บทที่ 3 ไอ้เฒ่าหัวงู!

ดวงตาเรียวรีช้อนมองใบหน้าคมคายที่มองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่ริมฝีปากหยักกลับยกยิ้มมุมปาก แม้ไม่ได้พูดออกมาด้วยแววตาเชือดเฉือนที่เกินกว่าประโยคนั้น แต่มิรินตาก็รู้ว่าสำหรับเธอ เขาก็มองเป็นแค่ผู้หญิงไร้ค่าไร้ราคาเพียงเท่านั้น

“เงียบ... เพราะเธอเป็นแบบนั้นจริง” กระทิงหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมกวาดตามองไปบนผิวเนื้อตามแขนที่เป็นรอยแดงและเริ่มจะม่วงช้ำ

“ค่ะ” เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาจากลำคอ ก่อนที่จะยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตา เถียงกับเขาไปมันจะได้อะไรขึ้นมา

“เท่าไรล่ะ... ฉันจะซื้อ คิดมาให้หมดเลยตั้งแต่คืนนั้น”

มิรินตากัดริมฝีปากที่สั่นระริกของตัวเองไว้ ก่อนที่โทรศัพท์เครื่องหรูจะถูกยื่นมาตรงหน้า เขาเปิดแอปพลิเคชันธนาคารทิ้งไว้ให้เธอกดเลขบัญชี แต่หญิงสาวปัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี

“ไม่ค่ะ มิไม่ได้ขายตัว” ดวงตาเธอพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาที่รินไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก วันนี้เธอเจออะไรมามากมายเกินจะรับได้อีกแล้ว และความอดทนของเธอกำลังถึงขีดสุด

“งั้นก็ฟรี?” กระทิงยังคงยียวนต่อไม่หยุด ยิ่งเห็นเธอร้องไห้ก็ยิ่งหงุดหงิดและอยากแกล้งมากขึ้น ยังคงโกรธและไม่เชื่อว่าเธอไม่รู้เรื่องในคืนนั้น ใจลึก ๆ คิดว่าเธอต้องร่วมมือกับพี่ชายแน่ ๆ

“คุณทำแบบนี้ทำไม คุณก็ปล่อยมิกลับบ้านสิ!” พูดจบ

มิรินตาก็ปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้นเธอไม่รู้เลยว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน อยู่ ๆ พี่ชายก็เอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่กับเขาผู้ชายที่เธอคิดว่าดีเหมือนพี่ฐา!

“เธอรู้ไหมว่าทำไมพี่ชายเธอต้องวางยาฉัน... เพราะมันต้องการที่ดินตรงข้ามร้านที่ไอ้ฐาเป็นเจ้าของอยู่ คลับนั่นไงที่เราเจอกัน มันวางยาฉันเพื่อให้ฉันตื่นไปเจรจาธุรกิจไม่ทันและมันก็ได้ที่ดินตรงนั้นไปเพื่อเปิดอ่างอบนวด”

“เรื่องวางยาคุณอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ พี่มิน... อาจจะไม่ได้ตั้งใจ พี่มินเป็นคนดี” ภายในใจก็ยังคงคิดว่าพี่ชายเธอ

อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นและทุกอย่างอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด

“เธอคิดว่ามันเป็นคนดีก็ไม่แปลกหรอกเพราะมันเป็นพี่ชายเธอ แต่เธอควรรู้ไว้ว่าธุรกิจนำเข้า-ส่งออกของมันไม่ใช่เครื่องกรองน้ำงี่เง่านั่น... แต่เป็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ”

“!!” กระทิงเหยียดยิ้มเมื่อเห็นดวงตาเรียวรีเบิกโพลงกับสิ่งที่ได้รับรู้

“ที่เธอมีกินมีใช้ทุกวันนี้... ก็เงินจากการค้ามนุษย์ทั้งนั้น อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย”

“ไม่จริง! และมิก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย!” มิรินตาหยัดกายลุกขึ้นและมองเขาด้วยแววตาวาวโรจน์

ความอดทนของเธอจบลงที่ตรงนี้! หญิงสาวกำมือแน่นมองเขาด้วยความโกรธแค้น เธอบอกว่าไม่รู้เรื่องแต่เขากลับคิดว่าเธอรู้ทั้งหมด! แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน!

“ค่อยน่าสนุกหน่อย มานั่งหงิม ๆ และตีบทนางเอกไม่เหมาะกับเธอเลย” เมื่อทำหญิงสาวสติแตกได้ กระทิงรู้สึกเสียหน้าที่เสืออย่างเขามาโดนลูบคมเอาในร้านของตัวเอง! อะไรที่จะทำให้คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นเจ็บนิดแสบหน่อยได้เขาก็จะทำ!

“คุณเป็นบ้ารึไง! คุณจะมาทำให้มิโมโหทำไมกัน! คุณเห็นคนอื่นทุกข์ใจแล้วคุณมีความสุขนักเหรอ!!” แววตาเจิดจ้าเต็มไปด้วยความคุกรุ่น ยิ่งเห็นแววตาของเขาที่มองมา เธอรู้เลยว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ!

“ฉันก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหรอกนะ ฉันอดไม่ได้ที่เห็นเธอเดือดร้อนและเธอก็เป็นเพื่อนของโบตั๋น” มิรินตากำมือแน่น

“คุณอย่ามาทำตัวเป็นคนดี! ทั้งที่ตัวคุณก็เลว! คุณคิดจะเคลมมิ!” กระทิงหมุนนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ริมฝีปากหยักยกยิ้ม...

“แล้วได้ไหมล่ะ... ไหน ๆ เธอก็ไม่มีที่ไปแล้ว เราได้กันแล้วนะ... เธอไม่คิดจะเรียกร้องอะไรติดไม้ติดมือไปบ้างเหรอ?”

“คุณมันก็แค่ไอ้พวกเฒ่าหัวงู! อยากมีเมียเด็กหรือไง!!