ตอนที่ 8

ปากของเธอระริกสั่น ทว่าก็ช้าไปที่จะปฏิเสธ มันเป็นความหอมหวานที่เธอสัมผัสได้จากของจริง ณ ตอนนี้ เวลานี้ ในขณะนี้แล้ว ไคไล้เล็มและเลาะเลียในอุ้งปากของเธอด้วยลิ้นหนาของเขา

“อู...อืม...อือ” เจนสุดาเผลอครางลึกในลำคอ ไคยังจับมือของเธอข้างที่โดนเปลือกหอยบาดไว้แน่นและในขณะเดียวกันเขาก็จูบเธออย่างมีชั้นเชิงและลีลาการจูบนั้นก็ทำให้เธอจินตนาการไปว่าเธอกำลังเป็นนางเอกนิยายอีโรติกแทนที่จะเป็นนิยายโรมานซ์

“คุณเจน...” ไคครางชื่อของเธอออกมาเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกไป ชายหนุ่มทำสีหน้าเหมือนสำนึกผิดที่เผลอไผลทำอะไรตามใจปรารถนา แต่เมื่อครู่เขาหักห้ามใจตัวเองไม่ได้นี่นาเมื่อเห็นริมฝีปากจิ้มลิ้มของเจนสุดาเผยออกเหมือนอย่างจะเชิญชวน

“เอ้อ...เดี๋ยวผมจะพาคุณเจนเข้าไปเที่ยวชมป่าโกงกางด้านโน้นก็แล้วกันนะครับ คงจะดีกว่าขุดหอยที่นี่”

เขานำเสนอด้วยรอยยิ้มที่หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าไค เป็นชาวประมงที่หล่อเหลามากขนาดไหน ดวงหน้าสวยหวานแดงซ่านและช่างน่าอายเพราะเขาคงสังเกตได้ว่าเธอเขินมากขนาดที่หายใจผิดจังหวะ

“ฉันนี่แย่จริง ๆ นะคะ ดูซี ขุดหาหอยแค่นี้ก็ได้แผลซะแล้ว”

“ว่ากันไม่ได้หรอกครับ ขนาดคนที่ชำนาญแล้วก็ยังมีพลาดได้ มันเป็นเรื่องธรรมดาครับคุณเจน ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวน้ำลดลงมากเรือจะเข้าไปในคลองเล็กลำบาก”

”ไค...” เจนสุดาร้องเรียกเมื่อเขากำลังจะเดินนำหน้า ไคหันกลับมาอีกครั้ง

“มีอะไรหรือครับ?”

“เอ้อ...ทีหลังอย่าเรียกฉันว่า คุณ เลยนะคะ เรียก เจน เฉย ๆ ดีกว่าค่ะ”

เจนสุดาเห็นรอยยิ้มเขิน ๆ ของชาวประมงหนุ่มหล่อล่ำแล้วเหมือนกับว่ามันกำลังทำให้หัวใจของเธอละลาย

“ครับ...เจน” ไครับปากก่อนจะช่วยประคองเธอขึ้นเรือหาปลาของเขาและล่องเข้าไปในคลองเล็ก ๆ ที่โอบล้อมด้วยป่าแสมและโกงกางรกเรื้อ ธรรมชาติอันงดงามทำให้เจนสุดาลืมความเจ็บปวดบนแผลที่นิ้วของเธอไปเลยทีเดียว

ไคพาเรือของเขาแล่นเลาะเข้าไปในคลองน้ำเล็ก ๆ ที่สองฝั่งเต็มไปด้วยไม้น้ำเค็มจำพวกโกงกางดูน่าตื่นใจจนหญิงสาวไม่รู้สึกตัวเลยว่ามันลึกเข้าไปมากแค่ไหนแล้ว กระทั่งแดดเริ่มโรยแสงเป็นสีส้มอ่อน และเมื่อไคหันหัวเรือกลับเขาก็พูดขึ้นมาว่า

“โอ...แย่จริง น้ำลดมากจนเรือออกไปไม่ได้แล้วล่ะครับ”