พันธะลวงหัวใจทมิฬ

เกาะส่วนตัวตระกูลศิรินุดิเรก

“สราไปด้วยได้ไหมคะ” ธนิสรา ศิรินุดิเรก ยื่นมือเล็กจับแขนกล้ามปูภายใต้ชุดสูทคนที่กำลังจัดเนคไทให้เข้าที่เข้าทาง

“ไม่ได้ครับ” อริย์ธัชบอดี้การ์ดหนุ่มร่างใหญ่วัยสามสิบสี่ปฏิเสธ

“ ถ้าอย่างนั้นสราขอออกไปเที่ยวข้างนอกค่ะ เบื่อมาหลายวันแล้ว”

อริย์ธัชเริ่มใบหน้าไม่เรียบเฉยแต่ร่างสูงก็ยังก้าวเดินไปยังประตูห้องพัก

“จะไปแล้วหรือคะ ” เสียงเบามีวอลลุ่มสูงขึ้นด้วยความลืมตัว การ์ดหนุ่มหันไปมองใบหน้ารูปไข่อ่อนเยาว์ “ผมมีนัดกับรดีบอกคุณไปแล้วไม่ใช่หรือครับ คืนนี้เป็นคิวของจิราเจตที่จะดูแลคุณ” ตอกย้ำเรื่องบอดี้การ์ดอีกคนให้เธอรู้

ชนารดี คือคนรักที่อริย์ธัชคบหามาสองปี กำลังจะแต่งงานกันอีกไม่กี่สัปดาห์ ช่วงนี้ก็ต้องดูแลเธอรับส่งไปไหนมาไหนเพื่อเตรียมงานด้วยกันบ้าง

“รู้แล้ว จำได้ค่ะ”

อริย์ธัชข่มอารมณ์เงียบขรึมที่มีอยู่เป็นนิจ “แล้วทำไมยังอยากไปอีกครับ ผมจะไปหาคนรักนะไม่ได้ไปเล่นสวนสนุก”

ร่างสูงว่าแล้วหันหลังเดินด้วยก้าวยาวๆ หนีกันไป ธนิสราจึงแหงนหน้าวิ่งไปหามือถือ “ใครอยู่แถวนี้หยิบมือถือสรามาให้หน่อยสิคะ”

เด็กรับใช้คนหนึ่งยื่นมือถือให้เจ้านายสาว ธนิสราเดินออกไปยังสนามหญ้าหน้าบ้าน กดโทรหาใครบางคน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ชนารดี หญิงสาววัยยี่สิบเก้าพาเรือนร่างโปร่งบางเข้ามาในห้องนอนญาติผู้น้อง ถามด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย “เป็นอะไรไปสราเห็นคุณแม่บอกให้รดีมาดูแลเธอ ดีนะที่พี่อยู่ที่เกาะแล้วตอนเธอโทรไปหาคุณแม่ไม่อย่างนั้นจะทำยังไงล่ะ ป่วยบ่อยจังดูแลตนเองบ้างสิ”

“รบกวนพี่รดีแย่เลยค่ะ สราไม่รู้ว่าคุณป้าจะให้พี่มาที่นี่”

แผนของเธอใช้ได้ผล แค่โทรไปหาป้านุรดีบอกว่าไม่สบายฝ่ายนั้นก็ส่งพี่สาวอย่างชนารดีมาดูแลเธออย่างเคย

“อย่าพูดอย่างนั้นสิพี่ก็ต้องดูแลสรา ยิ่งคุณแม่ยิ่งห่วงรู้ไหม” ชนารดีเสียงค่อย ธนิสราไม่ได้สนใจญาติสาวสักเท่าไหร่เพราะกำลังหันมองใบหน้าขรึมของบอดี้การ์ดบิดาที่ยืนฟังการสนทนาอยู่ไม่ไกลเสียมากกว่า

“แต่ดูแล้วคุณธัชคงโกรธค่ะ…”

“ใครจะคิดแบบนั้นล่ะอย่าคิดมากเลย” ชนารดีห่มผ้าให้ จัดการหายามาให้คนป่วยกิน

“ขอบคุณค่ะ” ธนิสรามองหน้าชนารดี ใจรู้สึกหมองเศร้า

“บอกแล้วไม่เป็นไร พักนะพี่ไปทำอาหารให้เราเอง” ชนารดีบอกเมื่อคนป่วยทานยาแล้ว สาวน้อยพยักหน้า สายตายังเหล่มองไปทางคนด้านหลัง

“หลับซะด้วย” ชนารดีสั่ง

“ค่ะ” คนป่วยแกล้งหลับตาแค่พอให้ร่างบางและร่างใหญ่ออกไปจากห้อง…

“เดี๋ยวรดีมานะธัช”

