Ep.7

“”เอ้าโชนนน ปายปายปายยย!!””

บาส : ปายไหนวะอีมิ้งงง

มิ้ง : ไปหาผู้ชายโต๊ะโน้นนน

เนสท์ : เอากูววไปด้วยยยย

ปิ่นมุก : เอากูไปด้วย เอาไปเก็บนะไม่ไหวแล้วมาวววว

อีกคืนที่แก๊งค์เพื่อนรักพากันมาเที่ยวเล่นตามประสา แต่ทว่าคืนนี้กลับมีอีกคนจ้องมองมาที่ปิ่นมุกอย่างไม่ลดละสายตา

เซน : มองขนาดนี้มึงไม่กินเข้าไปเลยล่ะ

ปรินทร์ : กูกลับก่อนพรุ่งนี้กูจะเข้าไปจัดการไอ้หนอนนั่น

เซน : เออๆ โอเค

ปรินทร์ขอตัวกลับบ้านแต่ทว่าการกลับของเค้าไม่ได้กลับไปคนเดียวเพราะเค้าต้องการลากแม่อุ้มบุญของเค้ากลับไปด้วย ชายหนุ่มเดินตรงไปที่หญิงสาวชุดเดรสสีดำวาบหวิวก่อนจะกระชากเธอออกมาจากโต๊ะอย่างแรง

ปรินทร์ : หมดเวลาของคุณแล้ว กลับกับผม

ปิ่นมุก : ไอ้หน้าหล่อนี่ใครว้า

บาส : ปล่อยเพื่อนฉันนะคะ คุณจะพามันไปไหน

ปรินทร์ : ผมปรินทร์คนที่เพื่อนคุณจะต้องอุ้มบุญให้ผมไม่ต้องการเห็นแม่อุ้มบุญลูกผมในสภาพนี้ พวกคุณไม่ต้องห่วงผมไม่ทำอะไรเธอหรอก ขอตัว!!

ปิ่นมุก : ม่ายยปายย คุรม่านมีสิทธิ์มาพาฉันไปตอนไหนก็ได้

ปรินทร์ : แต่ผมมีสิทธิ์เปลี่ยนข้อเสนอจากการให้คุณอุ้มบุญแล้วยึดทุกอย่างของบ้านคุณตามสัญญาที่ระบุไว้

ปิ่นมุกยืนอึ้งไปชั่วขณะ สติที่หายไปกับความเมาตอนนี้เหมือนจะเริ่มกลับมาเมื่อได้ยินคำพูดที่ชายหนุ่มลั่นวาจาออกมา

ปรินทร์ : ผมไม่มีเวลาให้คุณมากหรอกนะ คุณก็เลือกเอา

ปิ่นมุก : เอ้อ!!ไปก็ไป ฉันมันเลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้วกูไปนะพวกมึงไม่ต้องห่วงกู

หญิงสาวเดินตามเเรงลากของชายหนุ่มมายังรถหรูของเค้า โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

คิง : คุณมุก นายจะพาเธอไปไหนครับ

ปรินทร์ : คอนโดกู แล้วมึงก็ช่วยหยุดความสงสัยของมึงด้วยไอ้คิง

คนเป็นลูกน้องเมื่อเห็นนายอารมณ์ไม่ดีก็รีบขับรถไปยังจุดหมายที่นายต้องการ แต่ทว่าพอถึงคอนโดผู้เป็นนายปิ่นมุกได้หลับไปแล้ว

คิง : ให้ผมอุ้มคุณมุกขึ้นไปส่งให้มั๊ยครับ

ปรินทร์ : ไม่ต้องกูจัดการเองมึงกลับบ้านไปเลย ถ้าเจอวุ้นบอกกูทำงานไม่ได้กลับบ้าน

คิง : ครับนาย

ปรินทร์มองคนข้างๆที่กำลังหลับก่อนจะหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะช้อนร่างปิ่นมุกขึ้นไปยังคอนโดของตัวเองแล้วทำท่าจะวางลงบนเตียง

ปรินทร์ : ภาระชัดๆ “”อุ๊บบบ แหวะ เห้ยยย!!””

ยังไม่ทันได้วางร่างคนที่เค้าว่าลงบนเตียง หญิงสาวก็อวกออกมาเต็มเค้าไปหมด แถมยังเละไปยันเตียงนอนราคาแพงอีกด้วย

ปรินทร์ : หมดกัน นี่ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ปิ่นมุกผมบอกให้คุณตื่นไง ไม่งั้นผมจะปล่อยให้คุณนอนจมอวกทั้งคืน

เสียงเรียกของเค้าไม่ได้มีผลกับคนเมาที่กำลังหลับเลยสักนิด สิ่งที่เค้าทำได้ตอนนี้คือไปจัดการกับร่างกายตัวเองที่เต็มไปด้วยอวก ก่อนจะเรียกแม่บ้านมาเคลียร์หญิงสาวที่นอนหลับไม่ได้สติ…..

