3

ห้องนั่งเล่นกว้างใกล้สระน้ำริมหน้าต่างซึ่งเวลานี้เปิดกว้าง ชุดโซฟาหลุยส์ที่มีคนอื่นนอกจากบิดานั่งอยู่ทำให้ธนิสราชะงักเท้า ความดีใจที่คิดว่าคนเป็นพ่อมาเยี่ยมอันตรธานหายไป ในห้องชนารดีกับคุณป้านุรดีก็อยู่ด้วย ประมุขของที่นี่กำลังนั่งยิ้มแย้มกับคนทั้งสอง

“หลานเข้ามาสิจ๊ะ” นุรดีหันมา เธอก้าวเท้าเข้าไป ทำความเคารพบิดาและป้าแล้วก็นั่งนิ่งๆ

“ไม่สบายทำไมไปนั่งเล่นอยู่ล่ะ” บิดาหันมาพูดคุยใบหน้าเคร่งขรึม ธนิสราตอบเสียงเบา “หนูดีขึ้นแล้วค่ะ”

“ก็ดี ดูแลตัวเองด้วยนะ ไม่ใช่ไม่สบายเล็กน้อยก็โทรหาพี่เขา คิดบ้างบางครั้งเขาก็ไม่ว่าง”

ธนิสรากล้ำกลืนความน้อยใจตอบรับ “ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นไปทานยาแล้วพักซะนะหลาน หรือถ้าไหวก็นั่งเล่นๆ ช่วยพี่เลือกรูปแบบการจัดงานแต่งนะจ๊ะ” ป้านุรดีกล่าวเสียงสดใสมีความสุข ก่อนหันไปบอกให้ประมุขของบ้าน “เจ้าสัวคุณเองก็เหนื่อยไปพักดีไหมคะ”

“ก็ดี” บิดาตกลงง่ายดายเดินขึ้นห้อง ก่อนไปไม่ลืมโบกมือให้คนติดตามไปรอข้างนอก ธนิสรามองตาม อยากเดินตามไปหาร่างภูมิฐานนั้น ดูแลให้หายคิดถึง แต่หัวใจก็คอยรั้งไว้ กลัวการเมินเฉยอย่างที่แล้วมาจะเกิดขึ้นอีก

ทำได้คือนั่งดูสถานที่ซึ่งชนารดีเลือกจัดงานแต่งงานด้วยใจเลื่อนลอย กระทั่งร่างใหญ่ของอธิย์ธัชเดินเข้ามาดวงตาเศร้าจึงพราวระยับขึ้นมาบ้าง แต่ก็เพียงไม่นานเพราะชนารดีชวนเขาออกไปชมดวงจันทร์ข้างนอก

“สราขอตัวนะคะพี่รดี” เธอจึงขอตัวพี่สาว ชนารดีไม่รั้งไว้ก็เดินขึ้นด้านบนเงียบๆ

เที่ยงคืนธนิสรายังนอนไม่หลับ เธอเดินลงด้านล่าง เปิดตู้เย็นเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดประสงค์จะเอาอะไรก็ปิดเสีย สายตาเหลียวไปที่บาร์เครื่องดื่มก้าวเท้าเข้าไปใกล้หยิบขวดทรงสวยมาหนึ่งขวด อาจจะเป็นบรั่นดีอย่างดีจากประเทศไหนที่บิดามีไม่ขาดบาร์ หญิงสาวเปิดฝายกขวดขึ้นจิบช้าๆ

ใบหน้าสวยเบ้เพราะรสชาติที่บาดคอ แต่ก็ยังจะดื่มเรื่อยๆ คิดว่าบางทีจะทำให้หลับได้ เริ่มมึนงงก็วางขวดสีสวยลง พาตนเองลงจากเก้าอี้ทรงสูงพยายามถ่างสายตาเพื่อเดินขึ้นห้องนอน แต่เท้าที่เดินไม่คิดไปทางเดียวกันกับสมองเธอจึงเดินไปด้านหลัง เปิดประตูออกสู่สายลมแห่งท้องทะเล สาวน้อยรู้สึกดีเป็นที่สุด สองมือกางขึ้นรับลมที่พัดเอื่อยต้องผิวกาย ทว่าเดินไปจนสุดรั้วบ้านเสียงเข้มทำให้ชะงักเท้า

“จะไปไหนครับ”

ถามออกไปทั้งที่จำได้ดีว่าเป็นใคร “คุณธัช…เหรอคะ”

ร่างใหญ่ไม่ตอบเดินเข้ามาใกล้ เธอแหงนหน้ามอง “ยาง…ไม่นอนเหรอ”

“มีกลิ่นเหล้า คุณลุกขึ้นมากลางดึกดื่มเหล้าหรือครับ” เสียงเข้มถาม ธนิสราเงียบ

“ ทำมากี่ครั้งแล้วครับ” อริย์ธัชรู้สึกตกใจจับข้อมือบางอยากได้คำตอบ

โชคดีที่เขาเห็นเธอก่อนการ์ดคนอื่นๆ ไม่อย่างนั้น ตอนนี้คฤหาสน์คงไม่มีใครได้พักผ่อนเป็นแน่

เจ้าสัวคงไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ

สติ ความเหมาะสม ไม่อยู่ในความคิดคำนึงธนิสราเดินเข้าใกล้ร่างใหญ่ “ใช่ สราดื่มค่ะ” เธอจับมือใหญ่อีกข้างขึ้น “สราอยากนอนหลับ”