ชนารดีขอตัวคนรักไปห้องครัว อริย์ธัชคว้าร่างคนรักมากอด เมื่อเธอดิ้นหนีก็จูบแก้มนุ่มฟอดใหญ่ ปากพร่ำพูด “ขอโทษนะ ที่คุณสรายังทำตัวเป็นเด็ก ขัดขวางเวลาของเราอีกแล้ว”

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะเจ้าสัวมีบุญคุณกับรดีและแม่มากได้ตอบแทนแค่นี้ถือว่าน้อยมาก” ชนารดีเบื่อหน่ายแต่ก้ทำอะไรไม่ได้นอจากบอกคนรักแบบนี้

“น่ารักจริงๆ แบบนี้ไงใครๆ ถึงรักรดี เจ้าสัวรักคุณเหมือนลูกแท้ๆ ผมเองไม่ต้องพูดถึงยกให้ทั้งชีวิตเลยครับ” ชายหนุ่มไล้มือแข็งแรงเข้าในเสื้อคนรักบีบคลึงสองเต้าอวบอิ่มด้วยความอารมณ์พิศวาส

“ปากหวาน คนหื่น” ชนารดีช้อนสายตามอง

“แล้วรักไหมครับหื่นแบบนี้” อธิย์ธัชได้โอกาสอ้อนแฟนสาวดันร่างบางไปชิดผนังหน้าประตู ซุกไซ้ใบหน้าไรหนวดประปรายตรงลำคอขาวผ่อง ชนารดีเคลิบเคลิ้มไปกับคนรักแต่พยายามตัดใจดันร่างใหญ่ออกห่าง

“รดีต้องไปทำอาหารนะคะธัชอย่าเกเรเดี๋ยวสรามาเห็นเข้า”

บอดี้การ์ดหน้าเข้มถอนหายใจ

“อย่าดื้อนะคนแก่” ชนารดีหยุดมือใหญ่ไว้

“งอนแล้วว่าผมแก่” ชายหนุ่มซุกมือปลาหมึกไว้ในกระเป๋ากางเกงสแล็คส์สีหน้าร่าเริงหายไป คนรักไม่คิดง้องอนเดินยิ้มลงไปด้านล่างได้แต่เดินมองตามด้วยความเซ็ง

จะจู๋จี๋กับแฟนทั้งทีมันยากเย็นเหลือเกิน…ร่างใหญ่เดินไปทางปีกซ้ายของคฤหาสน์ศิรินุดิเรก พับแขนเสื้อเชิ้ตลวกๆ ปลดกระดุมหน้าอกสองสามเม็ดเพราะอาการบนเกาะวันนี้ค่อนข้างร้อน หรือว่าอาจเป็นใจเขามากกว่า ไม่อยากคิดอีก ถึงห้องพักเจอแม่บ้านที่ทำความสะอาดอยู่แถวนั้นถามถึงจิราเจต

“เห็นจิราเจตหรือเปล่าเข้ามาแล้วใช่ไหม”

“คุณสราให้ไปหาซื้อของให้ค่ะ”

ได้ความว่าฝ่ายนั้นโดนธนิสราไล่ให้ไปหาซื้อของก็ส่ายหน้า

“แล้วคุณหนูบอกว่าฉันจะเข้ามาใช่ไหม” ชายหนุ่มซักไซ้รายละเอียดแม่บ้าน ได้ความก็เดินกลับไปห้องคุณหนูธนิสรา

ธนิสราเปิดเปลือกตาเห็นว่าเป็นใครเข้ามาในห้อง แต่คำถามที่มีน้ำเสียงค่อนข้างดังทำให้แกล้งหลับตาต่อไปไม่ไหว

“ทำไมทำแบบนี้คุณสรา การที่บอกให้จิราเจตออกไปแบบนั้นจะไม่ปลอดภัยสำหรับตัวคุณนะ”

“คุณธัชเกือบมาถึงแล้วนะคะตอนเขาออกไป” ตอบเสียงเบา ไม่ยอมสบสายตาดุ

“เรื่องจิราเจต ถ้าคุณพ่อคุณรู้ ใครรู้ไหมที่เดือดร้อน ทำอะไรกรุณาคิดถึงใจคนอื่นบ้างนะครับ” ชายหนุ่มแน่ใจจิราเจตทนความดื้อดึงไม่ได้ต้องฝืนแหกกฎที่วางไว้

“คุณพ่อไม่สนใจสราหรอกค่ะ บอกคุณหลายครั้งแล้วอย่าสนใจเรื่องนั้นเลย ทุกคนจะไม่เดือดร้อนแน่นอน” พูดถึงพ่อใบหน้านวลเนียนก็ไม่สดใสอย่างเคย