่อไปเท่านั้น

"โตจนจะมีแฟนแล้วไงครับแม่" มิเกลยังคงวนกลับมาเรื่องที่จะให้พี่สาวมีแฟนให้ได้เพราะเขาจะได้ไม่ต้องคอยไปไหนกับพี่อยู่ตลอดเขาจะได้มีอิสระในการเล่นเกมได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่มีพี่สาวมาป่วน

"เรื่องนี้พ่อห้าม จะมีแฟนได้ต้องรอให้โตกว่านี้ก่อน"

"น่าจะอายุ 40 พอดี" มิเกลแซวจนโดนคนเป็นแม่หยิกเข้าที่แขน

"หนูไม่สนใจเรื่องแฟนหรอกค่ะพ่อ เชื่อใจหนูนะ" มิลินเข้าไปกอดผู้เป็นพ่ออย่างอ้อนจนทำให้ผู้เป็นพ่อใจอ่อนยอมให้ลูกไปเรียนตามที่ต้องการ เจอลูกอ้อนแบบนี้คนอย่างมอร์แกนจะไม่ยอมได้อย่างไร

ชายหนุ่มร่างกายกำยำเนื้อตัวเต็มไปด้วยมัดกล้ามในวัยสามสิบห้าปีเดินอย่างมาดแมนเข้ากาสิโนของตนเองที่มอร์แกนยกให้เขาดูแลเมื่อห้าปีก่อน เขาจัดการบริหารใหม่ด้วยความสามารถของเขาเองจนมอร์แกนถึงกับเอ่ยปากชมในตัวโรมัน