บทย่อ
“พี่มิน... พี่มินเราจะไปไหนกันคะ” ยูมิที่กำลังอ่านหนังสือทบทวนตำราเรียนอยู่ในห้องนอนเอ่ยถาม ‘ยูมิน’ พี่ชายของเธอที่ทำสูทเลอะเทอะเต็มไปด้วยไวน์ น่าจะไวน์เพราะเธอได้กลิ่น เขาเปิดประตูพรวดพราดเดินเข้ามาห้องนอนหยิบกระเป๋าเดินทางและกวาดเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าเธอลงกระเป๋านั้นทั้งหมด “ไปเก็บของ เอาพาสปอร์ตติดมาด้วย เร็ว!” น้ำเสียงแข็งกระด้างของพี่ชายและขอบตาที่แดงก่ำของเขาทำให้ยูมิรีบทำตามที่บอก เธอเก็บข้าวของสำคัญที่จำเป็น และมานั่งยอง ๆ ข้างพี่ที่ยังคงตรวจดูว่าเอาเอกสารมาครบแล้วหรือยัง... “เราต้องทิ้งมันไว้นี่...” ยูมินสั่งน้ำเสียงเด็ดขาดเมื่อเห็นว่าน้องสาวสะพายกระเป๋าสัตว์เลี้ยงที่ภายในมีแมวสีดำอยู่ในนั้น “ไม่ค่ะ! มิไม่ทิ้งมิกิ!” มิกิคือแมวไทยสีดำตัวอ้วนกลมที่เธอเก็บได้จากโรงจอดรถห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน “ไม่ได้!” มิรินตาร้องไห้ออกมาในทันที ทำให้ยูมินที่ไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงกับน้องสาวยอมให้เธอเอาแมวตัวนั้นขึ้นรถมาด้วย ระหว่างทางพี่ชายเธอขับรถเร็วมากและมองกระจกหลังแทบจะตลอดเวลา มิรินตากอดกระเป๋าอวกาศที่ด้านในบรรจุมิกิไว้แน่น พี่ชายเธอหันมามองหน้าเธอด้วยแววตาที่มีแต่ความเสียใจ... พี่มินเสียใจเรื่องอะไร “พี่มิน ฮึก เรากำลังจะไปไหนกันคะ” อยู่ดี ๆ เธอก็อยากร้องไห้และหยดน้ำตาก็ไหลรินลงมา เมื่อพี่ชายจอดรถที่ไหนสักที่เธอรู้แค่ว่ามันคล้ายโกดังสินค้า ร่างสูงเปิดประตูรถหยิบกระเป๋าเดินทางที่ใส่เสื้อผ้าเธอลงมาวางที่พื้น และเดินถือกระเป๋าเดินทางอีกกระเป๋า ใบนั้นน่าจะเป็นของพี่ชายเธอ ก่อนที่เขาจะเดินมาเปิดประตูฝั่งด้านซ้ายที่เธอนั่งอยู่และคว้าข้อมือเธอกระชากให้ออกมาจากตัวรถ! “พะ... พี่มินหนูจะ...” เมื่อเข้ามาด้านในโกดังมันเหมือนอีกโลกหนึ่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจและผู้คนพลุกพล่าน “กูมาหานายมึง!” ยูมิตัวชาวาบหันไปมองหน้าพี่ชายที่เอ่ย บอกชายฉกรรจ์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องด้านในสุดของกาสิโนนี้! “พี่มิน! พาหนูมาที่นี่ทำไม!” เธอพยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุม หัวใจเต้นระรัวมองหน้าพี่ชายที่ไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย ร่างบอบบางที่สะพายกระเป๋าแมวและพยายามบิดมือออกจากการจับกุมของพี่ชาย เธอกรีดร้องและร้องไห้ออกมาเสียงดังแต่ก็ไม่มีใครคิดจะช่วยอะไรนอกจากมองเฉย ๆ ยิ่งพี่เธอพยายามผลักเธอเข้าไปในห้องที่ถูกเปิดประตูไว้ตรงหน้ามากเท่าไร ยูมิก็ยิ่งโผเข้ากอดร่างสูงใหญ่ของพี่ชายไว้แน่นเท่านั้น “เข้าไป!!” แรงมหาศาลผลักร่างของน้องสาวเข้าไปในห้องทำงานตรงหน้า ยูมิหงายหลังก้นจ้ำเบ้า ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองพี่ชายด้วยน้ำตานองหน้า ยูมินเดินตามเข้ามาพร้อมกับโยนกระเป๋าเดินทางใบนั้นอย่างแรงจนซิปกระเป๋ามันปริออก เงินสดจำนวนมากทะลักออกมา “หึ! อย่าบอกกูนะ... ว่าของขวัญที่จะให้กูคือยัยเด็กแสบนี่!”
บทนำ
“พี่มิน... พี่มินเราจะไปไหนกันคะ” ยูมิที่กำลังอ่านหนังสือทบทวนตำราเรียนอยู่ในห้องนอนเอ่ยถาม ‘ยูมิน’ พี่ชายของเธอที่ทำสูทเลอะเทอะเต็มไปด้วยไวน์ น่าจะไวน์เพราะเธอได้กลิ่น
เขาเปิดประตูพรวดพราดเดินเข้ามาห้องนอนหยิบกระเป๋าเดินทางและกวาดเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าเธอลงกระเป๋านั้นทั้งหมด
“ไปเก็บของ เอาพาสปอร์ตติดมาด้วย เร็ว!” น้ำเสียงแข็งกระด้างของพี่ชายและขอบตาที่แดงก่ำของเขาทำให้ยูมิรีบทำตามที่บอก
เธอเก็บข้าวของสำคัญที่จำเป็น และมานั่งยอง ๆ ข้างพี่ที่ยังคงตรวจดูว่าเอาเอกสารมาครบแล้วหรือยัง...
“เราต้องทิ้งมันไว้นี่...” ยูมินสั่งน้ำเสียงเด็ดขาดเมื่อเห็นว่าน้องสาวสะพายกระเป๋าสัตว์เลี้ยงที่ภายในมีแมวสีดำอยู่ในนั้น
“ไม่ค่ะ! มิไม่ทิ้งมิกิ!” มิกิคือแมวไทยสีดำตัวอ้วนกลมที่เธอเก็บได้จากโรงจอดรถห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน
“ไม่ได้!” มิรินตาร้องไห้ออกมาในทันที ทำให้ยูมินที่ไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงกับน้องสาวยอมให้เธอเอาแมวตัวนั้นขึ้นรถมาด้วย
ระหว่างทางพี่ชายเธอขับรถเร็วมากและมองกระจกหลังแทบจะตลอดเวลา มิรินตากอดกระเป๋าอวกาศที่ด้านในบรรจุมิกิไว้แน่น พี่ชายเธอหันมามองหน้าเธอด้วยแววตาที่มีแต่ความเสียใจ... พี่มินเสียใจเรื่องอะไร
“พี่มิน ฮึก เรากำลังจะไปไหนกันคะ” อยู่ดี ๆ เธอก็อยากร้องไห้และหยดน้ำตาก็ไหลรินลงมา เมื่อพี่ชายจอดรถที่ไหนสักที่เธอรู้แค่ว่ามันคล้ายโกดังสินค้า
ร่างสูงเปิดประตูรถหยิบกระเป๋าเดินทางที่ใส่เสื้อผ้าเธอลงมาวางที่พื้น และเดินถือกระเป๋าเดินทางอีกกระเป๋า ใบนั้นน่าจะเป็นของพี่ชายเธอ ก่อนที่เขาจะเดินมาเปิดประตูฝั่งด้านซ้ายที่เธอนั่งอยู่และคว้าข้อมือเธอกระชากให้ออกมาจากตัวรถ!
“พะ... พี่มินหนูจะ...” เมื่อเข้ามาด้านในโกดังมันเหมือนอีกโลกหนึ่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจและผู้คนพลุกพล่าน
“กูมาหานายมึง!” ยูมิตัวชาวาบหันไปมองหน้าพี่ชายที่เอ่ย
บอกชายฉกรรจ์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องด้านในสุดของกาสิโนนี้!
“พี่มิน! พาหนูมาที่นี่ทำไม!” เธอพยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุม หัวใจเต้นระรัวมองหน้าพี่ชายที่ไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย
ร่างบอบบางที่สะพายกระเป๋าแมวและพยายามบิดมือออกจากการจับกุมของพี่ชาย เธอกรีดร้องและร้องไห้ออกมาเสียงดังแต่ก็ไม่มีใครคิดจะช่วยอะไรนอกจากมองเฉย ๆ
ยิ่งพี่เธอพยายามผลักเธอเข้าไปในห้องที่ถูกเปิดประตูไว้ตรงหน้ามากเท่าไร ยูมิก็ยิ่งโผเข้ากอดร่างสูงใหญ่ของพี่ชายไว้แน่นเท่านั้น
“เข้าไป!!” แรงมหาศาลผลักร่างของน้องสาวเข้าไปในห้องทำงานตรงหน้า ยูมิหงายหลังก้นจ้ำเบ้า
ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองพี่ชายด้วยน้ำตานองหน้า ยูมินเดินตามเข้ามาพร้อมกับโยนกระเป๋าเดินทางใบนั้นอย่างแรงจนซิปกระเป๋ามันปริออก เงินสดจำนวนมากทะลักออกมา
“หึ! อย่าบอกกูนะ... ว่าของขวัญที่จะให้กูคือยัยเด็กแสบนี่!”