บทที่4.

“นี่เธอคือคนรับใช้คุณคริส คนใหม่เหรอ” กุ๊บกิ๊บถามสมาชิกใหม่ด้วยน้ำเสียงห้าวห้วน

“ค่ะ ชื่อน้องมดนะคะ”

“ฉันไม่อยากรู้หรอกว่าเธอชื่ออะไร แต่ก็ดีรู้จักกันไว้ไม่เสียหลาย แล้วเป็นลูกใคร จบอะไรมา อยู่ที่ไหนมาก่อน มีแฟนรึยัง แล้วเธอคิดว่าจะอยู่รับใช้คุณคริสได้กี่วัน”

“นี่นังกุ๊บกิ๊บแกจะมาถามน้องมดทำไมวะ แกมีหน้าที่เป็นฝ่ายทะเบียนบุคคลตั้งแต่เมื่อไหร่”

เสียงคนขับรถที่ชื่อว่า เดชา พูดขึ้นอย่างไม่ชอบใจแต่ยิ้มให้รติมาเสียกว้างโชว์ฟันขาวสะอาดที่ตัดกับสีผิว ฟังจากสำเนียงแล้วเดชาน่าจะมาจากที่ราบสูงแน่ๆ

“แล้วมันเรื่องอะไรของมึงวะได้เด่ มึงมีหน้าที่ขับรถก็ขับไปอย่าแส่”

“ก็ไม่ได้อยากแส่หรอกโว้ยนังนกสองหัว แค่หมั่นไส้อีพวกสอดรู้สอดเห็นชอบเอาเรื่องของนายไปขายไปหากินกับพวกจิตใจสกปรก”

เดชาพูดเยาะๆ ในขณะที่รติมาได้แต่ยืนมองทั้งสองโต้เถียงกันอย่างไม่รู้ว่าเรื่องที่ทั้งคู่พูดนั้นมันเกี่ยวกับเธอตรงไหนและมันมีความเป็นมาอย่างไร

“เรื่องของกู และกูก็ทำเพื่ออนาคตอีกหน่อยคุณน้องญาก็จะกลับมาแล้ว พวกมึงระวังให้ดีเถอะ แล้วคุณไอรดาก็อาจจะได้เป็นเจ้านายของพวกแกๆๆ และแก ทุกๆ คน พวกแกน่าจะสำนึกเอาไว้”

กุ๊บกิ๊บพูดเสียงกระแทกและชี้หน้าคนที่อยู่ตรงนั้นอีกสองสามคนซึ่งมายืนดูเดชากับกุ๊บกิ๊บเถียงกันด้วยความเคยชิน

“โอ๊ย ให้มันจริงก่อนเถอะวะนังกุ๊บกิ๊บกูกลัวว่ามึงจะฝันค้าง พี่สาวใจโลเลทิ้งคู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงานกันอีกแค่ไม่กี่วันไปอย่างใจร้ายเพียงแค่คุณคริสตาบอด แกคิดว่าคุณคริสจะพิศวาสน้องสาวของคนที่ทิ้งเธอไปหรือวะ อีกอย่างนะเว้ยคุณไอรดาน่ะ ไม่มีทางมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ได้หรอกเว้ย”

ป้าเพียง หญิงแม่บ้านสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันจนกุ๊บกิ๊บหน้าแดงด้วยโทสะ

“เออ คอยดูก็แล้วกันหากคุณไอรดาได้เป็นคุณผู้หญิงบ้านนี้เมื่อไหร่พวกแกเตรียมไสหัวออกไปจากบ้านนี้ได้เลย”

“เออ กูก็จะคอยดู” เสียงของคนรับใช้ที่อยู่ตรงนั้นพูดขึ้นพร้อมๆ กันและหัวเราะเยาะจนกุ๊บกิ๊บทนไม่ไหวจึงได้แต่สะบัดหน้าพรืดอย่างฉุนเฉียว และเคลื่อนย้ายสะโพกอันใหญ่โตจากไปท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน

“อย่าไปถือสามันเลยค่ะคุณหนูน้องมด ไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวกับพวกเราดีกว่า”

ป้าเพียงพูดขึ้นอย่างอารี ใบหน้ายิ้มละไมให้เธอนั้นทำให้รติมาใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยๆ หลายๆ คนที่นี่ก็เอ็นดูเธอ

“ขอบคุณค่ะป้าเพียงแต่น้องมดทานข้าวกับคุณชาคริตแล้วค่ะ เธอให้น้องมดทานเป็นเพื่อน แล้วก็ไม่ต้องเรียกน้องมดว่าคุณหนูหรอกค่ะ น้องมดก็เป็นลูกจ้างเหมือนๆ กับทุกๆ คนนั่นล่ะไม่ได้มีอะไรพิเศษ”

“แต่ป้าเต็มใจนี่คะ โถแม่คุณ.. แม่จิตเล่าให้ป้าฟังแล้วว่าทำไมคุณหนูถึงได้มาอยู่ที่นี่ ถือเสียว่าป้าเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งก็แล้วกันนะ ป้าน่ะหัวอกเดียวกันกับแม่จิต พวกสาวโสดไม่มีลูกไม่มีผัว”

ป้าเพียงพูดยิ้มๆ เช่นคนมีอารมณ์ขัน รติมายิ้มให้แม่จิตเล็กน้อย เรื่องที่เธอจดทะเบียนกับชาคริตจะมีแค่สี่คนเท่านั้นที่รู้คือเธอ ชาคริต คุณประเสริฐและแม่จิต

