ตอนที่ 2

เจ้าของความสูงเกือบร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรและใบหน้าหล่อเหลาโดยเฉพาะดวงตาสีอำพันแกมน้ำเงินเปล่งประกาย จมูกโด่งและริมฝีปากหยักหนาได้รูปบนโครงหน้าคมคร้ามและสันกรามแกร่งก้าวเข้ามาหาหญิงสาว

เขาอยู่ในชุดที่เรียกได้ว่าเป็นชาวเกาะขนานแท้เพราะสวมใส่แค่กางเกงเลสีน้ำเงินตัวเดียว อวดมัดกล้ามบนเรือนร่างสมส่วนยิ่งกว่านายแบบระดับโลกบนหน้านิตยสารชั้นนำ มันดึงดูดสายตาของเจนสุดาและทำให้เธอเผลออึ้งไปชั่วขณะเลยทีเดียว

และในชั่วขณะนั้นก็ดูเหมือนชายหนุ่มแปลกหน้าก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างจากหญิงสาว เขามองเจ้าของร่างแน่งน้อยคล้ายมีอาการตกตะลึงไปชั่ววินาที ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นผู้หญิง แต่สตรีตรงหน้านั้นมีใบหน้างดงามจนเขาอดที่จะอยากมองเธอชัด ๆ ไม่ได้

“ฉัน...เอ้อ...ฉันพึ่งมาที่นี่เกาะนี่น่ะค่ะ เพื่อนฉันแนะนำให้มาที่นี่”

“ถ้าอย่างนั้นยินดีต้อนรับสู่เกาะมินดานะครับ”

ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เรือนผมสีน้ำตาลเป็นประกายของเขาขับใบหน้าหล่อเหลาให้ยิ่งน่ามอง เจนสุดายิ้มเก้อ ๆ ก่อนอธิบายต่อ

“แต่ปัญหาคือฉันลืมถามเพื่อนของฉันเรื่องที่พัก จะโทรไปก็ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย เอ้อ...ไม่ทราบว่าบนเกาะนี้พอจะมีห้องพักหรือรีสอร์ทบ้างหรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนตอบ “ที่นี่ไม่มีรีสอร์ทหรือห้องพักให้เช่าหรอกนะครับ เพราะเกาะมินดายังไม่ค่อยเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวสักเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณไม่มีที่พักคืนนี้ ผมก็ขอเสนอบ้านของผมเองให้เป็นที่พักของคุณ ถ้าหากว่าคุณไม่รังเกียจ...เอ้อ...ต้องขอโทษด้วยที่ผมยังไม่ได้แนะนำตัวกับคุณเลย ผมชื่อ ไค ครับ”

ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้มีนามว่า ไค มองหน้าหญิงสาวที่ยังทำท่าเหมือนครุ่นคิดอย่างหนัก

“ผมขอรับประกันนะครับ คุณ...”

“เจนค่ะ...ฉันชื่อเจนสุดา เรียกฉันว่าเจนก็ได้ค่ะ”

“ครับ...คุณเจน ผมขอรับรองความปลอดภัยของเกาะมินดาครับ ผมเข้าใจว่าคุณอาจจะยังไม่มั่นใจเพราะไม่เคยรู้จักผมมาก่อน แต่บนเกาะนี้มีคนอยู่ไม่กี่ครัวเรือน พวกเราเป็นญาติ เป็นพี่น้องกัน และที่นี่ก็ไม่เคยมีอาชญากรรมหรือยาเสพติด ผมขอรับประกันด้วยตัวผมเอง”

แล้วเธอควรจะเชื่อเขาอย่างนั้นหรือ?...เจนสุดาถามตัวเอง หากแต่ตอนนี้เมื่อมองไปรอบ ๆ หญิงสาวก็รู้แล้วว่าเธอคงจะปฏิเสธน้ำใจของหนุ่มชาวเกาะหล่อเหลาที่ชื่อ ไค ไม่ได้ แสงแดดเริ่มราลง ถ้าไม่ได้กลับไปตอนเย็นแล้วค่ำนี้เธอจะนอนที่ไหน