ตอนที่ 9

เจนสุดาได้ยินสิ่งที่ไคพูดเต็มสองหู เธอมองหน้าเขาและมองไปรอบ ๆ ก็เห็นจริงดังที่เขาว่า สันดอนที่ผุดขึ้นมาบนโค้งคลองเล็ก ๆ ทำให้เรือแล่นต่อไปไม่ได้

“แล้ว...จะทำยังไงดีคะ ไค?”

นักเขียนสาวถามเขาด้วยความเป็นกังวล ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดสักครู่ก่อนตอบ

“คงต้องรอให้น้ำขึ้นเต็มที่นั่นล่ะครับ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ผมจะพาเรือเข้าไปแอบในถ้ำ เผื่อว่าฝนจะตกหรือมีพายุ”

“อากาศดีอย่างนี้ฝนคงไม่ตกกระมังคะ”

“อย่าไว้ใจทะเลครับ อะไรก็เกิดขึ้นได้ ยิ่งถ้าอยู่กลางทะเลยิ่งอันตราย มันสวยงามแต่ก็แฝงความน่ากลัวรอบด้าน แต่เจนอย่ากังวลไปเลยนะครับ ผมจะพาคุณกลับไปที่เกาะมินดาได้อย่างมีสวัสดิภาพแน่นอน”

เขารับประกันและหญิงสาวก็รู้สึกเชื่อใจในคำพูดของเขา ไคพาเรือแล่นเลาะลึกเข้าไปอีก กระทั่งถึงถ้ำที่ลอดไปอีกด้านหนึ่งได้ แต่เขาก็เลือกจะพาเรือลำน้อยเข้าไปหลบอยู่ด้านในที่แสงแดดยังคงส่องถึง

เจนสุดาไม่พูดอะไรอีก เธอนั่งรอคอยเวลากระทั่งแสงสีทองหมดไปจากฟากฟ้าและบรรยากาศรอบ ๆ รู้สึกได้ถึงระดับน้ำที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ไคบอกว่าก็ยังไม่เต็มที่พอจะพาเรือแล่นเลาะคลองเล็กออกไป ชายหนุ่มจุดตะเกียงเจ้าพายุแขวนไว้ที่เสาเล็ก ๆ หัวเรือก่อนจะหันกลับมาถามหญิงสาว

“แผลที่มือเป็นยังไงบ้างครับเจน?”

ไคไม่ได้ถามอย่างเดียวแต่ยังขยับตัวเข้ามาใกล้ ใกล้มากจนเจนสุดารับรู้ได้ถึงลมหายใจของเขา

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เจนไม่เจ็บแล้ว แค่แผลเล็ก ๆ เท่านั้น”

“ไหนดูหน่อยซีครับ”

หนุ่มลูกครึ่งไทยฮาวายดึงมือของหญิงสาวขึ้นมาพินิจดูผ่านแสงตะเกียงที่วูบไหวอยู่ภายใต้เงาถ้ำ เจนสุดาอดไม่ได้ที่จะมองหน้าเขา หนุ่มชาวประมงหล่อล่ำที่ยิ่งมองใกล้ ๆ เธอก็เห็นความเร้าใจฉายออกมาไม่ว่าจากแววตาหรือสีหน้า ทั้งรอยยิ้มและน้ำเสียง ยิ่งได้อยู่ใกล้ ๆ ก็ยิ่งทำให้เธอยิ่งรู้สึกหวั่นหวามมากเป็นทวีคูณ

“เอ้อ...ปล่อยเถอะค่ะ ไค...เอ้อ..เจน”

“เจน...” ไคเรียกเธอโดยที่เขาไม่ยอมปล่อยมือเรียวบางให้เป็นอิสระอย่างที่ปากเธอพยายามเรียกร้อง ซ้ำยังจับจ้องมายังดวงหน้าแสนสวย

“เจน...คุณมีแฟนหรือยังครับ?”

เจนสุดาหายใจไม่ทั่วท้อง จู่ ๆ เขาก็ตั้งคำถามนี้ขึ้นมา หญิงสาวส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนตอบ

“เจนยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ”

“จริงหรือครับ?...ไม่อยากจะเชื่อเลย”

“จริง ๆ นะคะ” เธอรีบบอกเขา “ว่าแต่คุณเถอะค่ะ ๆ ไค คุณคงจะมีเมียแล้วใช่ไหมคะ?”

“ผมก็ยังไม่มีใครเหมือนกันครับ ชาวประมงหาเช้ากินค่ำอย่างผมคงไม่มีผู้หญิงที่ไหนอยากจะมาตกร่องปล่องชิ้นด้วย”

“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะ” หญิงสาวเผลอจับมือเขาไว้แน่น “คนดี ๆ น่ะ ผูหญิงที่ไหนก็ปฏิเสธไม่ลงหรอกนะคะ เจนคนหนึ่งล่ะค่ะที่เห็นว่าคุณเป็นคนดี...เอ้อ...”

เจนสุดาหยุดคำพูดของตัวเองแทบไม่ทัน มันเหมือนเป็นการสารภาพบางสิ่งบางอย่างออกมาพร้อมคำพูดนั้นแต่ไคกลับรู้สึกดีและจับมือหญิงสาวไว้แน่น

“จริงหรือครับ เจน...คุณ...ไม่ปฏิเสธผู้ชายดี ๆ อย่างนั้นหรือครับ?”

เจนสุดาเอียงอายเกินกว่าจะตอบเขาได้ แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้กล่าวอะไรอีกชายหนุ่มก็ก้มหน้าลงไปหาอย่างรวดเร็ว มันเป็นจูบครั้งที่สองในเรือที่โคลงเคลงไปตามแรงคลื่นเล็ก ๆ