ตอนที่ 3

“ตกลงค่ะ...ไค ฉันจะเชื่อคุณ ว่าแต่...คุณดูไม่เหมือนชาวเกาะ เอ้อ...ฉันหมายถึงชาวเกาะที่เป็นคนไทยแท้เลยนะคะ”

“ผมเป็นลูกครึ่งครับ พ่อเป็นคนไทยส่วนแม่ของผมเป็นชาวฮาวาย ตอนนี้ท่านทั้งสองอยู่ที่เกาะฮาวาย แต่ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ไค ชื่อของผม แปลว่า ทะเลครับ คุณเจน”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มและคำพูดละเมียดละมัยรวมทั้งท่าทีสุภาพอ่อนหวานซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นบุคลิกภาพของหนุ่มชาวเกาะตัวโตกล้ามล่ำแต่หล่อเหลาจนหญิงสาวแทบไม่อยากปักใจว่าเขาเป็นชาวประมงธรรมดาทำให้เจนสุดารู้สึกหวั่นหวามขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ท้ายที่สุดเธอก็พยักหน้า

“ค่ะ...ไค...ฉันจะเชื่อคุณ... ไหนล่ะคะ บ้านที่คุณจะให้ฉันพักคืนนี้”

“ตามผมมาทางนี้เถอะครับ”

ชายหนุ่มกล่าวและเจนสุดาก็ไม่ปฏิเสธที่จะตามเขาไปตามทางซึ่งทั้งสองเดินไปตามแนวหาดทรายห่างจากที่เรือมาส่งเธอเมื่อครู่อีกไม่ไกลก็เห็นบ้านทรงบาหลีวางตัวอิงแอบอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้บนเนิน

อาจดูเหมือนทุกอย่างเร็วไป แต่หญิงสาวกลับรู้สึกไว้วางใจผู้ชายคนนี้อย่างประหลาด ท่าทีของเขา แววตาคู่นั้นไม่ได้ส่อแสดงว่าเขาเป็นคนเลวร้าย ตรงข้ามทำให้เธอเกิดความรู้สึกบางอยย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ

“ผมอยู่ที่นี่คนเดียวครับคุณเจน แต่คืนนี้ผมจะยกบ้านหลังนี้ให้เป็นที่พักของคุณ”

หนุ่มชาวเกาะตัวโตกล่าวขณะเปิดบานประตูเข้าไปทำให้เจนสุดาเห็นว่าข้างในนั้นได้รับการตกแต่งอย่างเรียบง่ายน่าอยู่ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นไม้แบบเรียบ ๆ หญิงสาวอดที่จะรู้สึกว่า ไค เป็นผู้ชายที่แสนอบอุ่นขึ้นมาไม่ได้

“เจนมารบกวนคุณหรือเปล่าคะ ไค?”

หญิงสาวถามเขาขณะวางกระเป๋าสะพายของเธอลงบนโต๊ะรับแขกและมองไปรอบ ๆ บ้านอันสงบเงียบเชียบ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ นาน ๆ จะมีคนมาเยี่ยมเยียนที่นี่สักที ถือว่าเป็นหน้าที่ของเจ้าบ้านที่ต้องดูแลแขกก็แล้วกันครับ เอ้อ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเจนทำงานอะไรหรือครับ?”

“เจนเขียนหนังสือค่ะ...เป็นนักเขียน แต่ไม่ได้โด่งดังอะไรหรอกนะคะ ที่เจนมาที่เกาะมินดาก็เพราะเพื่อนแนะนำให้ลองมาที่นี่ดู”

“คุณเจนจะเขียนนิยายเกี่ยวกับชีวิตชาวเกาะอย่างนั้นหรือครับ?”

“เจนมีพล็อตคร่าว ๆ อยู่ในหัวแล้วนะคะ ไค...แต่เจนอยากมาลองศึกษาชีวิตของชาวเกาะเพื่อให้เข้าใจและกลับไปเขียนนิยายน่ะค่ะ”

ไคทำหน้าเหมือนรับรู้ เขายังทำสีหน้าครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนเอ่ย

“เอาอย่างนี้ไหมครับ ถ้าคุณเจนอยากรู้ว่าชีวิตชาวเกาะอยู่ยังไง จะรังเกียจไหมครับถ้าผมจะขออาสาเป็นคนพาคุณเจนไปศึกษาชีวิตของชาวประมงอย่างผมดู”

เจนสุดาตาโต “เยี่ยมเลยค่ะ ไค! แต่ว่า...จะเป็นการรบกวนคุณมากเกินไปหรือเปล่าคะ?”

“ผมเต็มใจครับคุณเจน...ก็แค่พาคุณไปรู้จักชีวิตชาวประมงกับชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านบนเกาะ มันง่ายออกจะตายไป”

“ชอบคุณนะคะ...เอ้อ...แล้วนั่นคุณ...กำลังจะไปไหนหรือคะ?”

เจนสุดาถามขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่กำลังจะหนหลังกลับไปยังประตู ไคหยุดชะงักก่อนตอบเรียบ ๆ

“ผมจะไปนอนที่บ้านญาติของผมน่ะครับ เพราะคืนนี้ผมยกบ้านหลังนี้ให้คุณ”

“โอ...นี่ฉันทำให้คุณต้องลำบากหรือเปล่าคะ ไค?”