บทที่ 9

ม้าสวยงามหลายตัวหลายสายพันธุ์แยกกันอยู่ในคอกกั้นของตัวเอง ซึ่งมีขนาดกว้างขวางไม่อึดอัด ภายในคอกม้าดูสะอาดสะอ้าน มีระบบการระบายกลิ่นที่ดี ทำให้เกิดอากาศหมุนเวียนซึ่งมีผลดีต่อสุขภาพของม้า

มีร่องน้ำท้ายคอกสำหรับระบายน้ำสกปรกออกไปสู่บ่อพักน้ำเสีย เมื่อถึงเวลาที่ต้องล้างทำความสะอาดคอกและเปลี่ยนวัสดุที่ใช้ปูรองให้ม้าในทุกหนึ่งถึงสองสัปดาห์ มีห้องสี่เหลี่ยมสร้างไว้สำหรับเก็บอาหารม้าและหญ้าแห้ง รวมทั้งอุปกรณ์สำหรับขี่ม้าแยกไว้อย่างเป็นสัดส่วน

ลุยซ์ปล่อยให้กัมปนาทสั่งงานคนงานต่อ ส่วนตัวเขาขับรถยนต์แยกกลับไปยังเรือนรับรอง ซึ่งอยู่ถัดไปจากเรือนใหญ่ประมาณหนึ่งร้อยเมตร เพราะเห็นว่าตอนนี้ก็บ่ายแก่แล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจว่าจะไม่กลับไปพักที่เรือนใหญ่อีก เพราะต้องการหลีกเลี่ยงการปะทะคารมกับบิดา บอกตามตรงว่าเขาผิดหวังมากกับความต้องการของผู้เป็นพ่อ

เมื่อสิบปีก่อน อานิก้า ซูมาเลส มารดาชาวสเปนได้ก่อเรื่องอัปยศขึ้นจนกลายเป็นข่าวฉาวโฉ่ไปทั่วอำเภอ สร้างความอับอายจนลุยซ์แทบไม่กล้าพบหน้าผู้คน นั่นคือการลักลอบเป็นชู้กับเพื่อนสนิทของสามีตัวเอง เวลาไม่มีใครอยู่ อานิก้าก็มักพาชายชู้ขึ้นมาเริงรักกันถึงห้องนอน จนวันหนึ่งเมื่อถูกจับได้ เธอกลับเอาแต่โวยวายว่าที่ต้องทำแบบนี้ เป็นเพราะอาทิตย์มัวแต่ทุ่มเทกับงานในฟาร์มจนไม่มีเวลาให้กับเธอ ทั้งที่ความจริงแล้วลุยซ์ก็เห็นพ่อรักและเอาใจใส่แม่เป็นอย่างดีเสมอ

อาทิตย์ทนไม่ได้ที่ถูกทรยศหักหลังด้วยการนอกใจ จึงตัดใจขับไล่อานิก้าให้ออกไปจากบ้าน แทนที่จะสำนึกผิดและขอโทษสำหรับการกระทำอันน่ารังเกียจของตัวเอง เจ้าหล่อนกลับยินดีมากที่จะหอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าตามชายชู้ไป หวังจะได้ขึ้นเป็นเมียหลวงออกหน้าออกตาอย่างไร้ยางอาย

แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่หวัง เพราะเสี่ยหนาน วรมาศ เจ้าของฟาร์มแกะที่อยู่ในอำเภอเดียวกัน มีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่ก่อนแล้ว และมีลูกสาวอีกหนึ่งคนที่ส่งไปเรียนอยู่ที่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเด็ก เสี่ยหนานไม่ต้องการให้เกิดความร้านฉานในครอบครัว เพราะรักลูกและภรรยาตัวเองมาก จึงสารภาพกับอานิก้าว่าไม่เคยคิดจะจริงจังหรือยกเธอให้เป็นเมียเอกแต่อย่างใด

อานิก้าเสียใจมาก บากหน้ากลับมาอ้อนวอนอาทิตย์ ขอให้ลูกชายวัยยี่สิบห้าปีช่วยหว่านล้อมบิดาให้ใจอ่อนยอมให้อภัย แต่ลุยซ์ไม่คิดจะทำอย่างนั้น ในเมื่อไม่มีโอกาสสำหรับเธออีก เธอจึงพาหัวใจที่บอบช้ำอย่างหนักกลับบ้านเกิดเมืองนอนไป ตอนนี้เวลาผ่านมานานกว่าสิบปีแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยส่งข่าวมา ราวกับลืมไปแล้วว่าเคยมีสามีและลูกชายอยู่ที่นี่

แต่มาวันนี้ บิดาของเขากลับร่ำร้องหาผู้หญิงใจสกปรกคนนั้น!

เอี๊ยด!!