อริย์ธัชมองเข้าไปในดวงตาพราวระยับ ดึงมือทั้งสองกลับ

“คุณเข้าบ้านซะเถอะถ้าไม่อยากรบกวนการพักผ่อนคนอื่น”

“ถ้าคุณธัชไม่บอกใคร คุณพ่อก็จะไม่โกรธสราค่ะ” ไม่ใช่ไม่เข้าใจความหมายร่างใหญ่บอกให้เขาคลายกังวล

“แต่ยังไงต้องเข้าบ้าน เชิญ” เขาผายมือ

ใบหน้ามน ตาปรือหันกลับไปยังทางที่เดินมาซึ่งไม่ไกล แต่ด้วยความดื้อดึงและไม่อยากนอนเธอตัดสินใจเดินออกจากรั้วสู่ชายหาดแต่ได้เพียงสองก้าวมือใหญ่คนข้างกายกระตุกแรงๆ ให้กลับมา ร่างมึนเมาจึงเซถลาเข้าหาอกกว้าง ธนิสราตกใจแต่ไม่ดื้อเดินต่ออยากเอนซบอกกว้างอยู่แล้วจึงปล่อยเลยตามเลย ร่างใหญ่เสียอีกที่พยายามถอยห่างเพราะรู้สึกว่าอกอวบจะเบียดเขามากเกินไป เกินไปจนร่างกายเขาเริ่มร้อนรุ่ม…

เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนเสียหน่อย

ใบหน้าหวานแหงนหน้าขึ้นมองกันอริย์ธัชยิ่งดันเธอห่าง แต่ก่อนจะทำสำเร็จเรียวปากได้รูปก็โดนปากอิ่มของสาวน้อยขโมยจูบเสียก่อน อริย์ธัชนิ่งงัน

ธนิสราทำใจกล้าเขย่งเท้ามอบจูบให้การ์ดหนุ่ม เธอเห็นเขาแสดงความรักกับพี่สาวหลายครั้งทั้งตอนเช้าและตอนค่ำ ทำไมเขาถึงไม่ต้องการจูบเธอบ้าง มีผู้ชายหลายต่อหลายคนเคยต้องการจูบแรกของเธอแต่เธออยากเก็บไว้ให้เขาเพียงคนเดียว เขาจะรู้บ้างไหม

แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นที่ต้องการเพราะแก้มนุ่มกำลังโดนบีบเบาๆ ออกแรงไม่มากมายร่างเล็กกว่าเขาเกือบเท่าตัวก็เซห่างจากร่างใหญ่

“ทำอะไรของคุณ” เสียงทุ้มต่ำรอดไรฟันทำให้เธอสบตาคมอย่างหวาดหวั่น

“แค่ต้องการจูบ…ใครสักคนเท่านั้นเองค่ะ ทำไมต้องรังเกียจกันขนาดนั้นด้วยคุณธัช” ว่าแล้วแสร้งหัวเราะ รู้สึกหายมึนเมาเป็นปลิดทิ้ง

“ผมไม่อยากเชื่อและไม่อยากคิดว่าคุณหนูผู้เรียบร้อยจะเก็บกดถึงขนาดนี้ ผมชักสงสัยแล้วสองปีที่คุณไปเรียนมหาวิทยาลัยจะ….ใช้ชีวิตยังไง” อริย์ธัชไม่ชอบการกระทำสาวน้อยเอ่ยน้ำเสียงเข้ม

ธนิสราจ้องหน้าบึ้งตึงไม่กระพริบ…

“แกอย่าส่ำส่อนอย่างแม่ให้ฉันอายผู้คนจำไว้ ฉันให้ไปเรียนหนังสือเท่านั้น และอย่าเก็บไอ้การ์ดข้างตัวมาทำอย่างแม่ล่ะ ไม่อย่างนั้นจะเจอดี”

คำพูดของบิดาดังก้อง ดวงตาทดท้อแดงก่ำ “แค่ทำแบบนี้ ทำไมต้องดูถูกกันด้วยคะ” ถามด้วยความน้อยใจ

“ผมไม่ได้คิดแบบนั้น” เขากลายเป็นคนโกหกเพราะเห็นความเสียใจในดวงตาเศร้า

“คุณไม่เคยโกหกสรา คุณอย่าโกหก” ใบหน้าแดงก่ำพึมพำกับอกกว้าง

อริย์ธัชมองรอบๆ บริเวณบ้าน ไม่ดีแน่ถ้ายังยืนโอบกอดเจ้านายคนสวยอยู่แบบนี้ ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กสับสนคนนั้นอีกแล้ว กลายเป็นสาวเต็มตัว อริย์ธัชดึงไหล่บางออกจากอกกว้าง “เรื่องนั้นไม่สำคัญ ตอนนี้คุณต้องกลับขึ้นข้างบน” เขากลับมาดุดันอย่างเคย

ธนิสราใบหน้าร้อนผ่าว ถอยห่างร่างสูงสามก้าวก่อนวิ่งกลับเข้าบ้าน วิ่งขึ้นห้องนอน

อริย์ธัชมองตาม อยากเรียกสาวน้อยไว้ แต่ก็ตัดสินใจไม่ทำ แบบนี้ดีที่สุด เดี๋ยวกลับกลายเป็นว่าเธอเข้าใจผิด คิดว่าเขาพึงพอใจเธอจะยุ่งไปกันใหญ่