บทที่ 5

ฝ่ามือของภานุเดชตวัดออกไปกระทบที่แก้มเพื่อยุติความก้าวร้าวของนัทชา แน่นอนว่าความรุนแรงมักให้ผลอย่างที่หวังได้ในทันที เขาจ้องมองลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ฉุดกระชากแขนเรียวเสลาแล้วเขย่าตัวแรงๆ จนหัวสั่นหัวคลอน หญิงสาวพยายามสะบัดตัวให้พ้นจากการเกาะกุม แต่บิดายิ่งบีบต้นแขนแรงขึ้นจนปวดร้าวไปหมด

“นี่แกกล้าวางแผนแหกตาฉันเหรอ นังลูกไม่รักดี!”

ภานุเดชเค้นเสียงต่ำ พลั้งมือผลักนัทชาเต็มแรงจนร่างบางล้มถลาไปกองบนพื้น หญิงสาวสะบัดหน้าหันกลับมามอง ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความอดสูใจ

ไม่ว่าคนพวกนี้จะทำอย่างไรกับเธอ จะรังแกเธอกี่ครั้งกี่หน ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่พ่อจะเชื่อใจหรือรับฟังคำพูดของเธอ บางทีนัทชาก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองใช่ลูกแท้ๆ ในสายเลือดของภานุเดชจริงหรือไม่

“ถ้าเป็นแบบนี้ กานว่าเราควรเลื่อนการแต่งงานให้เร็วขึ้นนะคะคุณพี่” กานดาได้ทียุยง

“ดีเหมือนกัน รีบแต่งให้มันจบๆ ไปเสียเลย” ภานุเดชเห็นดีด้วย

“ไม่ต้องห่วงเรื่องการจัดงานนะคะ กานจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยทันเวลาเอง งานแต่งลูกๆ ของเราทั้งที รับรองว่ากานจะไม่ทำให้น้อยหน้าใครเลยค่ะ” แม่เลี้ยงตัวแสบจีบปากจีบคอพูด มีเพียงนัทชาที่มองเห็นความไม่จริงใจในสีหน้านั้น ต่างจากบิดาที่ทั้งรักทั้งหลงภรรยาใหม่จนหูตามืดบอดไปหมด

“ล็อกห้องยัยน่านจากข้างนอกด้วยนะป้าหมาย ห้ามให้ออกไปไหนเด็ดขาด” ภานุเดชหันไปบอกกับสมหมาย สาวใช้วัยปลายที่อยู่รับใช้บ้านแสนคำภามานาน

สมหมายรีบพยักหน้ารับคำสั่ง มีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจไม่น้อย เพราะรู้ดีว่าเอกพลเป็นคนผิดในเรื่องนี้ แต่ขืนพูดอะไรออกไป คงถูกกานดาไล่ออกและกลายเป็นขอทานตอนแก่เอาแน่ๆ นางจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบ ได้แต่ทอดสายตามองคุณหนูคนสวยด้วยความเห็นใจ

เมื่อภานุเดชมองมา เอกพลก็ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่พอคล้อยหลังเพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็ยิ้มเย้ยให้กับความพ่ายแพ้ของนัทชา กานดาเองก็ใช่ย่อย เบ้ปากทำหน้ายียวนใส่หญิงสาว แล้วหัวเราะชอบใจที่ได้เป็นฝ่ายคุมเกม อีกไม่นานทุกอย่างก็จะตกอยู่ในกำมือสองแม่ลูก และนัทชาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

นอกจากรีบหนีไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด!

ในเมื่อฝ่ายคนชั่วเก่งเรื่องการใช้เล่ห์กลมารยา นัทชาก็ควรเรียนรู้ที่จะใช้วิธีเดียวกันบ้าง หลังจากคืนนั้นผ่านพ้นไป หญิงสาวจึงทำตัวสงบเสงี่ยมและยอมเชื่อฟังคำสั่งทุกอย่าง…

เมื่อบิดาเข้ามาบอกในเช้าวันหนึ่งว่าให้เตรียมตัวออกไปลองชุดแต่งงานกับเอกพล เธอก็เดินหน้าต่อไปตามความตั้งใจของตัวเอง ด้วยการข่มกลั้นความไม่พอใจ แสร้งพยักหน้าตอบยิ้มๆ จนเมื่อคล้อยหลังบิดา นัทชาถึงได้ก้มหน้าลงกับหมอน แล้วกรีดร้องดังลั่นแบบไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดผ่านออกมา

เธอนั่งหอบหายใจอยู่บนเตียง หลับตาลงควบคุมอารมณ์ครู่หนึ่ง แล้วลุกไปแต่งตัวงดงามด้วยชุดเดรสสีครีมยาวระดับเข่า ความจริงอยากเลือกเสื้อยืดกางเกงยีนด้วยซ้ำ แต่อะไรที่ทำให้คนอื่นพอใจ เธอก็จำเป็นต้องทำเพื่อประโยชน์ของตัวเธอเอง

เมื่อลงมาข้างล่างก็พบเอกพลนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากโซฟา ทำหน้าเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ราวกับเป็นพระเอกละคร นัทชาหันไปกลอกตาและเบ้ปากกับตัวเอง แต่เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มสดใส หญิงสาวปรี่เข้าไปเกาะแขนชายหนุ่ม อากัปกิริยาอย่างนั้นทำเอาภานุเดชแทบสำลักกาแฟ ต่างจากกานดาที่ยิ้มและสบตากับลูกชายอย่างพึงพอใจ เข้าใจว่านัทชาคงยอมรับเรื่องการแต่งงานได้แล้วจริงๆ

“ไปกันเลยไหมคะพี่เอก ลองชุดเสร็จแล้วเราจะได้ไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกัน ดีไหมคะ” นัทชาออดอ้อนเสียงหวาน ทำเอาหัวใจเอกพลพองโตคับอก

“ได้สิคะ น้องน่านอยากทานร้านไหน คิดเอาไว้ในใจได้เลย”