4เจอกันอีกครั้ง

Chapter 4

เย็นของวันนั้น ม่านทิวาเลือต้มต้มบะหมี่รับประทาน เธอชอบกินบะหมี่เพราะมันทำง่ายไม่เปลืองเวลา มีหลายรสให้เลือกซื้อ ที่สำคัญประหยัดเงินในกระเป๋าได้ ยิ่งตอนอากาศเย็น ๆ หรือตอนฝนตก ได้ซดน้ำร้อน ๆ นั่งดูหนังไปด้วย ฟินอย่าบอกใครเลยทีเดียว

“ติ้ง!” ข้อความดังขึ้น มือเรียวเล็กยื่นไปจับโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน เป็นข้อความจากพี่ศรี ลูกน้องคนสนิทของเจ้าของร้าน

(“หนูทิวาคะ วันนี้เข้ามาทำงานให้พี่ศรีหน่อยค่ะ”)

“แต่ทิวาขอหยุดสองวันนะคะ” เธอกดส่งข้อความกลับ ถึงจะทำใจและพยายามมูฟออน แต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอคนทรยศสองคนนั่นอยู่ดี

(“พี่บอกไปแล้วค่ะคุณน้องทิวา เสี่ยยอดชายรีเควสกับพี่ว่าต้องเป็นหนูคนเดียวเท่านั้น”)

“แต่ทิวายังไม่อยากไปเลยค่ะพี่ศรี พี่บอกเสี่ยยอดชายไปสิคะ ว่าทิวาไม่ว่าง”

(“บอกไปแล้วค่ะ แต่อิเสี่ยยอดชายมันไม่ยอมมันบอกว่าจ่ายไม่อั้น ถ้าอยากมีเงินส่งให้พ่อกับแม่ ก็รีบมาค่ะคุณน้องขา ถือว่าพี่ศรีขอร้องนะคะ”)

“พี่ศรีคะ”

(“มาหน่อยนะ เดี๋ยวให้คุณปุริมทร์ขึ้นเงินให้ นะ ๆ มาให้พี่หน่อยนะ ถ้าน้องทิวาไม่มา เสี่ยยอดชายได้หยุมหัวพี่เป็นแน่”)

“ก็ได้ค่ะพี่ศรีคนสวย” ม่านทิวากดส่งข้อความ แล้วกินมาม่าให้หมด จากนั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัว เธอใส่ชุดธรรดา ส่วนกระโปรงวาบหวิวแหวกหน้าแหวกหลัง กระโปรงสั้นเพียงคืบ ม่านทิวาใส่ถุงแล้วเดินออกไปจากห้อง ก่อนไปไม่วายล็อคประตูเอาไว้อย่างแน่นหนา

แม้ในห้องจะไม่มีอะไรมากมาย แต่เธอก็ไม่อยากให้อะไรสูญหาย มันเสียดาย ไม่อยากจะเสียอะไรไปสักอย่าง

หลังจากที่เข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ม่านทิวาก็สำรวจความเรียบร้อยในกระจก วันนี้เธอจงใจแต่งตัวเซ็กซี่เป็นพิเศษ ปัดหน้าทาปากสวยเฉี่ยว เดินกรีดกรายเข้าไปในคลับ

หญิงสาวเดินเข้าไปหาพี่ศรี กวาดสายตามองไปรอบ ๆ วันนี้ก็เหมือนเดิมลูกค้าในคลับแน่นขนัดเหมือนทุกวัน

“อร้าย น้องสาวฉันมาแล้ว” พี่ศรีว่าแล้วดึงแขนม่านทิวาเข้ามาหาตัวเอง “วันนี้สวยสับกว่าทุกวัน แต่งแบบนี้ทุกวัน บรรดาเสี่ย ๆ เปย์น้องทิวาไม่อั้นแน่”

“ค่ะ แล้วเสี่ยอยู่ไหนคะ?”

