Ep.4

ปาร์ตี้วันเกิดปรินทร์

วุ้น : รินทร์ขา สุขสันต์วันเกิดนะคะ รักนะ

ไม้ : สุขสันต์วันเกิดเว้ยมึงมีความสุขมากๆ

ปรินทร์ : ขอบใจเว้ยไม้ ส่วนวุ้นผมก็รักคุณนะ แล้วนี่มาด้วยกันหรอ

วุ้น : เอ่อพอดีว่ารถพี่ไม้เสียน่ะค่ะ แล้วเค้าจะมาวันเกิดรินทร์พอดีวุ้นเลยอาสาพาเค้าติดรถมาด้วย เดี๋ยววุ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะเดี๋ยวรีบลงมา

ปรินทร์ : ครับผม รีบมานะ

ปรินทร์พูดกับภรรยาที่กำลังจะไปอาบน้ำ แล้วหันมารับแขกต่อ

ไม้ : ไม่เจอกันหลายวันเป็นไงไอ้เสือ

ปรินทร์ : ก็ดี มึงล่ะช่วงนี้งานถ่ายละครยุ่งหรอตามตัวยากจัง

ไม้ : ก็ยุ่งๆว่ะ

ปรินทร์ : กูเพิ่งรู้มาว่ามึงเล่นหนังเรื่องเดียวกับวุ้นแถมยังเล่นเป็นพระนางอีกไม่คิดจะบอกข่าวดีกับกูหน่อยหรอ

ไม้ : ก็จะมาบอกมึงวันนี้นี่เเหละ เอาข่าวมาจากไหนเนี่ย

ปรินทร์ : กูได้ยินเค้าพูดกัน มึงไปนั่งรอกูก่อนนะเดี๋ยวกูรอรับแขกก่อน

ไม้ : เออๆเจอกัน

ผ่านไปไม่นานนักปาร์ตี้ในงานก็เริ่มขึ้นทุกคนก็สนุกเมามายกันตามประสา ถามว่าทำไมไม่ไปจัดที่ผับตัวเองเป็นเพราะว่าวุ้นขอให้จัดที่บ้านเหมือนเดิมเเละเค้ากลัวแฟนคลับมาเจอ ปาร์ตี้เริ่มขึ้นจนกระทั่งจบลงเริ่มมีคนเเยกย้ายกันกลับบ้าน

ดีเซล : อ้ายรินทร์กูกาบก่อนน้า มาวม่ายหวายยยย….

เซน : สภาพ เดี๋ยวกูไปส่ง

ผม : แล้วไอ้ไม้ล่ะมันกลับเเล้วหรอ

เซน : ยังนะเมื่อกี้มันยังอยู่เลย เเต่เดินไปไหนเเล้วไม่รู้ กูกลับก่อนไปส่งไอ้เวรนี่อีกดูสภาพมัน

ผม : เออขับรถดีๆ

ผมส่งเพื่อขึ้นรถเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะ แต่ไม่เจอใครที่โต๊ะเเล้ววุ้นก็น่าจะขึ้นห้องไปแล้วเพราะเธอก็เมา ผมเลยเดินกลับเข้าบ้าน

ผม : อ้าวไอ้ไม้ กูก็ว่าหายไปไหน

ไม้ : กูมาเข้าห้องน้ำว่าจะกลับล่ะ ไอ้พวกนั้นอะ

ผม : กลับไปเมื่อกี้อะ

ไม้ : เออกูก็ว่าจะกลับล่ะ มึนๆละว่ะพรุ่งนี้มีถ่ายละคร

ผม : เออกูไปส่งไหม

ไม้ : ไม่เป็นไร กูไม่ได้เมา ไว้เจอกัน

ผม : เค ขับรถดีๆ

ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้องเเต่ไม่เห็นวุ้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเเปลกอะไรเพราะเธอกับผมก็นอนกันคนละเวลาอยู่เเล้ว ยิ่งช่วงเธอมีถ่ายละครเธอมักจะไปท่องบทอยู่ในห้องทำงาน ผมเข้าไปอาบน้ำเพื่อที่จะกลับมานอนพรุ่งนี้ก็ถึงวันที่ผมต้องไปตามหนี้ที่บ้านลูกหนี้