“อ้าวป้า แล้วป้าไม่เอ็นดูพวกฉันมั่งเหรอ พวกฉันน่ารักนะ”

เดชาแซวยิ้มๆ ขณะตักข้าวใส่ปาก เนื่องจากทุกคนนั่งล้อมวงกินข้าวกันที่โต๊ะตัวใหญ่ขัดมันเงาวับหน้าห้องพักของคนรับใช้ ที่มีเกือบสิบห้อง มีต้นชมพู่ต้นใหญ่แตกกิ่งก้านสาขาให้ร่มเงา และตอนนี้ก็ครึกครื้นเพราะมีสมาชิกใหม่เข้ามา

“นี่เอามะเหงกไปกินไอ้เด่ ทะลึ่งนักไอ้นี่”

“โธ่ๆ ป้าเรียกชื่อฉันให้ถูกๆ หน่อยสิ ฉันชื่อเดชา ไม่ใช่เด่ๆ นะป้า แล้วเดชาก็น่ารักจุงเบยด้วยนะ อิอิ” เดชาแย้งด้วยคำฮิตติดปากเทรนเกาหลีพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างมาประสานกันกลางศีรษะเป็นรูปหัวใจอย่างที่วัยรุ่นฮิตทำท่านี้กัน

“แหมไอ้เด่ ไม่หล่อแล้วยังจะหน้าด้านหน้ามึนไม่ดูสารรูป ทำท่าน่ารักจุงเบยหรือที่เรียกว่า น่ารักเหมือนควายเลย ได้เหมือนมากๆ ว่ะ แต่ควายน่ารักกว่าเอ็งเยอะเลยแล้วมันก็ไม่กะล่อนเหมือนเอ็ง” ป้าเพียงว่าอย่างหมั่นไส้

“อ้าวป้าเพียงทำไมพูดงี้ล่ะเขาเสียใจนะ ชิ เขางอนตะเองแล้ว เอ่อ พี่ชื่อเดชานะครับคุณน้องมด”

เดชาทำทีเป็นงอนป้าเพียง แล้วก็หันมายิ้มหวานให้รติมาซึ่งยืนมองทุกๆ คนอยู่ด้วยรอยยิ้มกว้างจนแทบจะถึงใบหูจนป้าเพียงหมั่นไส้เอาทัพทีโขกโป๊กลงบนศีรษะ ซึ่งปกคลุมด้วยผมหยิกขอดนั้นเสียงดัง สร้างเสียงหัวเราะในวงกินข้าวของบรรดาคนรับใช้ และทุกๆ คนต่างก็ได้ต้อนรับสมาชิกใหม่ด้วยความยินดี และค่อนข้างจะเห็นใจที่รติมาต้องมารับเคราะห์แทนคนอีกคน ซึ่งตอนนี้กำลังหลงระเริงอยู่อีกมุมของประเทศอย่างหน้ามืดตามัว

“เธอมาช้า มัวอ้อยอิ่งทำอะไรอยู่..”

“น้องมดคุยกับพวกพี่ๆ เขาเพลินน่ะค่ะ ขอโทษนะคะคุณชาคริต อย่าโกรธน้องมดเลยนะคะครั้งต่อไปน้องมดสัญญาว่าจะมาให้ตรงเวลา”

รติมารีบบอกเพราะกลัวเขาจะโกรธมากกว่านี้ด้วยว่ารู้ตัวดีว่าตนเองนั้นมาผิดเวลาที่เขาได้บอกไว้ ซ้ำยังมัวแต่คุยเพลินเสียอีก

ชาคริตไม่พูดอะไรแต่เขาก็ไม่ละจากสิ่งที่กำลังทำอยู่เหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น รติมามองตามมือหนากำลังขึ้นรูปดินเหนียวจากแท่นกลมๆ ตรงหน้าด้วยความคล่องแคล่วเหมือนคนที่ไม่ได้มีความผิดปรกติทางสายตาแต่อย่างใด หญิงสาวจึงเดินเลี่ยงไปนั่งที่เก้าอี้มุมห้องแล้วนั่งดูเขาเงียบๆ

ร่างแข็งแกร่งของชายหนุ่มซึ่งเพียบพร้อมและแสนจะหล่อเหลาสวมเพียงกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อดีสีเข้ม แผงอกกว้างนั้นเต็มไปด้วยลอนกล้ามสวยอย่างที่นายแบบบางคนยังต้องอาย เพลงที่บรรเลงคลอเบาๆ ทำให้รติมาคลายความกังวลได้บ้างและดูเหมือนว่าเขาก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกัน หญิงสาวกวาดตามองห้องโถงซึ่งชาคริตใช้เป็นที่ทำงานที่เขารักนั่นคือ งานปั้น อย่างสำรวจและทึ่งเมื่อเห็นผลงานการปั้นในรูปแบบต่างๆ นั้นสวยงามประณีตนัก และถูกจัดเรียงงดงามลงตัว ราวเธอกำลังอยู่ในแกเลอรี่หรืองานนิทัศการจัดแสดงประติกรรมกระนั้น และตอนนี้ดูเหมือนเขากำลังขึ้นรูปอะไรบางอย่าง ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นงานปั้นแบบลอยตัว ชาคริตดูเพลินไปกับสิ่งที่ทำสังเกตจากใบหน้านั้นไม่ดูเคร่งเครียดเหมือนเมื่อตอนเย็น