“นั่นไง” พี่ศรีชี้ให้ดู ม่านทิวามองตาม เธอเห็นกานดากำลังพูดคุยกับเสี่ยยอด ก็เดินตรงไปหา

“สวัสดีค่ะเสี่ย” เธอยกมือไหว้แล้วนั่งลงข้าง ๆ เสี่ยยอดสายเปย์ ก่อนจะส่งสายตาจิกกัดอดีตเพื่อนรัก ม่านทิวาจะมูฟออน ไม่จำเป็นจะต้องเป็นมิตรกับคนที่ทำร้ายเธอ

“หนูทิวาคนสวย เมื่อคืนเสี่ยมารอหนูทั้งคืน แต่หนูไม่มาทำงาน”

“แหม่เสี่ยขา เมื่อคืนทิวาโดนหมากัน ก็เลยไม่ได้มาค่ะ”

“ตายจริง แล้วหนูทิวาเจ็บตรงไหน เสี่ยยอดคนนี้จะรักษาให้” ว่าแล้วก็ลูบตามขาอ่อนหญิงสาว เขามาติดเธอได้เกือบปี เสียเงินหลายแสนแขนขาได้จับ แต่ไม่เคยได้กระชับพื้นที่ ไม่ว่าจะเสนอเงินให้มากแค่ไหน เธอก็ไม่รับข้อเสนอ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเสี่ย หมาตัวนั้นทำอะไรทิวาไม่ได้หรอกค่ะ” เธอยิ้มแล้วชงเหล้าให้เสี่ยยอดชาย แต่ก็แอบปรายตามองกานดา ผู้หญิงคนนั้นเม้มปากเดินสะบัดไปอย่างไม่พอใจ

“หมาตัวไหนมันกัดหนูทิวาของเสี่ย เดี๋ยวให้ลูกน้องไปจัดการให้ กล้ามากัดหนูทิวาของเสี่ย มันต้องตายสถานเดียว” เสี่ยยอดชายเอ่ย มือลูบหนักเข้า ม่านทิวาก็เลยดึงมือเสี่ยมารับแก้วเหล้า

“หมาแถวนี้ล่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรมากหรอก ทิวาจัดการได้ค่ะเสี่ยขา” เธอออดอ้อน เสี่ยยอดชายใจสปอร์ตควักเงินปึกใหญ่ออกมาล่อ หวังให้หญิงสาวใจอ่อน

“เสี่ยจ่ายค่าทำขวัญให้นะเด็กดี” เสี่ยยอดชายยิ้มพร้อมยื่นเงินปึกใหญ่ให้ “แต่ต้องหอมแก้มเสี่ยนะ”

หึ! แค่นี้ม่านทิวาทำได้ แม้จะฝืนใจก็ตาม เงินยิ่งใหญ่เสมอ แต่จะให้ไปนอนอ้าขาแลกเงินกับเสี่ยตัณหากลับคนนี้ ม่านทิวาไม่ทำ

“ได้สิคะ” ม่านทิวายิ้มยั่ว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ

“สวัสดีครับ” น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้น ทำให้ทั้งสองต้องหันไปมอง คาร์ลอสยืนอยู่ใบหน้าเรียบนิ่งแต่นัยน์ตาดุดันจนดูน่ากลัว ข้าง ๆ เขามีลูกน้องขนาบซ้ายขวา ม่านทิวาขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “จำฉันได้หรือเปล่าม่านทิวา”

“ค่ะ พี่เป็นรุ่นพี่ที่มหา’ลัยที่ทิวาเรียนอยู่” เธอตอบเสียงเรียบ แสดงออกว่าไม่ชอบเขา ที่ไม่ชอบก็เพราะเกลียดขี้หน้า เขาแกล้งเธอจนเกือบจมน้ำในวันรับน้อง ถ้าไม่ได้รุ่นพี่อีกคนช่วย เธอคงเป็นผีเฝ้าบึงบัวไปแล้ว

“ที่จริงมันมากกว่านั้นอีกนะ”

“มากกว่านั้น?” มองอย่างสงสัย

“ใช่ เมื่อคืนเรามากกว่านั้น”

“พี่พูดบ้าอะไร?” ยิ่งพูดก็ยิ่งงง แต่ความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัว จนเธอต้องจ้องหน้าเขา หัวใจเต้นระริกรัว

“เมื่อคืนเราสุดเหวี่ยงบนห้องนั้นแค่ไหน จำให้ได้สิ”

“…” ม่านทิวาเบิกตาโพลงราวกับโดนผีหลอก อย่าบอกนะว่าผู้ชายที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนจะเป็นเขา