เช้าเวลา 9 โมง

บ้านวัฒนาวงศ์

ปิ่นมุก : เค้าจะมากันกี่โมงคะแม่

คุณนายจันทรา : เดี๋ยวคงถึงแล้วลูก ลูกแน่ใจหรอว่าจะลองต่อลองกับเค้า

ปิ่นมุก : หนูคิดว่าเค้าอาจจะฟังคำของเราบ้างค่ะ

ชวลิต : แต่ถ้าไม่พ่อกับแม่เตรียมทุกอย่างไว้ให้หนูกับน้องเเล้ว เราจะไม่ลำบากกัน

ปิ่นมุก : แต่ทั้งธุรกิจเเล้วก็บ้านหลังนี้ พ่อกับเเม่สร้างมาด้วยกันนะคะแล้วหนูก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องเสียไป หนูมั่นใจว่าคุณนายเอื้อดาวเค้าเป็นคนมีจิตใจเมตตาเค้าต้องเมตตาเราค่ะ

หลังจากปิ่นมุกนั่งคุยกับพ่อแม่ถึงจุดประสงค์ของตัวเองที่ตั้งใจจะขอต่อลองกับฝั่งเจ้าหนี้ ไม่นานนักรถหรูสีดำก็เลื่อนมาจอดหน้าบ้านเธอ พร้อมกับคุณนายเอื้อดาว ท่านไพศาล และปรินทร์ลูกชาย

คุณนายจันทรา : เชิญก่อนค่ะคุณพี่ เชิญนั่งก่อนนะคะเดี๋ยวให้เด็กเตรียมน้ำเตรียมท่ามาให้ค่ะ

ปิ่นมุก : คะคุณ คุณนี่เอง

ปรินทร์ : เธอนี่เองสินะลูกสาวของคุณนายจันทรา

ท่านไพศาล : นี่รู้จักกันหรอ

ปรินทร์ : ผมเคยขี่รถเฉี่ยวเธอแล้วพาเธอไปโรงบาลครับเเต่ไม่ได้รู้จักกันส่วนตัว เข้าเรื่องของเราดีกว่า วันนี้ผมมาทวงหนี้ที่คุณนายกับท่านชวลิตยืมไป ไม่ทราบว่าคุณนายเตรียมเงินไว้แล้วหรือยังครับ

ชวลิต : เอ่อคือว่า…..เงินที่ผมหาได้ยังไม่พอครับ

ปรินทร์ : หมายความว่าวันนี้ผมจะไม่ได้เงินกลับไปถูกไหมครับ

ท่านไพศาล : ใจเย็นๆปรินทร์

ปรินทร์ : งั้นสัญญาฉบับนี้จะเป็นไปตามนี้นะครับ

ปิ่นมุก : ฉันขออนุญาตนะคะ ฉันขอเวลาอีก 2-3 เดือนได้ไหม ฉันจะรีบหามาคืนให้ค่ะ

คุณนายเอื้อดาว : คงไม่ได้หรอกจ่ะ ในสัญญาเราเผื่อวันเตรียมตัวเพิ่มให้เกือบ 1 เดือนเเล้ว ถ้าไม่เป็นไปตามนี้ลูกหนี้เจ้าอื่นคงต้องมาแหกอกฉันเเน่ๆ เข้าใจฉันหน่อยนะหนู ฉันให้โอกาสทุกคนเท่าๆกันถ้าไม่มีคืนทุกอย่างฉันขอจัดการตามสัญญาระบุนะ

ปิ่นมุก : แต่ว่า…

คุณนายจันทรา : มุกลูกไม่เป็นไร

ปรินทร์ : แต่ผมมีข้อเสนอมาให้ ถ้าพวกคุณตกลงสัญญาฉบับนี้จะยังคงไม่มีการยึดอะไรเกิดขึ้น

