บทที่ 2

บีบบังคับ

แรงกอดรัดจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยลอยมาแตะจมูกเธอ เพียงเท่านั้นจากที่ระแวงก็คลายมือที่กำข้อแขนเขาไว้แน่น ก่อนจะมองไปที่ม่านหน้าต่าง ตอนนี้ใกล้รุ่งแล้วและเขาพึ่งจะกลับมา...

“ผัวไม่กลับห้องแทนที่จะไปตาม... นอนหลับสบายใจ” ญานิดาหันหน้าหนีริมฝีปากร้อนที่พุ่งจู่โจมเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

“ปะ... ไปอาบน้ำก่อนไหมคะ” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยบอก และใช้ฝ่ามือดันหน้าอกแกร่งที่เปลือยเปล่าเอาไว้

“ฉันอาบมาแล้ว ไม่ได้กลิ่นสบู่หรือไง?” ดวงตาสีนิลจ้องมองเธอราวกับจะกลืนกิน

“ไม่พร้อมค่ะ... เจ็บอยู่” เธอตอบเสียงแผ่วมองเขาอย่าง

อ้อนวอน แต่ก็ได้มาแต่แววตาเหยียดหยามชิงชัง

“ได้... งั้นฉันจะโทรไปหาแม่ตอนเช้าเสียหน่อยว่าท่านทำอะไรอยู่” ร่างที่ทาบทับทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็มีมือบางมาจับเอาไว้

เนวินเหยียดยิ้มเมื่อเธอโอนอ่อนลงโดยไม่ต้องพูดอะไรมากเพราะเขารู้จุดอ่อนเธอดี และตอนนี้เขาต้องการเธอ แม้จะเกลียดขี้หน้าและท่าทีผยองพองขนก็เถอะ!

“นิดา... ขอไปแปรงฟันก่อน” เมื่อรู้ว่าหนีไม่ได้จึงได้ยินยอมแต่โดยดี ดื้อรั้นไปก็มีแต่จะทำให้เขาต้องหงุดหงิด และมันไม่ส่งผลดีกับใครเลยโดยเฉพาะกับแม่เลี้ยง

“ไม่จำเป็น เพราะฉันไม่คิดจะจูบเธอ...” มือหนาฟอนเฟ้นหน้าอกอวบอิ่มภายในบราเซียที่เธอสวมใส่ เขาบีบเคล้นอย่างแรงจนเธอกัดริมฝีปากกลั้นสะอื้น

“อย่าใส่ของพวกนี้นอนอีก รำคาญเธออย่างเดียวก็พอแล้ว!” ชุดนอนถูกถอดออกไปในพริบตาเดียว ก่อนที่เขาจะออกคำสั่งกับเธอ

ร่างบางระหงเปลือยเปล่าคุกเข่าทับส้นอยู่กึ่งกลางหว่างขาของเขา เธอกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ก่อนที่จะถูกจับต้นคอกด

ใบหน้าแนบชิดลงมาที่โค่นขา

“ตั้งใจหน่อยนิดา... ถ้าเธอทำให้ฉันหลงได้ ฉันอาจจะกลับไปอยู่กับแม่อาทิตย์ละหลาย ๆ วันหน่อย” เส้นผมเธอถูกรวบไปข้างหนึ่งด้วยฝีมือเขา เพียงเขาออกแรงกระตุกดึงใบหน้านวลก็เชิดพร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหล

“ร้องให้ตายฉันก็ไม่ใส่ใจเธอ!”