บทที่ 1 ฉันเป็นอะไรกับเธอ?

มิรินตา วิญญวงศ์ หรือ ยูมิ หญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นอรชร ความสูงของเธอแค่หน้าอกเขาเท่านั้น ตอนนี้เธอนั่งคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะทำงานตัวใหญ่และกอดกระเป๋าอวกาศที่บรรจุแมวดำหน้าตาน่าเกลียดตัวหนึ่งเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวใครจะมาแย่งชิงไป

ใบหน้าอวบอิ่มบวมช้ำและเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ร่องรอยของเลือดกำเดายังคงแห้งกรังติดตามเสื้อผ้า เธอยังคงหลับหูหลับตาร้องไห้ไม่หยุด ร้องจนเขาคิดว่าหากเธอไม่หยุดในนาทีหรือสองนาทีนี้อาจจะถึงแก่ชีวิตก็ได้

กรินทร์ ธารวิวัฒน์ หรือ กระทิง จากที่ขับไสไล่ส่งเธอจนเสียงแหบเสียงแห้ง แต่สุดท้ายก็เป็นเขาที่ไปลากเธอเข้ามาในห้องนี้…

“ลูกผู้ชายได้แล้วก็ต้องรับผิดชอบ! จะมากจะน้อยก็

ต้องรับ!”

“มึงจะให้กูรับผิดชอบอะไรในเมื่อมึงเป็นคนวางยากู!!”

“แต่น้องสาวกูก็เป็นเมียมึงแล้ว! และมิเป็นเด็กดีมาก มากในที่นี้คงไม่ต้องให้กูพูด!!”

“กูเป็นคนแรกแล้วยังไงวะ! แต่มันไม่ใช่เรื่องที่มึงจะมาทิ้งน้องมึงไว้กับกู!”

“งั้นถ้ามึงไม่เอามิ กูจะตีมันให้ตายตรงนี้เลย!! มิมานี่!!!”

ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้และย่อกายค้อมตัวก้มลงจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง มิรินตาก้มหน้าซุกใบหน้าที่เจ็บระบมลงกับกระเป๋าแมว

“ฮึก มิกิ ฮื่อ มิกลัว” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นไม่เป็นคำเอ่ยอย่างหวาดกลัว

“ออกมา... เธอจะนั่งอยู่ในนั้นจนเช้าเลยหรือไง” มิรินตาตัวสั่นเทา เธอส่ายศีรษะและยิ่งมุดเข้าไปใต้โต๊ะลึกกว่าเดิม

“หนูกลัวแล้ว ฮึก คุณกระทิงอย่าฆ่าหนูเลยนะ”

“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ออกมานั่งคุยกันดี ๆ มิกิ... มาตกลงกันว่าจะเอายังไง”

ในตอนนั้นมิรินตาไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรเพราะเธอเสียใจที่พี่ชายตบตีและทำร้ายเธอ หากไม่ได้ผู้ชายตรงหน้ามาช่วยไว้... เธออาจจะตายไปแล้วจริง ๆ เธอจึงเลือกที่จะเชื่อเขาและเดินออกไปคุยกันดี ๆ

“หนูอยากกลับบ้าน” ทันทีที่นั่งลงบนโซฟารับแขกกลางห้อง หญิงสาวก็เอื้อนเอ่ยคำพูดกระท่อนกระแท่นออกมาไม่เต็มเสียงนัก อาจจะเพราะมุมปากที่แตกยับ กระทิงได้แต่ถอนหายใจ... ถึงเขาจะเลวจะชั่วก็ไม่เคยทำร้ายผู้หญิง

“เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอ?” ดวงตาคมเข้มจ้องมองหญิงสาวราวกับจะดูให้ชัดว่าสิ่งที่เธอแสดงออกนั้นจริงหรือปลอมกันแน่

“หนูไม่รู้อะไรเลย ฮึก พะ... พี่มินพาหนูมาที่นี่ แล้วก็มาเจอคุณกระทิง”

“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร และเป็นอะไรกับเธอ?”