บทที่ 3

ลูกของเธอ

“เอาไป!” ดวงตากลมโตมองสิ่งที่ชายหนุ่มโยนมาที่พื้นตรงหน้าขณะที่เธอพึ่งวางสายทางไกลจากแม่สาย

“ยาคุมกำเนิด...” ญานิดาเอ่ยบอกมาราวกระซิบ

“กินมันให้ตรงเวลา... อย่าเล่นตุกติก”

“แต่นิดาต้องท้องนะคะ ถ้ากินจะท้องได้ยังไงกัน” เนวิน ทิ้งตัวลงนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามและเหยียดยิ้มจ้องมองใบหน้าขาวซีดราวกระดาษอย่างเย้ยหยัน

“นิดา... ไม่ใช่เธออยากจะท้องก็ท้องได้ น้ำเชื้อฉันมีค่ามากกว่าที่เธอจะมาอ้าขาให้ฉันเสร็จในตัวเธอแล้วจะสมปรารถนาทุกอย่าง” ริมฝีปากหยักยกยิ้มกวาดตามองไปทั่วร่างบอบบางด้วยแววตาสื่อความหมาย

“คุณหลอกแม่เลี้ยง” ดวงตากระปุกวาววับขึ้นมาจนเนวินเห็นแล้วถึงกับจิ๊ปากชอบใจ

“เธอจะท้องก็ต่อเมื่อฉันเบื่อความคับแคบของเธอแล้วเท่านั้น” ญานิดากัดกระพุ้งแก้มจนได้กลิ่นคาวเลือด เขาเป็นผู้ชายที่หยาบคายมากจริง ๆ

“..........” ญานิดากำมือแน่นและรีบยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตา ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นอยู่ในอก

“แม่เลี้ยงป่วยค่ะ นิดาต้องกลับไปดูท่าน ไม่มีเวลามากขนาดนั้น” เนวินหัวเราะ

“กตัญญูเหลือเกินนะ ทำไม... สมบัติที่แม่ฉันยกให้ยังไม่พองั้นเหรอ? แต่เอาเถอะ! แม่ของฉัน ยังไงฉันต้องส่งคนไปดูแลท่านแน่นอนอยู่แล้ว” ญานิดาได้ยินเช่นนั้นก็คลายกังวล แต่ก็ยังห่วงแม่เลี้ยงมากอยู่ดี

“เดือนเดียวค่ะ นิดาจะอยู่กับคุณวินแค่เดือนเดียว”

หญิงสาวยื่นคำขาดทั้งน้ำตา ต่อรองทั้งที่ไม่มีสิทธิ์จะร้องขออะไรด้วยซ้ำ

“เธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมาเรียกร้องอะไรจากฉัน!”

“นิดาไม่ได้เรียกร้อง แต่คุณต้องรู้ว่าลูกที่เกิดมาของเรา...”

“หยุด... ไม่ใช่ ‘ลูกของเรา’ เด็กที่เกิดมา... มันเป็นแค่ลูกของเธอ!”

“ค่ะ... คุณต้องรู้ว่าลูกของนิดามีความหมายกับแม่เลี้ยงมาก” ยิ่งได้ยินคำพูดของญานิดา เนวินก็ยิ่งมีแต่ความเกลียดชังมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก!