บทที่ 2 เรื่องคืนนั้น...

“เล่ามาให้หมด... เรื่องคืนนั้น” กรินทร์เอ่ยบอกเสียงเข้มพร้อมกับยื่นผ้าเย็นให้หญิงสาว

“มิไม่รู้เรื่อง” ดวงตาเรียวหลบสายตาและก้มหน้าลงสะอื้น เธอยังคงมองไปทางแมวอ้วนของเธอที่ออกมาจากกระเป๋าและนอนตากแอร์อย่างสบายใจเฉิบไปแล้ว

“ยูมิ... ถ้าคิดจะอยู่กับฉันอย่าโกหก” มิรินตาเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา เธอไม่ได้โง่และรู้ว่าตอนนี้เธอต้องพึ่งพาเขา

“ถ้ามิบอก... คุณจะโกรธพี่ชายมิไหมคะ อย่าทำอะไรพี่มิน เลยนะคะ” สองมือยกขึ้นพนมก่อนจะพุ่งตัวมากราบที่ตักเขา

กระทิงพูดไม่ออกได้แต่มองศีรษะเล็กที่ขยับสะอื้นเพราะร้องไห้อยู่ข้างล่างพื้นตรงที่เขานั่งอยู่ มือหนาเดี๋ยวกำเดี๋ยวแบไม่รู้ว่าจะเอาไปวางส่วนไหนทั้งที่มันก็เป็นร่างกายตัวเองแท้ ๆ

“มันทำกับเธอขนาดนี้ยังมีแก่ใจไปห่วงมันอีก... ลุกขึ้นมานั่งดี ๆ จะได้จบเรื่องสักที ฉันมีงานต้องทำนะ” มือหนาจับต้นแขนหญิงสาวและดึงให้ขึ้นมานั่งข้างกันบนโซฟาดี ๆ

“คืนนั้นมิไปเที่ยวกับรุ่นพี่ที่มหาลัย... มิจำคุณกระทิงได้ รู้ว่าคุณกระทิงเป็นเพื่อนพี่ฐา” กระทิงจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มที่พูดไปก็สั่นระริกไปด้วย เขาจึงหยิบทิชชูส่งให้เธอเช็ดน้ำตา

“ตอนนั้นคุณออกมาจากห้องน้ำแล้วคุณดูทรมาน ฮึก มิ... มิไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร แค่จำได้ก็เลยอยากช่วยกลัวคุณตายเพราะดื่มเหล้ามาก” เหตุผลของเธอทำให้หัวใจคนฟังแกว่งชอบกล นี่เธอหลอกด่าเขาหรือเปล่า

“แล้วทำไมถึงยอมขึ้นโรงแรมไปกับฉัน... ถ้าเธอไม่ยอมขึ้นไปกับฉัน เรื่องทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้” มิรินตาเม้มริมฝีปากและปลดปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมาเงียบ ๆ

“มิขอโทษค่ะ”

“ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ แต่ฉันอยากรู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงยอมขึ้นไป... ขึ้นไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองจะต้องโดนอะไร” กระทิงขยับกายหันไปหาหญิงสาวทั้งตัวในท่าทีคุกคาม

“มิอยากส่งคุณให้ถึงห้อง มิแค่ห่วงและคุณไม่มีสติขนาดนั้น... มิไม่คิดว่าคุณจะทำไหว” พับผ่าสิ! ไหวไม่ไหวร่องรอยบนที่นอนก็บ่งบอกอะไรได้หลายอย่างแล้ว!

“นี่เป็นความคิดของเด็กที่กำลังจะจบมหาลัยงั้นเหรอ? เธอไม่รู้จักระวังตัวเองเลยหรือไง!”

“มิแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว และนี่มันก็คือเวรกรรมที่มิต้องรับเพราะพี่ชายมิทำร้ายคุณ ก็ให้ถือว่ามิทดแทนให้แล้วกันค่ะ คุณปล่อยพี่มินไปได้ไหมคะ” ดวงตาเรียวรีช้อนขึ้นสบตามองเขา ก่อนจะหลบสายตา

“เอาความบริสุทธิ์ของตัวเองมาต่อรอง... เธอเป็นผู้หญิงราคาถูกแค่นั้นหรือไง??”