ลุยซ์เหยียบเบรกรถด้วยความโกรธ จนเกิดเสียงล้อดังเสียดสีไปกับพื้นปูนหน้าเรือนรับรอง นมถวิลลุกจากเก้าอี้โยกแล้วชะโงกหน้ามองลงมาจากระเบียง ชายหนุ่มเปิดประตูลงจากรถและปิดมันดังสนั่นอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นสายตาอาทรที่ทอดมองมา พายุในใจเขากลับสงบลงไปอย่างง่ายดาย

แม่นมวัยเจ็ดสิบห้าปีขยับแว่นตาให้ตั้งตรงอยู่บนสันจมูก ก่อนจะเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้โยกตัวเดิม ไม่นานร่างสูงใหญ่กำยำของลุยซ์ก็ปรากฏขึ้น เขาเดินเข้ามาหาแล้วคุกเข่าลงบนพื้นข้างๆ นมถวิลเป็นคนเดียวที่สยบเขาได้ด้วยสายตาอ่อนโยนกับรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

ตั้งแต่จำความได้ นางก็เป็นคนเดียวที่คอยเลี้ยงดูอบรมเขา ในขณะที่ผู้เป็นแม่ทำเพียงแค่อุ้มท้องและเบ่งคลอดเขาออกมา และเอาแต่กรอกหูอยู่ตั้งแต่เล็กจนโตว่าให้หัดออดอ้อนขอสมบัติจากบิดา แต่ลุยซ์ไม่เคยทำอย่างนั้น

เขาเป็นคนที่ดี ซื่อตรง และไม่เคยเอาเปรียบใคร เขามีนิสัยที่แข็งกระด้างและค่อนข้างดุดัน เพราะขาดความรักจากแม่ พ่อก็เอาแต่ทุ่มเทเวลาให้กับงาน สนใจความเป็นอยู่ของภรรยามากกว่าลูก แต่ก็โชคดีมากที่ยังมีนมถวิลคอยให้การอบรม ทำให้ชีวิตของเขาไม่เสียหลักหลงไปในทางที่ผิด

“ทำไมวันนี้ถึงมาที่เรือนรับรองล่ะคะ ไม่กลับไปดูแลคุณพ่อที่เรือนใหญ่เหรอ” คำถามนี้บ่งบอกว่านมถวิลรู้ทุกอย่างแล้ว ถ้าให้เดาเขาก็มั่นใจว่าแพรสุดาคงเป็นคนเล่าให้ฟัง เขาไม่ได้คิดจะตำหนิเธอหรอก เธอเป็นผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อยและช่างเห็นอกเห็นใจ ไม่แปลกเลยที่เธอจะเป็นอีกคนที่อยากเห็นพ่อของเขาสมหวัง

“ผมไม่อยากไปตามหาผู้หญิงคนนั้นครับ” เขาตอบไปตามตรง นมถวิลมองสบตาแล้วยิ้มบาง ขยับมือที่ยับย่นขึ้นตามวัยไปทาบบนหลังมือหนาที่วางอยู่บนพนักเก้าอี้

“นมทราบค่ะว่าคุณลุยซ์คิดยังไง แต่จำที่นมเคยบอกได้ไหมคะ” นางเว้นวรรคเล็กน้อย “แม่...ยังไงก็คือแม่ ถึงเธอจะทำความผิดหรือไม่เคยดูแลเอาใจใส่ แต่ในฐานะลูก คุณลุยซ์ก็ไม่ควรโกรธเกลียดเธอ ความรู้สึกพวกนั้นมันทำให้จิตใจคนเรายิ่งแต่แข็งกระด้าง ลองปล่อยวาง ทำใจละทิ้งความเกลียด เปลี่ยนให้กลายเป็นความว่างเปล่าดูสิคะ แล้วเธอจะไม่มีอิทธิพลต่อคุณลุยซ์อีก ถึงจะไม่รัก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเกลียด ถ้าทำได้ ชื่อเธอหรือเรื่องราวของเธอก็จะไม่สามารถทำให้โกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้อีก” ทุกถ้อยคำที่นมถวิลเตือนสติ ซึมซับเข้าถึงหัวใจของลุยซ์อย่างง่ายดาย แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะทำให้ได้ตามนั้น

“ผมจำที่นมสอนได้เสมอครับ แต่มันยากเย็นเหลือเกินที่จะปล่อยวาง ผมยังจำความเจ็บปวดในวันนั้นได้เป็นอย่างดี มันเจ็บจนชา เสียใจจนร้องไห้ไม่ออก เมื่อรู้ว่าแม่ของตัวเองคบชู้กับเพื่อนสนิทของพ่อ...คนที่ผมยกมือไหว้ทุกครั้งที่เจอกัน โดยไม่รู้เลยว่ามันเป็นพวกหยาบช้าไร้ศีลธรรม”

“ไม่ว่าเรื่องพวกนั้นจะเกิดขึ้นด้วยเหตุผลอะไร ทุกคนต่างก็ได้รับบทเรียนแล้วนี่คะ เวรกรรมสมัยนี้คืนสนองรวดเร็วจะตายไป คุณลุยซ์ไม่ควรเอาเรื่องในอดีตมาจองจำตัวเองไว้แบบนี้นะ คนเราทุกคนพบเจอเรื่องต่างๆ มาหลายหลายไม่ซ้ำกัน แต่อย่างหนึ่งที่ทุกคนต้องทำก็คือการก้าวไปข้างหน้าค่ะ”