ตอนที่ 5

เช้าวันรุ่งขึ้นที่เจนสุดาตื่นขึ้นมาหลังจากนอนหลับไปตั้งแต่หัวค่ำโดยเธอก็ไม่รู้เลยว่าไคกลับเข้ามาและนอนหลับอยู่บนเก้าอี้หวายในห้องรับแขกตอนไหน

หญิงสาวกลับเข้าไปในห้อง อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พามาด้วยแค่ชุดเดียว เป็นเสื้อยืดคอวีและกางเกงขากว้างแบบสบาย ๆ คล้ายกางเกงเลก่อนจะออกมาข้างนอกและพบว่าไคซึ่งสวมใส่กางเกงขายาวแบบสามส่วนและไม่สวมเสื้ออย่างเมื่อวานยืนรอเธออยู่ก่อนแล้วที่หน้าระเบียงบ้าน

“อรุณสวัสด์ครับ คุณเจน...เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมครับ?”

เขาถามอย่างอารมณ์ดี เจนสุดารู้สึกร้อนขึ้นมาที่ใบหน้าทั้งที่แดดยังส่องเข้ามาไม่ถึงบ้าน เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็ดูเขาซี ผู้ชายอะไรรูปร่างหน้าตาดีชะมัด แถมยังสวมกางเกงตัวเดียวอวดกล้ามหน้าอกและแขนล่ำทำให้หญิงสาวคิดว่าเธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าพระเอกในนิยายชวนฝันยังไงยังงั้นเลยทีเดียว

“ค่ะ...สบายค่ะ” เธอตอบแล้วเสยผมยาวดำขลับที่พลิ้วไปตามแรงลม ท่าทางเหมือนเก้อเขินพลอยทำให้ไคมีสีหน้าเข้มขึ้นตามไปด้วย

“ผมดีใจนะครับที่คุณเจนนอนหลับสบายเมื่อคืนนี้ ผมคิดว่าคุณจะกลัวเสียอีกเพราะตอนผมกลับเข้ามาคุณก็เข้านอนแล้ว”

“เอ้อ...แล้ววันนี้ คุณจะพาฉันไปไหนบ้างคะ ไค?”

หญิงสาวถามขึ้นขณะพยายามคุมน้ำเสียงตัวเองเองให้มั่นคง น่าแปลกที่เมื่อพบเขาเป็นครั้งที่สองในเช้านี้เธอมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป อาจเป็นเพราะไคทำให้เธอไว้วางใจและเธอก็คิดว่าเขามีความเป็นสุภาพบุรุษซึ่งก็เข้ากับบุคลิกตัวละครเอกของเธออีกจนได้

“ผมจะพาคุณเจนล่องเรือไปทะเลแถบนี้ แต่อาจจะไปไม่ไกลมาก ไม่ทราบว่าคุณเจนจะรีบกลับหรือเปล่าครับ?”

“จริง ๆ แล้วเจนไม่ได้วางแผนอะไรไว้ก่อนจะมาที่นี่หรอกนะคะ ถ้าที่เกาะมินดานี่มีอะไรที่น่าสนใจ เจนอาจจะขอพักอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวัน”

“กี่วันก็ได้ครับคุณเจน”

ไคพูดและเผลอมองหญิงสาวร่างบอบบางตรงหน้าด้วยประกายตาสีอำพันแกมน้ำเงินที่ส่องประกายระยิบระยับ เขาเผลอมองความงามอันเจิดจรัสของนักเขียนนิยายสาวตรงหน้าชั่วครู่ก่อนจะนึกอะไรได้และแสร้งทำเป็นมองออกไปยังท้องทะเลเบื้องนอก

“วันนี้คลื่นลมสงบ แดดสวยมาก เราไปกันเถอะครับ คุณเจน”

เจนสุดายิ้มรับและกระชับสายสะพายกล้องถ่ายรูปขนาดเล็กที่เธอพกติดกระเป๋ามาด้วยก่อนเดินตามชายหนุ่มไปขึ้นเรือที่เกยตื้นอยู่บนชายหาด มันเป็นเรือหาปลาขนาดเล็กติดเครื่องยนต์ที่ท้ายเรือ ไม่มีหลังคาและเต็มไปด้วยอุปกรณ์หาปลาทั้งแห อวน คันเบ็ด ไคจัดข้าวของของเขาอย่างลวก ๆ ด้วยการแหวกอุปกรณ์พวกนั้นออกไปให้มีที่พอสำหรับแขกสาวของเขานั่งอย่างสบาย