ชวลิต : คุณหมายถึงอะไรครับ

ปรินทร์ : ผมต้องการให้ลูกสาวของคุณนายอุ้มบุญลูกของผม แล้วเลี้ยงดูลูกผมเป็นเวลา 3 ปี หลังจากครบ 3 ปี หนี้ทุกบาทจะจบสิ้นลง ระหว่างที่มีการอุ้มบุญบ้านและธุรกิจของพวกคุณผมจะยังไม่มีการยึดหรือเข้าไปวุ่นวาย คุณแม่เห็นด้วยกับผมไหมครับ

คุณนายเอื้อดาว : เงินก้อนนี้คือความดูแลของแก แม่แล้วแต่แก แกถามหนูปิ่นมุกเถอะ

ปิ่นมุกหันมองผู้เป็นพ่อกับแม่ที่ทำท่าเหมือนจะมห้เธอปฏิเสธข้อเสนอนี้ แต่เธอคิดว่าแค่ 3 ปีแลกกับสมบัติที่พ่อแม่สร้างมาเธอไม่มีอะไรจะต้องเสีย

ปิ่นมุก : ฉันตกลงค่ะ

ชวลิต : มุกลูก

ปิ่นมุก : ให้หนูได้ทำนะคะ ฉันตกลงค่ะ ฉันยอมรับข้อเสนอของคุณ ฉันต้องทำ

ยังไงต่อ

ปิ่นมุกตั้งคำถามกับคนตรงหน้าที่ตอนนี้สาวตาเย็นชาของเค้าแทบจะไม่ใช่คนเดียวกับที่ช่วยเหลือเค้าในวันนั้นเลย

ปรินทร์ : คุณต้องเก็บของไปอยู่บ้านผม เพราะผมต้องการเห็นทุกการเติบโตของลูกผมในท้องของคุณ ดเย็นนี้ผมจะมารับคุณที่นี่เตรียมตัวให้พร้อม

คุณนายจันทรา : เย็นนี้เลยหรอคะ

ปรินทร์ : ครับ ผมต้องการให้ไปเย็นนี้เลย 6 โมงเย็นผมจะมารับ

คุณนายเอื้อดาว : ไม่ต้องห่วงนะจันทราทุกอย่างอยู่ในสายตาของพี่กับสามี

คุณนายจันทรา : ค่ะ คุณพี่

ท่านไพศาล : งั้นก็ตามนี้นะ ถ้าทุกฝ่ายตกลงฉันก็ไม่มีปัญหา ขอตัวกลับก่อนมีงานต้องไปเคลียร์

ชวลิต : ขอบคุณท่านที่ยังเมตตาผมกับครอบครัวนะครับ

หลังจากแขกที่มาออกจากบ้านไปปิ่นมุกก็โผกอดผู้เป็นแม่แล้วร้องให้ออกมา

ปิ่นมุก : แม่กับพ่อดูแลน้องดีๆนะคะ อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับน้องนะคะเอาไว้มีโอกาสหนูจะบอกน้องเอง

ชวลิต : เราก็ดูแลตัวเองนะลูก พ่อขอบคุณมากที่ทำเพื่อครอบครัวขนาดนี้

คุณนายจันทรา : มีอะไรไม่สบายใจมาหาแม่นะลูก หนูรู้ใช่ไหมการตัดสินใจของหนูครั้งนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้วนะ

ปิ่นมุก : หนูทราบดีค่ะ หนูขอเข้าบริษัทก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะมาเก็บของ

คุณนายจันทรา : จ่ะลูก

ปิ่นมุกขึ้นห้องไปจัดแจงจัวเองเพื่อเข้าบริษัท วันนี้เค้าไม่มีงานที่ต้องเข้าไปเคลียร์หรอก เค้าอยากเข้าไปปรึกษาเพื่อนสนิทของตัวเองมากกว่า…