เวลา 7 โมง

ปิ่นมุก Talk

ปิ่นมุก : ที่ไหนวะเนี่ย

เธอพยายามคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดจนกระมั่งจำได้ แล้วเริ่มสังเกตตัวเองว่าได้อยู่ในชุดที่เธอใส่เมื่อคืน

ปิ่นมุก : อีตาบ้าเอ๊ยย!!

หญิงสาวหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าสัมภาระเพื่อที่จะไปจากที่นี่ แต่ทว่าประตูคอนโดกลับไม่สามารถเปิดออกได้ ปิ่นมุกเดินวนกลับมาหางตาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตเล็กๆติดอยู่บริเวรหัวเตียง

“”รอผมอยู่ที่นี่ห้ามไปไหนจนกว่าผมจะกลับมา””

ปิ่นมุกอ่านโน๊ตด้วยความฉุนเฉียวพลางคิดในใจว่าเค้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้เธอไปไหนทั้งๆที่การอุ้มบุญยังไม่ได้เกิดขึ้น….

ปรินทร์ Talk

ปรินทร์ : เก็บกวาดด้วย กูไม่ต้องการให้คาวเลือดมันติดอยู่ที่นี่

ปรินท์หันไปสั่งยีนส์ลูกน้องคนสนิทอีกคนก่อนจะเดินหันหลังออกไปพร้อมกับคิง

บนรถ

ปรินทร์ : เมื่อคืนวุ้นกลับบ้านไหม

คิง : ไม่ได้กลับครับ แต่กลับเมื่อเช้า

ปรินทร์ : มึงไปส่งกูที่คอนโดแล้วรอกลับพร้อมกู วันนี้กูจะพาแม่อุ้มบุญกูเข้าบ้าน

คิง : ครับ แล้วเรื่องการอุ้มบุญจะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ครับ

ปรินทร์ : ทันทีหลังจากปิ่นมุกเข้าไปอยู่ในบ้าน

คิง : ครับนาย

รถยนต์คันหรูแล่นมาจอดหน้าคอนโดใหญ่กลางเมืองกรุงปรินทร์กลับขึ้นคอนโดมาทันที เค้าเป็นคนล็อคประตูเอง ไม่ว่าใครจะเข้าจะออกต้องมีคีย์การ์ดหรือลายนิ้วมือเค้าเท่านั้น ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ เค้าไม่เห็นร่างของหญิงสาวแต่ได้กลิ่นอาหารที่มีคนกำลังทำเท่านั้น

ปรินทร์ : ทำอะไร ใครใช้ให้คุณทำอาหารที่คอนโดผม

ปิ่นมุก : แล้วใครใช้ให้คุณขังฉันไว้ที่นี่ ฉันก็หิวนะคุณ แถมตื่นมาฉันยังไม่ได้อยู่ในสภาพเดิมอีก คุณมีสิทธิ์อะไรมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน

ปรินทร์ : แล้วใครใช้ให้คุณอวกใส่ผม อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยผมไม่คิดอยากจะแตะต้องคุณ เพราะฉะนั้นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ใช่ผมแต่เป็นป้าแม่บ้าน รีบกินวันนี้คุณต้องเข้าบ้านไปกับผม ผมให้เวลา 20 นาที เสื้อผ้าอยู่ในตู้จัดแจงเปลี่ยนให้เรียบร้อย เครื่องสำอางกับของใช้นั่นรีบจัดการให้เรียบร้อย

ปิ่นมุกมองตามไปยังสิ่งที่เค้าชี้ เสื้อผ้าที่ถูกซื้อมาใหม่พร้อมกับเครื่องสำอางที่ยังไม่ได้แกะใช้ใหม่เอี่ยมวางรอเธออยู่ เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเพราะตอนนี้ตนยังอย่ในอาการแฮงค์ ไม่มีแรงมากพอที่จะนั่งเถียงกับเค้า ปิ่นมุกเลยเลือกที่จะทำตามในสิ่งที่เค้าพูดให้เรียบร้อย…..

ปรินทร์ : เสร็จหรือยัง

ปิ่นมุก : ค่ะ

เธอตอบคนถามไปเพียงสั้นๆคำตอบของหญิงสาวกลับทำให้คนตรงหน้าขุ่นเคืองใจเเล้วมองเธอกลับมาด้วยสายตาเย็นชา คนตรงหน้าตอนนี้แทบจะไม่เหมือนคนที่เคยช่วยพาเค้าไปโรงบาลวันนั้นเลยสักนิด แทบจะเป็นคนละคนเลยด้วยซ้ำ หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยรถยนต์คันหรูของปรินทร์ก็เคลื่อนมาจอดที่บ้านหลังใหญ่ในเวลาเกือบ 20 นาที หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆแทบไม่แน่ใจเลยสักนิดว่านี่บ้านหรือคฤหาสน์ มันใหญ่กว่าบ้านของเธอเป็น 10 เท่าเลยก็ว่าได้

ปรินทร์ : ตามมาอย่าช้า

ปรินทร์ออกคำสั่งอีกครั้งก่อนจะเดินนำหญิงสาวเข้าไปในตัวบ้าน ระหว่างทางชุดดำที่อยู่ตามมุมบ้านก้มหัวทำความเคารพจนเธอเองแทบทำตัวไม่ถูก….